เรื่องเกิดมาจากเป็นเพื่อนค่ะ เรามีเพื่อนอยู่นางหนึ่งขอให้ชื่อนามสมมุติน่ะค่ะ อิงค่ะ อิงเป็นเพื่อนกับเราตั้งแต่สมัยม.ต้นฐานะทางบ้านอิงค่อนข้างมีฐานะค่ะคือครอบครัวเขานี่มีธุรกิจหลายอย่างในจังหวัดภูเก็ตเลยอ่ะค่ะ ส่วนครอบครัวเราคนธรรมดาค่ะหาเช้ากินค่ำแต่ประเด็นคือไม่ได้อยู่ตรงที่ฐานะ
เรากับอิงตกลงเรียนที่เดียวกันถึงปวช.ค่ะพวกเราในกลุ่มมีเพื่อนเกือบ10คนพอพวกเราจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิตแต่เรากับอิงเป็นพวกขาดเพือนคือตายค่ะ เรากับอิงในกลุ่มจะสนิทกันที่สุดคือแบบไปไหนไปกันเที่ยวไหนเที่ยวกันถึงบ้านอิงจะฐานะรวยน่ะค่ะแต่ทางบ้านเขาไม่ได้ให้ใช้จ่ายฟุ่ยเฟื่อยเพราะอิงค่อนข้างเกเรนืดๆคือไม่เอาธุรกิจที่บ้านเลยค่ะ. แต่แล้วพอจบปวช.เป็นการบังคับหรืออะไรสักอย่างเราก็ไม่แน่ใจเพราะมันเรื่องครอบครัวเพื่อนไม่กล้าที่จะถามมากนัก ครอบครัวอิงคงเห็นอิงไม่อยากเรียนต่อจึงให้อิงมาเป็นคนดูแลบริษัทอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งเล็กๆในจังหวัดภูเก็ตคอยคุ้มฝึกงานกับพี่สาวจนผ่านเวลาไป3ปี อิงเก่งเป็นงานทุกอย่างค่ะ แต่ช่วงเวลาใน3ปีนั้นเรากับอิงเริ่มห่างจากกันค่ะเพราะมีหน้าทีกันทั้งคู่ แต่เราจะหาเวลามาเจอกันค่อนข้างบ่อย แต่พักหลังมานี่คือทุกวันค่ะ เราเองขี้เหงาก็ชอบเข้าไปหาอิงนั่งๆนอนๆเพราะช่วงนี้อิงไม่ค่อยมีงานคืออิงเป็นหัวหน้าแล้วอ่ะสบายยย
แต่เรื่องราวเริ่มเกิด มีอยู่วันหนึ่งอิงเริ่มเปลี่ยนไปเราไม่รุ้ว่าเราคิดไปเองไหม คือเราคบกันมาไม่เคยเอ่ยปากใช้เพื่อน คืออะไรทำได้เราทำ เพื่อนอ่ะค่ะมีไว้คบไม่ได้มีไว้ใช้ อิงเริ่มใช้เราลงไปซื้อข้าวบ้างล่ะ ซื้อนุ้นซื้อนี่ต่างๆนาๆ ไม่ค่อยพูดแบบเล่นหัวพอจะนึกภาพออกมั้ยค่ะจากเพื่อนแบบตบหัวกันได้ตอนนี้แค่จะไปสะกิดไหล่กูยังไม่กล้าเลย หลังจากวันนั่นอิงวางตัวแบบสูงระดับที่คนอย่างเราเอือมไม่ถึงแต่นั้นแหละค่ะลืมบอกไปคอนโดอิงเป็นที่ ที่เดียวที่สามารถพบปะสมาคมเพื่อนเก่าเสียงดังอะไรได้ ทำใจน่อย เพื่อนทุกคนที่เข้ามาต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าป่านนี้อิงแปลกๆแล้วเนอะ,ทำไงได้เค้าเป็นเจ้าคนนายคนล่ะนิ,แล้วไงว่ะมันก็เพื่อนเหมือนเดิมนี่หว่าไม่น่าจะออกอาการขนาดนั้น. มีคำถามมากมายในกลุ่มเพื่อนที่ผเชิญกับการกระทำของอิงแบบนี้ แต่ทุกคนก็ไม่ได้คำตอบเพราะไม่กล้าถามตรงๆนี่ใช่มั้ยค่ะที่เขาเรียกว่า "คำว่า 'เพื่อน' มันค้ำคอ" ?????
ถ้าเพื่อนเป็นแบบนี้สมควรไปต่อหรือหยุดแค่นี้ค่ะ
เรากับอิงตกลงเรียนที่เดียวกันถึงปวช.ค่ะพวกเราในกลุ่มมีเพื่อนเกือบ10คนพอพวกเราจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิตแต่เรากับอิงเป็นพวกขาดเพือนคือตายค่ะ เรากับอิงในกลุ่มจะสนิทกันที่สุดคือแบบไปไหนไปกันเที่ยวไหนเที่ยวกันถึงบ้านอิงจะฐานะรวยน่ะค่ะแต่ทางบ้านเขาไม่ได้ให้ใช้จ่ายฟุ่ยเฟื่อยเพราะอิงค่อนข้างเกเรนืดๆคือไม่เอาธุรกิจที่บ้านเลยค่ะ. แต่แล้วพอจบปวช.เป็นการบังคับหรืออะไรสักอย่างเราก็ไม่แน่ใจเพราะมันเรื่องครอบครัวเพื่อนไม่กล้าที่จะถามมากนัก ครอบครัวอิงคงเห็นอิงไม่อยากเรียนต่อจึงให้อิงมาเป็นคนดูแลบริษัทอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งเล็กๆในจังหวัดภูเก็ตคอยคุ้มฝึกงานกับพี่สาวจนผ่านเวลาไป3ปี อิงเก่งเป็นงานทุกอย่างค่ะ แต่ช่วงเวลาใน3ปีนั้นเรากับอิงเริ่มห่างจากกันค่ะเพราะมีหน้าทีกันทั้งคู่ แต่เราจะหาเวลามาเจอกันค่อนข้างบ่อย แต่พักหลังมานี่คือทุกวันค่ะ เราเองขี้เหงาก็ชอบเข้าไปหาอิงนั่งๆนอนๆเพราะช่วงนี้อิงไม่ค่อยมีงานคืออิงเป็นหัวหน้าแล้วอ่ะสบายยย
แต่เรื่องราวเริ่มเกิด มีอยู่วันหนึ่งอิงเริ่มเปลี่ยนไปเราไม่รุ้ว่าเราคิดไปเองไหม คือเราคบกันมาไม่เคยเอ่ยปากใช้เพื่อน คืออะไรทำได้เราทำ เพื่อนอ่ะค่ะมีไว้คบไม่ได้มีไว้ใช้ อิงเริ่มใช้เราลงไปซื้อข้าวบ้างล่ะ ซื้อนุ้นซื้อนี่ต่างๆนาๆ ไม่ค่อยพูดแบบเล่นหัวพอจะนึกภาพออกมั้ยค่ะจากเพื่อนแบบตบหัวกันได้ตอนนี้แค่จะไปสะกิดไหล่กูยังไม่กล้าเลย หลังจากวันนั่นอิงวางตัวแบบสูงระดับที่คนอย่างเราเอือมไม่ถึงแต่นั้นแหละค่ะลืมบอกไปคอนโดอิงเป็นที่ ที่เดียวที่สามารถพบปะสมาคมเพื่อนเก่าเสียงดังอะไรได้ ทำใจน่อย เพื่อนทุกคนที่เข้ามาต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าป่านนี้อิงแปลกๆแล้วเนอะ,ทำไงได้เค้าเป็นเจ้าคนนายคนล่ะนิ,แล้วไงว่ะมันก็เพื่อนเหมือนเดิมนี่หว่าไม่น่าจะออกอาการขนาดนั้น. มีคำถามมากมายในกลุ่มเพื่อนที่ผเชิญกับการกระทำของอิงแบบนี้ แต่ทุกคนก็ไม่ได้คำตอบเพราะไม่กล้าถามตรงๆนี่ใช่มั้ยค่ะที่เขาเรียกว่า "คำว่า 'เพื่อน' มันค้ำคอ" ?????