สาวฝรั่ง ตะโกนด่าคนไทยคนหนึ่ง หลังเดินลอยชาย ไม่รีบร้อน

ประชากรส่วนใหญ่ของประเทศกำลังพัฒนาในแถบเอเชีย เช่น ไทย พม่า มาเลเซีย อินโดฯ อินเดีย เนปาล ฟิลิปปินส์ เวียตนาม จีน รวมถึงคนสิงคโปร์
คนเกาหลี รวมทั้งคนจากแถบแอฟริกาบางประเทศ คนตะวันออกกลาง คนจากยุโรปบางประเทศโดยเฉพาะพวกยุโรปทางใต้ หรือ ยุโรปตะวันออก
จะมีลักษณะการเดินแบบทอดน่อง ไม่รีบร้อน เดินเป็นแพ เดินกินที่ เดินแบบไม่มีจุดหมายปลายทางกันทั้งนั้น

และ คนไทยที่ชอบเดินลากรองเท้าแกรกๆ สามารถสื่อถึงการอบรมเลี้ยงดูรวมไปถึงระดับครอบครัวได้ด้วย

นอกจากนี้จากประสบการณ์ที่เห็นคนที่มีลักษณะการเดินแบบที่กล่าวมา มักจะเป็นพวกที่ชอบจับกลุ่มยืนขวางทางเข้าลิฟท์ ขวางทางเข้า-ออก
ประตูต่างๆ ขวางทางขึ้นลงบันไดเลื่อนด้วย คนกลุ่มนี้มักไม่ยอมให้ทางคนอื่น ชอบยืนเป็นแพบนบันไดเลื่อน ยืนเป็นแพบนทางเลื่อน
คนกลุ่มนี้มักชอบยืนรอรถไฟฟ้าตรงทางออกด้วย ทำให้คนออกจากรถไฟฟ้าไม่สะดวก

คนประเภทนี้เวลาเขัาไปในลิฟท์มักจะยืนตรงกลางไม่ขยับให้คนอื่นยืนด้วย

ตอบจากประสบการณ์ที่เห็นคนประเภทนี้มาเยอะทั้งในไทย และ ในต่างประเทศหลายประเทศ คนพวกนี้ส่วนใหญ่ถูกเลี้ยงดูมาแบบไม่มีระเบียบ
ไม่ได้รับการสั่งสอนเรื่องมารยาทสังคม และ การใช้สิ่งของสาธารณะ และ คนกลุ่มนี้มักไม่ใช่คนเมือง และ มักมีพื้นฐานของการอยู่ในสังคม
แบบเกาะกลุ่มมักชอบทำอะไรตามๆ กัน เวลาไปไหนมาไหนจะเต็มไปด้วยความขวักไขว่โกลาหลไม่เป็นระเบียบ

ชอบใจที่สุดคือตามเมืองที่เจริญแล้วในญี่ปุ่น หรือ เมืองใหญ่อย่างมหานครโตเกียว สถานีรถไฟชินจูกุที่อาจจะเรียกได้ว่าวุ่นวายสุดในโลก และ
คงจะใหญ่ที่สุดในโลกด้วย แต่คนเมืองของญี่ปุ่นเขารู้จักหลบหลีกให้ทางกัน คือ สถานีชินจุกุมันเป็นสถานที่ที่มีคนมาก แต่คนใช้สถานที่กันอย่าง
มีมารยาท และ เคารพซึ่งกันและกัน (อ้อ แต่ถ้าไปบ้านนอกอย่างสถานีรถไฟซัปโปโร จะโดนญี่ปุ่นที่นั่นชนนะ และ ญี่ปุ่นแถวนั้น
บางส่วนไม่ค่อยมีระเบียบ)

หรือ เมืองอย่างลอนดอน ตามสถานที่ท่องเที่ยว บางครั้งบนฟุธบาทไม่มีทางเดิน เพราะอาจจะเต็มไปด้วยพวกนักท่องเที่ยวสเปน หรือ อิตาเลี่ยน
ที่มากันกลุ่มใหญ่ๆ หลายคน หรือ หลายสิบคนหยุดยืนคุยกันล้งเล้ง คนพวกนี้ไร้มารยาทสังคมเช่นเดียวกันกับคนเอเชียบางกลุ่ม

ถ้าใครอยากเห็นความโกลาหลวุ่นวายของการเดินกันแบบขวักไขว่ เดินทอดน่อง เดินเอ้อระเหย ไม่มีระเบียบ การไม่ให้ทางกัน การแซงคิวต่างๆ
การเดินหรือจับกลุ่มเป็นกลุ่มเป็นก้อนใหญ่ๆ เด็กๆ วิ่งกันกระจองงองแง มองไปทางไหนมีแต่หัวคน นึกว่าเดินอยู่ในทุ่งหญ้าในแอฟริกา
หรือ เดินอยู่ในทุ่งทะเลทรายที่เต็มไปด้วยผู้คน ขอให้ไปเดินที่ดูไบมอลล์ ช้อปปิ้งมอลล์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก ไปเดินที่ชั้นล่างสุดโดยเฉพาะในวันศุกร์ตอน
เย็น และ วันเสาร์ตอนเย็นเพราะคนที่ไปเดินที่นั่นกว่า 90% มักจะเป็นพลเมืองและนักท่องเที่ยวจากประเทศกำลังพัฒนาทั้งหลายตามที่กล่าวมาแล้วที่ย่อหน้าแรกของความคิดเห็นนี้

ถ้าเป็นที่ไทยที่กรุงเทพฯ ก็ต้องไปเดินตามสกายวอล์ค หรือ ตามสถานีรถไฟฟ้า หรือ สถานีรถไฟในช่วงเร่งด่วน คนเดินเอ้อระเหยมาก
ไม่ให้ทางกันเลย ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองที่จัดว่าเป็นมหานคร แต่ท่าเดินรวมทั้งความไม่รีบร้อนต่างๆ พวกเขาคงนึกว่าเดินกันอยู่ที่หลวงพระบางกระมัง

การเดินทอดน่อง เดินช้าๆ แบบไม่รีบร้อนหน่ะสามารถทำได้ แต่ควรไปทำที่ๆ เหมาะสม เช่นเดินออกกำลังกายในสวนสาธารณะ
หรือ เดินเล่นที่ริมหาดโน่น หรือ ไปเดินชมนกชมไม้ในอุทยานแห่งชาติ เดินทอดน่องในเมืองเล็กๆ
อย่างเวียงจันท์ หลวงพระบาง ปีนัง โพคารา กาฏมัณฑุ ทิมพู คุซโค่ ลาซา เสียมราฐ ปอร์โตั ลุคก้า ปิซ่า เป็นต้น

แต่ต้องไม่ใช่ในเมืองใหญ่ไม่ใช่เมืองธุรกิจไม่ใช่เมืองท่องเที่ยว ที่ผู้คนต้องใช้ชีวิตแข่งกับเวลา หรือ ไม่ใช่ในสถานที่ๆ คนอยู่รวมกันมากๆ
และ ต้องใช้บริการสาธารณะ หรือ ทางเท้าสาธารณะร่วมกัน ไม่ใช่ที่ห้างสรรพสินค้า และ ไม่ใช่ที่สนามบินนานาชาติด้วย
ขึ้นอยู่กับกาละเทศะ และ สถานที่

อ้อ และ ลักษณะการเดินของคนไทยส่วนใหญ่อีกอย่างที่น่ารำคาญคือ ชอบเดินแบบไหลตามกันไป - แสดงลักษณะได้ชัดเจนเลยว่า
คนไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง แต่ชอบทำตามคนอื่น

หรือ อย่างที่สิงคโปร์ ถ้าคุณเดินๆ อยู่บนฟุธบาท แล้วเดินแซงหน้าคนสิงคโปร์ขึ้นไป โดยที่ห่างจากเขาพอสมควร
ไม่ได้เดินชน ไม่โดนตัว กระเป๋าไม่ไปโดนเขาเลย โดยเฉพาะถ้าเป็นคนจีนๆ หัวเก่า หรือ จีนๆ ที่เห็นแก่ตัวหน่อย
หรือ พวกอนุรักษ์นิยมหน่อย เขาจะตกใจทันที บางคนถึงกับกระโดดหนีเลย (คนที่แสดงนิสัยแบบนี้ส่วนใหญ่คือขี้ใจน้อย หัวเก่า และ เซ้นท์ซิทีฟมาก)
และ หันหน้ามามองแบบตำหนิเหมือนคุณไปรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว ไปรังแกเขา

ใครไปสิงคโปร์ลองไปเดินดูตามฟุธบาทได้ คนสิงคโปร์มักจะเดินตรงกลาง และ มักไม่ให้ทาง เพราะพื้นที่เขาน้อย แฟลตเขาเล็ก
เพราะฉนั้นเมื่อออกมาข้างนอกบ้าน ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่เขามักจะใช้พื้นที่สาธารณะแบบเห็นแก่ตัว และ เขาจะแสดงความเป็นเจ้าของพื้นที่
หากคุณเป็นคนต่างชาติที่เป็นคนเอเชียโดยเฉพาะเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เขาจะทำท่าทีว่าเก่งกว่าฉลาดกว่าทันทีแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของพื้นที่ทันทีแต่คนสิงคโปร์จะหลีกทางให้ฝรั่ง และ ญี่ปุ่นเสมอ (อันนี้เล่าถึงพวกสิงคโปร์ที่ไม่อินเตอร์)

***ขอฝากอีกอย่าง คือ ตามสถานีรถไฟฟ้า และ สถานีรถไฟใต้ดินในกรุงเทพฯ ทำไมคนส่วนใหญ่ เวลาที่
เข้าคิวบนชานชาลาตามเส้นที่เขาตีเอาไว้ โดยเฉพาะตามสถานีที่มีที่กั้นกันคนตกลงไปในราง (ของบีทีเอส
มีไม่ครบทุกสถานี ส่วนเอ็มอาร์ทีมีประตูกั้นทุกสถานีอยู่แล้ว)

คือ สงสัยว่า เวลาที่คนส่วนใหญ่เข้าแถว ทำไมเขาตัองเว้นที่ข้างหน้าตัวเขา ที่ถัดออกมาจากที่กั้น
หรือ เว้นที่ห่างจากคนข้างหน้าอย่างน้อย 1 เมตร บางคนเว้น 2-3 เมตรเลย
โดยที่คนเหล่านี้ไม่เคยคิด หรือ ไม่เคยเหลียวหันไปมองข้างหลังเลยว่า คนที่จะมาเข้าคิวถัดไป
ไม่มีที่ยืนแล้ว และ คนที่จะเดินผ่านเข้าชานชาลาด้านในไม่มีที่เดินแล้ว

คือ สงสัยว่า คุณภาพของประชากรส่วนใหญ่ที่สัญจรไปมา หรือ อยู่อาศัยในใจกลางเมืองหลวง
ในพื้นที่ที่เจริญของประเทศ แต่ทำ "สามัญสำนึกขั้นพื้นฐาน" หรือ "มารยาทในการใช้บริการสาธารณะขั้นพื้นฐาน"
หายไปไหน? ทางบ้าน และ ทางสถานศึกษาอบรมมาแบบไหน? ถึงได้ไร้ระเบียบได้ขนาดนี้

แล้วผู้หญิงส่วนใหญ่โดยเฉพาะพวกพนักงานออฟฟิส หรือ นักศึกษา เท่าที่เห็นเวลาจะเข้าจะออก
รถไฟฟ้า รถไฟใต้ดิน เคลื่อนไหวกันช้ามาก บางคนชอบทำท่าแบบอ่อนแอ บอบบาง เหมือนไม่มั่นใจในตัวเอง
เข้า-ออกแบบกล้าๆ กลัวๆ คือ ทำท่าทางอ่อนโลก  บางครั้งมีท่างอนนิดๆ หรือ ทำวางปึ่งนิดๆ
หรือ ทำท่าแบบไม่มั่นใจที่จะออกมาผจญชีวิตภายนอก คือ ไม่เข้าใจการแสดงออก
แบบนี้เท่าไหร่นัก บางคนผลุบเข้าไปแล้วมีที่ในขบวนให้ยืนพอเบียดๆ กันไปในช่วงเวลาเร่งด่วน
แต่ก็ต้องออกมาบนชานชาลาใหม่เพื่อรอขบวนถัดไป

สงสัยว่าการทำแบบนี้มันดูน่ารักน่าทะนุถนอมหรืออย่างไร? เห็นแบบนี้บ่อยมากตามสถานีที่อยู่ใกล้ออฟฟิสเยอะๆ
หรือ ใกล้มหาวิทยาลัย แต่ที่แน่ๆ เวลาเจอคนพวกนี้ทำให้เสียเวลาในการเข้า-ออกรถไฟฟ้ามาก