สวัสดีค่ะ เราเข้าเรื่องเลยนะ เมื่อก่อนเราทำงานอยู่กรุงเทพ พนักงงานออฟฟิศเกี่ยวกับโฆษณา เราค่อนข้างติดสบายคือหมายถึงติดชีวิตกินเที่ยวสไตล์คนเมือง จิบกาแฟ ร้านอาหารชิคๆ แบบที่ถ่ายรูปอัพ facebook แล้วดูคูล ดูเท่ห์จัง วันนึงเราตกงานพร้อมกับเป็นหนี้ก้อนนึง เราตัดสินใจกลับบ้านต่างจังหวัด
มีคนรู้จักฝากงานให้เรา เป็นเลขาให้กับผู้บริการของโรงงานแห่งหนึ่ง แรกๆเราก็โอเคนะทำๆไป แต่ทุกวันนี้เราคิดถึงชีวิตความเป็นอยู่สมัยที่อยู่กรุงเทพมาก เราเห็นเพื่อนแต่ละคนใน facebook เรารู้สึกอิจฉา เราเห็นเพื่อนได้ทำงานดีๆไม่ว่าจะเป็นสาย Event หรือ โฆษณาหรือสายบันเทิงต่างๆ วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ทุกคนไปเที่ยวห้าง สวนสาธารณะ ร้านกาแฟ หรือร้านอาหารดีๆ ทำเห็นแล้วรู้สึกนอยด์มากกกกก เรากลายเป็นพนักงานโรงงานใส่เสื้อโปโลของโรงงาน ขับมอเตอร์ไซต์ไปทำงาน ชีวิตเราไม่ได้เป็นอย่างที่เราเคยฝันไว้อีกแล้ว เราได้เงินเดือนน้อยกว่าเดิมคือ 16,000 บาท และยังใช้หนี้ที่บอกไว้ข้างบนเดือนละ 8,000 บาท เรารู้สึกอาย ไม่กล้าคุยกับเพื่อนเพราะกลัวเพื่อนถาม เราอายที่จะต้องบอกทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตเราตอนนี้ และบางครั้งก็อิจฉาคนอื่น นี่คืออาการของคนที่จมไม่ลงอย่างที่ผู้ใหญ่ชอบพูดใช่มั้ย เราไม่เจียม ทำยังไงเราถึงจะกลับมามีความสุขเหมือนเดิม ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง แล้วผ่านมันมาได้ยังไง
ปล.เราไม่ได้ดูถูกพนักงานโรงงาน สาวโรงงานแต่อย่างใดแต่หมายถึงแค่ตัวเราเอง
เราอึดอัดมาก แต่ไม่รู้จะบอกหรือถามใครดี สมัครเพื่อมาตั้งกระทู้นี้ อ่านไม่เข้าใจหรือเราเขียนงงเราขอโทษด้วย
เราขี้อิจฉาใช่มั้ย หรือเรียกว่าอะไร..แล้วทำยังไงเราจะผ่านมันไปได้
มีคนรู้จักฝากงานให้เรา เป็นเลขาให้กับผู้บริการของโรงงานแห่งหนึ่ง แรกๆเราก็โอเคนะทำๆไป แต่ทุกวันนี้เราคิดถึงชีวิตความเป็นอยู่สมัยที่อยู่กรุงเทพมาก เราเห็นเพื่อนแต่ละคนใน facebook เรารู้สึกอิจฉา เราเห็นเพื่อนได้ทำงานดีๆไม่ว่าจะเป็นสาย Event หรือ โฆษณาหรือสายบันเทิงต่างๆ วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ทุกคนไปเที่ยวห้าง สวนสาธารณะ ร้านกาแฟ หรือร้านอาหารดีๆ ทำเห็นแล้วรู้สึกนอยด์มากกกกก เรากลายเป็นพนักงานโรงงานใส่เสื้อโปโลของโรงงาน ขับมอเตอร์ไซต์ไปทำงาน ชีวิตเราไม่ได้เป็นอย่างที่เราเคยฝันไว้อีกแล้ว เราได้เงินเดือนน้อยกว่าเดิมคือ 16,000 บาท และยังใช้หนี้ที่บอกไว้ข้างบนเดือนละ 8,000 บาท เรารู้สึกอาย ไม่กล้าคุยกับเพื่อนเพราะกลัวเพื่อนถาม เราอายที่จะต้องบอกทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตเราตอนนี้ และบางครั้งก็อิจฉาคนอื่น นี่คืออาการของคนที่จมไม่ลงอย่างที่ผู้ใหญ่ชอบพูดใช่มั้ย เราไม่เจียม ทำยังไงเราถึงจะกลับมามีความสุขเหมือนเดิม ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง แล้วผ่านมันมาได้ยังไง
ปล.เราไม่ได้ดูถูกพนักงานโรงงาน สาวโรงงานแต่อย่างใดแต่หมายถึงแค่ตัวเราเอง
เราอึดอัดมาก แต่ไม่รู้จะบอกหรือถามใครดี สมัครเพื่อมาตั้งกระทู้นี้ อ่านไม่เข้าใจหรือเราเขียนงงเราขอโทษด้วย