ตามหัวข้อค่ะ คือบางคนอาจจะไม่เข้าใจปัญหานี้555555 ใครคิดว่าปัญญาอ่อนข้ามไปก็ได้ค่ะไม่ว่ากัน555555 แต่สำหรับคนหน้านิ่งอ่ะมันคือปัญหาโลกแตกที่แบบ...เอิ่มมาก จริงๆส่วนตัวไม่ใช่คนเฟรนลี่ขนาดนั้นนะคะแต่เวลาอยู่ในกลุ่มเพื่อนอย่างเงี้ยก็ไม่ได้นั่งเงียบก็คือเม้ามอยตลอดว่ากันจริงๆคือเราว่าเราเป็นคนที่เป็นมิตรคนนึงเลยแหละ แต่อาจจะไม่ค่อยยุ่งกับคนที่เรารู้ไม่รู้จักเท่าไหร่
ปัญหาที่1ค่ะ เขาหาว่าเรามองจิกใส่ เราก็ไม่ได้มองนะแต่หน้ามันนิ่งอ่ะถ้าทำได้ก็อยากหน้าแบบนางเอกเกาหลีเดินยิ้มมุมปากตลอดเวลาแต่มันทำไม่ได้จริงๆ เวลาเดินคนเดียวจะให้ยิ้มตลอดเวลา ก็ไม่ดีมั๊งคะ55555 เขาคงจะหาว่าเราบ้า
ปัญหาที่2ค่ะ เวลาใครเล่าอะไรให้เราฟังอ่ะ เราปั้นหน้าไม่ถูก ยกตัวอย่างก็คือเราจดงานอยู่แล้วเพื่อนจดเสร็จแล้ว เพื่อนเราก็เล่านู่นเล่านี่ไปเราก็ฟังมันนะ ฟังไปจดไปอ่ะไม่ได้มองหน้ามันด้วย เลยกลายเป็นว่าเพื่อนมองว่าเหมือนเราไม่ได้ฟังมัน เหมือนเราไม่ได้ใส่ใจมัน (แต่ตรงนี้เราเข้าใจเพ่ือนนะเพราะเวลาเราเล่าอะไรให้ใครฟังแล้วอีกคนนิ่งใส่เราก็แอบรู้สึกเอิ่มอยู่นิดหน่อย) แล้วบวกกับเราไม่ได้อินกับสิ่งที่เขาพูดอยู่แล้วด้วยเราก็เลยไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรกับคำพูดเขามากมันก็เลยยิ่งดูไม่สนใจเข้าไปใหญ่
ปัญหาที่3 (อันนี้คนหน้านิ่งบางคนอาจจะไม่เป็นเราว่าอันนี้เป็นที่เรา5555) คือเราเป็นคนถ่ายรูปตัวเองไม่เป็น ความสามารถในการถ่ายรูปตัวเองคือติดลบ เพราะเรายิ้มหน้ากล้องไม่เป็น(แต่ถามว่าจริงๆยิ้มเป็นมั๊ย เป็นค่ะเป็นเราไม่ได้สภาพนิ่งเหมือนซอมบี้ขนาดนั้น55555) เราลองถามแม่แม่ก็ลองบอกให้ฝึกยิ้มในกระจกดูแต่พอไปยิ้มตรงกล้องก็ไม่ได้อยู่ดี มีแต่คนบอกว่ายิ้มเหมือนไม่เต็มใจ
ปัญหาที่4 อันนี้เราเพลียสุดเลย เวลาไปไหนกับแม่อย่างเงี้ยคือแม่จะชอบไปเดินดูเสื้อผ้าตามประสาผญ. ซึ่งเราก็ไม่ได้อะไรแต่ว่าด้วยอายุที่ห่างกันอะคะ ความชอบมันก็จะต่างกัน พอแม่เราถามว่าตัวนี้สวยมั๊ยหรืออะไรอย่างเงี้ยเราก็ตอบว่าสวยบ้างไม่สวยบ้างตามความจริง(ถึงอาจจะมีบางครั้งที่แกล้งบอกว่าสวยทั้งๆที่มันไม่สวย เพื่อให้แม่สบายใจ) แต่พอเดินเสร็จแม่เราดันชอบพูดกับเราทำนองว่า วันหลังถ้าไม่อยากมาก็ไม่ต้องมานะมาด้วยแล้วเสียอารมณ์ คือฟังแบบนี้เราก็รู้สึกแย่อ่ะ มันแค่เพราะหน้าเรานิ่งอ่ะแต่คนรอบข้างเขาดันไม่โอเคกับเรา คืออาจจะเป็นเพราะว่าเวลาเราไปกับพ่อเราแลดูมีสีสันมากกว่า(ที่มีสีสันมากกว่าเพราะถ้าไปกับพ่อก็ไม่ค่อยได้ดูเสื้อผ้าเท่าไหร่ คือดูทุกอย่างแล้วเรารู้สึกว่าเราอินกับอะไรแบบนั้นมากกว่า บวกกับพ่อเราเป็นคนขี้เล่นด้วย) แต่ถามว่าจริงๆเราไปกับแม่ได้มั๊ยก็ไปได้นะ ไม่ได้ว่าแบบฉันชอบไปกับพ่อจะไปแต่กับพ่อไม่ไปกับแม่
ปัญหาที่5 อันนี้เบากว่า4นะคะ555555 อันนี้แค่เวลาเพื่อนถ่ายรูปหลุดกันอะไรอย่างเงี้ยคนอื่นจะแลดูมีอีโมชั่นอ่ะ มีหลายหน้า ซึ่งพอตัดภาพมาที่เรา555555 หน้าเดียวค่ะเทียบกี่รูปก็หน้าเดียว อันนี้แค่เพลียกับตัวเอง5555
คือเราจำเป็นต้องแบบยิ้มมุมปากตลอดเวลามั๊ยหรือยังไงให้มันดูมีชีวิตชีวา และดูน่าเข้าหา(เพราะเราเข้าสังคมไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ด้วย ไม่ค่อยถนัดเรื่องหาเพื่อนใหม่เลยคิดว่าถ้าหน้าเราเป็นมิตรกว่านี้อาจจะมีคนเข้ามาเป็นเพื่อนบ้าง5555 เพราะเวลาถามเพื่อนเพื่อนชอบบอกกันว่าตอนแรกๆที่เจอเพื่อนหลายคนกลัวเรา) ใครมีไรแนะนำดีๆก็ฝากด้วยนะค๊ะ หรือใครเจอปัญหาเดียวกันก็มาแชร์ๆกันค่ะ55555 ขำๆเป็นอรรถรส
มีวิธีแก้ปัญหาเรื่องการที่หน้านิ่งแล้วคนอื่นมองว่าหยิ่งมั๊ยค๊ะ
ปัญหาที่1ค่ะ เขาหาว่าเรามองจิกใส่ เราก็ไม่ได้มองนะแต่หน้ามันนิ่งอ่ะถ้าทำได้ก็อยากหน้าแบบนางเอกเกาหลีเดินยิ้มมุมปากตลอดเวลาแต่มันทำไม่ได้จริงๆ เวลาเดินคนเดียวจะให้ยิ้มตลอดเวลา ก็ไม่ดีมั๊งคะ55555 เขาคงจะหาว่าเราบ้า
ปัญหาที่2ค่ะ เวลาใครเล่าอะไรให้เราฟังอ่ะ เราปั้นหน้าไม่ถูก ยกตัวอย่างก็คือเราจดงานอยู่แล้วเพื่อนจดเสร็จแล้ว เพื่อนเราก็เล่านู่นเล่านี่ไปเราก็ฟังมันนะ ฟังไปจดไปอ่ะไม่ได้มองหน้ามันด้วย เลยกลายเป็นว่าเพื่อนมองว่าเหมือนเราไม่ได้ฟังมัน เหมือนเราไม่ได้ใส่ใจมัน (แต่ตรงนี้เราเข้าใจเพ่ือนนะเพราะเวลาเราเล่าอะไรให้ใครฟังแล้วอีกคนนิ่งใส่เราก็แอบรู้สึกเอิ่มอยู่นิดหน่อย) แล้วบวกกับเราไม่ได้อินกับสิ่งที่เขาพูดอยู่แล้วด้วยเราก็เลยไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรกับคำพูดเขามากมันก็เลยยิ่งดูไม่สนใจเข้าไปใหญ่
ปัญหาที่3 (อันนี้คนหน้านิ่งบางคนอาจจะไม่เป็นเราว่าอันนี้เป็นที่เรา5555) คือเราเป็นคนถ่ายรูปตัวเองไม่เป็น ความสามารถในการถ่ายรูปตัวเองคือติดลบ เพราะเรายิ้มหน้ากล้องไม่เป็น(แต่ถามว่าจริงๆยิ้มเป็นมั๊ย เป็นค่ะเป็นเราไม่ได้สภาพนิ่งเหมือนซอมบี้ขนาดนั้น55555) เราลองถามแม่แม่ก็ลองบอกให้ฝึกยิ้มในกระจกดูแต่พอไปยิ้มตรงกล้องก็ไม่ได้อยู่ดี มีแต่คนบอกว่ายิ้มเหมือนไม่เต็มใจ
ปัญหาที่4 อันนี้เราเพลียสุดเลย เวลาไปไหนกับแม่อย่างเงี้ยคือแม่จะชอบไปเดินดูเสื้อผ้าตามประสาผญ. ซึ่งเราก็ไม่ได้อะไรแต่ว่าด้วยอายุที่ห่างกันอะคะ ความชอบมันก็จะต่างกัน พอแม่เราถามว่าตัวนี้สวยมั๊ยหรืออะไรอย่างเงี้ยเราก็ตอบว่าสวยบ้างไม่สวยบ้างตามความจริง(ถึงอาจจะมีบางครั้งที่แกล้งบอกว่าสวยทั้งๆที่มันไม่สวย เพื่อให้แม่สบายใจ) แต่พอเดินเสร็จแม่เราดันชอบพูดกับเราทำนองว่า วันหลังถ้าไม่อยากมาก็ไม่ต้องมานะมาด้วยแล้วเสียอารมณ์ คือฟังแบบนี้เราก็รู้สึกแย่อ่ะ มันแค่เพราะหน้าเรานิ่งอ่ะแต่คนรอบข้างเขาดันไม่โอเคกับเรา คืออาจจะเป็นเพราะว่าเวลาเราไปกับพ่อเราแลดูมีสีสันมากกว่า(ที่มีสีสันมากกว่าเพราะถ้าไปกับพ่อก็ไม่ค่อยได้ดูเสื้อผ้าเท่าไหร่ คือดูทุกอย่างแล้วเรารู้สึกว่าเราอินกับอะไรแบบนั้นมากกว่า บวกกับพ่อเราเป็นคนขี้เล่นด้วย) แต่ถามว่าจริงๆเราไปกับแม่ได้มั๊ยก็ไปได้นะ ไม่ได้ว่าแบบฉันชอบไปกับพ่อจะไปแต่กับพ่อไม่ไปกับแม่
ปัญหาที่5 อันนี้เบากว่า4นะคะ555555 อันนี้แค่เวลาเพื่อนถ่ายรูปหลุดกันอะไรอย่างเงี้ยคนอื่นจะแลดูมีอีโมชั่นอ่ะ มีหลายหน้า ซึ่งพอตัดภาพมาที่เรา555555 หน้าเดียวค่ะเทียบกี่รูปก็หน้าเดียว อันนี้แค่เพลียกับตัวเอง5555
คือเราจำเป็นต้องแบบยิ้มมุมปากตลอดเวลามั๊ยหรือยังไงให้มันดูมีชีวิตชีวา และดูน่าเข้าหา(เพราะเราเข้าสังคมไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ด้วย ไม่ค่อยถนัดเรื่องหาเพื่อนใหม่เลยคิดว่าถ้าหน้าเราเป็นมิตรกว่านี้อาจจะมีคนเข้ามาเป็นเพื่อนบ้าง5555 เพราะเวลาถามเพื่อนเพื่อนชอบบอกกันว่าตอนแรกๆที่เจอเพื่อนหลายคนกลัวเรา) ใครมีไรแนะนำดีๆก็ฝากด้วยนะค๊ะ หรือใครเจอปัญหาเดียวกันก็มาแชร์ๆกันค่ะ55555 ขำๆเป็นอรรถรส