เราเป็นเพียงแค่คนแก้เหงา คนคั่นเวลาของเขาใช่ไหม???

ตามหัวข้อกระทู้เลย....

ตอนนี้เรากำลังคุยกับผญ.คนหนึ่ง ซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่เราแอบชอบ ซึ่งเราเรียนอยู่คณะเดียวกัน
เรารู้จักกันได้เกือบปีแล้ว เราคุยกันมาตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนบ่อยๆ จนวันนึงเราลองเสี่ยงบอกความรู้สึกกับพี่เขาไป
แต่คำตอบที่เราได้กลับมาคือ "เราน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วใช่มั้ย?" พี่เขาพูด

ใช่! เรารู้คำตอบของพี่เขา เพราะพี่เขาไม่ได้คิดอะไรกับเรา ที่ผ่านมามีแค่เราที่คิดไปเอง!
และทุกวันนี้เราก็ยังคงทำทุกๆอย่างเหมือนเดิม ทั้งๆที่เรารู้ว่าพี่เขาไม่ได้คิดอะไร เพราะสิ่งที่เราให้สัญญากับเขาไว้คือ
"อย่าหายไปไหน อย่าเปลี่ยนไปนะ"

มันก็เป็นเพราะเราเองล่ะที่ไม่สามารถตัดใจได้ ความรู้สึกจากชอบมันเปลี่ยนเป็นรัก เรารู้สึกได้!
ทุกวันนี้ที่เราคุยกัน มันมักจะมีหลายครั้งที่ทำให้เรารู้สึกว่า "เรา" เป็นแค่เพียง "คนคุยแก้เหงา" เท่านั้นรึเปล่า??
เราทำทุกอย่างเพื่อเขา มันอาจฟังดูโง่ แต่สำหรับคนที่เรารัก เราสามารถทำให้เขาได้ทุกอย่าง รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รักเรา
บ่อยครั้งที่เขามักเงียบไป
บ่อยครั้งที่เรารู้สึกว่าคำพูดของเขามันดูห่างเหิน
บ่อยครั้งที่เขาพยายามจะย้ำเราว่าไม่ให้หายไปไหน
บ่อยครั้งที่คำพูดของเขาบางประโยค เหมือนจะสื่อว่าเขากำลังลังเลใจว่าเขาคิดยังไงกับเรา
บ่อยครั้งที่เขาทำให้เราแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขากำลังมีใจให้
บ่อยครั้งที่เขาทำให้เราแอบผิดหวังแอบน้อยใจเพราะบางคำพูดเหมือนเขาไม่ได้สนใจความรู้สึกเรา
บ่อยครั้งที่เขาทำเหมือนแคร์และห่วงใยเรา
และอีกหลายๆครั้ง ที่ทำให้เราเกิดสับสนว่า แท้จริงแล้ว เขาคิดกับเรายังไงกันแน่

มีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้าง แล้วมีสักกี่คนที่โชคดีกับความรักที่อยู่บนความลังเลสับสนภายในใจแบบนี้บ้าง