รบกวนสักนิดสำหรับคนเพิ่งหัดแต่งนิยายเรื่องยาวหน่อยนะครับ

Teacher 6/4
คาบที่ 1 ผู้ช่วย

#โรงเรียน ม.ปลายเอกชนแห่งหนึ่ง เข้าไปในห้องผู้อำนวยการโรงเรียนที่มีแต่ความความเข้มคลึงกดดันอย่างน่าเลวร้ายสุดๆ หญิงสาวสวมแว่นแสนจะเริดเชิดกับผู้อำนวยการที่นั่งโต๊ะอยู่ตรงหน้าอันจะกลุ้มใจอย่างเห็นได้ชัด#
    “จบ ป.โท เมื่ออายุ 21 ปี พักอาศัยอยู่ในห้องเช่าในเมือง สอบครูมาเมื่อ 2 ปีก่อน ประวัติกับประสบการณ์ดีเลิศจนนักเรียนต้องตั้งใจเรียนจนทำงานระดับผู้บริหารใหญ่ๆ อืออ..ประวัติน่าสนใจดีนิ ผมนี่ดูไม่ผิดไม่เสียแรงหาครูหลายคนที่ดีๆมาสอนได้ขนาดนั้นเลยนะครับ ครูริส” //ผู้อำนวยการวางใบประวัติลงแล้วมองไปตรงหน้าอย่างจริงจัง
    “ค่ะ ขอบคุณที่ชมนะค่ะท่านผู้อำนวยการ จากนี้ชันจะทำให้ดีที่สุดทำให้นักเรียนทุกคนจบอย่างมีอนาคตอันสูงส่งได้”
>> ครูริส พัชรการ เพศชายแต่งหญิง (กระเทยสวย) อายุ 28 ปี ราศีมังกร ครูผู้จริงจังทุกอย่างเห็นได้ชัด <<
    “แหม่ๆ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้หรอกครับ ผมแค่มองเห็นสิ่งที่ถูกต้องนะครับ” //ผู้อำนวยการเริ่มเขิน
    “ครูริสครับ ที่ผมจ้างคุณมาสอนนักเรียนของผมนี่ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดหรอกครับ” //ผู้อำนวยการตอบความจริงจนครูริสต้องอึ่งขึ้นมานิดหน่อย
    “ทำไมกันค่ะ กังวลว่าชันทำไม่ได้หรอค่ะ” //ครูริสถามกลับมาแต่เริ่มออกอาการว่าตัวเองจะทำไม่ได้
    “มันไม่ใช่อย่างงั้นเลยนะครับ ไม่ต้องกังวลไปครูริสครับ ที่ผมจ้างครูมาเนี้ยไม่ได้บอกว่าจะให้นักเรียนจบแล้วมีอนาคตดีๆ” //ครูริสได้ยินที่ผู้อำนวยการพูดมาถึงกับเงียบ
    “เดี๋ยวผมบอกเหตุผลให้ฟังนะครับ คือที่ผมจ้างคุณมาเนี้ย ผมจะให้คุณไปช่วยสอนนักเรียนห้อง 6/4 นะครับ ห้องนี้ถือว่ามีปัญหาที่สุดในโรงเรียนแทบตกใจเลยนะครับ ตั้งแต่ครูประจำชั้นเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อ 3 เดือนก่อนหน้านี้ นักเรียนทุกคนไม่เคยคิดจะทำอะไรกับอนาคตตัวเอง เอาแต่นั่งเสียใจตลอดไม่ยอมตั้งใจเรียน ไม่ยอมมาโรงเรียนบ้างก็มี ผมทนดูไม่ได้เพราะผมไม่อยากให้พวกเขาตกอยู่ในความมืดความสิ้นหวังในใจตลอดไปนะครับ” //ผู้อำนวยการถึงกับลุกจากเก้าอี้มาคุกเข่าต่อหน้าครูริส ช่วงเวลานั้นๆ ทำให้ครูริสเริ่มเห็นใจขึ้นมา
    “ผู้อำนวยการค่ะ ครูที่เสียชีวิตเขาชื่ออะไรค่ะ” //ครูริสถามอย่างจริงจัง จนผู้อำนวยการลุกขึ้นชี้นิ้วไปที่ผนังกำแพงที่รูปครูผู้เสียชีวิต
    “ครูพัฒน์สันต์ วาสนา ครูประจำชั้น 6/4” //ครูริสมองอย่างจดจ่อดูรูปแล้วเขาคิดว่าจะเป็นชายที่รักนักเรียนมากกว่าใครๆ ยอมทำทุกอย่างเพื่อนักเรียน
    “เอาเป็นว่าชันขอตกลงรับงานนี้เลยค่ะ” //ครูริสยิ้มออกมาอย่างเชื่อถือได้ จนผู้อำนวยการดีใจแทบร้องไห้
    “งั้นเดี๋ยวผมบอกทางให้นะครับ” //ผู้อำนวยการดีใจกระตือรือร้นกว่าไหนๆ

#เวลาต่อมา ครูริสเดินเพื่อไปสำรวจห้องกับครูผู้หญิง#
    “5555 มันเป็นอย่างงี้เองหรอค่ะ ผู้อำนวยการตื่นเต้นจนสลบ” //จนครูริสนึกถึงภาพผู้อำนวยสลบจนพาไปห้องพยาบาล
    “แล้วนี่ครูเพิ่งมาใหม่ๆหรอค่ะ ชันชื่อนารา เป็นครูห้องพยาบาลชั้น 2 ยินดีที่รู้จักนะค่ะ” //เธอยิ้มออกมาน่ารักเหมือนเด็กๆน้อย จนครูริสเขินอีกแระ
>> ครูนารา สันภิรมย์ อายุ 25 ปี เพศหญิง ราศีเมถุน ครูประจำห้องพยาบาลผู้รักการช่วยเหลือ แต่ซุ่มซ่ามตลอดเวลา ระหว่างเดินกับครูริสดันล้มไปข้างหน้า นั้นไงยังบอกไม่ทันขาดคำเลยแหะ (-.-“) <<
    “แล้วนี่ครูริส เป็นผู้ชายหรอค่ะ” //ครูนาราถามแปลกจนครูริสต้องอะอักน้ำ
    “ถามไรของหล่อนฟ๊ะเนี้ย!!! ถึงครูจะเป็นชายแต่ใจเป็นหญิงนะย๊ะ!!!” //สุดท้ายก็ไปบอกความจริงเขาอีกอยู่ดีแนะ (><) เดินนำหน้าโกรธอย่างไว จนครูนาราต้องขำแล้วตามไปขอโทษเรื่อยๆ
     “ถึงแล้วค่ะ ห้อง 6/4” //ครูริสเห็นหน้าห้องที่แผ่รังสีความสิ้นหวังออกมาจนเริ่มจะกลัวๆไปกะเขาเหมือนจะมีคนตายไวๆแล้วเป็นผี >> ครูริสเขาเป็นคนกลัวผีมาก <<
    “ชันส่งแค่นี้ร่ะกัน ที่เหลือฝากด้วยนะค่ะครูริส” //เดินโบกมือเพื่อกลับไปห้องพยาบาลจนครูริสเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อยเหมือนโดนทิ้งให้อยู่คนเดี๋ยว

#ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ครูริสยังยืนอยู่หน้าห้องแต่พยายามจะเปิดห้องแต่ไม่กล้าเหราะเขากลัวผี#
    “เฮ้ย...ยังไงต้องเข้าสินะ” //ครูริสถอนหายใจรวบรวมความกล้าที่จะเข้า
    “ครูค่ะ มาทำไรหน้าห้องหนูหรอค่ะ” //นักเรียนหญิงผู้หนึ่งมายืนข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่
    “อะจ๊าก!!!!” //ครูริสต้องใจถึงกับล้มแล้วถอยหลังอย่างไว
    “ไม่เป็นนะค่ะคุณครู” //นักเรียนหญิงเธอมองด้วยความเป็นห่วง
    “ป่าวจ๊ะ ไม่ได้เป็นไรหรอกจ๊ะ แค่นี้สบาย ผู้อำนวยการเข้าให้ครูมาเป็นครูประจำชั้นนะ เลยยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับการเปิดตัวเท่าไหร่”
#นักเรียนหญิงผู้นั้นยิ้มออกมมาแล้วเปิดประตูวิ่งไปยังหน้าห้องเหมือนจะดีใจ#
    “นี่...ทุกคน!!! มีครูประจำชั้นสาวมาใหม่ มาสอนพวกเราด้วยด้วยร่ะ” //เธอประกาศดังทั่วห้องถึงกับครูริสช็อกยังไม่ได้ทันตั้งตัว แต่ครูริสก็ต้องทำใจเดินเข้ามาต่อหน้านักเรียนทุกคน
    “สวัสดีจ๊ะ ครูชื่อริสน๊ะจ๊ะ ตั้งแต่ตอนนี้จะมาเป็นครูประจำชั้นวันนี้เลยนะจ๊ะ” //เกร็งคำพูดทักทาย
#หลังจากครูริสทักทายนักเรียนทุกคนต่างพากันมองครูริสอย่างตาไม่กระพริบ เออ...แต่แปลกอยู่ว่าทำไมต้องมองด้วยสาตาขู่ๆแบบนั้นด้วยร่ะนั้น (0.0??) จนครูริสเริ่มถูกกดดันกว่าตอนอยู่หน้าห้อง
    “กระเทย” //นักเรียนชายผู้หนึ่งทักขึ้นมาแบบไม่เกรงใจ จนครูริสต้องโมโหหนัก
    “อะไรก๊านย๊ะ!!! หัดพูดให้เกียรติมีความเคารพผู้หลักผู้ใหญ่กันบ้างเซ่!!!” //ชี้หน้าบ่นนักเรียนชายที่ทักนั้นแบบไม่เกรงใจพอๆกับร่ะ
    “แล้วครูจะทำไมพวกผมร่ะครับ ครูไม่ใช่ผู้ปกครองสักหน่อย” //นักเรียนอีกคนทักขึ้นอีก ทุกคนในห้องเริ่มหัวเราะกัน ทำให้ครูริสเริ่มฉุนหนักกว่าเดิมถึงขั้นครูต้องทุบโต๊ะอย่างแรงจนเงียบกริบ
    “ถึงครูจะไม่รู้หรอกนะมันเกิดอะไรขึ้น แต่ครูอย่างให้ทุกคนตั้งใจเรียนกันมากกว่า ลองคิดสิถ้าเรามัวแต่นั่งก้มหน้าคิดถึงแต่อดีตอนาคตมันก็ไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก” //ครูริสบอกจนนักเรียนเริ่มพากันคิดถ้วนหน้าเหมือนจะเป็นความจริงอย่างที่ครูริสว่า
    “เฮ้ย,,ไม่ว่าจะครูหน้าไหนๆก็เหมือนเดิมทุกที หวังแต่เงินเดือนไม่เคยคิดจะเข้าใจอะไรในตัวนักเรียนกันเลย” //นักเรียนอีกคนถอนหายใจเอยขึ้นมาจนครูริสต้องเงียบสักพัก
    “เรียนไปก็ไม่มีความหมายอะไรเลยสักอย่าง” //นักเรียนอีกคนเริ่มเอยออกมา
    “ใช่ๆ” //นักเรียนทุกคนให้เสียงพร้อมกันจนครูริสต้องสตั้นช่วงขณะ
    “ไปกันเหอะ อยู่ไปก็ไม่มีไรดีขึ้นมาหรอก” //นักเรียนต่างพากันลุกออกจากเก้าอี้เดินออกจากห้องเรื่อยๆ
    “เดี๋ยวสิพวกเธอ ครูยังไม่ได้สอนอะไรเลยนะ จะไปไหนกันน๊ะกลับมาก่อนสิ!!” //ครูริสพยายามขอร้องแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเลยสักคน

#ผ่านมาสักพักจนไม่มีใครเข้าเรียนห้อง 6/4 เลยทำให้ครูริสต้องนั่งกลุ้มเครียดสุดๆ#
    “นี่มันอะไรกันเนี้ย!!! ทำไมทุกคนต้องออกไปกันหมด ทั้งที่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาเลยสักครั้ง ทำไมกานน!!” //ครูริสเริ่มโทษว่าตัวเองผิด ระหว่างนั้นผู้อำนวยการก็มาพอดี
    “อย่างที่ผมบอกนั้นแหละครับ ห้องนี้มีปัญหาที่สุดกับน่าสงสารที่สุดเมื่อต้องเสียครูที่รักของเขาไปนะครับ บางทีก็ต้องทำใจอดทนสักนิดนะครับ” //ผู้อำนวยการเอามือแตะหลังครูริสเพื่อปลอบเขา
    “ผู้อำนวยการค่ะ แล้วหลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อร่ะค่ะ ขนาดครูมีประสบการณ์อย่างชันยังไม่รอดเลย” //ครูริสมองผู้อำนวยการ
    “ครูริสครับ ตอนนี้ยังไม่ต้องกังวลไป ทุกอย่างมันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเอง ผมเชื่อว่าครูต้องทำได้แน่” //ครูริสฟังผู้อำนวยการบอกมาถึงกับยิ้มพอมีแรงบันดาลใจ
    “เออ...ครูค่ะ นี่ผ่านมานานแล้วนะค่ะเมื่อไหร่จะสอนสักที” //ครูริสถึงกับตกใจเพล้งหันไปมองอย่างไว เห็นนักเรียนสาวที่เจอกันหน้าห้องนั่งรออยู่ท้ายห้องเพียงคนเดียว
    “เธอที่เจอกันหน้าห้องนิ ทำไมไม่ออกไปกับพวกนั้นด้วยร่ะ” //ครูริสถามอย่างใจหาย
    “ก็หนูชอบที่นี่นิค่ะ” //เธอยิ้มออกมาอย่างน่ารักจนครูริสกระโดดเข้าไปกอดทั้งน้ำตา
    “เอาเป็นว่าครูจะสอนหนูให้ดีที่สุดเลยร่ะกัน” //ครูริสกอดร้องไห้ไปดีใจไป นักเรียนคนนั้นก็ยังงงๆอยู่แล้วเธอก็ลูบหัวครูริสเบาๆ
    “โอ๋,,โอ อย่าร้องนะ เป็นผู้ใหญ่ห้ามร้องนะค่ะ” //เธอปลอบครูจนครูริสคิดว่าเธอนั้นเวลายิ้มออกมาเหมือนว่าเธอเป็นที่ดีมาก ผู้อำนวยการที่มองอยู่ก็พลอยยิ้มไปกะเขาด้วย
    “เออ..ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ” //ครูริสถาม
    “ขอโทษนะคะหนูลืมแนะนำตัว” //เธอลุกออกจากเก้าอี้ เป็นท่ายืนตรง
    “หนูชื่อไมน์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” //นักเรียนหญิงผู้นั้นได้ทำการทักทายครูริสอย่างเป็นทางการ
>> ไมน์ อริสรา อายุ 17 ปี ราศีมีน นักเรียนหญิงผู้มองโลกในแง่ดี <<

#เสียงออดโรงเรียนดังขึ้น นักเรียนทุกคนต่างพากันมาทานข้าวกลางวันพร้อมหน้าพร้อมตากัน ครูริสที่นั่งทานข้าวกับครูนาราดูเหมือนจะนึกถึงนักเรียนหญิงไมน์ผู้นั้นตลอดเวลา
    “ครูค่ะ พอจะรู้จักนักเรียนหญิงชื่อไมน์ห้อง 6/4 ไหมค่ะ” //ครูริสถามเหมือนจะเรื่องน่าสนใจ
    “อ่อ..เธอคนนั้นนะหรอ เธอเป็นคนดีมากเลยนะ เห็นตอนหลังเลิกเรียนเธอจะกลับเร็วเพราะมักจะทำงานพิเศษในเมืองตอนกลางคืนเพื่อหาเลี้ยงตัวเองนะ ชันเองก็เป็นห่วงเธออยู่ด้วยนะที่ผู้หญิงต้องทำงานกลางแบบนั้นน่ะ” //ครูริสฟังครูนาราเล่าให้จนกระตุกคิดขึ้นมา
    “แล้วพ่อแม่ของเธอร่ะ” //ครูริสถามอีกครั้งดูเหมือนจะสนใจเรื่องของไมน์ขึ้นมา
    “เรื่องนี้ก็ไม่แน่ใจนะ เห็นเขาเล่าๆกันมาว่าแยกทางกัน ตอนนี้เธอเองต้องอยู่คนเดียวและก็นะเขาบอกว่าบ้านเธอเองก็จะโดนยึดแล้วด้วย ว่าแต่ที่ถามมามีอะไรหรอค่ะ” //ครูนาราเล่าให้ฟังพอเข้าใจ
    “ปะ..เปล่าจ๊ะ ครูแค่อย่างรู้เฉยๆ” //ครูริสทำตัวไม่ถูกล้นลานเหมือนว่ามีอะไรเป็นความลับอยู่
    “งั้นขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ” //ครูนาราลุกขึ้นอย่างไว
    “เดี๋ยว!!” //ครูริสพยายามบอกอย่างไว แต่ไม่ทันซะแระ ครูนาราหัวโขกกับเหล็กลืมไปว่านั่งอยู่ในโต๊ะร่ม ถึงกับร้องอย่างแสนสาหัสครูริสเองก็มองเหมือนจะเห็นซุ่มซ่ามแบบนี้มาอีกร่ะ

#หมดเวลาพักกลางวัน ในห้องเก็บเอกสารครูริสเข้าไปเพื่อจะหาอะไรสักอย่างเหมือนว่าน่าจะเป็นเรื่องสำคัญมาก ช่วงขณะครูริสไปเห็นแฟ้มที่อยู่ลึกเข้าไปอีกถึงกับอึ่งนิดหน่อย เขาได้หยิบมาเปิดอ่านแทบให้ตกใจอย่างมาก#
    “ครูค่ะ ทำไมวันนี้ไม่มีสอนหรอค่ะ” //ไมน์เรียกครูริสข้างประตูห้องเก็บเอกสารถึงกับครูริสสะดุ้งรีบซ่อนแฟ้มไว้ด้านหลัง
    “โอ๊ะ ตายจริง ลืมไปว่าเธอยังอยู่นิ นึกว่าไม่มีใครเหลือกันซะแล้ว 555 ครูนี่ใช่ไม่ได้เลยนะ” //ครูริสรีบเดินออกจากห้องอย่างไว ทำให้ไมน์เกิดความสงสัยในครูริสขึ้นมา
    “ครูค่ะ” //เธอเรียกจนครูริสต้องหยุดเดินโขยง เหมือนคิดว่าเธอจะถามไรแปลกๆ
    “วะ ว่าไงจ๊ะ” //ครูริสค่อยๆหันมาเก๊กยิ้มเอาไว้
    “มันเป็นความผิดหนูรึป่าวค่ะ ที่ทำให้พวกเขาออกไป” //ไมน์มองครูริสด้วยสีหน้าจะกังวลอยู่ ครูริสเมื่อเห็นหน้าเธอในตอนนี้เขาเริ่มปล่อยวางกิริยาที่ทำอยู่ เขาเดินเข้าไปต้องหน้าไมน์
    “ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ อย่างน้อยก็ยังหนูไมน์อยู่ด้วยทั้งคน ทีนี้ครูก็ดีใจแล้วร่ะ” //ครูริสลูบหัวเธออย่างช้าๆ เขายิ้มออกมาอย่างน่าเอ็นดู
    “นี่ไมน์จ๊ะ ครูมีเรื่องอยากจะรบกวนช่วยหน่อยคงไม่ว่ากันนะ” //ครูริสขอร้องเธอ ทำให้ไมน์เริ่มดูงงๆ