สวัสดีเพื่อนๆค่ะ อยากถามผู้รู้ หรือนักจิตวิทยา เกี่ยวกับพฤติกรรมของตัวจขกท.ค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า....
จขกท เวลามีเรื่องอะไรมากะทบกระเทือนจิตใจ เราจะคิดมาก ขี้น้อยใจ ร้องไห้ ใครว่าให้ มักจะคิดเล็กคิดน้อย เวลาแฟนว่าให้ เรามักจะ น้อยใจ ร้องไห้ ว่าทำไม เราไม่ดีในเรื่องนี้ เรื่องนั้นหรอ เวลาขอความคิดเห็น เขาจะตอบว่าไม่รู้ เราก็กลับมาเอาคิดเอามาน้อยใจว่าทำไม ไม่ช่วยเราคิดแก้ไขช่วยเรา เาก็จะร้องไห้ฟุมฟายออกมา และบางที คุยกะพ่อแม่ ท่านก็จะพูดประมาณว่า เอาคนนั้นคนนี้มาเปรียบเทียบกับเรา เราก็เก็บเอามาคิดเล็กคิดน้อยว่าทำไม เราทำแย่มากขนาดนั้นหรอ เราเปนตัวปัญหาของทุกคนใช่มั้ย เราก็กลับไปคิดเรื่องสมัยเด็กๆที่ไม่เคยได้อะไร ลูกคนอื่นเขาขออะไรได้หมด แต่ทำไมกลับเรา ไม่เคยได้แบบเขา หรือเป็นเพราะเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก หรือเราต้องการความอบอุ่นจากคนอื่น เมื่อไม่มีใครสนใจเรา ไม่มีใครปลอบหรือคุยด้วย เราก็มักจะเกิดความน้อยใจร้องไห้ ถึงขั้นฟุมฟาย บางทีมีอาการชัก บางทีก็ร้องไห้อยู่ดีๆ ซักพักก็หยุดเองแล้วคิดว่าเราจะร้องทำไม บางครั้งคิดมากจนปวดหัวไมเกรนขึ้นก็มี อยากถามเพื่อนๆว่า จขกท เข้าค่ายบ้าหรือป่าว 555 แต่ เราก็ปกติดีทุกอย่างน่ะ
พฤติกรรมแบบนี้เข้าค่ายโรคจิตหรือป่าว?
จขกท เวลามีเรื่องอะไรมากะทบกระเทือนจิตใจ เราจะคิดมาก ขี้น้อยใจ ร้องไห้ ใครว่าให้ มักจะคิดเล็กคิดน้อย เวลาแฟนว่าให้ เรามักจะ น้อยใจ ร้องไห้ ว่าทำไม เราไม่ดีในเรื่องนี้ เรื่องนั้นหรอ เวลาขอความคิดเห็น เขาจะตอบว่าไม่รู้ เราก็กลับมาเอาคิดเอามาน้อยใจว่าทำไม ไม่ช่วยเราคิดแก้ไขช่วยเรา เาก็จะร้องไห้ฟุมฟายออกมา และบางที คุยกะพ่อแม่ ท่านก็จะพูดประมาณว่า เอาคนนั้นคนนี้มาเปรียบเทียบกับเรา เราก็เก็บเอามาคิดเล็กคิดน้อยว่าทำไม เราทำแย่มากขนาดนั้นหรอ เราเปนตัวปัญหาของทุกคนใช่มั้ย เราก็กลับไปคิดเรื่องสมัยเด็กๆที่ไม่เคยได้อะไร ลูกคนอื่นเขาขออะไรได้หมด แต่ทำไมกลับเรา ไม่เคยได้แบบเขา หรือเป็นเพราะเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก หรือเราต้องการความอบอุ่นจากคนอื่น เมื่อไม่มีใครสนใจเรา ไม่มีใครปลอบหรือคุยด้วย เราก็มักจะเกิดความน้อยใจร้องไห้ ถึงขั้นฟุมฟาย บางทีมีอาการชัก บางทีก็ร้องไห้อยู่ดีๆ ซักพักก็หยุดเองแล้วคิดว่าเราจะร้องทำไม บางครั้งคิดมากจนปวดหัวไมเกรนขึ้นก็มี อยากถามเพื่อนๆว่า จขกท เข้าค่ายบ้าหรือป่าว 555 แต่ เราก็ปกติดีทุกอย่างน่ะ