Descendants of the Sun (กึ่งรีวิว) : Lay me down

สายตาที่มองสบกัน ท่ามกลางเศษซากปรักหักพัง ฝุ่นควัน การบาดเจ็บ และ เงาทะมึนแห่งความตาย ร่างสูงสมทหารนั้นก้มลงนั่งลง มือคู่นั้นบรรจงผูกเชือกรองเท้าบู้ทให้แน่นสายตาจับจ้องกับงานในมืออย่างทะนุถนอมราวเป็นสิ่งแตกหักง่ายกระนั้น หากเวลาไม่มีให้เสียอีกต่อไป งานตรงหน้านั้นสำคัญเหลือแสน ทุกนาทีคือชีวิต ถ้อยคำนับร้อยพันที่อยากเอื้อนเอ่ยอยากพูดจาจึงถูกกลืนเก็บเอาไว้ในอก ..... เรื่องของความรู้สึก เรื่องของเราที่สวนทางกันไปมา ..... มันไม่ใช่เรื่องของตอนนี้เวลานี้ ทั้งเขาและเธอ ไม่มีใครหันหลังกลับ ไม่มีใครชะแง้แลหา



What goes around comes around เรื่องราวหวนมาบรรจบเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่ทราบได้ เหมืองกงล้อเดิม ๆ ที่พาเขาและเธอมาเจอกัน น่าแปลกที่ทุกอย่างมันค่อย ๆ ฟั่นเกลียวแนบแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ใช่เพียงความรู้สึกเท่านั้นหรอก การงานอาชีพ หลักยึดที่มันไม่น่าจะเข้ากันได้ บัดนี้เราเขาและเธอข้ามมาอยู่ฝั่งเดียวกันอย่างประหลาด เธอได้เรียนรู้ว่างานของเขาไม่ใช่เพียงงานที่เอาชีวิตตามคำสั่งของใครแต่เพียงอย่างเดียว งานของเขาคือการปกป้อง และ การปกป้องก็เป็นได้ทั้งการเอาชีวิต และ ช่วยชีวิต แล้วก็ยังได้เรียนรู้ว่าเช่นกันว่างานของเธอก็ไม่ต่างอะไรกับของเขาบางครั้งเธอก็ต้องปลิดชีวิตเพื่อช่วยชีวิตอื่นเช่นเดียวกัน งานที่ภายนอกอาจดูแตกต่างแต่ที่สุดแล้วยืนอยู่บนอุดมการณ์เดียวกัน อุดมการณ์ที่ชื่อว่า "ประชาชน" ที่ไม่แบ่งแยก ไม่แตกต่าง ไม่บิดเบือน

เช่นเดียวกับเขาที่เข้าใจแล้วเช่นกัน .... ว่าช่องว่างที่คิดว่าห่าง ความจริงจังที่เขาเคยกลัว ไม่อยากจะลากใครเข้ามาเกี่ยวด้วย คังโมยอนอ่อนแอเช่นนั้นเชียวหรือ ? เขาประมาณเธอต่ำเกินไปรึเปล่า ที่ทั้งปล่อยมือและไม่ยอมรั้งเธอไว้ เพราะความกลัวอะไรบางอย่างรบกวนใจ เขาส่งสัญญาณน้อยไปจนเธอคิดว่าเขาไม่จริงจังอย่างนั้นหรือไม่ ? ถ้าสิ่งเธอต้องการไม่ใช่ความมั่นใจว่าจะดูแลกันและกัน .... แต่เป็นใจจริงที่ต้องการจะให้เขาแสดงว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องการให้เธอร่วมเดินทางกันไปล่ะ จะว่าอย่างไร ?

อาจจะเป็นสิ่งนี้ที่แวบผ่านเข้ามาในหัว บวกกับกลวิธีพันร้อยแปดอย่างที่ฝืนทำให้ลืม ๆ ผู้หญิงคนนั้นไปเสียแต่ก็ทำไม่ได้ สิ่งเหล่านั้นจึงเอาชนะความกลัว ความกังวลที่จะเอาใครเข้ามาเกี่ยวมาข้อง ให้กลายเป็นถ้อยคำที่แสดงถึงเบื้องลึกที่สุดของหัวใจเป็นครั้งแรก .... และ อาจจะเป็นครั้งเดียว ที่เขาจะใช้หัวใจพูดกับเธอมากกว่าสมองที่คิดตรองว่าจะหยุดเอาไว้แค่ไหน

คำแต่ละคำที่พูดไม่ได้งดงามสวยหรูหรือประจงปั้นแต่ง แต่เป็นถ้อยคำพื้น ๆ ของผู้ชายคนหนึ่งที่สารภาพว่าไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่อาจลืมเธอได้ ไม่มีคำใดจะพรรณนาได้เช่นกันว่าความคิดถึงของเขาที่มีต่อเธอนั้นมากเพียงไร มากพอที่จะทุบทำลายกำแพงความกังวลใจ ความแตกต่าง และ ทุก ๆ ความอะไรก็ตามที่มีอยู่ในหัวไปจนหมดรูป มากพอที่จะไม่แคร์สิ่งใดในโลกนี้อีกต่อไป ..... หากจะมีเธอคนนั้นอยู่ข้างกาย .... และ ที่พูดมานี้ "จริงจัง"

สิ่งนี้สตันคุณหมอคนสวยไปพักหนึ่ง เขาเคยรุกเคยถอยกับเธออยู่หลายต่อหลายครั้ง เขาเคยรุกแต่เมื่อเธอบุกกลับ บางครั้งเขาถอยทัพไปอย่างง่ายดาย เมื่อเธอปล่อยมือ เช่นเดียวกัน .... เขาก็ไม่ห้ามหวงอันใด ราวกับว่าเขาไม่ได้ต้องการเธออย่างจริงจัง หากคราวนี้ .... ความสัมพันธ์หยั่งรากลึกกว่าเมื่อก่อน ยังไม่ทันจะมองตา บางทีเธอก็รู้แล้วว่าเขาคิดอะไร เพียงเขาเห็นแค่ด้านหลังเธอ เขากลับรู้อีกว่าเธอรู้สึกเช่นไร บวกกับถ้อยคำเปิดอกนี้ เหมือนกระแสไฟฟ้าส่งผ่านมาเบา ๆ ในอากาศบอกเธอว่า "ไม่ธรรมดา" เสียแล้ว

หากความจริงจังอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ .... ก็อีกนั่นแหละ ค่าที่ว่าเป็นมนุษย์ขี้เล่นช่างแกล้ง สถานการณ์กลับสู่กาลปกติ จนกระทั่งเธอได้รู้ว่าเขา "อาจ" ไม่ได้กลับมา ภาพหลายอย่างหลั่งไหลเข้ามา และ เธออาจจะไม่ได้กล่าวคำว่า "ขอบคุณที่ไม่เป็นไร" อีกต่อไป เธออาจจะไม่ได้พูดคำว่า "คุณก็เช่นกัน" อีกต่อไป คังโมยอนไม่ใช่ผู้หญิงฟูมฟาย เธอเป็นมืออาชีพมากกว่านั้น เธอมั่นคงและเป็นผู้ใหญ่มากกว่านั้น และ ที่สำคัญ .... สิ่งนี้นี่เองที่ทำให้เธอตัดสินใจทำอะไรอย่างหนึ่งได้อย่างสงบ

ในนาทีที่เธอเห็นเขา .... ความสั่นไหวในดวงตาไม่มีอีกแล้ว ทุกอย่างคือความสงบนิ่ง เขาคิดไปว่าเธอกังวลและกลัวก็พยายามเล่นมุกให้เธอคลายกังวล ยูชีจินถูกเพียงส่วนเดียว เธอไม่ได้เย็นชาแต่ใจเย็นในฐานะแพทย์ เธอไม่พูดอะไรก็นับแต่วินาทีที่ตระหนักได้ว่าเวลาไม่มีให้เสีย วินาทีที่มโนภาพวูบดับเห็นภาพเคลื่อนไหวระหว่างเธอและเขาในอดีต เธอก็ได้ตัดสินใจเช่นกัน อาจดูราบเรียบและไม่ได้อ่อนหวานอะไรนัก (ออกจะตื่นเต้นโก๊ะกังด้วยซ้ำ คงไม่คิดจะให้มันออกมาเป็นอย่างนั้นอุตส่าห์ keep cool อย่างดี) แต่สิ่งใดที่เธอตัดสินใจแล้ว .... ตามนิสัย และ วิชาชีพ ก็คงไม่เปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน










ป.ล. ใครตามกระทู้เรา (มีใครตามแก ... ฮ่า ๆ บอกเผื่อไว้) คือว่าเขียนกระทู้วันศุกร์ไม่ก็เสาร์อ่ะค่ะ (รองานเลิก)