โคลงกลอนโลกนิติ ฉบับที่ถูก ว่า
แปลความ
พระคุณของผู้เป็นแม่นั้นยิ่งใหญ่กว่าผืนแผ่นดิน พระคุณของพ่อเปรียบดั่งท้องฟ้านภากาศ พระคุณของพี่เปรียบเหมือนขุนเขาใหญ่ พระคุณของครูบาอาจารย์นั้นเปรียบเหมือนห้วงมหาสมุทร
กลอน พ่อ-แม่ รักลูก
ใครที่เคยอาทรเคยอ่อนหวาน
เคยขับขานร้องเพลงบรรเลงหวัง
เคยกล่อมเจ้าให้หลับกับภวังค์
เคยอินังวอนเจ้าเพื่อเข้าใจ
เหตุที่ก่นหม่นไหม้ก็ใครเล่า
ที่งอนเง้าตัดญาติจะขาดไหม
คนที่คิดตัดเยื่อไม่เหลือใย
เหมือนจะรานหัวใจไปจากกัน
เจ้าควรรู้ว่าใครอาลัยเจ้า
ใครคอยเฝ้าถนอมกล่อมจอมขวัญ
คอยปัดเรือด..ริ้น..ไรไม่เว้นวัน
เพลงพระจันทร์ร้องขับให้หลับนอน
มาวันนี้เจ็บหนาวรวดร้าวจิต
เข็มชีวิตมันเรรวนแล้วทวนสอน
เมื่อถึงคราวต้องพรากเมื่อจากจร
มิอาจทอนหัวใจไปได้เลย
...............................................ชูชาติ สุคนธมาล
ใครที่ไหนจะไปจากได้เล่า
พ่อแม่เฝ้าดูแลจึงแขไข
เพราะลูกเล่นเห็นสิ่งที่เร้าใจ
พอจากไกลจึงคิดถึงคำนึงมอง
ยามอยู่ใกล้พอเห็นไม่เป็นท่า
กลัวแม่ว่าพ่อด่าตีสั่งสอน
ลูกเล่นเที่ยวทุ่มเทจเรจร
ไม่อาจทอนหัวใจตอนได้ซน
ซึ้ง ซึ้ง ซึ้ง ก็ซึ้งไม่เป็นท่า
ต้องถูกด่าว่ามาเป็นหัวขน
จึงหยุดย้ายก่ายเกี่ยวเลี้ยวกมล
คิดถึงคนดูแลที่แท้จริง
ลูกไม่พรากจากไปที่ไหนอีก
จะหลบหลีกปลีกป่ามาทุกสิ่ง
จะอยู่ยั้งฟังแม่,พ่อขอพักพิง
ไม่ทอดทิ้งให้จากไกลไปจากกัน
..............................................อารัมภบท :-หนังสือบ้านเมืองไชย

.............. ฝากความแก้ไขในพระไตรปิฎก ในศาสนาพุทธ และการปฏิบัติธรรม มาพากันดูแลครับ....

มีคนบอกว่า ผมลงบทกลอนโลกนิติ แล้วเขียนผิด ขอแก้ไขครับ และขอเพิ่มเติมบทอื่นด้วยดังนี้ขอรับ
แปลความ
พระคุณของผู้เป็นแม่นั้นยิ่งใหญ่กว่าผืนแผ่นดิน พระคุณของพ่อเปรียบดั่งท้องฟ้านภากาศ พระคุณของพี่เปรียบเหมือนขุนเขาใหญ่ พระคุณของครูบาอาจารย์นั้นเปรียบเหมือนห้วงมหาสมุทร
กลอน พ่อ-แม่ รักลูก
ใครที่เคยอาทรเคยอ่อนหวาน
เคยขับขานร้องเพลงบรรเลงหวัง
เคยกล่อมเจ้าให้หลับกับภวังค์
เคยอินังวอนเจ้าเพื่อเข้าใจ
เหตุที่ก่นหม่นไหม้ก็ใครเล่า
ที่งอนเง้าตัดญาติจะขาดไหม
คนที่คิดตัดเยื่อไม่เหลือใย
เหมือนจะรานหัวใจไปจากกัน
เจ้าควรรู้ว่าใครอาลัยเจ้า
ใครคอยเฝ้าถนอมกล่อมจอมขวัญ
คอยปัดเรือด..ริ้น..ไรไม่เว้นวัน
เพลงพระจันทร์ร้องขับให้หลับนอน
มาวันนี้เจ็บหนาวรวดร้าวจิต
เข็มชีวิตมันเรรวนแล้วทวนสอน
เมื่อถึงคราวต้องพรากเมื่อจากจร
มิอาจทอนหัวใจไปได้เลย
...............................................ชูชาติ สุคนธมาล
ใครที่ไหนจะไปจากได้เล่า
พ่อแม่เฝ้าดูแลจึงแขไข
เพราะลูกเล่นเห็นสิ่งที่เร้าใจ
พอจากไกลจึงคิดถึงคำนึงมอง
ยามอยู่ใกล้พอเห็นไม่เป็นท่า
กลัวแม่ว่าพ่อด่าตีสั่งสอน
ลูกเล่นเที่ยวทุ่มเทจเรจร
ไม่อาจทอนหัวใจตอนได้ซน
ซึ้ง ซึ้ง ซึ้ง ก็ซึ้งไม่เป็นท่า
ต้องถูกด่าว่ามาเป็นหัวขน
จึงหยุดย้ายก่ายเกี่ยวเลี้ยวกมล
คิดถึงคนดูแลที่แท้จริง
ลูกไม่พรากจากไปที่ไหนอีก
จะหลบหลีกปลีกป่ามาทุกสิ่ง
จะอยู่ยั้งฟังแม่,พ่อขอพักพิง
ไม่ทอดทิ้งให้จากไกลไปจากกัน
..............................................อารัมภบท :-หนังสือบ้านเมืองไชย