กรรมคือผลจากการกระทำ มีทั้งกรรมดีและกรรมไม่ดี ดังนั้น เมื่อกระทำอะไรลงไปแล้วย่อมส่งผลเป็นธรรมดา
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อครั้งที่เราเป็นเด็ก ชอบซุกซนตามประสา โดยไม่รู้เลยว่าการที่ซุกซนของเรานั้นจะส่งผลให้เราในปัจจุบันนี้ เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อนตอนที่เราเป็นเด็กนั้น ได้เจอแมลงปออยู่ตัวหนึ่ง บินเขามาใกล้ๆตัวเรา ด้วยความที่เป็นเด็กไม่รู้จักเวรกรรม จึงจับแมลงปอตัวนั้นมา ด้วยความที่คิดว่ามันคงเหมือนสัตว์ต่างๆ เช่น สุนัน หรือแมว ที่สามารถใช้เชือกล่ามที่คอไว้ได้ จึงหาเชือกที่อยู่ใกล้ๆแถวนั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นเชือกปอที่อยู่ใกล้ๆ จึงจับมาพันที่คอของแมลงปอและมัดมันไว้แบบนี้ เห็นแมลงปอบินไปมาก็มีความสุข เพราะว่ามันบินไปไหนไกลไม่ได้ เ้วยความเพลิดเพลินนั้นจนทำให้เราลืม และไปทำกิจกรรมอย่างอื่นสักพักใหญ่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่า เราจับแมลงปอผูกไว้ จะกลับมาแก้มัดมันออก แต่เมื่อเรากลับมา ภาพที่เห็นมันน่าอนาถใจ เพราะแมลงปอตัวนั้นได้คอขาดตายไปแล้ว จนเวลาผ่านไปได้ไม่กี่ปี เราเริ่มมีอาการบวมที่คอ จนป้าสังเกตเห็น และได้ทักให้เราไปหาหมอ เมื่อไปหาหมอแล้วนั้นหมอได้วินิจฉัยโรคว่า เป็นโรคไทรอยด์ ตอนนั้นก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะคิดว่าคงเป็นโรคกรรมพันธุ์ตามพ่อ เพราะญาติข้างพ่อและพ่อก็เป็น เมื่อรักษาและกินยาอย่างต่อเนื่องก็ไม่ยุบและหายสักที หมอจึงได้ส่งตัวไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลในเมือง เมื่ออายุครบ15 ปี หมอที่ให้การรักษาอยู่ก็ลงความเห็นให้ผ่าออก ตอนนั้นเราไม่ได้มีความรู้สึกกลัวแต่อย่างไร แต่กลับมีความคิดที่ว่าอยากหาย ไม่อยากกินยาแล้วมากกว่า เพรากินมาหลายปีแล้ว ก่อนการผ่าตัดหมอได้บอกว่าการผ่าตัดครั้งนี้หมอจะลองผ่าแบบวิธีการใหม่ เพื่อที่แผลจะได้ไม่เป็นรอยแผลเป็นถ้าเราผ่าตามแนวของเส้นที่คอ เราจึงตอบตกลงกับคุณหมอไป เมื่อการผ่าตัดมาถึง แม่ พ่อ พี่สาวเรา ก็มาส่งหน้าห้องผ่าตัดและให้กำลังใจ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี เมื่อเรารู้สึกตัวหลังจากที่หมอวางยาสลบ พอลืมตาขึ้นมามันรู้สึกพร่ามัวไปหมด เหมือนกระจกที่โดนไอน้ำ ทำให้มองไม่เห็นอะไร จึงได้แต่หลับตา หลังจากนั้นเราก็อยู่โรงพยาบาล3 วันก็กลับบ้านได้ เมื่อเรากลับมาคิดทบทวนดูแล้ว ทำให้เรานึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เป็นเด็กที่เราเคยจับแมลงปอมาผูกคอเล่นจนคอขาดตาย ทำให้เราเกิดความหดหู่ใจเป็นอย่างมาก และด้วยความที่เราเป็นเด็กไม่รู้จักประสีประสา จนทำให้ทุกวันนี้ต้องมาชดใจกรรมจากการฆ่าสัตว์ แต่เราก็เต็มใจที่จะรับกรรมนี้ เพราะคิดว่าเราทำเขาเจ็บเราก็สมควรที่จะได้รับความรู้สึกเห็นเดียวกับเขาอย่างเต็มใจ
อยากให้ผู้ที่ได้อ่านเรื่องนี้ได้ตะหนักถึงเวรกรรม บาปและบุญ มีอยู่จริง เราขอเป็นอีกเสียงหนึ่งที่มาช่วยยืนยันในเรื่องนี้ ขอให้ท่านทุกคนอย่าได้หลงลืมการทำความดี หมั่นสร้างบุญกุศล ขออุทิศบุญกุศลจากการที่ข้าพเจ้าได้นำเรื่องราวนี้มาเผยแพร่เป็นวิทยาทานเเก่ผู้คนที่เข้ามาอ่านให้แก่เจ้ากรรมนายเวร (แมลงปอ) เพื่อเป็นกุศลส่งให้ท่านไปในพบภูมิที่ดีด้วยเทอญ
กรรมจากการฆ่า ไม่ต้องรอถึงชาติหน้า กรรม 4G
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อครั้งที่เราเป็นเด็ก ชอบซุกซนตามประสา โดยไม่รู้เลยว่าการที่ซุกซนของเรานั้นจะส่งผลให้เราในปัจจุบันนี้ เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อนตอนที่เราเป็นเด็กนั้น ได้เจอแมลงปออยู่ตัวหนึ่ง บินเขามาใกล้ๆตัวเรา ด้วยความที่เป็นเด็กไม่รู้จักเวรกรรม จึงจับแมลงปอตัวนั้นมา ด้วยความที่คิดว่ามันคงเหมือนสัตว์ต่างๆ เช่น สุนัน หรือแมว ที่สามารถใช้เชือกล่ามที่คอไว้ได้ จึงหาเชือกที่อยู่ใกล้ๆแถวนั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นเชือกปอที่อยู่ใกล้ๆ จึงจับมาพันที่คอของแมลงปอและมัดมันไว้แบบนี้ เห็นแมลงปอบินไปมาก็มีความสุข เพราะว่ามันบินไปไหนไกลไม่ได้ เ้วยความเพลิดเพลินนั้นจนทำให้เราลืม และไปทำกิจกรรมอย่างอื่นสักพักใหญ่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่า เราจับแมลงปอผูกไว้ จะกลับมาแก้มัดมันออก แต่เมื่อเรากลับมา ภาพที่เห็นมันน่าอนาถใจ เพราะแมลงปอตัวนั้นได้คอขาดตายไปแล้ว จนเวลาผ่านไปได้ไม่กี่ปี เราเริ่มมีอาการบวมที่คอ จนป้าสังเกตเห็น และได้ทักให้เราไปหาหมอ เมื่อไปหาหมอแล้วนั้นหมอได้วินิจฉัยโรคว่า เป็นโรคไทรอยด์ ตอนนั้นก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะคิดว่าคงเป็นโรคกรรมพันธุ์ตามพ่อ เพราะญาติข้างพ่อและพ่อก็เป็น เมื่อรักษาและกินยาอย่างต่อเนื่องก็ไม่ยุบและหายสักที หมอจึงได้ส่งตัวไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลในเมือง เมื่ออายุครบ15 ปี หมอที่ให้การรักษาอยู่ก็ลงความเห็นให้ผ่าออก ตอนนั้นเราไม่ได้มีความรู้สึกกลัวแต่อย่างไร แต่กลับมีความคิดที่ว่าอยากหาย ไม่อยากกินยาแล้วมากกว่า เพรากินมาหลายปีแล้ว ก่อนการผ่าตัดหมอได้บอกว่าการผ่าตัดครั้งนี้หมอจะลองผ่าแบบวิธีการใหม่ เพื่อที่แผลจะได้ไม่เป็นรอยแผลเป็นถ้าเราผ่าตามแนวของเส้นที่คอ เราจึงตอบตกลงกับคุณหมอไป เมื่อการผ่าตัดมาถึง แม่ พ่อ พี่สาวเรา ก็มาส่งหน้าห้องผ่าตัดและให้กำลังใจ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี เมื่อเรารู้สึกตัวหลังจากที่หมอวางยาสลบ พอลืมตาขึ้นมามันรู้สึกพร่ามัวไปหมด เหมือนกระจกที่โดนไอน้ำ ทำให้มองไม่เห็นอะไร จึงได้แต่หลับตา หลังจากนั้นเราก็อยู่โรงพยาบาล3 วันก็กลับบ้านได้ เมื่อเรากลับมาคิดทบทวนดูแล้ว ทำให้เรานึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เป็นเด็กที่เราเคยจับแมลงปอมาผูกคอเล่นจนคอขาดตาย ทำให้เราเกิดความหดหู่ใจเป็นอย่างมาก และด้วยความที่เราเป็นเด็กไม่รู้จักประสีประสา จนทำให้ทุกวันนี้ต้องมาชดใจกรรมจากการฆ่าสัตว์ แต่เราก็เต็มใจที่จะรับกรรมนี้ เพราะคิดว่าเราทำเขาเจ็บเราก็สมควรที่จะได้รับความรู้สึกเห็นเดียวกับเขาอย่างเต็มใจ
อยากให้ผู้ที่ได้อ่านเรื่องนี้ได้ตะหนักถึงเวรกรรม บาปและบุญ มีอยู่จริง เราขอเป็นอีกเสียงหนึ่งที่มาช่วยยืนยันในเรื่องนี้ ขอให้ท่านทุกคนอย่าได้หลงลืมการทำความดี หมั่นสร้างบุญกุศล ขออุทิศบุญกุศลจากการที่ข้าพเจ้าได้นำเรื่องราวนี้มาเผยแพร่เป็นวิทยาทานเเก่ผู้คนที่เข้ามาอ่านให้แก่เจ้ากรรมนายเวร (แมลงปอ) เพื่อเป็นกุศลส่งให้ท่านไปในพบภูมิที่ดีด้วยเทอญ