สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่าใช้ล็อกอินพี่ญาติ สมัครไม่เป็น และพี่เค้าไม่ค่อยเล่นแล้ว เข้าเรื่องนะค่ะ
อันที่จริง อยากระบายและแลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่พ่อแม่เลี้ยงเรามานะค่ะ ว่ามีใครเจอหนักแบบเรามัย หรือ มีหนักกว่าเราจะได้ไม่น้อยใจในโชคชะตา จะได้พอมีกำลังใจ เอาละ......
ตั้งแต่จำความได้ เราก็จำได้ว่าเราโดนทั้งพ่อทั้งแม่ดีเลยค่ะ พ่อจะตีหนักกว่าและบ่อยกว่า แม่จะนานๆทีตีแค่ถ้าได้ตีก็โหดเอาเรื่อง อาจจะสงสัยใช้มัยค่ะ ว่าเราทำอะไรผิดหนักหนาถึงโดนตีตลอด ตอบเลย เราก็ไม่รู้ค่ะ.... ว่าทำไมพ่อแม่ถึงตีเราขนาดนั้น
ถูกตีครั้งแรก จำได้ว่าเป็นงานเลี้ยงค่ะ เรา4ขวบ ร้องไห้อยากขึ้นเวที จู่ๆพ่อเดินมาตบหน้าปากชีกเลือดไหล ทุกคนในงานตกใจ เราก็เข้า ร.พ.ไป
อนุบาล1 โดนพ่อตบเลือดกลบปากอีก อันนี้จำไม่ได้ละว่าเราทำไร
เด็กอนุบาล1อย่างเราเลยคิดฆ่าตัวตาย แต่พ่อมาเจอซะก่อน โดยกระทืบยับเลย จากนั้นจำได้เลยว่าเป็นโรคหวาดกลัวระแวงพ่อมาก เวลากินข้าวแล้วเรามองทีวีลืมเขี้ยว ถ้าไม่โดนฝ่ามือก็ไม้แขวนผ้าฟาดลงหน้าขา(ขาอ่อน)แรงมากๆ กินน้อยก็โดน เราจำได้เลยว่าเรากินข้าวทั้งน้ำตาทุกวัน เวลาพ่อแม่สอนการบ้านเราจะกลัวไม่กล้าตอบเพราะกลัวตอบผิด ตอบผิดแล้วโดนตบ ไม่ตอบก็โดนตบ แรงมากๆหน้าหันทุกที บางวันไปกินข้าวนอกบ้านกับเพื่อนที่ทำงานพ่อแม่ เราก็ไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดลงไป เราอยู่ประมาณ ป.2 -3 กลับมาบ้านจะโดนไม่พ่อก็แม่ลากไปดี ก้านมะยมเป็นกำบ้าง ไม้เรียวบ้าง ไม้กวาดบ้าง โดนหนักมากๆ พ่อแม่จะไม่เคยซื้ออะไรให้เรา ไม่ซื้อขนมให้กิน เราเลยเคยขโมยของ1ครั้ง ของชิ้นนั้น ราคา 1 บาท แม่ค้นเจอในกระเป๋ากางเกงเรา แล้วถามว่าเอามาจากไหน เอาเงินที่ไหนไปซื้อเพราะพ่อแม่ไม่เคยให้เงินติดกระเป๋า พอรู้ว่าเราขโมยเท่านั้นละ ทั้งพ่อทั้งแม่รุมกระทืบเราต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน อ่อๆ และพ่อแม่ไม่เคยเลือกสถานที่ที่จะตบตีเราเลย ไปเที่ยวเป็นทัวล์คนเยอะๆ หรือในห้องพักรวมคนเยอะ บนรถทัวล์ พ่อกับแม่จะรุมตบรุมตีเรา จนคนอื่นมองเราอย่างสังเวท แต่หนักกว่านั้น จำได้เลย แม่จับหัวเราโขกกับกระจกรถทัวล์ ไม่พอพ่อเดินมาตบหน้าหันปากฉีกเลือดกระจาย แล้วมีเพื่อนร่วมงานคนนึงบ่นเบาๆว่า สงสารเรา แม่โกรธมาก ถึงที่พักตีนถีบเราติดกำแพง โทษทานมำให้แกขายหน้า? หลายต่อกลายครั้งที่เราโดนตีในข้อหาที่เราไม่รู้เรื่อง และหลายครั้งตีเราต่อหน้าคนอื่นจนคนอื่นทนมองไม่ได้ต้องมาอุ้มเราออกไป แต่ก็ช่วยได้เท่านั้น พอถึงบ้าน เราจะโดนหนักกว่าเดิม ครั้งที่หนักสุดๆที่จำได้เลยคือ เราไข้ขึ้น นอนซม แล้วมีน้องสนิดมาเล่นด้วยที่บ้าน แต่เราไม่ไหวแล้ว เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ น้องคนนั้นเลยนั้งอ่านหนังสือการ์ตูนเล่นในห้องเราแล้วกลับไปตอนไหนไม่รู้ ภาพที่จำได้คือ เราหลับอยู่จู่ๆพ่อก็มากระชากแขนขึ้นมาเรากำลังงัวเงียพ่อลากลงมาถึงข้างล่าง มีหวาย 7 ลำวางอยู่ พ่อจับเรานั้งกับพื้น แล้วฟาดๆตั้งแต่กลางหัว แก้ม หลัง แขน ขา ทั้งตัว ฟาดไม่ยั้ง เหตุผลว่าเราไล่น้องเค้าออกมา เรางงมาก พยายามจะอธิบาย พ่อก็ไม่ฟัง พอเราจะพูด พ่อจะเอาหวายฟาดหน้าเรา ฟาดแบบนั้นเป็นชั่วโมง ตอนนั้นเราคิดว่าเราต้องตายแน่ๆ แม่นั้งดูเฉยๆ ตายแน่ๆเรา พอลำที่7 แตกเรารอนกองกับพื้นเลือดอายหมดแรง ไข้ขึ้นสูงมาก พ่อกำลังเดินออกไปตัดหวายมาอีก แม่เลยเข้ามาลากเราขึ้นแล้วถามพ่อว่าตีลูกจะตีให้ตายเลยรึไง พอได้แล้ว โอ้ยยยยย รักแม่เลย! นึกว่าจะนั้งดูเฉยๆซะแล้ว เราไม่ถึงกับสลบนะ แต่ไม่มีเหลี่ยวแรงแล้ว ตัวอ่อนไปหมด ปวดแสบร้าวไปทั้งตัว นอนซมไข้สูง แต่พ่อแม่ไม่พาไปหาหมอ เพราะอาย เหตุการณ์นี้เราอยู่ ป.3 แล้วสามวันต่อมาไปว่ายน้ำกับลูกๆเพื่อนที่ทำงานพ่อ ใส่ชุดว่ายน้ำด้วย 555+ พ่อแม่คนอื่นมองเราอย่างสังเวท มีอีกเยอะนับไม่ถ้วน เป็นความทรงจำที่หวาดผวา กลัวพ่อขี้ขึ้นหัว ทำอะไรก็ผิดไปหมด แต่แม่ก็หนัก ชอบเอาหัวเราโขกกำแพง โขกกระจกจนแตกบ้าง แต่ละครั้งเราไม่ทราบสาเหตุเลยนะ โดนตีฟรีบ่อยมาก พ่อแม่ตีกันก็มาลงเรา ทะเลาะกันก็มาลงเรา เราก็กลายเป็นเด็กโรคจิตรหวาดระแวงกลัวตัวเองทำผิดแล้วจะโดนตี ไม่กล้าพูด ไม่กล้าทำอะไร กลัวผิดไปหมด เราจำได้เลยว่า เราจะเดินเล่นรอบๆแถวบ้านไม่เจ้าบ้านจะเข้าแค่เวลากินข้าวกับเวลานอน เคยไปยืนกินเศษอาหารอยู่ถังขยะที่บ้านอื่นทิ้ง เพราะเป็นของที่เราอยากกินแต่พ่อแม่ไม่ซื้อให้กิน ถ้าขอโดนตีแหน่ๆ เราต้องกินของที่พ่อแม่กิน จะกินได้ไม่ได้ก็ตามจะเผ็ดแค่ไหนก็ตามถ้าโยเยไม่กินเรื่องมาก โดน! และชีวิตก็ดำเนินแบบนี้จนเราขึ้น ม.2 พ่อแม่ถึงหยุดตี ถามว่าสภาพจิตใจเป็นยังไง แย่จนไม่รู้จะแย่ไปไหน เศร้าโศกเสียใจร้องไห้ทุกวัน ไม่กล้าแสดงออกหมดความมั่นใจเก็บกด ไม่มีกะจิตกะใจเรียน กลัวการกลับบ้าน กลัวพ่อแม่ ชีวิตไม่จบเท่านั้น พอพ่อแม่เลิกตีเพราะย้ายไปอยู่กับยาย กับน้าที่ ตจว. นี้ละ นรกกว่าเดิมอีก น้าสาวเป็นคนไม่ค่อยเต็ม ชอบรังแกเราชอบตีเรา แบบไม่มีเหตุผล น้ำมันทอดปลาทูกระเด็นโดนมือก็ตบหัวเรา ตีนถีบเราถะไหลไปกับหินบ้างละ ขลุ่ยฟาดหัวบ้างละ จู่ๆก็ถีบเราฟาดหัวเราบ้างละ บังคับเราห้ามบอกพ่อแม่ ถ้าบอกตาย ยายก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ช่วยอยู่นะ ช่วยตีเรากระทืบเราซ้ำ ไม้ไผ่ลำใหญ่ๆ ฟาดเราจนแตก เขกหัวเรา ตบหัวเรา ด่าว่าเรา เออ เราคงเป็นคนหน้าตาหน้ากระทืบมากๆ 555+ มีแต่คนตบตี ดีๆๆ แต่พอเราโต ม.4 เรานี้แน่วแน่มากๆ ว่าใครตีเราเราจะตีคืน เอาให้ตายเลย แต่ไม่มีเลย ม.4มีแรงสู้แล้วไม่มีใครตีเลย น้าสาวว่าบ้าๆเลิกบ้าซะงั้น ไม่ตีเราอีกเลย ไปตีกับน้องสาวเราแทน ป
4 555+ เรามีน้องสาวนะ แต่นางไม่เคยโดนตีเลย ไม่เลยแม่แต่นิดเดียว ไม่ว่าจากใครทั้งนั้น ยกเว้นกับน้าสาวเรา อันนี้นางตีกันเองเลยจ๋า เด็ก 10 ขวบ กะ ผู้ใหญ่ 32 ตีกัน ตอนนี้เราเรียนจบทำงานละ ด้วยความลำบาก ม.ต้นใช้เงินเดือนละ100 งงละสิ ก็กินแค่ข้าวเช้ากับข้าวเย็นที่บ้างไง เที่ยงไม่ต้องกิน ม.ปลาย เดือนละ 1 พัน พอไหว มหาลัยหาเงินใช้เองส่งตัวเองเรียน ตอนนี้แต่งงานมีครอบครัวมีงานทำมีลูกละ สภาพจิตรดีขึ้นเอง รักษาตัวเอง พบจิตแพทย์ อ่านหนังสือธรรมมะ เข้าวัด หาความสุขใส่ตัว ตอนนี้เป็นแม่คน คือยิ่งสับสน คือเราเห็นลูกเราจากวันที่คลอด ตัวใสๆแดงๆบางๆเล็กๆโคตรบอบบาง กว่าจะเลี้ยงเค้ามาจนโต ถนุถนอมแค่ไหน ยุงกัดมดกัดยังโกรธ กลัวลูกเจ็บกลัวลูกตายที่สุด ต้องคอยระวังอะไรที่จะทำให้ลูกเจ็บ แต่นึกไปตอนเราเด็กๆ พ่อตบปากฉีกเว้ย ..... พ่อแม่เค้ารักเรามัยเนี้ย เห็นเราเป็นคนมัย เห็นเป็นลูกเค้ามัย???? น้อยใจชีวิตมาก บอกตรงๆ ถึงทุกวันนี้สุขภาพจิตรยังแย่อยู่รู้สึกหดหู่มากๆ ไม่ค่อยเจอกับพ่อแม่ เหมือนท่านไม่ได้สนใจเราว่าเราจะเป็นตายยังไง เหมือนเค้ารู้ว่าเราเอาตัวรอดได้ แต่น้องสาวเราเค้ารักและเอาใจใส่อย่างดี แต่น้องเราทำให้พวกเค้าเสียใจและผิดหวังตลอดๆ ก็ดี
ได้เล่าละ สบายใจขึ้นมาก จะมีใครอ่านไม่อ่านก็ช่างเหอะ เราคิดว่าเราโดนโหดสุดๆละ คงไม่มีใครชีวิตตรากตำเท่าเราอีกแล้วละมั้ง คนที่มีพ่อแม่ที่รักและเลี้ยงดูมาอย่างดี อย่าทำให้พ่อแม่ผิดหวังนะค่ะ ท่านรักคุณมากจริงๆ ถ้าใครคิดว่าครอบครัวตัวเองแย่ แานเรื่องนี้แล้วคุณจะรู้ว่า คุณมีครอบครัวที่รักคุณและดีที่สุดแล้วค่ะ
แชร์ประสบการณ์โดนพ่อแม่ตบตี"
อันที่จริง อยากระบายและแลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่พ่อแม่เลี้ยงเรามานะค่ะ ว่ามีใครเจอหนักแบบเรามัย หรือ มีหนักกว่าเราจะได้ไม่น้อยใจในโชคชะตา จะได้พอมีกำลังใจ เอาละ......
ตั้งแต่จำความได้ เราก็จำได้ว่าเราโดนทั้งพ่อทั้งแม่ดีเลยค่ะ พ่อจะตีหนักกว่าและบ่อยกว่า แม่จะนานๆทีตีแค่ถ้าได้ตีก็โหดเอาเรื่อง อาจจะสงสัยใช้มัยค่ะ ว่าเราทำอะไรผิดหนักหนาถึงโดนตีตลอด ตอบเลย เราก็ไม่รู้ค่ะ.... ว่าทำไมพ่อแม่ถึงตีเราขนาดนั้น
ถูกตีครั้งแรก จำได้ว่าเป็นงานเลี้ยงค่ะ เรา4ขวบ ร้องไห้อยากขึ้นเวที จู่ๆพ่อเดินมาตบหน้าปากชีกเลือดไหล ทุกคนในงานตกใจ เราก็เข้า ร.พ.ไป
อนุบาล1 โดนพ่อตบเลือดกลบปากอีก อันนี้จำไม่ได้ละว่าเราทำไร
เด็กอนุบาล1อย่างเราเลยคิดฆ่าตัวตาย แต่พ่อมาเจอซะก่อน โดยกระทืบยับเลย จากนั้นจำได้เลยว่าเป็นโรคหวาดกลัวระแวงพ่อมาก เวลากินข้าวแล้วเรามองทีวีลืมเขี้ยว ถ้าไม่โดนฝ่ามือก็ไม้แขวนผ้าฟาดลงหน้าขา(ขาอ่อน)แรงมากๆ กินน้อยก็โดน เราจำได้เลยว่าเรากินข้าวทั้งน้ำตาทุกวัน เวลาพ่อแม่สอนการบ้านเราจะกลัวไม่กล้าตอบเพราะกลัวตอบผิด ตอบผิดแล้วโดนตบ ไม่ตอบก็โดนตบ แรงมากๆหน้าหันทุกที บางวันไปกินข้าวนอกบ้านกับเพื่อนที่ทำงานพ่อแม่ เราก็ไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดลงไป เราอยู่ประมาณ ป.2 -3 กลับมาบ้านจะโดนไม่พ่อก็แม่ลากไปดี ก้านมะยมเป็นกำบ้าง ไม้เรียวบ้าง ไม้กวาดบ้าง โดนหนักมากๆ พ่อแม่จะไม่เคยซื้ออะไรให้เรา ไม่ซื้อขนมให้กิน เราเลยเคยขโมยของ1ครั้ง ของชิ้นนั้น ราคา 1 บาท แม่ค้นเจอในกระเป๋ากางเกงเรา แล้วถามว่าเอามาจากไหน เอาเงินที่ไหนไปซื้อเพราะพ่อแม่ไม่เคยให้เงินติดกระเป๋า พอรู้ว่าเราขโมยเท่านั้นละ ทั้งพ่อทั้งแม่รุมกระทืบเราต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน อ่อๆ และพ่อแม่ไม่เคยเลือกสถานที่ที่จะตบตีเราเลย ไปเที่ยวเป็นทัวล์คนเยอะๆ หรือในห้องพักรวมคนเยอะ บนรถทัวล์ พ่อกับแม่จะรุมตบรุมตีเรา จนคนอื่นมองเราอย่างสังเวท แต่หนักกว่านั้น จำได้เลย แม่จับหัวเราโขกกับกระจกรถทัวล์ ไม่พอพ่อเดินมาตบหน้าหันปากฉีกเลือดกระจาย แล้วมีเพื่อนร่วมงานคนนึงบ่นเบาๆว่า สงสารเรา แม่โกรธมาก ถึงที่พักตีนถีบเราติดกำแพง โทษทานมำให้แกขายหน้า? หลายต่อกลายครั้งที่เราโดนตีในข้อหาที่เราไม่รู้เรื่อง และหลายครั้งตีเราต่อหน้าคนอื่นจนคนอื่นทนมองไม่ได้ต้องมาอุ้มเราออกไป แต่ก็ช่วยได้เท่านั้น พอถึงบ้าน เราจะโดนหนักกว่าเดิม ครั้งที่หนักสุดๆที่จำได้เลยคือ เราไข้ขึ้น นอนซม แล้วมีน้องสนิดมาเล่นด้วยที่บ้าน แต่เราไม่ไหวแล้ว เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ น้องคนนั้นเลยนั้งอ่านหนังสือการ์ตูนเล่นในห้องเราแล้วกลับไปตอนไหนไม่รู้ ภาพที่จำได้คือ เราหลับอยู่จู่ๆพ่อก็มากระชากแขนขึ้นมาเรากำลังงัวเงียพ่อลากลงมาถึงข้างล่าง มีหวาย 7 ลำวางอยู่ พ่อจับเรานั้งกับพื้น แล้วฟาดๆตั้งแต่กลางหัว แก้ม หลัง แขน ขา ทั้งตัว ฟาดไม่ยั้ง เหตุผลว่าเราไล่น้องเค้าออกมา เรางงมาก พยายามจะอธิบาย พ่อก็ไม่ฟัง พอเราจะพูด พ่อจะเอาหวายฟาดหน้าเรา ฟาดแบบนั้นเป็นชั่วโมง ตอนนั้นเราคิดว่าเราต้องตายแน่ๆ แม่นั้งดูเฉยๆ ตายแน่ๆเรา พอลำที่7 แตกเรารอนกองกับพื้นเลือดอายหมดแรง ไข้ขึ้นสูงมาก พ่อกำลังเดินออกไปตัดหวายมาอีก แม่เลยเข้ามาลากเราขึ้นแล้วถามพ่อว่าตีลูกจะตีให้ตายเลยรึไง พอได้แล้ว โอ้ยยยยย รักแม่เลย! นึกว่าจะนั้งดูเฉยๆซะแล้ว เราไม่ถึงกับสลบนะ แต่ไม่มีเหลี่ยวแรงแล้ว ตัวอ่อนไปหมด ปวดแสบร้าวไปทั้งตัว นอนซมไข้สูง แต่พ่อแม่ไม่พาไปหาหมอ เพราะอาย เหตุการณ์นี้เราอยู่ ป.3 แล้วสามวันต่อมาไปว่ายน้ำกับลูกๆเพื่อนที่ทำงานพ่อ ใส่ชุดว่ายน้ำด้วย 555+ พ่อแม่คนอื่นมองเราอย่างสังเวท มีอีกเยอะนับไม่ถ้วน เป็นความทรงจำที่หวาดผวา กลัวพ่อขี้ขึ้นหัว ทำอะไรก็ผิดไปหมด แต่แม่ก็หนัก ชอบเอาหัวเราโขกกำแพง โขกกระจกจนแตกบ้าง แต่ละครั้งเราไม่ทราบสาเหตุเลยนะ โดนตีฟรีบ่อยมาก พ่อแม่ตีกันก็มาลงเรา ทะเลาะกันก็มาลงเรา เราก็กลายเป็นเด็กโรคจิตรหวาดระแวงกลัวตัวเองทำผิดแล้วจะโดนตี ไม่กล้าพูด ไม่กล้าทำอะไร กลัวผิดไปหมด เราจำได้เลยว่า เราจะเดินเล่นรอบๆแถวบ้านไม่เจ้าบ้านจะเข้าแค่เวลากินข้าวกับเวลานอน เคยไปยืนกินเศษอาหารอยู่ถังขยะที่บ้านอื่นทิ้ง เพราะเป็นของที่เราอยากกินแต่พ่อแม่ไม่ซื้อให้กิน ถ้าขอโดนตีแหน่ๆ เราต้องกินของที่พ่อแม่กิน จะกินได้ไม่ได้ก็ตามจะเผ็ดแค่ไหนก็ตามถ้าโยเยไม่กินเรื่องมาก โดน! และชีวิตก็ดำเนินแบบนี้จนเราขึ้น ม.2 พ่อแม่ถึงหยุดตี ถามว่าสภาพจิตใจเป็นยังไง แย่จนไม่รู้จะแย่ไปไหน เศร้าโศกเสียใจร้องไห้ทุกวัน ไม่กล้าแสดงออกหมดความมั่นใจเก็บกด ไม่มีกะจิตกะใจเรียน กลัวการกลับบ้าน กลัวพ่อแม่ ชีวิตไม่จบเท่านั้น พอพ่อแม่เลิกตีเพราะย้ายไปอยู่กับยาย กับน้าที่ ตจว. นี้ละ นรกกว่าเดิมอีก น้าสาวเป็นคนไม่ค่อยเต็ม ชอบรังแกเราชอบตีเรา แบบไม่มีเหตุผล น้ำมันทอดปลาทูกระเด็นโดนมือก็ตบหัวเรา ตีนถีบเราถะไหลไปกับหินบ้างละ ขลุ่ยฟาดหัวบ้างละ จู่ๆก็ถีบเราฟาดหัวเราบ้างละ บังคับเราห้ามบอกพ่อแม่ ถ้าบอกตาย ยายก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ช่วยอยู่นะ ช่วยตีเรากระทืบเราซ้ำ ไม้ไผ่ลำใหญ่ๆ ฟาดเราจนแตก เขกหัวเรา ตบหัวเรา ด่าว่าเรา เออ เราคงเป็นคนหน้าตาหน้ากระทืบมากๆ 555+ มีแต่คนตบตี ดีๆๆ แต่พอเราโต ม.4 เรานี้แน่วแน่มากๆ ว่าใครตีเราเราจะตีคืน เอาให้ตายเลย แต่ไม่มีเลย ม.4มีแรงสู้แล้วไม่มีใครตีเลย น้าสาวว่าบ้าๆเลิกบ้าซะงั้น ไม่ตีเราอีกเลย ไปตีกับน้องสาวเราแทน ป
4 555+ เรามีน้องสาวนะ แต่นางไม่เคยโดนตีเลย ไม่เลยแม่แต่นิดเดียว ไม่ว่าจากใครทั้งนั้น ยกเว้นกับน้าสาวเรา อันนี้นางตีกันเองเลยจ๋า เด็ก 10 ขวบ กะ ผู้ใหญ่ 32 ตีกัน ตอนนี้เราเรียนจบทำงานละ ด้วยความลำบาก ม.ต้นใช้เงินเดือนละ100 งงละสิ ก็กินแค่ข้าวเช้ากับข้าวเย็นที่บ้างไง เที่ยงไม่ต้องกิน ม.ปลาย เดือนละ 1 พัน พอไหว มหาลัยหาเงินใช้เองส่งตัวเองเรียน ตอนนี้แต่งงานมีครอบครัวมีงานทำมีลูกละ สภาพจิตรดีขึ้นเอง รักษาตัวเอง พบจิตแพทย์ อ่านหนังสือธรรมมะ เข้าวัด หาความสุขใส่ตัว ตอนนี้เป็นแม่คน คือยิ่งสับสน คือเราเห็นลูกเราจากวันที่คลอด ตัวใสๆแดงๆบางๆเล็กๆโคตรบอบบาง กว่าจะเลี้ยงเค้ามาจนโต ถนุถนอมแค่ไหน ยุงกัดมดกัดยังโกรธ กลัวลูกเจ็บกลัวลูกตายที่สุด ต้องคอยระวังอะไรที่จะทำให้ลูกเจ็บ แต่นึกไปตอนเราเด็กๆ พ่อตบปากฉีกเว้ย ..... พ่อแม่เค้ารักเรามัยเนี้ย เห็นเราเป็นคนมัย เห็นเป็นลูกเค้ามัย???? น้อยใจชีวิตมาก บอกตรงๆ ถึงทุกวันนี้สุขภาพจิตรยังแย่อยู่รู้สึกหดหู่มากๆ ไม่ค่อยเจอกับพ่อแม่ เหมือนท่านไม่ได้สนใจเราว่าเราจะเป็นตายยังไง เหมือนเค้ารู้ว่าเราเอาตัวรอดได้ แต่น้องสาวเราเค้ารักและเอาใจใส่อย่างดี แต่น้องเราทำให้พวกเค้าเสียใจและผิดหวังตลอดๆ ก็ดี
ได้เล่าละ สบายใจขึ้นมาก จะมีใครอ่านไม่อ่านก็ช่างเหอะ เราคิดว่าเราโดนโหดสุดๆละ คงไม่มีใครชีวิตตรากตำเท่าเราอีกแล้วละมั้ง คนที่มีพ่อแม่ที่รักและเลี้ยงดูมาอย่างดี อย่าทำให้พ่อแม่ผิดหวังนะค่ะ ท่านรักคุณมากจริงๆ ถ้าใครคิดว่าครอบครัวตัวเองแย่ แานเรื่องนี้แล้วคุณจะรู้ว่า คุณมีครอบครัวที่รักคุณและดีที่สุดแล้วค่ะ