ใครเคยคุยกับคนไม่เห็นหน้ากันไหมค่ะ

เรื่องเรามีอยู่ว่า เราคุยกับ ผ.ช. คนหนึ่งค่ะ คุยกันมานาน คือเกิน1ปีอ่ะค่ะจะ2ปีแล้ว เรามีความสุขดีค่ะแบบเรารู้สึกคุยกับเขาทีไรเหมือนเขาอยู่ใกล้ๆเราตลอดเวลา แต่เราไม่ใช่แฟนกันน่ะค่ะ แต่คือสถานะไม่ใช่แฟน แต่การกระทำเหมือนแฟนอ่ะค่ะ เราเข้าใจเขาค่ะทุกครั้งที่คุยกันเรารู้สึกว่าเรากับเขาต่างคนต่างสำคัญต่อกันค่ะ เราไม่ได้ซีเรียสเรื่องเห็นหน้าไม่เห็นหน้าน่ะ คือแบบเรารู้สึกถ้าเขาพร้อมเขาคงให้เห็นเอง ที่ผ่านมาเราสองคนแฮปปี้ดีค่ะ เถียงบ้างทะเลาะบ้างแต่ไม่เคยจากกัน แต่ระยะหลังๆนี้เขาเปลี่ยนไปค่ะ แต่เรารู้ว่าเขาคงมีเหตุผลของเขา คือคนคุยกันทุกวันเปลี่ยนไปนิดใครจะไม่รู้บ้างล่ะ เราเลยถามเขา เขาบอกว่าการเรียนที่ผ่านมาแย่ เราได้ยินประโยคนี้เราก็เข้าใจดีค่ะ แต่เขาคงกดดันเรื่องครอบครัวเขาด้วยแหล่ะ จากตอนนั้นคุยกันแบบเหมือนอยู่ใกล้กัน มาตอนนี้มันห่างกันมาก แบบเขาจะโทรมาตอนที่อยู่คนเดียว เขาก้อบอกเราว่ายังเหมือนเดิมทุกอย่างแต่คงคุยกันน้อยลง ที่ผ่านมาเรารับได้หมดน่ะ แต่พอมาคราวนี้เหมือนเราตันๆอ่ะ จะจับมือกันไปต่อก็กลัวพังอนาคตเขา จะหยุดก็ยังไงไม่รู้อ่ะ แต่ที่ผ่านมาเราไม่เตือนเขาเอง ทุกวันนี้ทางครอบครัวเขาก็เข้มงวดขึ้น อีกอย่างเรากับเขาอยู่คนล่ะภาคกันด้วย ตอนนี้เราโคตรเจ็บเลย แบบตันๆไม่รู้จะเลือกทางไหน ระหว่างปล่อยกับไปต่อ แบบถ้าเมื่อไหร่ที่เขาไม่มีใครอยู่ เขาจะโทรมาแล้วช่วงเวลานั้น เหมือนย้อนกลับไปในอดีตที่เราเคยผ่านมา ทุกอย่างเราผ่านมาด้วยกันทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เราก็อยากให้ผ่านไปได้เหมือนกัน เราจริงใจน่ะ เราไม่เคยขอร้องเห็นหน้าเขาเลย แบบเราไม่รู้ว่าจะทำไง จะไปต่อก็กลัวเขาโดนครอบครัวกดดัน จะจบก็โคตรเจ็บ เรานอนคิด3-4วันแล้ว ไม่รู้อ่ะ แบบเคยผ่านอะไรมาเยอะด้วยกัน แต่ครั้งนี้มันห่างกันมากมั้ย ก็มากน่ะสำหรับเรา บางทีเราก็อยากอยู่ต่ออยากจับมือกันต่อไป จะทำให้การเรียนเขาดีขึ้น แต่พอหันกลับมาดูตัวเองไม่รู้ดิ😂 เลยอยากถามว่าถ้าเป็นคุณคุณจะทำยังไงอ่ะ นี้เรื่องจริงน่ะ เราไม่ได้แต่ง ถ้าเป็นละครยังรู้จุดจบน่ะ แต่ชีวิตจริงนี้ดิไม่รู้เลยว่าจะเป็นไง