สวัสดี
เราไม่ได้เอาไอดีเพื่อนมาโพส
เราใช้ไอดีตัวเอง555
เห็นก่อนโพสเค้าฮิตเอาไอดีเพื่อนใช้
แต่เพื่อนเราไม่มีให้ยืม
พูดว่าความตามหัวข้อ
ถ้าเอาแบบไม่ยืดเยื้อข้ามไปอ่านตรง
*ด้านล่าง
เราก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาธรรมด๊าธรรมดา ถ้าไม่เขียนคิ้วออกจากบ้าน จะไม่กล้าสบตาใคร
เราไม่สวยอ่า ว่าง่ายๆ เราเลยไม่กล้าที่จะเริ่มทำความรู้จักกับเค้าก่อน
จริงๆก่อนหน้านี้เราเคยคบ ผช มา 2 คน (แต่ไม่ใช่คนไทย และไม่เคยคบ ผช ไทย เลย)
การเริ่มคุยกับ ผช ไทย นี่ทำยังไงให้ตัวเองดูไม่วู่วาม
เราไม่เคยจริงๆ
คนนี้บ้านใกล้เรามากสมัยก่อน ตั้งแต่เค้าเรียน ม.ปลาย เราเรียน ปวช. เรียนจบต่อ มหาลัย
ก็ยังเจอกัน แอบเหร่ประจำตอนเจอบนรถเมล์ บ้านเรากับบ้านเค้าจะอยู่ใกล้อู่รถเมล์ จะลงหลังสุดตลอด มีช่วงที่ถ้าไม่นับเป๋ารถเมล์กับคนขับ เรากับเขาถือว่าอยู่กันแค่สองเรา (555)
เรารู้สึกได้ว่าเค้ารู้ตัวว่าเราแอบมอง
เวลาลงรถก็จะไม่ลงประตูเดียวกับเรา (นี่เขินหรือรังเกียจ?)
และก็มีตอนที่เรานั่งด้านหลังสุด เราตั้งใจมองเค้ามาก และ....
เค้าเจือกหันมา สายตาสป๊าคกัน และเราหันควับแทบไม่ทัน
โคตรอายเลย
เรื่องราวบนรถเมล์เป็นมาแบบนี้ตลอดเป็นเวบา 10 ปีได้...
วิวัฒนาเริ่มเกิดขึ้น
เมื่อต่างคนต่างเรียนจบทำงาน
เราทำงานมา2-3ปีแล้ว
และย้ายบ้านมาปีนึง
แต่ยังคงขึ้นรถเมล์ที่เดียวกัน
(ขึ้นตรงปากซอยบ้านเค้า)
******
วันหนึ่งวันนั้น
สเต็ปเดิมคือ
1.ขึ้นรถเมล์
2.เรานั่งตรงกลางของคันรถ จึงขึ้นประตูหลัง
3.เค้าชอบขึ้นประตูหน้า แต่เดินผ่านเราไปนั่งหลัง
4.ระหว่างที่เค้าเดินผ่าน เราจะแอบยิ้มในใจ
5.เราจะลงก่อนเค้า
แต่เมื่อไม่นานมานี้
6.เราลงป้าย BTS แบริ่งเหมือนกัน
7.เราขึ้นคนละบันได
8.เราเจอกันบนชานชาลา
เจอกันที่ BTS แค่ 3 ครั้ง
เป็นเพราะเค้าอาจจะเพิ่งย้ายที่ทำงาน
ครั้งแรกเจอกันตอนที่ BTS เสียหนักจนเดือดร้อนไปทั่ว กทม.
เค้ายืนอยู่ในรถแต่เราเข้าไม่ได้เพราะแน่นมาก
ครั้งที่สอง เค้าเข้ารถไปก่อน เราไม่อยากยืนเลยรอขบวนถัดไป
ครั้งที่สาม คือครั้งล่าสุด
ปกติเค้าจะเข้าตู้ที่ใกล้บันไดแรก คือตู้แรก แต่วันนั้นเค้ารอให้ประตูปิด...แล้วเค้าเดินมาตรงประตูเดียวกับเราอย่างกับเจาะจงจะขึ้นตู้นี้
พอขบวนถัดไปวิ่งมาเราก็เข้าไปแบบไม่คิดอะไร คิดแค่ว่า ที่นั่งเป็นของกรู!!!
เราวางก้นไว้บนเก้าอี้กลางสุด
และทันทีที่นั่งลง
ด้านหน้า...ก็มีร่างของเค้าคนนั้นมายืนและหันหน้ามาที่เรา อย่างกับจงใจ
เราตกใจนิดนึง(แอบยิ้มหน่อยๆ)และในใจคิดว่า อยากออกไปกรี๊ดข้างนอก
นี่มายืนบ้าแกล้งชั้นทำไม รู้ไหมทำอะไรไม่ได้นอกจากแกล้งหยิบของในกระเป๋า และกอดอกเพราะแอร์ BTS หนาวประดุจขั้วโลกเหนือ เราหนาวแอร์+ตื่นเต้น ตื้นตัน ตื่นตระหนก ขวยเขิน ทำตัวไม่ถูก ที่ว่างเยอะมาก ไม่ไปยืนวะมายืนกดดันกันอยู่ได้
อยู่ในสภาพนี้ประมาณครึ่งชั่วโมง (ฟิน+ทรมานเล็กน้อย)
อยากคุยอยากถามชื่อ อยากได้ยินเสียงมาตลอด 10 ปี โอกาสตรงหน้าแต่คว้าไว้ไม่ได้
วันนั้นโกรธตัวเองที่ไม่ทำอะไรเลย
ปล่อยโอกาสนี้ไป โอกาสหน้าคงไม่ง่ายที่จะบังเอิญแบบนี้แล้วนะ
ถ้าคราวหน้าเค้าไม่เดินมาใกล้กับเรา เราเดินไปคุยกับเค้าตรงๆนี่เค้าจะตกใจไหมนะ
เมื่อก่อนไม่มีความคิดที่จะเข้าหาเค้าเลย แค่แอบมองพอ แต่ตอนนี้คือ จะ 30 แล้ว อย่างน้อยรู้จักชื่อบ้างคงจะดี
เสียงยังไม่เคยได้ยินเลย
แต่มีอย่างนึงที่เรารู้คือ
เรารู้จักบ้านเค้า
ขอบคุณที่มาเสียเวลาอ่านนะคะ
คนที่ยืนตรงหน้าตัวเอง คือ คนที่แอบชอบมาเป็น 10 ปี แต่ไม่กล้า...
เราไม่ได้เอาไอดีเพื่อนมาโพส
เราใช้ไอดีตัวเอง555
เห็นก่อนโพสเค้าฮิตเอาไอดีเพื่อนใช้
แต่เพื่อนเราไม่มีให้ยืม
พูดว่าความตามหัวข้อ
ถ้าเอาแบบไม่ยืดเยื้อข้ามไปอ่านตรง
*ด้านล่าง
เราก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาธรรมด๊าธรรมดา ถ้าไม่เขียนคิ้วออกจากบ้าน จะไม่กล้าสบตาใคร
เราไม่สวยอ่า ว่าง่ายๆ เราเลยไม่กล้าที่จะเริ่มทำความรู้จักกับเค้าก่อน
จริงๆก่อนหน้านี้เราเคยคบ ผช มา 2 คน (แต่ไม่ใช่คนไทย และไม่เคยคบ ผช ไทย เลย)
การเริ่มคุยกับ ผช ไทย นี่ทำยังไงให้ตัวเองดูไม่วู่วาม
เราไม่เคยจริงๆ
คนนี้บ้านใกล้เรามากสมัยก่อน ตั้งแต่เค้าเรียน ม.ปลาย เราเรียน ปวช. เรียนจบต่อ มหาลัย
ก็ยังเจอกัน แอบเหร่ประจำตอนเจอบนรถเมล์ บ้านเรากับบ้านเค้าจะอยู่ใกล้อู่รถเมล์ จะลงหลังสุดตลอด มีช่วงที่ถ้าไม่นับเป๋ารถเมล์กับคนขับ เรากับเขาถือว่าอยู่กันแค่สองเรา (555)
เรารู้สึกได้ว่าเค้ารู้ตัวว่าเราแอบมอง
เวลาลงรถก็จะไม่ลงประตูเดียวกับเรา (นี่เขินหรือรังเกียจ?)
และก็มีตอนที่เรานั่งด้านหลังสุด เราตั้งใจมองเค้ามาก และ....
เค้าเจือกหันมา สายตาสป๊าคกัน และเราหันควับแทบไม่ทัน
โคตรอายเลย
เรื่องราวบนรถเมล์เป็นมาแบบนี้ตลอดเป็นเวบา 10 ปีได้...
วิวัฒนาเริ่มเกิดขึ้น
เมื่อต่างคนต่างเรียนจบทำงาน
เราทำงานมา2-3ปีแล้ว
และย้ายบ้านมาปีนึง
แต่ยังคงขึ้นรถเมล์ที่เดียวกัน
(ขึ้นตรงปากซอยบ้านเค้า)
******
วันหนึ่งวันนั้น
สเต็ปเดิมคือ
1.ขึ้นรถเมล์
2.เรานั่งตรงกลางของคันรถ จึงขึ้นประตูหลัง
3.เค้าชอบขึ้นประตูหน้า แต่เดินผ่านเราไปนั่งหลัง
4.ระหว่างที่เค้าเดินผ่าน เราจะแอบยิ้มในใจ
5.เราจะลงก่อนเค้า
แต่เมื่อไม่นานมานี้
6.เราลงป้าย BTS แบริ่งเหมือนกัน
7.เราขึ้นคนละบันได
8.เราเจอกันบนชานชาลา
เจอกันที่ BTS แค่ 3 ครั้ง
เป็นเพราะเค้าอาจจะเพิ่งย้ายที่ทำงาน
ครั้งแรกเจอกันตอนที่ BTS เสียหนักจนเดือดร้อนไปทั่ว กทม.
เค้ายืนอยู่ในรถแต่เราเข้าไม่ได้เพราะแน่นมาก
ครั้งที่สอง เค้าเข้ารถไปก่อน เราไม่อยากยืนเลยรอขบวนถัดไป
ครั้งที่สาม คือครั้งล่าสุด
ปกติเค้าจะเข้าตู้ที่ใกล้บันไดแรก คือตู้แรก แต่วันนั้นเค้ารอให้ประตูปิด...แล้วเค้าเดินมาตรงประตูเดียวกับเราอย่างกับเจาะจงจะขึ้นตู้นี้
พอขบวนถัดไปวิ่งมาเราก็เข้าไปแบบไม่คิดอะไร คิดแค่ว่า ที่นั่งเป็นของกรู!!!
เราวางก้นไว้บนเก้าอี้กลางสุด
และทันทีที่นั่งลง
ด้านหน้า...ก็มีร่างของเค้าคนนั้นมายืนและหันหน้ามาที่เรา อย่างกับจงใจ
เราตกใจนิดนึง(แอบยิ้มหน่อยๆ)และในใจคิดว่า อยากออกไปกรี๊ดข้างนอก
นี่มายืนบ้าแกล้งชั้นทำไม รู้ไหมทำอะไรไม่ได้นอกจากแกล้งหยิบของในกระเป๋า และกอดอกเพราะแอร์ BTS หนาวประดุจขั้วโลกเหนือ เราหนาวแอร์+ตื่นเต้น ตื้นตัน ตื่นตระหนก ขวยเขิน ทำตัวไม่ถูก ที่ว่างเยอะมาก ไม่ไปยืนวะมายืนกดดันกันอยู่ได้
อยู่ในสภาพนี้ประมาณครึ่งชั่วโมง (ฟิน+ทรมานเล็กน้อย)
อยากคุยอยากถามชื่อ อยากได้ยินเสียงมาตลอด 10 ปี โอกาสตรงหน้าแต่คว้าไว้ไม่ได้
วันนั้นโกรธตัวเองที่ไม่ทำอะไรเลย
ปล่อยโอกาสนี้ไป โอกาสหน้าคงไม่ง่ายที่จะบังเอิญแบบนี้แล้วนะ
ถ้าคราวหน้าเค้าไม่เดินมาใกล้กับเรา เราเดินไปคุยกับเค้าตรงๆนี่เค้าจะตกใจไหมนะ
เมื่อก่อนไม่มีความคิดที่จะเข้าหาเค้าเลย แค่แอบมองพอ แต่ตอนนี้คือ จะ 30 แล้ว อย่างน้อยรู้จักชื่อบ้างคงจะดี
เสียงยังไม่เคยได้ยินเลย
แต่มีอย่างนึงที่เรารู้คือ
เรารู้จักบ้านเค้า
ขอบคุณที่มาเสียเวลาอ่านนะคะ