ส อ ง ค น ...ห นึ่ ง ...หั ว ใ จ ...

แม้น มิ เคย เผย คำ ย้ำ รัก มั่น
ผ่าน คืน วัน ผ่าน กาล ผ่าน สาน สาย
เรา สอง คน ต่าง รู้ มั่น มิ ผัน กลาย
ตราบ วิญญ์ วาย มิ อาจ คลาย หาย สัม พันธ์


แม้น ท่า ที ท่วง ทาง ลาง เลือน ไร้
แต่ สาย ใย เส้น ทาง รัก มิ หัก หัน
แม้ วา จา มิ เอื้อน เอ่ย เปรย บอก กัน
ความ จริง นั้น  ชั ด  ยิ่ง กว่า สิ่ง ใด ....


ไม่ ต้อง อรร ถา ธิ บาย ใน คำ รัก
แจ้ง ประ จักษ์ ฝัง ลึก ตรึก ตรอง ไหน
จินต์ ส่วน ลึก ยัง หวง ห่วง  ใน ดวง ใจ
หาก แม้น ใคร คน หนึ่ง  ช้ำ ระ กำ ทรวง


หาก เธอ เจ็บ ฉัน เจ็บ ร้าว เหน็บ ล้า
เธอ ระ อา  ฉัน ระ ทม ขื่น ขม สรวง
สะ เทือน ร้าว เศร้า ไป ใจ ทั้ง ดวง
ยาก เลย ล่วง ผูก หน่วง สอง ดวง ใจ


เหมือน สอง คน หนึ่ง หัว ใจ ใย เสริม สร้าง
บน เส้น ทาง ต่าง ขนาน ยาก หวั่น ไหว
หาก คน หนึ่ง เจ็บ แสบ แปลบ ปวด ไป
อีก คน ใช้ ใจ เกราะ กั้น วัน หวาด กลัว......

          
" เพ็ญพิชญา "