ฉันเลวไปมั้ย (เกย์)

ตามหัวข้อเลยครับ ความรักของชายรักชาย

ความรักรูปแบบนี้ในความคิดของผมมักไม่สมหวัง เหตุการณ์ของผมเกิดขึ้นเมื่อ 8 ปีที่แล้ว(จนถึงตอนนี้) ผมมีโอกาสสอบเข้ามหาลัยได้ที่นึงย่านพระราม7 ในช่วงวันแรกของการรับน้องผมก็เข้าร่วมปกติ ก็มีโอกาสแนะนำตัวเองกับเพื่อนร่วมรุ่นและรุ่นพี่ ระหว่างนั้นก็ได้ทำความรู้จักกันกับเพื่อนทุกคนรวมทั้งเพื่อนผู้ชายคนนึง(หล่อมาก) ผมชอบเค้าตั้งแต่แรกเห็นแต่ก็ต้องหมดหวังเพราะผมคิดว่าเค้าชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชาย ถึงตอนรับน้องที่ต่างจังหวัดก็มีโอกาสได้ไปทั้งคู่ แถมยังได้เป็นบัดดี้กันอีก นอนเตียงเดวกัน แต่นอนรวมกัน 6 คนอ่ะ แต่ก็ไม่มีอะไรนะครับ ยิ่งเวลาผ่านไปเราก็สนิทกันมากขึ้น ลุยๆ แมนๆ ไปเรื่อยเพราะที่นั่นไม่ค่อยมีเกย์(แสดงออก) จนเข้าปี2เปิดเทอมมาได้สักพักความสนิทก็มากขึ้น มันเป็นคน กทม ผมอย่ต่างจังหวัดก็ต้องเช่าหอพักอยู่ แถวๆโรงเรียน สตรีนน มันก็อ้อนตลอดว่าขอนอนด้วยแต่ผมปฎิเสธตลอดเพราะกลัวห้ามใจไม่ได้ ก็บอกปัดๆมันไปว่าผมนอนกับรูมเมทที่มาจากโรงเรียนเดวกันห้องเดวกัน(จิงๆคืออยู่ห้องข้างๆกัน) จนวันนึงมันเดินเข้าไปทักเพื่อนผมว่าวันนี้นายกลับห้องมั้ยเราจะขอไปนอนด้วย 3 คนเรานอนพื้นก็ได้ เราขี้เกียจกลับบ้าน เพื่อนผมมันก็งงๆเพราะผมไม่ได้บอกมันเรื่องนี้ มันก็เลยพูดไปว่า ก็ขอเอ(ผม)เองสิห้องมัน พอความแตกมันก็ทำเป็นงอนให้ผมง้ออยู่ตั้งนาน จนเพื่อนๆและพี่ๆแซวกันใหญ่ผัวเมียคู่นี้ ตอนนั้นกระแสคู่จิ้นยังไม่มา ผมกับมันก็เล่นก็งอน กินข้าว เรียน ทำกิจกรรมด้วยกันทุกอย่าง เราทั้งคู่ต่างรู้สึกว่าเห้ยเราเป็นไรกัน เพื่อนหรือแฟน มีโอกาสได้ไปรับน้องต่างหวัดอีก คราวนี้ในฐานะรุ่นพี่ปี2 ก็มีฐานของปี2 ริมทะเล เราทั้งคู่ก็เป็นคนนำเกมแนะนำฐานรวมถึงพี่ๆปี2 เข้าคู่กันดีมาก เกมฐานนี้ก็แข่งกันระหว่างปี1ปี2 ใครแพ้ให้ฝ่ายชนะลงโทษ ทั้งเขียนหน้า แก้ผ้าเหลือแต่บ้อกเซอ กกน กินเหล้า(ยาดอง) กรึ้มๆทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง แต่น้องกลุ่มนี้มันดันชนะมันก็เลยแกล้งรุ่นพี่คืนได้ แต่ไม่พีคเท่ามีน้องคนนึงผมขอทวงสิทในชัยชนะแต่ผมไม่แกล้งพี่แต่จะถามพี่2คนว่าเป็นอะไรกันรึป่าวคับ สิ้นเสียงคำถามตามมาด้วยเสียงโหร้องแซวหนักมาก ผมเลยตอบทันทีว่าเพื่อนกันเว้ย(แต่เขินสุดๆ) แต่ไอ้บี(เพื่อนที่ผมชอบ) ใครให้น้องถามพร้อมกับหันหน้าไปทางเพื่อนๆปี2 พวกงงง "กุจะขอมันเป็นแฟนตอนเย็นเว้ย" ผมนี่อึ้งไปเลย(ในใจนี่แบบฟินอ่ะ) ก็ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ผู้ชายหล่อมาเป็นแฟน ผมขี้เหร่อ่ะ ทุกคนต่างเกิดอาการอิจ แต่ก็ยินดีด้วย ความรักของเราก็เรื่อยๆมาจนถึงตอนปี4 มันเริ่มถึงเวลาของการแยกย้ายกันไปหางานทำ ต่างคนต่างมีเป้าหมาย รวมถึงผมทั้งคู่ด้วย เราก็ต้องแยกกัน ผมเลือกที่จะเรียนต่อป.โทของมอพ่อขุน แต่ก็ทำงานด้วยนะครับ ทำงานจัน-ศุก เรียน เสาร์อาทิด หนักมากเลยช่วงนั้น แถมจบช้าขึ้นอีกเพราะติดน้ำท่วมหยุดเรียนไปหลายเดือนเลย แต่เราก็ยังคุยกัน เจอกันบ้างเป็นครั้งคราว บีทำงานที่สายการบินแห่งนึง เวลาที่ีเราจะเจอกันมันยากมาก เรา7วันเต็มเหมือนกัน มันก็บินเยอะเหมือนกัน บางทีเรานอนมันพึ่งบินเสดเราก็ต้องรับคอลจากมัน ความเสี่ยงมันมีเยอะ สจ๊วตพูดเลยว่าหน้าตาใช้ได้เกือบทุกคนและส่วนใหญ่จะเสดนาง มันก็เป็น1ในเป้าหมายของทุกคน ชะนีก็มี แต่มันก็ออกตัวแล้วว่ามีแฟนแล้วเป็นผู้ชาย ชะนีเงิบเลย ต่างคนต่างงานหนัก เวลามันหยุดก็จะหลายวันหน่อย ทีนี่ละแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน เหมือนคนโหยยยอ่ะ แต่เราดิไม่มีวันหยุดเลยทั้งงานทั้งเรียน ที่สำคัญเรื่องแบบว่าก็ต้องมีซึ่งทุกวันที่มันหยุด ผมนี่แทบจะคลานไปทำงาน รับประคับประคองกันจนรอดจนผมจบป.โท ตัวมันเองก็ยังคงทำงานที่เดิม แต่ใจอาจจะไม่เหมือนเดิมมีหลงทางบ้างกินเรี่ยราดบ้าง ต้องตามเช็ดตามล้าง(อยากให้คนที่ตกในสถานการ์เดวกันต้องใจเย็นเชือดคนที่มายุ่งกับแฟนเราแบบนิ่มๆเพราะถ้าเราโวยวายแฟนเราจะทิ้งเราแน่นอน) เพราะรักเราถึงยอมให้อภัย ผมเองก็ทำงานทางด้สนวิดวะซึ่งบางทีงานก็เครียดเกินไปนะ ก็มีบ้างที่ไม่สนใจมัน จนถึงขั้นที่ต้องเลิกกันอย่างจิงจัง มันก็คบกับแฟนใหม่มันเลยแต่ก็งงนะคนละสายการบินแต่ก็ไม่แปลกหรอกอาจจจะไปเจอกันที่สนามบินใดสักที ซึ่งเราเห็นหน้าแฟนใหม่มันจากทางเฟส เราจะไปสู้เค้าได้ไง หล่อลากใส้ขนาดนั้น ส่วนผมเองอ่ะหราก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป ตากแดดตาก ลมบ้างตามอาชีพที่ทำ หลังจากเลิกกันได้ปีกว่า ผมเองก็มีโอกาสได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆที่ฮ่องกงไปช้อปปิ้ง กิน ไหว้พระ ตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน ขาไปก็ปกติบินแปปเดวเองไม่ไรมาก แต่เราเอะใจว่าทำไมมันถึงรู้ว่าเราไปฮ่องกง เราเองก็ไม่ได้ลงรูปไรเลย เพราะตอนนั้นเกือบขึ้นเครื่องไม่ทัน เลยไม่ได้ถ่ายรูปเช็คอินอะไรเลยกับเพื่อน แถมไปถึงสนามบินเพื่อนก็ของหายเพราะมันวางกับพื้นตอนซื้อของ ออกอาการเซงๆกัน เลยไม่มีใครเช็คอินเลย จนถึงวันกลับผมไป3วันไประยะเวลาสั้นๆ ผมก็นั่งหลังสุดคนเดวเพราะผมอ่ะซื้อตั๋วทีหลังเพื่อน มันก็เลยสุ่มๆได้ทีนั่งหลังตอนเช็คอินขึ้นเครื่อง แต่วันรุ่งขึ้นผมต้องมีพรีเซนงานก็เลยเอาแบบแปลนที่ไซ้มาดู เอาข้อมูลของที่ตัวเองรับผิดชอบมานั่งอ่าน ปกติผมเองไม่คอยมองเวลาเค้าสาธิตการใช้อุปกรณ์ ก็มันเดิมๆผมเลยหลับจนเครืองขึ้นได้สักพักก็มานั่งทบทวนพรีเซนต่อและหลับอีกรอบ ตื่นขึ้นมาก็เห็นมีโน้ตติดอยู่ที่แบบแปลนผมว่า "ชอบหลับตอนอ่านหนังสือตลอดเลยนะ" ผมจำลายมือนั้นได้ดีมันคือ บี แฟนเก่าผมแน่นอนก็เลยหันไปมองที่ครัวซึ่งมันก็ยิ้มๆกลับมาให้ผมและเดินมาหาพร้อมบอกว่าเราบินเสดพอดีแหละ เดวลงเครื่องเรียบร้อยเราไปหาที่คอนโดนะ ซึ่งเราไม่ได้คิดไรก็เออๆแล้วแต่ ถึงคอนโดได้สักพักอบน้ำแต่งตัวเตรียมนอนมันก็โทรมาให้ลงไปรับหน่อย หลังจากนั้นก็รื้อฟื้นกันนิดหน่อย พร้อมกับบอกว่ามันเลิกกับแฟนแล้ว เรากัลับมาคบกันได้มั้ยเอไม่มีใครนิ เราก็ขอเวลาและเริ่มคุยกันใหม่ จนมาเป็นเเฟนกันอีกรอบนึง ซึ่งครั้งนี้มันดูรักเรามากเพราะอาจจะมาจากเราทั้งคู่โตกันมากขึ้นใช้เหตุผลกันมากขึ้นด้วย ปกติผมเองจะไปตรวจเลือดนะเพราะ ผมเป็นเกย์ ซึ่งความเสี่ยงมันจะมากกว่าคนอื่นๆเพราะนอกใจกันง่ายเอากันง่าย แต่ผมมีมันคนเดวแต่ก็เคยไม่ใส่ถุงอยู่3ครั้ง และวินาทีที่ผลเลือดออกมา คือ "ปกติ" แน่ะๆๆแอบตกใจละสิ ซึ่งผมค่อนข้างจะไม่กังวลเรื่องนี้นะ เพราะหลังๆป้องกันอยางดีและมีเซ็กแค่กับมันคนเดว แต่อยู่ดีมันก็มาบอกพร้อมกันยื่นผลตรวจและยาต้านที่มันกินให้กับผมดู ผมนี่ช้อคไปเลย ผลตรวจอ่ะมันก่อนหน้าที่ผมกับมันจะมาคบกันอีกรอบ คือมันไม่บอกก่อนอ่ะ ผมเลยตัดสินใจถอยห่างจากมันมาและบอกเลิกกับมัน มันเหมือนหมดที่พึ่งและต้องออกจากงาน ผมเองไม่แน่ใจมันออกเองหรือบริษัทให้ออก ผมคิดว่ามันคงติดมาจากแฟนเก่ามันอ่ะ ผมบอกแล้วว่าเกย์เสี่ยงมากที่จะเป็นโรคนี้ ซึ่งตอนนี้ผมเองก็ตรวจเลือดประจำ ผ่านมา1ปีละ ปกติ ดีใจที่สุด ดีใจที่เราเองระงับความคันได้ อยากเตือนใจ จิงๆทุกๆคนทุกๆเพศแหละควรที่จะป้องกันและรักเดวใจเดวไม่มั่วอ่ะดีที่สุด เราไม่รุ้เลยว่าคู่นอนทั้งชั่วคราวหรือถาวรมันจะจิงใจกับเราแค่ไหน ยืดอกพกถุง อันนี้ใช้ได้จิง อย่างน้อยมันก็ช่วยเราได้ ผมเองก็กลับมาคิดทบทวนนะว่าผมเลวหรือเปล่าที่ทิ้งมันไปในวันนั้น ทั้งๆที่ผมเองรักมันสุดหัวใจ รักแรกและยังเป็นรักเดว ตอนนี้ผมเองก็ยังไม่มีใครเลยไม่ใช่ว่ายังไม่ลืมมันนะลืมได้ปลงได้ แต่ก็กลัวอยู่ว่าคนต่อไปจะป็นไงหว่าผ่านมากี่คนป้องกันหรือไม่ ตราบาปของผมในใจก็คือผมเหมือนโยนมันทิ้งทะเลลึกๆให้มันหาทางกลับเอง ผมโทดตัวเองตลอด แต่ที่ทำก็เพราะผมจะได้ยืนอยู่ในสังคมกับเพื่อนๆผมได้ เพราะหลังจากที่ผมบอกเพื่อนไปเพื่อนทุกคนก็บอกให้เลิกถ้าไม่เลิกพวกเพื่อนนี่แหละจะระแวงผมเวลาไปไหนด้วยกันมันกลัวว่าจะใช้ชีวิตไม่ปกติไม่สนิทใจกับผม ไม่รุ้ว่าผมจะติดโรคตอนไหน ผมสงสารมันแต่ก็ได้แต่เป็นกำลังใจให้ ขอบคุณที่ฟังที่ผมระบายนะครับ ขอให้ชีวิตขอพวกคุณทุกคนไม่เจอแบบผมเจอรักที่จิงใจไม่นอกใจไม่เอาของมาฝาก ได้เวลาออกไปหน้างานละคร้าบบบบบ 5555 บัยบายคับ