ก็ไม่รู้นะว่าเป็นกรรมเก่าหรือเราเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ตั้งแต่สมัยเรียนประถม เรามีเพื่อนผูหญิงกลุ่มนึงประมาณ 4 คนที่เป็นดาวเด่นของห้อง ตอนนั้นทั้งห้องมีผูหญิง 7 คนนอกนั้นผู้ชายเกือนสิบคน อีก2คน เขาอยู่บ้านข้างๆกันเลยสนิทกันอยู่2คนเป็นคนเงียบๆทั้งคู่ เพื่อนในห้องไม่ค่อยมีใครสนใจเขาเท่าไร ส่วนเราหรอ ก็ไปกลุ่มนู้นทีนี้ที คุยได้หมด แต่เพื่อนดาวเด่นของเราเนื่องจากเขาเด่นไง ก็เลยทำตัวแบบ ตัวเองเป็นเทพคนอื่นเป็นทาส เขาแทบไม่ยุ่งกับเราเลย แทบบางทีมีด่าเราอีกตั้งหากบอกไม่ชอบเรา (อ้าว ไม่เคยทำไรให้นะ) แล้วในห้องเราจะมีคนหล่อประจำห้อง ก็นะเด็กๆไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะชอบใคร เราก็ชอบเขา แต่เขาเป็นแฟนกับหัวหน้ากลุ่มดาวเด่นไง พอเธอรู้ว่าเราชอบแฟนเธอ เธอก็ยิ่งเกลียดเราไปใหญ่ มีสั่งห้ามเราเข้าใกล้าอฟนเธอด้วย (เพื่อนแกในกลุ่มก็ชอบแฟนแกนะ ไม่เกลียดมันละ แค้นตรงนี้มาก) กลุ่มนี้ไม่รับเราก็ไม่เป็นไร เราก็เลยไปคุยกับสองสาวลึกลับนั้น แต่พอกำลังจะสนิทก็ต้องย้ายโรงเรียนซะก่อนจะจบป.6
มาเจอเพื่อนมัธยมก็คิดว่าต้องเป็นมิตรแน่ๆเพราะเขาเริ่มมาทักทายเราด้วยความน่ารักสดใส แต่ไม่สิ ไม่นะ เรื่องแย่ๆมันเกิดขึ้นอีกละ ม.1 เรานั่งข้างเธอผู้ที่มาทักทายเราด้วยรอยยิ้ม ตอนนั้นไม่รู้ว่ามันคือรอยยิ้มปีศาจ คือเธอเป็นคนหัวดีแต่ขี้เกียจมากๆๆๆๆ อ.สั่งงาน เธอโยนมาให้เราทำทั้งๆที่เป็นงานขิงเธอเองนะ พอเราไม่ทำก็โกรธ ทำร้ายร่างกาย โดนบ่อยสุดคือโดนกัด กลับบ้านทีรอยฟันยังอยู่อ่ะ เป็นอย่างนั้นอยู่3ปี ขึ้นม.4มีเพื่อนกลุ่มใหม่ น่ารัก เรียนเก่งขยัน แต่....แม่นางทั้งปากจัดอย่าบอกใครเลย เคยมีรุ่นน้องมาจีบเรา เธอคนนึงในกลุ่มก็บอกว่า เธอก็ชอบเขาคนนั้นเหมือนกัน เลิกคุยซะ (อ้าว ชอบเขาทำไมไม่บอกเขาก่อนล้ะ ตอนนี้เขามาจีบชั้นนะ!) เราก็ไม่เลิกคุยนะก็คุยปกติ มีไปเที่ยวกันมั้ง แต่มีครั้งนึงเราไปเที่ยวกัน แล้วเธอบังเอิญมาเจอ เธอก็เอาไปนินทาหลับหลังกับเพื่อนในกลุ่มว่า้ราแรดอย่างโน้นอย่างนี้ ไม่ต้องมาคุยกับเรา เราโดนแบนจากกลุ่มนั้นเกือบเดือน รุ่นน้องคนนั้นเขาสงสารเรากลัวทะเลาะกับเพื่อนก็เลยเลิกคุยกับเรา สุดท้ายก็เสียทั้งเพื่อนทั้งผช. (ชีวิต....)
จนขึ้นมหาลัย ใครๆต่างก็เตือนแล้วว่า เพื่อนมหาลัยจริงใจหายาก เราก็ไม่คิดว่าจะยากขนาดนั้นนะ มั้ง? ปี1 เราเป็นคนเดียวในกลุ่มเพื่อนม.ปลายที่แยกมาเรียนมหาลัยไกลถึงตจว. ส่วนพวกนั้นเรียนที่เดียวกันหมดเลย เข้ามาวันแรกเราก็ไม่รู้หรอกตึกเรียนอะไรอยู่ตรงไหน แต่ก็มีเพื่อนคนนึงเข้ามาทำความรู้จักเรา ดูท่าทางเธอเป็นมิตรสุดๆ ปี1เราไปไหนมาไหนด้วยกัน เธอมักจะมารอเราหน้าหอบ่อยๆเพื่อที่จะไปเรียนด้วยกัน จนปี2กลุ่มเราก็มีคนเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ จนตอนนี้มีอยู่ด้วยกัน6คน แรกๆปี2ถึงปี3 ทุกคนคือช่วยทำงานดีมาก เป็นกลุ่มเพื่อนที่ไปไหนไปกันคิดว่านี้แหละเพื่อนที่ดีที่สุด แต่เปล่าเลย หลังจากฝึกงานกลับมาจากปี3เทอม2 พวกเธอก็ไม่เหมือนเดิม เรากลับมาเรียนต่อปี4ด้วยกัน เราเทอมแรกนี่งานเยอะมาก ตะบี้ตะบันเยอะเหลือเกิน อ.ก็ใจดีให้ทำเป็นกลุ่ม ด้วยความที่เราไปคนไม่ชอบค้างงาน มีงานอะไรมาก็รีบทำให้เสร็จ ก็กะว่างานเยอะแค่นี้จิบๆ กลุ่มเรามีตั้งหลายคน มีหลายคนแล้วไง! เราไม่เคยรู้เลยว่าพวกเธอจะกลายเป็นคนขี้เกียจได้ขนาดนี้ นัดทำงาน9โมง เจอพวกเธอได้เลยบ่ายสอง (ดูอาจจะเว่อร์แต่เป็นแบบนั้นจริงๆ) เรานี่หงุดหงิดทุกทีที่ต้องเรียกนัดมาทำงาน บางทีมาสายก็ไม่เท่าไรหรอก มาแล้วมานั่งเล่นโทรศัพท์ คุยกับแฟน บางคนนี่พาแฟนมานั่งเฝ้าด้วย เห็นทีไรหงุดหงิดทุกที พอมาครบองค์ประชุมจะคุยงานเนื้อหาสาระที ก็จะมีแม่นางที่ชอบพูดออกนอกเรื่องประจำ (ลุกไปตบปากได้ทำไปนานล่ะ ) เเล้วไง ก็ไม่แล้วไง งานทั้งหมดเราก็ทำคนเดียว คนเดียวจริงๆ จนตอนนี้ปี4แล้ว จะจบอีกไม่นานนิสัยก็ไม่เปลี่ยน ขี้เกียจไม่มาเรียน วิชาไหนน่าเบื่อมากๆ ดร็อป! (เห้ย ชีวิตนี้พอแค่นี้แล้วใช่ปะ)
อีกไม่นานก็ต้องออกไปทำงานแล้วก็ไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมงานในอนาคตจะเป็นแบบไหน แต่ต่อให้เจอมากกว่าก็ทนได้แหละ ตอนนี้ทนได้หมดแล้วมาเถอะ แต่ก็ขอเจอเพื่อนดีๆสักคนในชีวิตเถอะนะ
-จบการระบาย ขอบคุณค่ะ-
(กระทู้ระบาย) ชีวิตนี้เกิดมาไม่เคยเจอเพื่อนดีๆสักคน...
มาเจอเพื่อนมัธยมก็คิดว่าต้องเป็นมิตรแน่ๆเพราะเขาเริ่มมาทักทายเราด้วยความน่ารักสดใส แต่ไม่สิ ไม่นะ เรื่องแย่ๆมันเกิดขึ้นอีกละ ม.1 เรานั่งข้างเธอผู้ที่มาทักทายเราด้วยรอยยิ้ม ตอนนั้นไม่รู้ว่ามันคือรอยยิ้มปีศาจ คือเธอเป็นคนหัวดีแต่ขี้เกียจมากๆๆๆๆ อ.สั่งงาน เธอโยนมาให้เราทำทั้งๆที่เป็นงานขิงเธอเองนะ พอเราไม่ทำก็โกรธ ทำร้ายร่างกาย โดนบ่อยสุดคือโดนกัด กลับบ้านทีรอยฟันยังอยู่อ่ะ เป็นอย่างนั้นอยู่3ปี ขึ้นม.4มีเพื่อนกลุ่มใหม่ น่ารัก เรียนเก่งขยัน แต่....แม่นางทั้งปากจัดอย่าบอกใครเลย เคยมีรุ่นน้องมาจีบเรา เธอคนนึงในกลุ่มก็บอกว่า เธอก็ชอบเขาคนนั้นเหมือนกัน เลิกคุยซะ (อ้าว ชอบเขาทำไมไม่บอกเขาก่อนล้ะ ตอนนี้เขามาจีบชั้นนะ!) เราก็ไม่เลิกคุยนะก็คุยปกติ มีไปเที่ยวกันมั้ง แต่มีครั้งนึงเราไปเที่ยวกัน แล้วเธอบังเอิญมาเจอ เธอก็เอาไปนินทาหลับหลังกับเพื่อนในกลุ่มว่า้ราแรดอย่างโน้นอย่างนี้ ไม่ต้องมาคุยกับเรา เราโดนแบนจากกลุ่มนั้นเกือบเดือน รุ่นน้องคนนั้นเขาสงสารเรากลัวทะเลาะกับเพื่อนก็เลยเลิกคุยกับเรา สุดท้ายก็เสียทั้งเพื่อนทั้งผช. (ชีวิต....)
จนขึ้นมหาลัย ใครๆต่างก็เตือนแล้วว่า เพื่อนมหาลัยจริงใจหายาก เราก็ไม่คิดว่าจะยากขนาดนั้นนะ มั้ง? ปี1 เราเป็นคนเดียวในกลุ่มเพื่อนม.ปลายที่แยกมาเรียนมหาลัยไกลถึงตจว. ส่วนพวกนั้นเรียนที่เดียวกันหมดเลย เข้ามาวันแรกเราก็ไม่รู้หรอกตึกเรียนอะไรอยู่ตรงไหน แต่ก็มีเพื่อนคนนึงเข้ามาทำความรู้จักเรา ดูท่าทางเธอเป็นมิตรสุดๆ ปี1เราไปไหนมาไหนด้วยกัน เธอมักจะมารอเราหน้าหอบ่อยๆเพื่อที่จะไปเรียนด้วยกัน จนปี2กลุ่มเราก็มีคนเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ จนตอนนี้มีอยู่ด้วยกัน6คน แรกๆปี2ถึงปี3 ทุกคนคือช่วยทำงานดีมาก เป็นกลุ่มเพื่อนที่ไปไหนไปกันคิดว่านี้แหละเพื่อนที่ดีที่สุด แต่เปล่าเลย หลังจากฝึกงานกลับมาจากปี3เทอม2 พวกเธอก็ไม่เหมือนเดิม เรากลับมาเรียนต่อปี4ด้วยกัน เราเทอมแรกนี่งานเยอะมาก ตะบี้ตะบันเยอะเหลือเกิน อ.ก็ใจดีให้ทำเป็นกลุ่ม ด้วยความที่เราไปคนไม่ชอบค้างงาน มีงานอะไรมาก็รีบทำให้เสร็จ ก็กะว่างานเยอะแค่นี้จิบๆ กลุ่มเรามีตั้งหลายคน มีหลายคนแล้วไง! เราไม่เคยรู้เลยว่าพวกเธอจะกลายเป็นคนขี้เกียจได้ขนาดนี้ นัดทำงาน9โมง เจอพวกเธอได้เลยบ่ายสอง (ดูอาจจะเว่อร์แต่เป็นแบบนั้นจริงๆ) เรานี่หงุดหงิดทุกทีที่ต้องเรียกนัดมาทำงาน บางทีมาสายก็ไม่เท่าไรหรอก มาแล้วมานั่งเล่นโทรศัพท์ คุยกับแฟน บางคนนี่พาแฟนมานั่งเฝ้าด้วย เห็นทีไรหงุดหงิดทุกที พอมาครบองค์ประชุมจะคุยงานเนื้อหาสาระที ก็จะมีแม่นางที่ชอบพูดออกนอกเรื่องประจำ (ลุกไปตบปากได้ทำไปนานล่ะ ) เเล้วไง ก็ไม่แล้วไง งานทั้งหมดเราก็ทำคนเดียว คนเดียวจริงๆ จนตอนนี้ปี4แล้ว จะจบอีกไม่นานนิสัยก็ไม่เปลี่ยน ขี้เกียจไม่มาเรียน วิชาไหนน่าเบื่อมากๆ ดร็อป! (เห้ย ชีวิตนี้พอแค่นี้แล้วใช่ปะ)
อีกไม่นานก็ต้องออกไปทำงานแล้วก็ไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมงานในอนาคตจะเป็นแบบไหน แต่ต่อให้เจอมากกว่าก็ทนได้แหละ ตอนนี้ทนได้หมดแล้วมาเถอะ แต่ก็ขอเจอเพื่อนดีๆสักคนในชีวิตเถอะนะ
-จบการระบาย ขอบคุณค่ะ-