ถ้าย้อนเวลากลับไปได้อยากจะเจอตัวเองให้เร็วกว่านี้ จะกลับไปทำความเข้าใจกับหลายๆอย่างที่เราลืมให้ความสำคัญมันไป
พอวันนึงทุกๆอย่างในชีวิตหยุดนิ่งมีแค่ความคิดของเราที่เคลื่อนไหว คิดไปเรื่อยเปื่อยทบทวนเรื่องราวมากมายที่เราได้ผ่านพบมาในชีวิต18ปี ต่อไปนี้จะเอายังไงกับชีวิตที่เหลืออีก40ปีต่อจากนี้ เผลอคิดถึงที่แห่งหนึ่งที่เคยไปเมื่อไม่นานมานี้เอง ที่นั่นห่างไกลความเจริญ ผู้คนยังใช้ชีวิตสมถะ ระหว่างเดินชมวิว เที่ยวเตร่ ผมเจออาคารโทรมๆหลังหนึ่งเด็กแถวนั้นบอกว่ามันเคยเป็นสถานีอนามัยหรือภายหลังเปลี่ยนชื่อที่เราคุ้นหูคือโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพชุมชนนั่นเอง เด็กๆบอกว่าที่นี่ไม่มีหมอมาอยู่นานหลายปีแล้ว แต่สิ่งที่สะเทือนใจผมมากกว่าก็คือ มียายคนหนึ่งเดินมาหาผมแล้วถามผมว่า " หนูมาจากในเมืองใช่มั้ย (ผมก็ตอบว่าใช่ครับผมมาเที่ยว) ยายถามผมต่อว่า หนูมียานวด ยาพารา ยาแก้ปวดติดมาบ้างรึเปล่า พอดียายไม่ค่อยสบาย เป็นอยู่หลายโรค เวลาเดินก็ปวดเนื้อปวดตัว จะหาซื้อที่นี่ก็ไกลจากตัวเมืองมาก " ผมไม่มียารักษาโรคให้ เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ผมไม่สามารถช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน เหตุการณ์นั้นสะกิดใจผมมาก ถ้าเกิดผมมีความรู้เรื่องการรักษาโรค ผมคงจะช่วยได้ ไม่ใช่แค่ครั้งนั้น ผมเชื่อว่าที่แบบนั้นคนที่ต้องการความช่วยเหลือยังมีอีกมาก ผมก็เลยย้อนมาถามตัวเองว่าทำไมช่วยไม่ได้เพราะยังขาดความรู้อีกคนในตัวผมตอบแบบนั้น ก็เลยทำให้ผมอยากจะเรียนหมอให้มีความรู้ความเชี่ยวชาญมากพอไปช่วยเหลือคนอื่น ตอนนี้ผมอยู่ม.5 กำลังจะขึ้นม.6 ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ ที่บอกว่าอยากย้อนเวลากลับไปทบทวนนั้นก็เพราะว่า ผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับการเรียนในชั้นม.ปลายสองปีที่ผ่านมาเลยเรียกได้ว่าแทบไม่มีความรู้ เกรดผมอยู่ที่ 2 กว่าๆ ไม่ถึงสาม ยังสมเพชและหัวเราะเยาะตัวเองที่โง่เง่าที่ว่าความรู้เท่านี้เหรออยากเป็นหมอ ? ผมเป็นคนโง่จริงๆ แต่ทำยังไงได้เมื่ออดีตมันแก้ไขไม่ได้ เราจึงต้องเดินหน้าพยายายามชดเชยที่ยังขาดต่อไป อีกไม่กี่เดือนคือเวลาที่ผมมีเพื่อเตรียมตัว ถ้าว่ากันตามทฤษฎีแล้วความรู้ของผมไม่ถึงขั้นแน่ๆ แต่ผมอยากที่จะช่วยเหลือคน อยากเป็นหมอที่ช่วยเหลือคน มันน่าเสียดายที่คิดไม่ได้ตั้งแต่แรก ก็เพราะผมมันโง่ ผมเป็นคนโง่จริงๆ แต่ตอนนี้และจากนี้ผมอยากให้ชีวิตเป็นชีวิตเพื่อคนอื่น ผมจึงอยากเป็นหมอ ....
ปล.ไม่ใช่คำถาม
15/3/2559 22.00 น.
#ชีวิต #นักเรียนม.ปลาย #สายวิทย์
ถ้าย้อนเวลาได้ อยากย้อนไปทำอะไร ณ ช่วงเวลาหนึ่ง
พอวันนึงทุกๆอย่างในชีวิตหยุดนิ่งมีแค่ความคิดของเราที่เคลื่อนไหว คิดไปเรื่อยเปื่อยทบทวนเรื่องราวมากมายที่เราได้ผ่านพบมาในชีวิต18ปี ต่อไปนี้จะเอายังไงกับชีวิตที่เหลืออีก40ปีต่อจากนี้ เผลอคิดถึงที่แห่งหนึ่งที่เคยไปเมื่อไม่นานมานี้เอง ที่นั่นห่างไกลความเจริญ ผู้คนยังใช้ชีวิตสมถะ ระหว่างเดินชมวิว เที่ยวเตร่ ผมเจออาคารโทรมๆหลังหนึ่งเด็กแถวนั้นบอกว่ามันเคยเป็นสถานีอนามัยหรือภายหลังเปลี่ยนชื่อที่เราคุ้นหูคือโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพชุมชนนั่นเอง เด็กๆบอกว่าที่นี่ไม่มีหมอมาอยู่นานหลายปีแล้ว แต่สิ่งที่สะเทือนใจผมมากกว่าก็คือ มียายคนหนึ่งเดินมาหาผมแล้วถามผมว่า " หนูมาจากในเมืองใช่มั้ย (ผมก็ตอบว่าใช่ครับผมมาเที่ยว) ยายถามผมต่อว่า หนูมียานวด ยาพารา ยาแก้ปวดติดมาบ้างรึเปล่า พอดียายไม่ค่อยสบาย เป็นอยู่หลายโรค เวลาเดินก็ปวดเนื้อปวดตัว จะหาซื้อที่นี่ก็ไกลจากตัวเมืองมาก " ผมไม่มียารักษาโรคให้ เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ผมไม่สามารถช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน เหตุการณ์นั้นสะกิดใจผมมาก ถ้าเกิดผมมีความรู้เรื่องการรักษาโรค ผมคงจะช่วยได้ ไม่ใช่แค่ครั้งนั้น ผมเชื่อว่าที่แบบนั้นคนที่ต้องการความช่วยเหลือยังมีอีกมาก ผมก็เลยย้อนมาถามตัวเองว่าทำไมช่วยไม่ได้เพราะยังขาดความรู้อีกคนในตัวผมตอบแบบนั้น ก็เลยทำให้ผมอยากจะเรียนหมอให้มีความรู้ความเชี่ยวชาญมากพอไปช่วยเหลือคนอื่น ตอนนี้ผมอยู่ม.5 กำลังจะขึ้นม.6 ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ ที่บอกว่าอยากย้อนเวลากลับไปทบทวนนั้นก็เพราะว่า ผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับการเรียนในชั้นม.ปลายสองปีที่ผ่านมาเลยเรียกได้ว่าแทบไม่มีความรู้ เกรดผมอยู่ที่ 2 กว่าๆ ไม่ถึงสาม ยังสมเพชและหัวเราะเยาะตัวเองที่โง่เง่าที่ว่าความรู้เท่านี้เหรออยากเป็นหมอ ? ผมเป็นคนโง่จริงๆ แต่ทำยังไงได้เมื่ออดีตมันแก้ไขไม่ได้ เราจึงต้องเดินหน้าพยายายามชดเชยที่ยังขาดต่อไป อีกไม่กี่เดือนคือเวลาที่ผมมีเพื่อเตรียมตัว ถ้าว่ากันตามทฤษฎีแล้วความรู้ของผมไม่ถึงขั้นแน่ๆ แต่ผมอยากที่จะช่วยเหลือคน อยากเป็นหมอที่ช่วยเหลือคน มันน่าเสียดายที่คิดไม่ได้ตั้งแต่แรก ก็เพราะผมมันโง่ ผมเป็นคนโง่จริงๆ แต่ตอนนี้และจากนี้ผมอยากให้ชีวิตเป็นชีวิตเพื่อคนอื่น ผมจึงอยากเป็นหมอ ....
ปล.ไม่ใช่คำถาม
15/3/2559 22.00 น.
#ชีวิต #นักเรียนม.ปลาย #สายวิทย์