เรื่องนี้เกิดขึ้นก็มาไม่นานนักหรอก(ช่วงตุลาคมปี2558)
มีรุ่นน้องผู้หญิงคนนึง เขาเรียนพยาบาลอินเตอร์(หลักสูตรนานาชาติ)
เขาพยายามแอดเพื่อนผมมา ในเฟส
และพอรับ เขาก็บอกว่า "ขอบคุณนะ"
????
ผมงงๆนิดแล้วถามว่าขอบคุณเรื่องอะไร
เธอตอบว่า เรื่องที่ไปส่งหนูที่บิ๊กซีไง
อันนี้ผมก็งงอีกแหละเพราะลืมไปแล้วว่าเคยไปส่งใครมาบ้าง
แต่พอบอก ที่หนูเดินมากกับเพื่อนสองคน แล้วพี่ให้หนูซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ไง
ผมก็ร้องอ๋อทันที
เห็นบอกว่าช่วงเข้าค่ายรับน้องปีหนึ่ง เธอเห็นผมเดินไปๆมาๆแถวนั้นก็ไม่กล้าทักเพราะกลัวผมจำเธอไม่ได้ ซะงั้น
ผมก็จำเธอไม่ได้น่ะแหละนะ
หลังจากนั้นก็คุยๆกันไปมาจนในที่สุดเริ่มสนิทกันละสิ
เพื่อนร่วมสาขา(ผมเรียนอุปกรณ์แพทย์)ชอบเชียร์ให้ผมจีบเธอซะงั้น
ถึงจะน่ารักดีก็เหอะ แต่ช่วงแรกๆเธอยังแลดูกล้าๆกลัวผมอยู่ เพราะผมดันมีบุคลิคหน้าเดียว
โกรธ ดีใจ ตกใจ สนุก บลาๆ ก็หน้าเดียวไม่ค่อยเปลี่ยน ยิ้มไม่เป็นธรรมชาติ บรรยากาศชวนมาคุ น่าอึดอัดไปหน่อย
จากนั้นผมเลยเริ่มเปลี่ยนตัวเองพยายามยิ้ม พยายามพูดกับคนอื่นให้เกินคำสองคำ และให้แลดูมีความหน้าเข้าใกล้กว่าเมื่อก่อน
หลังจากคุยกันอยู่นาน ก็รวบรวมความกล้า
สาระภาพรักกัยเธอไป แต่ก็นะ
พอดีว่าช่วงที่เธอคนนั้นเขาอยู่ ม ต้นเขาห้าวๆเหมือนทอม แต่พอมาอยู่ ม ปลาย ดันมีแฟนเป็นผู้ชายซะได้ แล้วแถมแฟนเธอดันไปมีคนอื่นนอกจากที่คบกับเธอ เลยพลอยเกลียดผู้ชายไปด้วยนี่สิ แล้วก็มีพวกนักศึกษาวิชาตำรวจ ทหาร นายร้อย หรือคนอื่นๆมากมายมาจีบเธอ แต่ก็ไม่ยอมเปิดใจรับน้ำใจใครเท่าไหร่ รวมถึงผมด้วย
แต่แค่ยังโชคกว่าคนอื่นนิดๆคือ
"อยู่โสดเป็นเพื่อนกันดีกว่าน่า ยังไม่อยากยุ่งเรื่องพวกนี้เท่าไหร่"
จากนั้นผมก็พยายามคุยกับเธอในหลายๆเรื่องผ่านทางเฟสทางไลน์ ไม่ก็คุยโทรศัพท์กันบ้าง
พอเจอเธอที่ ม ทีไรก็พูดไม่ออกสักทีดิ
ทำหน้าทมึนบึ้ง ตาขวางๆตลอดเลย
แต่เธอก็บอก อ้าว ยิ้มสิ หัดยิ้มบ้าง แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มแหยๆเท่านั้น
ผมชอบมีของมาฝากเธอบ่อยๆถ้าได้เป็นเที่ยวไหน เจออะไรน่าอร่อยก็เอามาฝากเธอตลอด
คุยกันทุกวันก่อนนอน
บางทีตอบช้าหรือไม่ได้ตอบก็มักจะงอนใส่
ช่วงผมฝึกงานนอกสถานที่ก็ได้คุยกันบ้าง
แต่เพราะผมดูสนิดกับเธอเกินไปเพื่อนๆมักจะถามบ่อยๆแหละว่าไปถึงไหนกันแล้ว
แต่คงต้องตอบว่า ยังไม่ได้เป็นไรกัน แค่เพื่อนคุย
มันก็ยากนะ เพราะเธอตรงกันข้ามกับผู้หญิงในอุดมคติหมดเลย
ผมชอบแบบพูดน้อยๆ เรียบร้อย เก็บความรู้สึกเป็น เย็นชาหน่อยๆ แลดูน่ากลัวๆนิด ฉลาดๆ
แต่
เธอคนนั้น กลับดูสว่างๆ สดใสเกินไปซะงั้น
แต่ว่าก็ดีแค่ไหนละที่มีคนคุยปรึกษาทุกเรื่องได้
บ้างครั้งผมอยากทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับเธอมันดูชัดเจนกว่านี้นะ
แต่ยังไงก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี บางทีอาจจะให้ถึงเวลาที่เหมาะ ไม่ก็ต่างคนต่างเจอคนที่ตนคิดว่าใช่แล้วแยกกันไปจะดีกว่าไหม
เพราะลึกๆผมก็ยังชอบเธออยู่ดี เพราะเธอทำให้ผมยิ้มได้ แต่การรักแบบไม่ครอบครองคงเป็นทางออกเช่นกัน
ถ้าคุณเป็นผม พวกคุณจะทำยังไง?
แบบนี้ควรทำไงดี ถ้าคุณคิดว่ายังอยากพยายามพิชิตใจเขาอยู่
มีรุ่นน้องผู้หญิงคนนึง เขาเรียนพยาบาลอินเตอร์(หลักสูตรนานาชาติ)
เขาพยายามแอดเพื่อนผมมา ในเฟส
และพอรับ เขาก็บอกว่า "ขอบคุณนะ"
????
ผมงงๆนิดแล้วถามว่าขอบคุณเรื่องอะไร
เธอตอบว่า เรื่องที่ไปส่งหนูที่บิ๊กซีไง
อันนี้ผมก็งงอีกแหละเพราะลืมไปแล้วว่าเคยไปส่งใครมาบ้าง
แต่พอบอก ที่หนูเดินมากกับเพื่อนสองคน แล้วพี่ให้หนูซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ไง
ผมก็ร้องอ๋อทันที
เห็นบอกว่าช่วงเข้าค่ายรับน้องปีหนึ่ง เธอเห็นผมเดินไปๆมาๆแถวนั้นก็ไม่กล้าทักเพราะกลัวผมจำเธอไม่ได้ ซะงั้น
ผมก็จำเธอไม่ได้น่ะแหละนะ
หลังจากนั้นก็คุยๆกันไปมาจนในที่สุดเริ่มสนิทกันละสิ
เพื่อนร่วมสาขา(ผมเรียนอุปกรณ์แพทย์)ชอบเชียร์ให้ผมจีบเธอซะงั้น
ถึงจะน่ารักดีก็เหอะ แต่ช่วงแรกๆเธอยังแลดูกล้าๆกลัวผมอยู่ เพราะผมดันมีบุคลิคหน้าเดียว
โกรธ ดีใจ ตกใจ สนุก บลาๆ ก็หน้าเดียวไม่ค่อยเปลี่ยน ยิ้มไม่เป็นธรรมชาติ บรรยากาศชวนมาคุ น่าอึดอัดไปหน่อย
จากนั้นผมเลยเริ่มเปลี่ยนตัวเองพยายามยิ้ม พยายามพูดกับคนอื่นให้เกินคำสองคำ และให้แลดูมีความหน้าเข้าใกล้กว่าเมื่อก่อน
หลังจากคุยกันอยู่นาน ก็รวบรวมความกล้า
สาระภาพรักกัยเธอไป แต่ก็นะ
พอดีว่าช่วงที่เธอคนนั้นเขาอยู่ ม ต้นเขาห้าวๆเหมือนทอม แต่พอมาอยู่ ม ปลาย ดันมีแฟนเป็นผู้ชายซะได้ แล้วแถมแฟนเธอดันไปมีคนอื่นนอกจากที่คบกับเธอ เลยพลอยเกลียดผู้ชายไปด้วยนี่สิ แล้วก็มีพวกนักศึกษาวิชาตำรวจ ทหาร นายร้อย หรือคนอื่นๆมากมายมาจีบเธอ แต่ก็ไม่ยอมเปิดใจรับน้ำใจใครเท่าไหร่ รวมถึงผมด้วย
แต่แค่ยังโชคกว่าคนอื่นนิดๆคือ
"อยู่โสดเป็นเพื่อนกันดีกว่าน่า ยังไม่อยากยุ่งเรื่องพวกนี้เท่าไหร่"
จากนั้นผมก็พยายามคุยกับเธอในหลายๆเรื่องผ่านทางเฟสทางไลน์ ไม่ก็คุยโทรศัพท์กันบ้าง
พอเจอเธอที่ ม ทีไรก็พูดไม่ออกสักทีดิ
ทำหน้าทมึนบึ้ง ตาขวางๆตลอดเลย
แต่เธอก็บอก อ้าว ยิ้มสิ หัดยิ้มบ้าง แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มแหยๆเท่านั้น
ผมชอบมีของมาฝากเธอบ่อยๆถ้าได้เป็นเที่ยวไหน เจออะไรน่าอร่อยก็เอามาฝากเธอตลอด
คุยกันทุกวันก่อนนอน
บางทีตอบช้าหรือไม่ได้ตอบก็มักจะงอนใส่
ช่วงผมฝึกงานนอกสถานที่ก็ได้คุยกันบ้าง
แต่เพราะผมดูสนิดกับเธอเกินไปเพื่อนๆมักจะถามบ่อยๆแหละว่าไปถึงไหนกันแล้ว
แต่คงต้องตอบว่า ยังไม่ได้เป็นไรกัน แค่เพื่อนคุย
มันก็ยากนะ เพราะเธอตรงกันข้ามกับผู้หญิงในอุดมคติหมดเลย
ผมชอบแบบพูดน้อยๆ เรียบร้อย เก็บความรู้สึกเป็น เย็นชาหน่อยๆ แลดูน่ากลัวๆนิด ฉลาดๆ
แต่
เธอคนนั้น กลับดูสว่างๆ สดใสเกินไปซะงั้น
แต่ว่าก็ดีแค่ไหนละที่มีคนคุยปรึกษาทุกเรื่องได้
บ้างครั้งผมอยากทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับเธอมันดูชัดเจนกว่านี้นะ
แต่ยังไงก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี บางทีอาจจะให้ถึงเวลาที่เหมาะ ไม่ก็ต่างคนต่างเจอคนที่ตนคิดว่าใช่แล้วแยกกันไปจะดีกว่าไหม
เพราะลึกๆผมก็ยังชอบเธออยู่ดี เพราะเธอทำให้ผมยิ้มได้ แต่การรักแบบไม่ครอบครองคงเป็นทางออกเช่นกัน
ถ้าคุณเป็นผม พวกคุณจะทำยังไง?