อ่านของคนอื่นมาก็เยอะ...นี่ก็เป็นกระทู้แรก.ผิดถูกยังไงก็ขออภัยด้วยน่ะค่ะ..ไม่คิดหรอกค่ะว่าจะต้องมาตั้งกระทู้เอง....แต่อดีตสามีเคยบอกไว้ว่าให้มาตั้งกระทู้ลงพันทิปดูสิ๊ว่าใครจะเห็นด้วยกับเราบ้าง
เรื่องเริ่มแต่แรก....เมื่อวัย15ปี เรามีมีแฟนคนหนึ่งพ่อแม่เราทั้งสองฝ่ายรับรู้...แต่เมื่อความที่เป็นวัยที่แบบคึกครึ้นความที่ว่าผู้ใหญ่สมัยก่อนกับสมัยนี้ไม่เหมือนกันสมัยนั้นกว่าจะรักกันกว่าจะเจอกัน...กว่าจะมีอะไรกันต่างกับสมัยนี้ที่เจอกันปุ๊บก็มีอะไรกันปั๊บ...จนเกิดท้องขึ้นมา....เมื่อแม่เรารู้แม่ก็โกรธ...ร้องไห้ด่ายับ...เรารับฟัง...แต่ต่างกับพ่อ.พ่อถามว่าจะเอาออกไหม....ด้วยความที่เราไม่ได้คิดอะไรคิดแค่ว่าเรารักกันเมื่อท้องแล้วเราก็ได้แต่งงานอยู่ด้วยกันแล้วจะเอาออกทำไม...เราบอกพ่อว่าไม่....เมื่อพ่อแม่ฝ่ายผู้ชายรู้....เค้ามาคุยแต่เราไม่ได้อยู่ในตรงนั้นแต่พ่อแม่เราเล่าให้ฟังว่าเค้าเอาซองใส่เงินมาให้บอกว่าจะมาเซ่นไหว้ขอขมา...และบอกว่ารอตรวจดีเอ็นเอ....และเราก็รอเรื่อยมาเค้าก็ไม่มา....เฮ้ยเราแค่อายุ15ปี....เรียนอยู่ม.4....การเรียนก็ไม่ค่อยน่าจะแย่อะไรแต่ก็ผิดที่เราเองจะไปโทษใครได้...เราต้องออกจากโรงเรียนในระบบมาเรียนกศน.....พ่อเมาเหล้าทุกวันเครียดเรื่องเรา....ถึงกลับว่าไปถามไปหาครอบครัวเค้าตั้งหลายครั้งแต่เค้าก็ปฏิเสธ.....เราร้องไห้ทุกคืน....แต่หลังจากปีใหม่พ่อเลิกเหล้าเลิกบุหรี่แบบเด็ดขาด.....แล้วเราก็ใช้ชีวิตตามปกติเรื่อยมา...วันเกิดเราวันที่14กุมภาเราจำได้ว่าเพื่อนมาเซอร์ไพร์ทวันเกิดเราล้างจานอยู่หลังบ้านเราร้องไห้อยู่ที่เห็นเพื่อนมาวันนี้ก็16ปี....ผ่านไปเราคลอดลูกชายเดือนเมษาพ่อดีใจมากเพราะอยากได้หลานชายไว้สืบนามสกุล......จนถึงตอนนี้เรายังเห็นว่าฝ่ายนั้นจะมาตรวจดีเอ็นเอเลยว่าใช่ลูกหลานของพวกเค้าหรือเปล่า.....แต่นี้ก็เรื่องอดีตที่ไม่ดีมากจำไว้เป็นบทเรียนสำหรับผู้ชายและครอบครัวที่เห็นแก่ตัว.......จบไปสำหรับคนที่มักง่ายไข่แล้วทิ้ง......
(ไม่เกี่ยวกับกระทู้ที่จะถามเลยเน๊าะ)(ต้องขออภัย)
มาจนถึงตอนที่เราเรียนกศน.ตอนนั้นลูกชายคนแรกของเราก็อายุประมาณ1ปี 5เดือน -6เดือน.....เราก็เริ่มสนิทกับผู้ชายอีกอยู่1คนเรียนกศน.ด้วยกันเราเริ่มต้นจากคำว่าเพื่อนจนเราได้เป็นแฟนกัน....พ่อแม่ของเราทั้งสองรู้....เรามีอะไรกันเกือบทุกวันเค้าแอบมาหาเราเกือบทุกคืน...(ไม่แปลกใช่ไหมที่จะท้อง)(ใครจะมีเงินซื้อถุงยางทุกวันว่ะ)จนตอนเดือนมกราแม่เราจับได้ว่าแฟนเรามาหา....ก็เกิดเราถึงโรงพัก....คุยไปคุยมาแม่บอกให้มาแต่งภายใน3-4เดือนนี้...ไม่งั้นจะเอาเรื่องให้เข้าคุก....แม่ก็ถามเราว่าไม่ใช่เอ็งท้องอีกแล้วเบ๊าะ....เราตอบไปว่าเมนส์มาทุกเดือนจะท้องได้ไง....(ใครจะรู้ว่ามันจะมาเดือนมกราเดือนสุดท้าย)แล้วทีนี้ตกลงกันยังไม่ได้....เราเลยหนีตามผู้ชายคนนี้ไป....เราทิ้งลูกไปเลยน่ะเว้ยเราไม่ได้คิดอะไรเลย....เราคิดแค่ว่าเราขาดผู้ชายคนนี้ไม่ได้.....้จนได้เรื่องว่าเราจะแต่งงานกันภายในเดือน2ปีหน้า..เรามาอยู่บ้านเค้า...และพ่อก็ส่งข้อความมาจนเราร้องไห้อยากกลับบ้านอยากอยู่กับแฟนก็อยากอยู่.....แล้วเราก็ยังไม่กลับจนวันที่5เราไปพัทยากับเพื่อนแล้วแฟนเราตามมาทีหลังได้ทำงานแล้วแท้ๆแต่ก็ต้องกลับ.....เรากลับมาเราก็กินยาคุมฉุกเฉินเราก็รอว่าเมนส์จะมาไหม....????` ....ยังไม่มา....เราก็รอจนต้นเดือนมีนาวันที่3เราไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจเรารอตรวจตอนเช้าของวันพรุ่งนี้เพราะมันจะเห็นผลชัดเจน....แล้วเราก็ตื่นมาตรวจ.....เราท้องเว้ย.!!!!!...แล้วเราก็กลับมานอนกันต่อ......เราบอกแฟนเราว่าเราจะเอาออก....แฟนบอกว่าจะเอาออกทำไมทีลูกคนแรกยังไม่เอาออกเลย....เราก็พูดๆๆจนแฟนบอกว่าแล้วแต่เถอะ.....จนเราไปถามเพื่อน....คนที่เคยทำแท้งเอาออกยังไง....มันบอกว่ากินยาสตรี....เหล้าขาวกับทัมใจ....เราก็ไปซื้อมากิน...เรากินยาสตรีไป1ขวดหมดล่ะแล้วเราก็กินเหล้าขาว1แก้วเล็กใส่ทัมใจเข้าไป.....น็อคค่ะ.....เมาไม่รู้เรื่อง.....เราตื่นมาก็ไปกินก๋วยเตี๋ยวพอกลับบ้านมาอ้วกค่ะ.....เราเลยถามเพื่อนว่าจะเป็นไรไหมเราอ้วก...มันตอบว่าไม่รู้......เราเลยบอกว่าจะกินอีกที.....แต่เราก็ไม่ได้กินอีก....ก็อย่างว่าแหละเด็กมันอยากเกิด......จนพ่อแม่เราบอกว่าให้มาช่วยขายของเราก็มาช่วยแล้วก็กลับมาอยู่บ้านแฟนเหมือนเดิมจนน้าเราถามเล่นๆว่า...ไม่ใช่เอ็งท้องอีกแล้วเบ๊าะ.....เราก็ตอบไปว่าอือ....แล้วเราก็วิ่งหนี.....แล้วพ่อแม่ก็รู้......พ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร.....จนเราไม่สบายปวดท้อง..เราเลยได้กลับมาอยู่บ้านเรา(ตอนที่หนีออกมาเรามาอยู่บ้านแฟน)...ทุกคนคิดว่าเป็นไส้ติ่งเราก็ไม่รู้ว่าเป็นไส้ติ่งรึเปล่า.....เราไปหาหมอ4-5ครั้งนอนอยู่โรงบาลห้องพิเศษก็ไม่ว่าง..อดข้าวอดน้ำสุดท้ายก็กลับบ้าน...ครั้งสุดท้ายไปหาหมอถึงรู้ว่าเป็นกรวยไตอักเสพ.....จนได้ยาฆ่าเชื้อ...จนหายเป็นปกติไม่ปวดอีก......แล้วเราก็มาอยู่บ้านพ่อแม่เราด้วยกัน.......
เข้าเรื่องเลยล่ะกัน.....เมื่อมาอยู่บ้านเรา....เราเริ่มงี่เง้าเอาแต่ใจหาเรื่องมากขึ้น....เราเริ่มหาแต่เรื่องมาให้ปวดใจ.....แฟนเราทำงานร้านเนื้อย่าง..ได้วันละ150บาท......แฟนเราชอบไปร้านเกมส์....เราห้ามไม่ให้ไปเล่นเกมส์อีก....แฟนเราก็ทำให้(เราลืมบอกไปว่าก่อนหน้านี้เราแอบคุยกับอดีตพ่อของลูกคนแรกของเราด้วยเดือนละ3-4ครั้ง...ั้มั้งน่ะ....แต่ไม่บ่อยหรอก.....เราก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรถึงไปคุยกับมัน)ต่อมาแฟนเล่นการ์ดยูกิ.....เออเราก็ห้ามแฟนเล่น...แฟนก็เลิกเล่นให้....เราท้องอยู่เราคงงี่เง้าจริงๆแล้วเราก็คลอดลูกสาวคนเล็ก....แล้วเราก็ได้แต่งงานกัน....เราทะเลาะกันทุกวัน...ต่อมาแฟนก็มาเล่นกีต้าร์.........เราก็ห้ามอีก.....แฟนก็เลิกให้...จนแม่แฟนบอกว่าจะเลี้ยงหลานให้เรากับแฟนไปหางานทำที่กรุงเทพ....แฟนเราเลยออกจากงานร้านเนื้อย่าง...แล้วแม่แฟนก็บอกว่ารอก่อน....ต่อมาแฟนก็มาเล่นแวนการ์ด.....เราก็เล่นด้วยแต่ก็ไม่ใช่เรา....เราก็ยังบอกให้เลิกเล่น....ตอนนั้นแฟนก็ไม่ได้ทำงานเงินก็ไม่มี.....ยังขอพ่อแม่ใช้อยู่เลย....แฟนไม่ยอมกลับไปทำร้านเดิมรอแต่จะไปกรุงเทพอย่างเดียว.....จนแฟนเรากลับไปเล่นเกมส์ร้านเกมส์อีก.....เวลาขอเงินแม่ได้เวลามีเงิน.....แฟนเราไม่ได้ไปเล่นทุกวันน่ะ....แต่เราทะเลาะกันทุกวันแฟนจะออกไปเล่นทั้งๆที่ก็ไม่ได้ทำงานเงินก็ไม่มี.....เราไม่ชอบท่าทางอารมณ์ตอนที่แฟนเราเล่นเกมส์อยู่กับเพื่อนเลย....มันเหมือนกับว่าเห็นฉันเป็นของตายสุดท้ายต้องใจอ่อน.....พูดกับเราเหมือนไม่กลัวว่าเราจะทิ้งไป....พูดโอ้อ้วดกับเพื่อนประมาณว่าแล้วไง....กูไม่แคร์หรอก.....เวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนชอบทำแบบนี้ตลอด.....แต่สุดท้ายเราก็ต้องใจอ่อนอยู่ดี......จนเราบอกว่าถ้าไม่เลิกเข้าร้านเกมส์ก็ไม่ต้องมาเหยียบบ้านเราอีก.....เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เลือกสักอย่าง....จนแฟนเราก็ไม่เลิกเข้าอาทิตย์ละครั้ง2ครั้ง....เราทะเลาะกัน...จนต่อมา.แฟนเอาแต่เล่นโทรศัพท์...ไม่ค่อยมีเวลาให้เรา...แฟนเราจะไปเล่นไวไฟบ้านป้าตลอดเวลา.....ส่วนเราก็เลี้ยงลูกทำงานบ้านไปสิ..เหมือนกับว่าเค้าไม่มีเวลาให้เราไม่ใส่ใจเราเลยจนเราบอกให้เลิกเล่นโทรศัพท์แฟนเลยฟาดทิ้ง....พังหมดกระจาย..จนแฟนได้ขึ้นไปทำงานกรุงเทพต้นเดือนพฤศจิกายน...แฟนแอบไปเล่นเกมส์ตลอด...ขนาดสาบานกันแล้วว่าจะไม่ไปเล่น..แต่สุดท้ายก็ยังไปเล่น....แล้วสุดท้ายเราก็ทะเลาะกัน...จนเลิกกัน...แต่เราเองที่ขาดเค้าไม่ได้...เราใจอ่อนทุกครั้ง....แล้วเค้าก็กลับมาหาเราปลายเดือนพฤศจิ...แล้วเราก็ได้ขึ้นไปทำงานด้วยกันต้นเดือนธันวา....ฝากลูกไว้กับแม่แฟน.....เราไปทำงานด้วยกัน....เรายังไม่มีห้อง....เราได้งานในโรงแรมเราทำด้วยกัน.....แต่เรามาพักไกลมาก.....ที่มำงานเราแถวถนนวิทยุ...แต่เราพักอยู่ม.เกษตร......เรามารู้ทีหลังว่าทำไมแฟนเราถึงอยากพักแถวเพราะมันมีร้านเกมส์เยอะนี่เองเลยอยากอยู่แถวนี้.....วันนั้นเราได้ทำงาน.....แต่แฟนเราหยุด....บังเอิญพอดีที่เราลืมบัตรประชาชน....เราโทรฯหาแฟนแต่ปิดเครื่อง....เราเลยต้องกลับมาเอาเอง...เรารีบด้วย...ก่อนออกมาแฟนบอกว่า....จะมาซื้อข้าวกิน....เรากลับห้องมาไมาเห็นแฟน.....เราเหนื่อยมากวิ่งจนจุก...เราสังหรณ์ใจไม่ดี.....เราเดินกึ่งวิ่งไปร้านเน็ตที่แฟนเราเคยพาไป....เราไปเจอเค้าหัวใจเราสั่นเต้นตุ๊บๆๆๆแรงและหนักมาก......เราพูดว่า.....ร้านข้าวอยู่ร้านเกมส์หรอ....ตอนนั้นเราคืนโทรศัพท์ให้เค้า.....เรากลับมาที่ห้องรอดูว่าเค้าจะมาตามมาขอโทษเราไหม.....เราเก็บกระเป๋า....กระเป๋าเรามีแค่ใบเดียว....เราขึ้นรถไปทำงาน.....เราคิดว่าเราจะกลับบ้านเลย.....เรากลับมาที่ห้อง
มันไปเดินจตุจักรกับเพื่อนมัน......เราไม่มีโทรศัพท์เราโทรฯตู้เอา....ร้องไห้แบบกลั้นน้ำตา.....ไม่ให้เค้ารู้ว่าเราร้องไห้......เราจะกลับบ้าน....แต่เราไปไม่ถูก...คนเคยมากรุงเทพครั้งแแรก......โทรศัพท์ไม่มี...เบอร์โทรฯญาติพี่น้องที่อยู่กรุงเทพก็จำไม่ได้.....ไปหาก็ไม่ถูก.....เราคุยกัน.....ตอนนั้นแฟนเราอยู่ร้านเนื้อย่างกินเนื้อย่างอย่างสบายใจเราตัดสินใจเอาคีการ์ดกับกุญแจไปให้แฟนเรา.......แต่สุดท้ายเราก็ต้องกลับมา....ตอนนั้นเรากลับมาซักผ้า.....พอเค้าเห็นเรา.....เค้ากลับบอกว่าจะไปเล่นเกมส์กับเพื่อนต่อ....โอ้โห้......สุดยอดเลย.....เราร้องไห้ต่อหน้าเค้า.....แต่สุดท้ายเค้าก็ไม่เลือกเรา.....เค้าเลือกเพื่อนเลือกเกมส์ว่ะ.......เราก็ใจอ่อนทุกครั้งตัดบัวเหลือใยตลอด.....จนปลายเดือนธันวา...แม่แฟนบอกให้เรากลับมาเลี้ยงลูก.....เพราะแม่แฟนบอกว่าจะไปตามเงินกับลุงป๋า(สามีใหม่แม่แฟน)มาใช่หนี้ที่เอามาแต่งเรา.....จนถึงปัจจุบันเรายังไม่เห็นเงินที่แม่แฟนไปตามเอาเลย.....เรากลับมาเลี้ยงลูกและเราก็ขึ้นกรุงเทพมาเอาลูกคนเล็กมาด้วย....เรามาอยู่กับแฟน.....แฟนให้เงินเราวันละ50บาทใช้ซื้ออะไรกินทั้งวัน....กับลูก......แฟนจะกลับมา5ทุ่ม6ทุ่มทุกวัน.....เราจะออกไปซื้ออะไรให้แฟนเรากินตลอด.....จนเรากลับมาอยู่บ้านเพราะกลัวว่าแฟนจะไม่มีเงินกลับมาสอบ....มีเงินซื้ออะไรกิน....เรากลับมาเราขอเลิกกับแฟน....เราคุยกันแต่เราไม่ได้คืนดีกัน...แฟนกลับมาบ้านเราอยู่ด้วยกัน2วัน...เรามีอะไรกัน......(เข้าใจคำว่าเพื่อนกันเอากันได้เลยล่ะ)....และเราก็ยังไม่คืนดีกัน...เมื่อแฟนกลับกรุงเทพครั้งนี้เราก็ยังไม่คืนดีกัน...เราไม่คุยกัน3-4วัน..7วัน.เลยก็มี.....เค้าไม่มีคนอื่น....เราก็ยังไม่มีใคร.......จนแฟนกลับมาครั้งนี้.....เราก็ยังไม่คืนดีกัน....เอากัน.....แต่ไม่ใช่ผัวเมียอ่ะ........
ใครน่าเห็นใจกว่ากัน......
เรื่องเริ่มแต่แรก....เมื่อวัย15ปี เรามีมีแฟนคนหนึ่งพ่อแม่เราทั้งสองฝ่ายรับรู้...แต่เมื่อความที่เป็นวัยที่แบบคึกครึ้นความที่ว่าผู้ใหญ่สมัยก่อนกับสมัยนี้ไม่เหมือนกันสมัยนั้นกว่าจะรักกันกว่าจะเจอกัน...กว่าจะมีอะไรกันต่างกับสมัยนี้ที่เจอกันปุ๊บก็มีอะไรกันปั๊บ...จนเกิดท้องขึ้นมา....เมื่อแม่เรารู้แม่ก็โกรธ...ร้องไห้ด่ายับ...เรารับฟัง...แต่ต่างกับพ่อ.พ่อถามว่าจะเอาออกไหม....ด้วยความที่เราไม่ได้คิดอะไรคิดแค่ว่าเรารักกันเมื่อท้องแล้วเราก็ได้แต่งงานอยู่ด้วยกันแล้วจะเอาออกทำไม...เราบอกพ่อว่าไม่....เมื่อพ่อแม่ฝ่ายผู้ชายรู้....เค้ามาคุยแต่เราไม่ได้อยู่ในตรงนั้นแต่พ่อแม่เราเล่าให้ฟังว่าเค้าเอาซองใส่เงินมาให้บอกว่าจะมาเซ่นไหว้ขอขมา...และบอกว่ารอตรวจดีเอ็นเอ....และเราก็รอเรื่อยมาเค้าก็ไม่มา....เฮ้ยเราแค่อายุ15ปี....เรียนอยู่ม.4....การเรียนก็ไม่ค่อยน่าจะแย่อะไรแต่ก็ผิดที่เราเองจะไปโทษใครได้...เราต้องออกจากโรงเรียนในระบบมาเรียนกศน.....พ่อเมาเหล้าทุกวันเครียดเรื่องเรา....ถึงกลับว่าไปถามไปหาครอบครัวเค้าตั้งหลายครั้งแต่เค้าก็ปฏิเสธ.....เราร้องไห้ทุกคืน....แต่หลังจากปีใหม่พ่อเลิกเหล้าเลิกบุหรี่แบบเด็ดขาด.....แล้วเราก็ใช้ชีวิตตามปกติเรื่อยมา...วันเกิดเราวันที่14กุมภาเราจำได้ว่าเพื่อนมาเซอร์ไพร์ทวันเกิดเราล้างจานอยู่หลังบ้านเราร้องไห้อยู่ที่เห็นเพื่อนมาวันนี้ก็16ปี....ผ่านไปเราคลอดลูกชายเดือนเมษาพ่อดีใจมากเพราะอยากได้หลานชายไว้สืบนามสกุล......จนถึงตอนนี้เรายังเห็นว่าฝ่ายนั้นจะมาตรวจดีเอ็นเอเลยว่าใช่ลูกหลานของพวกเค้าหรือเปล่า.....แต่นี้ก็เรื่องอดีตที่ไม่ดีมากจำไว้เป็นบทเรียนสำหรับผู้ชายและครอบครัวที่เห็นแก่ตัว.......จบไปสำหรับคนที่มักง่ายไข่แล้วทิ้ง......
(ไม่เกี่ยวกับกระทู้ที่จะถามเลยเน๊าะ)(ต้องขออภัย)
มาจนถึงตอนที่เราเรียนกศน.ตอนนั้นลูกชายคนแรกของเราก็อายุประมาณ1ปี 5เดือน -6เดือน.....เราก็เริ่มสนิทกับผู้ชายอีกอยู่1คนเรียนกศน.ด้วยกันเราเริ่มต้นจากคำว่าเพื่อนจนเราได้เป็นแฟนกัน....พ่อแม่ของเราทั้งสองรู้....เรามีอะไรกันเกือบทุกวันเค้าแอบมาหาเราเกือบทุกคืน...(ไม่แปลกใช่ไหมที่จะท้อง)(ใครจะมีเงินซื้อถุงยางทุกวันว่ะ)จนตอนเดือนมกราแม่เราจับได้ว่าแฟนเรามาหา....ก็เกิดเราถึงโรงพัก....คุยไปคุยมาแม่บอกให้มาแต่งภายใน3-4เดือนนี้...ไม่งั้นจะเอาเรื่องให้เข้าคุก....แม่ก็ถามเราว่าไม่ใช่เอ็งท้องอีกแล้วเบ๊าะ....เราตอบไปว่าเมนส์มาทุกเดือนจะท้องได้ไง....(ใครจะรู้ว่ามันจะมาเดือนมกราเดือนสุดท้าย)แล้วทีนี้ตกลงกันยังไม่ได้....เราเลยหนีตามผู้ชายคนนี้ไป....เราทิ้งลูกไปเลยน่ะเว้ยเราไม่ได้คิดอะไรเลย....เราคิดแค่ว่าเราขาดผู้ชายคนนี้ไม่ได้.....้จนได้เรื่องว่าเราจะแต่งงานกันภายในเดือน2ปีหน้า..เรามาอยู่บ้านเค้า...และพ่อก็ส่งข้อความมาจนเราร้องไห้อยากกลับบ้านอยากอยู่กับแฟนก็อยากอยู่.....แล้วเราก็ยังไม่กลับจนวันที่5เราไปพัทยากับเพื่อนแล้วแฟนเราตามมาทีหลังได้ทำงานแล้วแท้ๆแต่ก็ต้องกลับ.....เรากลับมาเราก็กินยาคุมฉุกเฉินเราก็รอว่าเมนส์จะมาไหม....????` ....ยังไม่มา....เราก็รอจนต้นเดือนมีนาวันที่3เราไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจเรารอตรวจตอนเช้าของวันพรุ่งนี้เพราะมันจะเห็นผลชัดเจน....แล้วเราก็ตื่นมาตรวจ.....เราท้องเว้ย.!!!!!...แล้วเราก็กลับมานอนกันต่อ......เราบอกแฟนเราว่าเราจะเอาออก....แฟนบอกว่าจะเอาออกทำไมทีลูกคนแรกยังไม่เอาออกเลย....เราก็พูดๆๆจนแฟนบอกว่าแล้วแต่เถอะ.....จนเราไปถามเพื่อน....คนที่เคยทำแท้งเอาออกยังไง....มันบอกว่ากินยาสตรี....เหล้าขาวกับทัมใจ....เราก็ไปซื้อมากิน...เรากินยาสตรีไป1ขวดหมดล่ะแล้วเราก็กินเหล้าขาว1แก้วเล็กใส่ทัมใจเข้าไป.....น็อคค่ะ.....เมาไม่รู้เรื่อง.....เราตื่นมาก็ไปกินก๋วยเตี๋ยวพอกลับบ้านมาอ้วกค่ะ.....เราเลยถามเพื่อนว่าจะเป็นไรไหมเราอ้วก...มันตอบว่าไม่รู้......เราเลยบอกว่าจะกินอีกที.....แต่เราก็ไม่ได้กินอีก....ก็อย่างว่าแหละเด็กมันอยากเกิด......จนพ่อแม่เราบอกว่าให้มาช่วยขายของเราก็มาช่วยแล้วก็กลับมาอยู่บ้านแฟนเหมือนเดิมจนน้าเราถามเล่นๆว่า...ไม่ใช่เอ็งท้องอีกแล้วเบ๊าะ.....เราก็ตอบไปว่าอือ....แล้วเราก็วิ่งหนี.....แล้วพ่อแม่ก็รู้......พ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร.....จนเราไม่สบายปวดท้อง..เราเลยได้กลับมาอยู่บ้านเรา(ตอนที่หนีออกมาเรามาอยู่บ้านแฟน)...ทุกคนคิดว่าเป็นไส้ติ่งเราก็ไม่รู้ว่าเป็นไส้ติ่งรึเปล่า.....เราไปหาหมอ4-5ครั้งนอนอยู่โรงบาลห้องพิเศษก็ไม่ว่าง..อดข้าวอดน้ำสุดท้ายก็กลับบ้าน...ครั้งสุดท้ายไปหาหมอถึงรู้ว่าเป็นกรวยไตอักเสพ.....จนได้ยาฆ่าเชื้อ...จนหายเป็นปกติไม่ปวดอีก......แล้วเราก็มาอยู่บ้านพ่อแม่เราด้วยกัน.......
เข้าเรื่องเลยล่ะกัน.....เมื่อมาอยู่บ้านเรา....เราเริ่มงี่เง้าเอาแต่ใจหาเรื่องมากขึ้น....เราเริ่มหาแต่เรื่องมาให้ปวดใจ.....แฟนเราทำงานร้านเนื้อย่าง..ได้วันละ150บาท......แฟนเราชอบไปร้านเกมส์....เราห้ามไม่ให้ไปเล่นเกมส์อีก....แฟนเราก็ทำให้(เราลืมบอกไปว่าก่อนหน้านี้เราแอบคุยกับอดีตพ่อของลูกคนแรกของเราด้วยเดือนละ3-4ครั้ง...ั้มั้งน่ะ....แต่ไม่บ่อยหรอก.....เราก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรถึงไปคุยกับมัน)ต่อมาแฟนเล่นการ์ดยูกิ.....เออเราก็ห้ามแฟนเล่น...แฟนก็เลิกเล่นให้....เราท้องอยู่เราคงงี่เง้าจริงๆแล้วเราก็คลอดลูกสาวคนเล็ก....แล้วเราก็ได้แต่งงานกัน....เราทะเลาะกันทุกวัน...ต่อมาแฟนก็มาเล่นกีต้าร์.........เราก็ห้ามอีก.....แฟนก็เลิกให้...จนแม่แฟนบอกว่าจะเลี้ยงหลานให้เรากับแฟนไปหางานทำที่กรุงเทพ....แฟนเราเลยออกจากงานร้านเนื้อย่าง...แล้วแม่แฟนก็บอกว่ารอก่อน....ต่อมาแฟนก็มาเล่นแวนการ์ด.....เราก็เล่นด้วยแต่ก็ไม่ใช่เรา....เราก็ยังบอกให้เลิกเล่น....ตอนนั้นแฟนก็ไม่ได้ทำงานเงินก็ไม่มี.....ยังขอพ่อแม่ใช้อยู่เลย....แฟนไม่ยอมกลับไปทำร้านเดิมรอแต่จะไปกรุงเทพอย่างเดียว.....จนแฟนเรากลับไปเล่นเกมส์ร้านเกมส์อีก.....เวลาขอเงินแม่ได้เวลามีเงิน.....แฟนเราไม่ได้ไปเล่นทุกวันน่ะ....แต่เราทะเลาะกันทุกวันแฟนจะออกไปเล่นทั้งๆที่ก็ไม่ได้ทำงานเงินก็ไม่มี.....เราไม่ชอบท่าทางอารมณ์ตอนที่แฟนเราเล่นเกมส์อยู่กับเพื่อนเลย....มันเหมือนกับว่าเห็นฉันเป็นของตายสุดท้ายต้องใจอ่อน.....พูดกับเราเหมือนไม่กลัวว่าเราจะทิ้งไป....พูดโอ้อ้วดกับเพื่อนประมาณว่าแล้วไง....กูไม่แคร์หรอก.....เวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนชอบทำแบบนี้ตลอด.....แต่สุดท้ายเราก็ต้องใจอ่อนอยู่ดี......จนเราบอกว่าถ้าไม่เลิกเข้าร้านเกมส์ก็ไม่ต้องมาเหยียบบ้านเราอีก.....เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เลือกสักอย่าง....จนแฟนเราก็ไม่เลิกเข้าอาทิตย์ละครั้ง2ครั้ง....เราทะเลาะกัน...จนต่อมา.แฟนเอาแต่เล่นโทรศัพท์...ไม่ค่อยมีเวลาให้เรา...แฟนเราจะไปเล่นไวไฟบ้านป้าตลอดเวลา.....ส่วนเราก็เลี้ยงลูกทำงานบ้านไปสิ..เหมือนกับว่าเค้าไม่มีเวลาให้เราไม่ใส่ใจเราเลยจนเราบอกให้เลิกเล่นโทรศัพท์แฟนเลยฟาดทิ้ง....พังหมดกระจาย..จนแฟนได้ขึ้นไปทำงานกรุงเทพต้นเดือนพฤศจิกายน...แฟนแอบไปเล่นเกมส์ตลอด...ขนาดสาบานกันแล้วว่าจะไม่ไปเล่น..แต่สุดท้ายก็ยังไปเล่น....แล้วสุดท้ายเราก็ทะเลาะกัน...จนเลิกกัน...แต่เราเองที่ขาดเค้าไม่ได้...เราใจอ่อนทุกครั้ง....แล้วเค้าก็กลับมาหาเราปลายเดือนพฤศจิ...แล้วเราก็ได้ขึ้นไปทำงานด้วยกันต้นเดือนธันวา....ฝากลูกไว้กับแม่แฟน.....เราไปทำงานด้วยกัน....เรายังไม่มีห้อง....เราได้งานในโรงแรมเราทำด้วยกัน.....แต่เรามาพักไกลมาก.....ที่มำงานเราแถวถนนวิทยุ...แต่เราพักอยู่ม.เกษตร......เรามารู้ทีหลังว่าทำไมแฟนเราถึงอยากพักแถวเพราะมันมีร้านเกมส์เยอะนี่เองเลยอยากอยู่แถวนี้.....วันนั้นเราได้ทำงาน.....แต่แฟนเราหยุด....บังเอิญพอดีที่เราลืมบัตรประชาชน....เราโทรฯหาแฟนแต่ปิดเครื่อง....เราเลยต้องกลับมาเอาเอง...เรารีบด้วย...ก่อนออกมาแฟนบอกว่า....จะมาซื้อข้าวกิน....เรากลับห้องมาไมาเห็นแฟน.....เราเหนื่อยมากวิ่งจนจุก...เราสังหรณ์ใจไม่ดี.....เราเดินกึ่งวิ่งไปร้านเน็ตที่แฟนเราเคยพาไป....เราไปเจอเค้าหัวใจเราสั่นเต้นตุ๊บๆๆๆแรงและหนักมาก......เราพูดว่า.....ร้านข้าวอยู่ร้านเกมส์หรอ....ตอนนั้นเราคืนโทรศัพท์ให้เค้า.....เรากลับมาที่ห้องรอดูว่าเค้าจะมาตามมาขอโทษเราไหม.....เราเก็บกระเป๋า....กระเป๋าเรามีแค่ใบเดียว....เราขึ้นรถไปทำงาน.....เราคิดว่าเราจะกลับบ้านเลย.....เรากลับมาที่ห้อง