เรากับแฟนเรา คบกันได้ไม่นานค่ะ
ในระหว่างนั้น เรามีอะไรกัน เค้าก็เปลี่ยนไป เหมือนไม่แคร์เราอีกแล้ว
เรายอมทุกอย่างเพื่อประคองความสัมพันธ์ค่ะ
เค้ากลับต่างจังหวัด เค้าเหมือนเครียด เค้าขายของออนไลน์ แล้วเฟสถูกปิด
โทศัพท์ก็ไม่มีเน็ท เงินก็เริ่มหมด เค้าเลยกลับต่างจังหวัด เราเข้าใจเค้าทุกอย่างค่ะ
ไม่เคยเรียกร้องความดูแลอะไรจากเค้าเลย เค้าเครียด อยากทำอะไรก็ทำ เราโอเครับได้
เราทำงานอยู่นตรปฐมค่ะ เราขอแค่เรื่องเดียว ไปไหนให้โทรบอก จะอยู่กับเพื่อนก็เข้าใจ แต่อย่าหายไป
แต่ก็จะหายไปข้ามคืนตลอด จากที่เค้าอยู่กทม.เค้าโทรหาเราตลอด แต่พอกลับไปบ้านต่างจังหวัด ก็เอะอะจะเลิกๆ
ตลอด เราเสียใจมากค่ะ มีหลายคำ ที่ทิ่มแทงเราตลอด
เราเลยรู้ตัวเลย ว่า โดนเค้าหลอกแล้วสิ
เรายื้อไว้ทุกครั้งอาจเพราะที่มีอะไรกันแล้วด้วย ตอนแรกเค้าไม่เป็นแบบนี้เลย เค้าดีมาก ใส่ใจมาก แต่ก็เอาเถอะค่ะ
ชั้นเริ่มมีความคิดว่า เดี๋ยวให้เค้ากลับมากทม. เราจะคุยถึงเรื่องนี้แบบต่อหน้ากันเลย
ระหว่างที่รอเค้ากลับกทม. เรานิ่งตลอดค่ะ ทุกครั้งที่เค้าบอกรักเรา ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป มันเหมือนในใจเราพูดว่า ไม่จริงหรอก
แล้วเค้าก็กลับมากทม.ค่ะ เค้าก็มาเหมือนเดิมกับเรา ซึ่งความรู้สึกของเราไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
เค้าเป็นคนที่หาเหตุผลในการกระทำของตัวเองได้ตลอด
เค้ามาหาเราค่ะ เราตัดสินใจคุย เราพูดไปเยอะถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ทำไมเค้าทำแบบนั้น เค้าจะโทษคนอื่นตลอดค่ะ
บอกว่าเรางี่เง่าบ้าง เราเนี่ยนะ คือเป็นแฟนที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรเลยจริงๆ เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไกลกัน
ถามเค้า วันดีคืนดีก็จะเลิกบอกว่าเราไกลกันเกินไป
อ่าว....ตอนแรกไม่มีคำพูดนี้เลย มีแต่จะมีอนาคตด้วยกัน จะย้ายมาอยู่ใกล้เรา อย่างนั้นอย่างนี้
สุดๆค่ะ
หลังจากที่เราพูดถึงการกระทำของเค้า ตอนเจอกัน เค้าจะเลิก ซึ่งก็เป็นไปตามที่คิด และจะขอตัวกลับห้องเค้าทันที
ความรู้สึกคือ ทั้งๆที่เราทำใจมาแล้วรู้ว่าพูดก็คือพัง มันก็รู้สึกดีนิดหน่อยที่ได้พูดความรู้สึกตัวเองให้เค้าได้รับรู้ (ไม่รุ้รู้รึเปล่า)
อีกใจก็โหวงเหวง หรือเป็นเพราะเรามีอะไรกันแล้วก็ไม่รู้
เค้ากลับห้อง และหายจากเราไป1วัน
เราลบเฟส ลบไลน์ เค้าทั้งหมด
แต่ทำไมเราจะต้องค้นหาชื่อเค้า ส่องเฟสเค้า ทั้งๆที่เรารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้
คิดว่าตัวเองทำใจได้ เวลากลางวันทำงานยังไม่คิด แต่พอกลับบ้าน ค่ำๆอยู่คนเดียว เอาอีกแระ
เราไม่อยากจะให้ค่ากับคนแบบนี้ เรารู้ว่าควรจะตัดใจและเดินออกมา
เราพยายามคิดถึงสิ่งที่เค้าทำ แต่ก็มีสิ่งที่เราพยายามประคับประคองอยู่ในความรู้สึกนั้นด้วย
ทำยังไงให้เราหายเป็นแบบนี้
ควรหันหลังเลยใช่ไหม
ในระหว่างนั้น เรามีอะไรกัน เค้าก็เปลี่ยนไป เหมือนไม่แคร์เราอีกแล้ว
เรายอมทุกอย่างเพื่อประคองความสัมพันธ์ค่ะ
เค้ากลับต่างจังหวัด เค้าเหมือนเครียด เค้าขายของออนไลน์ แล้วเฟสถูกปิด
โทศัพท์ก็ไม่มีเน็ท เงินก็เริ่มหมด เค้าเลยกลับต่างจังหวัด เราเข้าใจเค้าทุกอย่างค่ะ
ไม่เคยเรียกร้องความดูแลอะไรจากเค้าเลย เค้าเครียด อยากทำอะไรก็ทำ เราโอเครับได้
เราทำงานอยู่นตรปฐมค่ะ เราขอแค่เรื่องเดียว ไปไหนให้โทรบอก จะอยู่กับเพื่อนก็เข้าใจ แต่อย่าหายไป
แต่ก็จะหายไปข้ามคืนตลอด จากที่เค้าอยู่กทม.เค้าโทรหาเราตลอด แต่พอกลับไปบ้านต่างจังหวัด ก็เอะอะจะเลิกๆ
ตลอด เราเสียใจมากค่ะ มีหลายคำ ที่ทิ่มแทงเราตลอด
เราเลยรู้ตัวเลย ว่า โดนเค้าหลอกแล้วสิ
เรายื้อไว้ทุกครั้งอาจเพราะที่มีอะไรกันแล้วด้วย ตอนแรกเค้าไม่เป็นแบบนี้เลย เค้าดีมาก ใส่ใจมาก แต่ก็เอาเถอะค่ะ
ชั้นเริ่มมีความคิดว่า เดี๋ยวให้เค้ากลับมากทม. เราจะคุยถึงเรื่องนี้แบบต่อหน้ากันเลย
ระหว่างที่รอเค้ากลับกทม. เรานิ่งตลอดค่ะ ทุกครั้งที่เค้าบอกรักเรา ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป มันเหมือนในใจเราพูดว่า ไม่จริงหรอก
แล้วเค้าก็กลับมากทม.ค่ะ เค้าก็มาเหมือนเดิมกับเรา ซึ่งความรู้สึกของเราไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
เค้าเป็นคนที่หาเหตุผลในการกระทำของตัวเองได้ตลอด
เค้ามาหาเราค่ะ เราตัดสินใจคุย เราพูดไปเยอะถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ทำไมเค้าทำแบบนั้น เค้าจะโทษคนอื่นตลอดค่ะ
บอกว่าเรางี่เง่าบ้าง เราเนี่ยนะ คือเป็นแฟนที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรเลยจริงๆ เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไกลกัน
ถามเค้า วันดีคืนดีก็จะเลิกบอกว่าเราไกลกันเกินไป
อ่าว....ตอนแรกไม่มีคำพูดนี้เลย มีแต่จะมีอนาคตด้วยกัน จะย้ายมาอยู่ใกล้เรา อย่างนั้นอย่างนี้
สุดๆค่ะ
หลังจากที่เราพูดถึงการกระทำของเค้า ตอนเจอกัน เค้าจะเลิก ซึ่งก็เป็นไปตามที่คิด และจะขอตัวกลับห้องเค้าทันที
ความรู้สึกคือ ทั้งๆที่เราทำใจมาแล้วรู้ว่าพูดก็คือพัง มันก็รู้สึกดีนิดหน่อยที่ได้พูดความรู้สึกตัวเองให้เค้าได้รับรู้ (ไม่รุ้รู้รึเปล่า)
อีกใจก็โหวงเหวง หรือเป็นเพราะเรามีอะไรกันแล้วก็ไม่รู้
เค้ากลับห้อง และหายจากเราไป1วัน
เราลบเฟส ลบไลน์ เค้าทั้งหมด
แต่ทำไมเราจะต้องค้นหาชื่อเค้า ส่องเฟสเค้า ทั้งๆที่เรารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้
คิดว่าตัวเองทำใจได้ เวลากลางวันทำงานยังไม่คิด แต่พอกลับบ้าน ค่ำๆอยู่คนเดียว เอาอีกแระ
เราไม่อยากจะให้ค่ากับคนแบบนี้ เรารู้ว่าควรจะตัดใจและเดินออกมา
เราพยายามคิดถึงสิ่งที่เค้าทำ แต่ก็มีสิ่งที่เราพยายามประคับประคองอยู่ในความรู้สึกนั้นด้วย
ทำยังไงให้เราหายเป็นแบบนี้