ยาวนิดนึงนะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราคือ ผ็หญิงธรรมดาๆ คนนึง ที่ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีความรัก เราไม่มีแฟนเพราะเราไม่สวย เราอ้วนผิวคล้ำ ตัวเตี้ยๆ ครบสูตรของคำว่าผู้หญิงขี้เหล่เลยละ คนรอบตัวมองว่าเราเหมือนเด็ก เราขี้อ้อนแล้วก็แคร์คำพูดของคนอื่นมาก วันนึงเราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง เค้าหน้าตาปานกลางไม่ได้หล่อและไม่ได้ขี้เหล่ ตอนแรกเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ แต่พอนานๆไป ได้รู้จักได้คุยกัน ได้ทำงานร่วมกันได้หยอกล้อกัน มีโมเม้นที่น่ารักๆตั้งหลายอย่างมันทำให้เรารู้สึกหวั่นไหว เรารู้สึกว่าเราชอบเค้า แต่เราไม่รู้ว่าเค้าคิดกับเรายังไง เค้าเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร นิ่งๆเงียบๆตอนรู้จักกันใหม่ๆแทบไม่ได้คุยกันเลย จนเราเป็นฝ่ายชวนเค้าคุยก่อนถึงได้รู้จักกัน เมื่อก่อนเค้าชอบมาสะกิดเราแล้วก็เดินหนี ชอบเดินมามองเราตอนเราทำงาน ชอบถ่ายรูปเราตอนเผลอแต่เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันหรอกส่วนมาจะแสดงออกด้วยการกระทำมากกว่า เค้าเป็นคนที่ค่อนข้างดื้อเงียบเวลาฟังก็คือฟัง ทำก็คือทำ แต่ถ้าไม่ชอบอะไรต่อให้ยัดเยียดให้ตายเค้าก็ไม่เอา เป็นคนเก่งแล้วก็เป็นคนจริงมาก วางฟอร์มเก่งด้วยนะ(อันนี่เราเองก็เป็น555) เพียงแต่บุคลิกเค้าเป็นคนไม่ค่อยพูดเท่านั้นเอง ที่คุยกันส่วนใหญ่ก็ในแชท เป็นแบบนี้ได้ซักพัก
วันนึงพี่ชายเราก็มาถามเราว่า เราชอบเค้าหรอ ตอนนั้นเราไม่กล้าที่จะบอกกับพี่ไปเพราะเรามีเหตุผลหลายๆอย่าง เราเลยบอกปัดๆไปว่า ถ้าชอบเค้าเราไปชอบคนอื่นไม่ดีกว่าหรอ เราคิดแค่ว่าจะทำยงไงให้พี่ชายเราเลิกถามเซ้าซี้โดยที่เราไม่ได้คิดว่า เค้าก็ยืนอยู่ใกล้ๆตรงนั้น ตอนแรกเราคิดว่าเค้าคงจะรู้ว่าที่เราพูดกับพี่ไปเราแค่ประชดพี่ชายเราหันมองหน้าเค้าแล้วเค้าก็หันหน้าหนีไปเลย หลังจากนั้นเค้าก็ไม่ค่อยตอบแชท ไม่ทักไม่เล่นไม่คุยด้วย เราเองก็รู้สึกเหมือนพี่ชายกำลังจับผิดเลยไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยจนเราทิ้งระยะห่างที่จะปรับความเข้าใจกันออกไป พอเราคิดได้เราก็พยายามไปคุยด้วยไปหยอกล้อ ไปง้อเค้าก็กลายเป็นว่าทำเมินเฉยไม่สนใจเราไปเลย เราตามง้อเค้าแบบนี้ไปเกือบเดือนจนเราเริ่มพาลไปหลุดว่าให้เค้าในแชท กลายเป็นว่าเหมือนเราไปประชดเค้า เพราะส่วนตัวแล้วนิสัยเราเหมือนเด็ก เอาแต่ใจตัวเองและบางทีเราก็ชอบพูดจาแบบไม่ทันคิดจนบางครั้งก็เหมือนกับว่าเราพูดจาไม่รักษาน้ำใจ ตอนนี้เราโกรธตัวเองมากแล้วเค้าต้องโกรธเรามากแน่ๆ เราไม่เคยมีความรักเลยไม่รู้ว่าความรู้สึกไหนเวลามันเสียมันจะต้องแก้ยังไง เวลาเป็นแบบนี้จะต้องทำยังไง ตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่ได้คุยกันไม่ได้สนิทกันเหมือนเมื่อก่อนเรารู้สึกเสียใจมากนะที่เรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบนี้
แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้เราเจ็บมากกว่านั้นอีกคือ เค้าไปคุยกับผู้หญิงอีกคนซึ่งเค้ารู้จักกันมาก่อนหน้าที่จะรู้จักกับเราแล้วก็เป็นคนที่เราไม่ชอบเพราะเคยมีปัญหาเรื่องงานกันอยู่บ่อยๆ คนรอบตัวเค้าพยายามห้ามไม่ให้ทั้งสองคนคุยกันนะเพราะทางผู้หญิงคนนั้นมีประวัติไม่ค่อยสวยงามนักแต่เค้าก็ไม่ฟัง ตอนนั้นเค้าลบเฟสเราออกจากการเป็นเพื่อน เค้าลบทุกคนที่ห้ามและพยายามเตือนเค้าออกหมด ไม่สนใจใครไม่สนใจคำพูดของใคร เราทำใจอยู่พักนึงคิดว่าเค้าคงไม่ได้ชอบเราแล้วล่ะ เราไปก็ห่างกันออกไปอีกเรื่อยๆ เราต้องไปเรียนต่อส่วนเค้าก็ยังคงทำงานอยู่ที่เดิม เราเองก็ยังทำงานที่นั้นแต่เราไปแค่วันศุกร์หลังเลิกเรียนพอถึงวันอาทิตย์เราก็กลับ เราเจอกันน้อยลงเวลาที่จะได้คุยกันถ้าเป็นเมื่อก่อนว่าน้อยแล้วนะ เดี๋ยวนี้ไม่มีเลยไม่เลยซักนิด เราก็พยายามทำใจนะแต่พอเอาเข้าจริงๆ พยายามไม่มองหน้า เค้าเองก็เหมือนจะทำแบบเดียวกันกับเรา เวลาจะเดินสวนกันถ้าเค้าเห็นเราเค้าก็จะพยายามเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากันกันเรา คือ เดินไปทางอื่นหรือหันหลังกลับไปเลยก็มี หรือถ้าได้เดินสวนกันจริงๆเค้าก็จะรีบเดินเหมือนจะวิ่งผ่านแล้วก็ไม่มองเราเลย เราบอกกับตัวเองนะว่าคงต้องพอแล้วละ เราไม่อยากเจ็บ แต่พอเห็นหน้าก็ทำใจไม่ได้ เพราะบางครั้งเราก็เผลอไปสบตากัน คุณเชื่อเรื่องดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจมั๊ย สายตามันโกหกกันไม่ได้ใช่รึป่าว เราคิดแบบนั้นนะเรารู้สึกว่าเวลาที่เราสบตาเค้าเรารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่าง แต่เราก็ไม่เข้าใจ มันคือแววตาที่มีทั้งโกรธ ทั้งเศร้า เหมือนคนที่กำลังเจ็บปวด แต่บางทีมันก็นิ่งเฉยและว่างเปล่าเหมือนไม่มีอะไร บางมีก็มองผ่านเหมือนเราเป็นอากาศ มันเป็นแบบนี้มันทำให้เรารู้สึกสับสน เออ! ลืมบอกไป ตอนนี้เค้าไม่ได้คุยกับผู้หญิงคนนั้นแล้วเพราะอะไรเราขอไม่บอกนะ เราเลยคิดว่าเรายังอยากบอกความรู้สึกของเราให้เค้ารับรู้นะ เพราะตอนนี้เราชอบเค้ามากแต่เราก็ยังรู้สึกผิดที่ไปพูดไม่ดีกับเค้า
ก่อนวันวาเลนไทน์เราเลยลองแอดไปหาเค้า แต่เค้าก็ไม่รับแอดเรา พอวันวาเลนไทน์เราก็เลยซื้อดอกกุหลาบสีขาวกับชอคโกแลตกะว่าจะเอาไปให้แต่ก็ไม่กล้าอีก เราก็เลยเอาไปวางไว้หน้าห้องของเค้าแล้วส่งข้อความไปหา (ส่งไปหาทั้งๆที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน) เราส่งไปว่า แฮปปี้วานเลนไทน์ ขอให้เค้ามีความสุข แล้วเราก็ขอโทษเค้าที่เราพูดไม่ดีด้วย แต่เราก็ไม่รู้ว่าเค้าอ่านหรือเห็นมันรึป่าว เราเลยไปแอบถามจากเพื่อนของเค้า เพื่อนของเค้าบอกว่า เค้าเก็บของที่เราให้ไว้ในห้อง ดอกกุหลาบที่เราให้เค้าก็เอาใส่ขวดน้ำไว้ ส่วยชอคโกแลตก็วางอยู่ใกล้ๆกัน ตอนนั้นเรารู้สึกดีใจมาเลยละ เราเหมือนจะมีกำลังใจว่าเค้ายังคงมีความรู้สึกดีๆให้เรา แต่เราก็ไม่แน่ใจว่าที่เค้าทำไปเพราะอะไร เพราะแค่รักษาน้ำใจรึป่าว หรือเพราะเค้าชอบเรา แต่ถ้าเค้าชอบเราจริงๆทำไมเค้าไม่รับแอด ไม่คุยกับเราล่ะ บางทีเราก็คิดนะ ว่าเราคิดเองอยู่ฝายเดียวรึป่าว เราตัดสินใจคนเดียวรึป่าว เรามะโนไปเอง เราสับสนนะสับสนมาก มากๆเลย อีกไม่นานก็จะถึงวันเกิดเค้าแล้ว ตอนแรกเราคิดว่าจะซื้อของขวัญให้เค้า
.
.
.
เราควรทำยังไง
เดินหน้าต่อหรือหยุด
ควรที่จะไปบอกความรู้สึกให้เค้าได้รู้ หรือ เก็บมันไว้แบบนี้ ไม่ต้องบอกอะไร แล้วตัดใจไปเลย
หรือว่าเราควรคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดใหม่
.
.
.
ตอนนี้ อารมณ์ประมาณ เพลง ปลิว ของพลอยชมพูอ่ะ
ได้เพียงแต่ยืนอยู่ไกลๆ
ได้เพียงแต่มองจากในเงา
เฝ้าดูเรื่องราวผู้คนล้อมรอบตัวเธอ
ไม่เคยมีฉันอยู่ในนั้น และคงไม่มีวันนั้นเลย
ฉันทำได้เพียงให้ความฝันปลอบใจในค่ำคืน
แค่เฝ้ามอง แค่ชื่นใจ แค่ยิ้มผ่านลมฟ้าไป
เผื่อเธอรับรู้ เผื่อเธอจะมองมา สักครั้งหนึ่ง
อยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำ
บอกให้เธอฟังไม่ได้สักคำ
เปล่งได้แค่เสียงเบาๆ ในยามลำพัง
ว่าฉันรักเธอ ฉันรักเธอ
แม้มันจะมีอยู่บางครั้ง ที่เราเผอิญได้ใกล้กัน
สายตาจากเธอก็มองข้ามผ่านไปอยู่ทุกที
อยากให้ได้ยินคำในหัวใจ แต่มันคงเบาไปไม่ถึงเธอ
หนึ่งคำว่ารักคงปลิวไปตามแรงลม
ก่อนถึงใจเธอ แล้วก็คงสลายไป
พิมยาวไปรึป่าว5555 พอดีมันอัดอั้นตันใจอ่าาาา
ยังไงก็ขอคำแนะนำ หรือวิธีแก้ปัญหานี้ด้วยนะคะ หรือเป็นกำลังใจดีๆก็ได้นะ แบบก่อนไปบอกความรู้สึกกับเค้า หรือว่า ถ้าถูกปฎิเสธกลับมาอะไรประมานนี้
B MZ ขอบคุณค่ะ
เราควรทำยังไง?? ขอคำปรึกษาแบบด่วนๆๆ
เรื่องมีอยู่ว่าเราคือ ผ็หญิงธรรมดาๆ คนนึง ที่ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีความรัก เราไม่มีแฟนเพราะเราไม่สวย เราอ้วนผิวคล้ำ ตัวเตี้ยๆ ครบสูตรของคำว่าผู้หญิงขี้เหล่เลยละ คนรอบตัวมองว่าเราเหมือนเด็ก เราขี้อ้อนแล้วก็แคร์คำพูดของคนอื่นมาก วันนึงเราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง เค้าหน้าตาปานกลางไม่ได้หล่อและไม่ได้ขี้เหล่ ตอนแรกเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ แต่พอนานๆไป ได้รู้จักได้คุยกัน ได้ทำงานร่วมกันได้หยอกล้อกัน มีโมเม้นที่น่ารักๆตั้งหลายอย่างมันทำให้เรารู้สึกหวั่นไหว เรารู้สึกว่าเราชอบเค้า แต่เราไม่รู้ว่าเค้าคิดกับเรายังไง เค้าเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร นิ่งๆเงียบๆตอนรู้จักกันใหม่ๆแทบไม่ได้คุยกันเลย จนเราเป็นฝ่ายชวนเค้าคุยก่อนถึงได้รู้จักกัน เมื่อก่อนเค้าชอบมาสะกิดเราแล้วก็เดินหนี ชอบเดินมามองเราตอนเราทำงาน ชอบถ่ายรูปเราตอนเผลอแต่เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันหรอกส่วนมาจะแสดงออกด้วยการกระทำมากกว่า เค้าเป็นคนที่ค่อนข้างดื้อเงียบเวลาฟังก็คือฟัง ทำก็คือทำ แต่ถ้าไม่ชอบอะไรต่อให้ยัดเยียดให้ตายเค้าก็ไม่เอา เป็นคนเก่งแล้วก็เป็นคนจริงมาก วางฟอร์มเก่งด้วยนะ(อันนี่เราเองก็เป็น555) เพียงแต่บุคลิกเค้าเป็นคนไม่ค่อยพูดเท่านั้นเอง ที่คุยกันส่วนใหญ่ก็ในแชท เป็นแบบนี้ได้ซักพัก
วันนึงพี่ชายเราก็มาถามเราว่า เราชอบเค้าหรอ ตอนนั้นเราไม่กล้าที่จะบอกกับพี่ไปเพราะเรามีเหตุผลหลายๆอย่าง เราเลยบอกปัดๆไปว่า ถ้าชอบเค้าเราไปชอบคนอื่นไม่ดีกว่าหรอ เราคิดแค่ว่าจะทำยงไงให้พี่ชายเราเลิกถามเซ้าซี้โดยที่เราไม่ได้คิดว่า เค้าก็ยืนอยู่ใกล้ๆตรงนั้น ตอนแรกเราคิดว่าเค้าคงจะรู้ว่าที่เราพูดกับพี่ไปเราแค่ประชดพี่ชายเราหันมองหน้าเค้าแล้วเค้าก็หันหน้าหนีไปเลย หลังจากนั้นเค้าก็ไม่ค่อยตอบแชท ไม่ทักไม่เล่นไม่คุยด้วย เราเองก็รู้สึกเหมือนพี่ชายกำลังจับผิดเลยไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยจนเราทิ้งระยะห่างที่จะปรับความเข้าใจกันออกไป พอเราคิดได้เราก็พยายามไปคุยด้วยไปหยอกล้อ ไปง้อเค้าก็กลายเป็นว่าทำเมินเฉยไม่สนใจเราไปเลย เราตามง้อเค้าแบบนี้ไปเกือบเดือนจนเราเริ่มพาลไปหลุดว่าให้เค้าในแชท กลายเป็นว่าเหมือนเราไปประชดเค้า เพราะส่วนตัวแล้วนิสัยเราเหมือนเด็ก เอาแต่ใจตัวเองและบางทีเราก็ชอบพูดจาแบบไม่ทันคิดจนบางครั้งก็เหมือนกับว่าเราพูดจาไม่รักษาน้ำใจ ตอนนี้เราโกรธตัวเองมากแล้วเค้าต้องโกรธเรามากแน่ๆ เราไม่เคยมีความรักเลยไม่รู้ว่าความรู้สึกไหนเวลามันเสียมันจะต้องแก้ยังไง เวลาเป็นแบบนี้จะต้องทำยังไง ตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่ได้คุยกันไม่ได้สนิทกันเหมือนเมื่อก่อนเรารู้สึกเสียใจมากนะที่เรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบนี้
แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้เราเจ็บมากกว่านั้นอีกคือ เค้าไปคุยกับผู้หญิงอีกคนซึ่งเค้ารู้จักกันมาก่อนหน้าที่จะรู้จักกับเราแล้วก็เป็นคนที่เราไม่ชอบเพราะเคยมีปัญหาเรื่องงานกันอยู่บ่อยๆ คนรอบตัวเค้าพยายามห้ามไม่ให้ทั้งสองคนคุยกันนะเพราะทางผู้หญิงคนนั้นมีประวัติไม่ค่อยสวยงามนักแต่เค้าก็ไม่ฟัง ตอนนั้นเค้าลบเฟสเราออกจากการเป็นเพื่อน เค้าลบทุกคนที่ห้ามและพยายามเตือนเค้าออกหมด ไม่สนใจใครไม่สนใจคำพูดของใคร เราทำใจอยู่พักนึงคิดว่าเค้าคงไม่ได้ชอบเราแล้วล่ะ เราไปก็ห่างกันออกไปอีกเรื่อยๆ เราต้องไปเรียนต่อส่วนเค้าก็ยังคงทำงานอยู่ที่เดิม เราเองก็ยังทำงานที่นั้นแต่เราไปแค่วันศุกร์หลังเลิกเรียนพอถึงวันอาทิตย์เราก็กลับ เราเจอกันน้อยลงเวลาที่จะได้คุยกันถ้าเป็นเมื่อก่อนว่าน้อยแล้วนะ เดี๋ยวนี้ไม่มีเลยไม่เลยซักนิด เราก็พยายามทำใจนะแต่พอเอาเข้าจริงๆ พยายามไม่มองหน้า เค้าเองก็เหมือนจะทำแบบเดียวกันกับเรา เวลาจะเดินสวนกันถ้าเค้าเห็นเราเค้าก็จะพยายามเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากันกันเรา คือ เดินไปทางอื่นหรือหันหลังกลับไปเลยก็มี หรือถ้าได้เดินสวนกันจริงๆเค้าก็จะรีบเดินเหมือนจะวิ่งผ่านแล้วก็ไม่มองเราเลย เราบอกกับตัวเองนะว่าคงต้องพอแล้วละ เราไม่อยากเจ็บ แต่พอเห็นหน้าก็ทำใจไม่ได้ เพราะบางครั้งเราก็เผลอไปสบตากัน คุณเชื่อเรื่องดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจมั๊ย สายตามันโกหกกันไม่ได้ใช่รึป่าว เราคิดแบบนั้นนะเรารู้สึกว่าเวลาที่เราสบตาเค้าเรารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่าง แต่เราก็ไม่เข้าใจ มันคือแววตาที่มีทั้งโกรธ ทั้งเศร้า เหมือนคนที่กำลังเจ็บปวด แต่บางทีมันก็นิ่งเฉยและว่างเปล่าเหมือนไม่มีอะไร บางมีก็มองผ่านเหมือนเราเป็นอากาศ มันเป็นแบบนี้มันทำให้เรารู้สึกสับสน เออ! ลืมบอกไป ตอนนี้เค้าไม่ได้คุยกับผู้หญิงคนนั้นแล้วเพราะอะไรเราขอไม่บอกนะ เราเลยคิดว่าเรายังอยากบอกความรู้สึกของเราให้เค้ารับรู้นะ เพราะตอนนี้เราชอบเค้ามากแต่เราก็ยังรู้สึกผิดที่ไปพูดไม่ดีกับเค้า
ก่อนวันวาเลนไทน์เราเลยลองแอดไปหาเค้า แต่เค้าก็ไม่รับแอดเรา พอวันวาเลนไทน์เราก็เลยซื้อดอกกุหลาบสีขาวกับชอคโกแลตกะว่าจะเอาไปให้แต่ก็ไม่กล้าอีก เราก็เลยเอาไปวางไว้หน้าห้องของเค้าแล้วส่งข้อความไปหา (ส่งไปหาทั้งๆที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน) เราส่งไปว่า แฮปปี้วานเลนไทน์ ขอให้เค้ามีความสุข แล้วเราก็ขอโทษเค้าที่เราพูดไม่ดีด้วย แต่เราก็ไม่รู้ว่าเค้าอ่านหรือเห็นมันรึป่าว เราเลยไปแอบถามจากเพื่อนของเค้า เพื่อนของเค้าบอกว่า เค้าเก็บของที่เราให้ไว้ในห้อง ดอกกุหลาบที่เราให้เค้าก็เอาใส่ขวดน้ำไว้ ส่วยชอคโกแลตก็วางอยู่ใกล้ๆกัน ตอนนั้นเรารู้สึกดีใจมาเลยละ เราเหมือนจะมีกำลังใจว่าเค้ายังคงมีความรู้สึกดีๆให้เรา แต่เราก็ไม่แน่ใจว่าที่เค้าทำไปเพราะอะไร เพราะแค่รักษาน้ำใจรึป่าว หรือเพราะเค้าชอบเรา แต่ถ้าเค้าชอบเราจริงๆทำไมเค้าไม่รับแอด ไม่คุยกับเราล่ะ บางทีเราก็คิดนะ ว่าเราคิดเองอยู่ฝายเดียวรึป่าว เราตัดสินใจคนเดียวรึป่าว เรามะโนไปเอง เราสับสนนะสับสนมาก มากๆเลย อีกไม่นานก็จะถึงวันเกิดเค้าแล้ว ตอนแรกเราคิดว่าจะซื้อของขวัญให้เค้า
.
.
.
เราควรทำยังไง
เดินหน้าต่อหรือหยุด
ควรที่จะไปบอกความรู้สึกให้เค้าได้รู้ หรือ เก็บมันไว้แบบนี้ ไม่ต้องบอกอะไร แล้วตัดใจไปเลย
หรือว่าเราควรคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดใหม่
.
.
.
ตอนนี้ อารมณ์ประมาณ เพลง ปลิว ของพลอยชมพูอ่ะ
ได้เพียงแต่ยืนอยู่ไกลๆ
ได้เพียงแต่มองจากในเงา
เฝ้าดูเรื่องราวผู้คนล้อมรอบตัวเธอ
ไม่เคยมีฉันอยู่ในนั้น และคงไม่มีวันนั้นเลย
ฉันทำได้เพียงให้ความฝันปลอบใจในค่ำคืน
แค่เฝ้ามอง แค่ชื่นใจ แค่ยิ้มผ่านลมฟ้าไป
เผื่อเธอรับรู้ เผื่อเธอจะมองมา สักครั้งหนึ่ง
อยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำ
บอกให้เธอฟังไม่ได้สักคำ
เปล่งได้แค่เสียงเบาๆ ในยามลำพัง
ว่าฉันรักเธอ ฉันรักเธอ
แม้มันจะมีอยู่บางครั้ง ที่เราเผอิญได้ใกล้กัน
สายตาจากเธอก็มองข้ามผ่านไปอยู่ทุกที
อยากให้ได้ยินคำในหัวใจ แต่มันคงเบาไปไม่ถึงเธอ
หนึ่งคำว่ารักคงปลิวไปตามแรงลม
ก่อนถึงใจเธอ แล้วก็คงสลายไป
พิมยาวไปรึป่าว5555 พอดีมันอัดอั้นตันใจอ่าาาา
ยังไงก็ขอคำแนะนำ หรือวิธีแก้ปัญหานี้ด้วยนะคะ หรือเป็นกำลังใจดีๆก็ได้นะ แบบก่อนไปบอกความรู้สึกกับเค้า หรือว่า ถ้าถูกปฎิเสธกลับมาอะไรประมานนี้
B MZ ขอบคุณค่ะ