สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกท่าน วันนี้คืออยากระบายมาก อัดอันตันใจที่สุด เป็นเรื่องที่คนท้องผูกไม่มีทางเข้าใจหรอกค่ะ
เราเป็นคนที่เพื่อนอิจฉาเรื่องการขับถ่าย เราขับถ่ายบ่อย บ่อย บ่อยเกินนนนไป
ในหนึ่งวัน จะมีตารางเวลาขับถ่ายหลักๆที่ร่างกายตั้งขึ้นเอง
คือ
07:00 น. และ 19:30 น.
นอกนั้นก็ปะปายแล้วแต่อารมณ์ อากาส โอกาส อุณหภูมิ 555
แต่เรื่องมันมีอยู่ว่า เราจะต้องขึ้นรถไฟไปทำงาน ตอน 07:00 น. พอดี และนั่งรถเป็นเวลา 1:30 ชม. แบบนี้ทุกวัน แล้วตารางขับถ่ายมันก็ไม่ยอมเคลื่อนให้เรา เราจึงต้องนั่งจี๊ดๆ ไปตลอดทาง แต่ทางออกที่ดีที่สุดคือแกล้งตายค่ะ
เราต้องพยายามหลับให้สนิทก่อนที่จะปวดมากไปกว่านี้ และมันก็ได้ผลแบบ 99% เลยค่ะ
แต่....
1% ที่เหลือหละ
ใช่ค่ะมันเคยพีค สุดๆ คือหลับไม่ลง นั่งรถไปได้สถานีนึง ก็จี๊ดๆหน่วงๆ ก็พยายามอดกลั้น และรีบหลับให้เร็วที่สุด แต่พอเราเก็บมือถือจัดท่าทางเตรียมจะนอนปุ๊บ
ขนลุกทั้งตัว ชาไปหมด ชาจนหวิวๆในกระโปรง จนเราคิดว่า นี่ใส่กกน.มาป่ะเนี้ย ทำไมมันโล่งมันหวิวไปหมด ขนนี่ลุกเป็นเม็ด ขยับก็ไม่ได้ ยิ่งขยับยิ่งปวด นั่งเกร็งไม่ให้มีพิรุธ พยายามสูดหายใจเข้าแล้วเป่าออก
ฮึดดดดด ฮู้......
ฮึดดดดด ฮู้......
ฮึดดดดด ฮู้......
อ่าาา ดีขึ้น ขนค่อยๆสลีฟแนบผิวหนัง
สบายใจละ เราเลยรีบนอน
สถานนีที่2ผ่านไป พอเข้าสถานนีที่3 มันมาอีกละ มาหนักเลย ขนลุกสุดๆ ตัวชาไปหมด เหงื่อก็ซึมตามไรผม เริ่มมองหาห้องน้ำบนรถไฟ ไม่รู้ว่าอยู่ตู้ไหน ไม่กล้าลุกหา เพราะลุกไม่ได้ คือชีวิตชั้นต้องถูกสตาฟไว้บนเก้าอี้ตัวนี้ใช่มั้ย
เราพยายามเกลี้ยกล่อมตัวเอง
สติๆ ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวเราจะลงสถานีหน้า
แต่ความคิดก็ตีกัน
คือถ้าเราลง เราก็ต้องรอรถรอบต่อไป รถรอบต่อไป คือ 8:35 เราจะถึงที่ทำงาน 10โมง เราจะสาย แต่ถ้าเราไม่ลง เราก็จะปวดอยู่อย่างนี้
ความคิดก็ตีกันไปตีกันมา
จนจะเข้าสถานีที่ 4 ซึ่งสถานีนี้ น่าจะมีห้องน้ำ เราใช้คำว่าน่าจะเพราะเราไม่แน่ใจ แต่คิดว่ายังไงก็มี ลงไปตายเอาดาบหน้า
ฮึดดดดด ฮู้...... สตินะสติ
ฮึดดดดด ฮู้...... ใจเย็นๆนะ อีกนิดถึง
ฮึดดดดด ฮู้...... 1 2 3 4 5 ....
อ่าผ่านตรงนี้ละอีกนิดนะ
ใจเย็นๆนะ ฮึดดดดด ฮู้......
ผ่านวัดละ ผ่านวัดละ
เราก็ถือกระเป๋าวิ่งไปตรงประตู ยืนเกร็งไปหมด
เพราะมันจะหลุดอยู่แล้ว ขาหนีบไว้ สายตาสาดส่องหาห้องน้ำ
พอรถจอดปุ๊บ แต่ประตูอัตโนมัติ จะต้องรอเวลาหน่อย เราหงุดหงิดมาก ทำไมประตูเปิดช้าจังหว้าาาา ไม่ไหวแล้วนะ
และแล้วสวรรค์ก็เปิด เราค่อยๆ ลงรถ ปวดก็ปวดรีบเดินก็ไม่ได้ มันจะไหล สายตาสาดส่องไปป๊ะกับ "ห้องน้ำ"
เราเดินหลังตรงดุ่ยๆๆไปหาห้องน้ำ คือตอนนั้นเราคิดว่าเราสายแน่ๆ ยังไงเราก็ต้องรอรอบ 8:45 แต่ไม่เป็นไร ยอมทำทุกอย่าง
เราเดินไปถึงห้องน้ำ แต่มียายคนนึงยืนขวางอยู่ แกพยายามจะออกแหละ แต่แกอายุมากแล้ว จึงค่อยๆเดิน ประตูก็แคบ จะรีบโพ่งพ่างก็กลัวยายล้ม อ่ะรอแป็บนึง แต่ในใจคือนานมาก ทำไมยายเดินนานจังว่ะ
และแล้วเราก็ได้เข้าห้องน้ำ เยสส ดีใจมาก อารมดี ถึงกะร้องเพลงได้ 5555
เราปฏิบัติภาระกิจ ไม่ถึง5นาที เราก็เดินออกมาก
แต่ในความโชคร้าย ความโชคดีก็ปรากฏ นั่นคือ รถขบวนที่เรานั่งมา จอดหลีก รอรถอีกคันนึง อ่าาาาาา สวรรค์ชั้น2 เราก็เลยรีบเดินกึ่งวิ่งไปขึ้นรถ และยืนสวยๆ ทั้งที่ยังแสบดากอยู่ 55555
เรื่องที่คนท้องผูกไม่มีทางเข้าใจ
เราเป็นคนที่เพื่อนอิจฉาเรื่องการขับถ่าย เราขับถ่ายบ่อย บ่อย บ่อยเกินนนนไป
ในหนึ่งวัน จะมีตารางเวลาขับถ่ายหลักๆที่ร่างกายตั้งขึ้นเอง
คือ
07:00 น. และ 19:30 น.
นอกนั้นก็ปะปายแล้วแต่อารมณ์ อากาส โอกาส อุณหภูมิ 555
แต่เรื่องมันมีอยู่ว่า เราจะต้องขึ้นรถไฟไปทำงาน ตอน 07:00 น. พอดี และนั่งรถเป็นเวลา 1:30 ชม. แบบนี้ทุกวัน แล้วตารางขับถ่ายมันก็ไม่ยอมเคลื่อนให้เรา เราจึงต้องนั่งจี๊ดๆ ไปตลอดทาง แต่ทางออกที่ดีที่สุดคือแกล้งตายค่ะ
เราต้องพยายามหลับให้สนิทก่อนที่จะปวดมากไปกว่านี้ และมันก็ได้ผลแบบ 99% เลยค่ะ
แต่....
1% ที่เหลือหละ
ใช่ค่ะมันเคยพีค สุดๆ คือหลับไม่ลง นั่งรถไปได้สถานีนึง ก็จี๊ดๆหน่วงๆ ก็พยายามอดกลั้น และรีบหลับให้เร็วที่สุด แต่พอเราเก็บมือถือจัดท่าทางเตรียมจะนอนปุ๊บ
ขนลุกทั้งตัว ชาไปหมด ชาจนหวิวๆในกระโปรง จนเราคิดว่า นี่ใส่กกน.มาป่ะเนี้ย ทำไมมันโล่งมันหวิวไปหมด ขนนี่ลุกเป็นเม็ด ขยับก็ไม่ได้ ยิ่งขยับยิ่งปวด นั่งเกร็งไม่ให้มีพิรุธ พยายามสูดหายใจเข้าแล้วเป่าออก
ฮึดดดดด ฮู้......
ฮึดดดดด ฮู้......
ฮึดดดดด ฮู้......
อ่าาา ดีขึ้น ขนค่อยๆสลีฟแนบผิวหนัง
สบายใจละ เราเลยรีบนอน
สถานนีที่2ผ่านไป พอเข้าสถานนีที่3 มันมาอีกละ มาหนักเลย ขนลุกสุดๆ ตัวชาไปหมด เหงื่อก็ซึมตามไรผม เริ่มมองหาห้องน้ำบนรถไฟ ไม่รู้ว่าอยู่ตู้ไหน ไม่กล้าลุกหา เพราะลุกไม่ได้ คือชีวิตชั้นต้องถูกสตาฟไว้บนเก้าอี้ตัวนี้ใช่มั้ย
เราพยายามเกลี้ยกล่อมตัวเอง
สติๆ ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวเราจะลงสถานีหน้า
แต่ความคิดก็ตีกัน
คือถ้าเราลง เราก็ต้องรอรถรอบต่อไป รถรอบต่อไป คือ 8:35 เราจะถึงที่ทำงาน 10โมง เราจะสาย แต่ถ้าเราไม่ลง เราก็จะปวดอยู่อย่างนี้
ความคิดก็ตีกันไปตีกันมา
จนจะเข้าสถานีที่ 4 ซึ่งสถานีนี้ น่าจะมีห้องน้ำ เราใช้คำว่าน่าจะเพราะเราไม่แน่ใจ แต่คิดว่ายังไงก็มี ลงไปตายเอาดาบหน้า
ฮึดดดดด ฮู้...... สตินะสติ
ฮึดดดดด ฮู้...... ใจเย็นๆนะ อีกนิดถึง
ฮึดดดดด ฮู้...... 1 2 3 4 5 ....
อ่าผ่านตรงนี้ละอีกนิดนะ
ใจเย็นๆนะ ฮึดดดดด ฮู้......
ผ่านวัดละ ผ่านวัดละ
เราก็ถือกระเป๋าวิ่งไปตรงประตู ยืนเกร็งไปหมด
เพราะมันจะหลุดอยู่แล้ว ขาหนีบไว้ สายตาสาดส่องหาห้องน้ำ
พอรถจอดปุ๊บ แต่ประตูอัตโนมัติ จะต้องรอเวลาหน่อย เราหงุดหงิดมาก ทำไมประตูเปิดช้าจังหว้าาาา ไม่ไหวแล้วนะ
และแล้วสวรรค์ก็เปิด เราค่อยๆ ลงรถ ปวดก็ปวดรีบเดินก็ไม่ได้ มันจะไหล สายตาสาดส่องไปป๊ะกับ "ห้องน้ำ"
เราเดินหลังตรงดุ่ยๆๆไปหาห้องน้ำ คือตอนนั้นเราคิดว่าเราสายแน่ๆ ยังไงเราก็ต้องรอรอบ 8:45 แต่ไม่เป็นไร ยอมทำทุกอย่าง
เราเดินไปถึงห้องน้ำ แต่มียายคนนึงยืนขวางอยู่ แกพยายามจะออกแหละ แต่แกอายุมากแล้ว จึงค่อยๆเดิน ประตูก็แคบ จะรีบโพ่งพ่างก็กลัวยายล้ม อ่ะรอแป็บนึง แต่ในใจคือนานมาก ทำไมยายเดินนานจังว่ะ
และแล้วเราก็ได้เข้าห้องน้ำ เยสส ดีใจมาก อารมดี ถึงกะร้องเพลงได้ 5555
เราปฏิบัติภาระกิจ ไม่ถึง5นาที เราก็เดินออกมาก
แต่ในความโชคร้าย ความโชคดีก็ปรากฏ นั่นคือ รถขบวนที่เรานั่งมา จอดหลีก รอรถอีกคันนึง อ่าาาาาา สวรรค์ชั้น2 เราก็เลยรีบเดินกึ่งวิ่งไปขึ้นรถ และยืนสวยๆ ทั้งที่ยังแสบดากอยู่ 55555