ปรึกษาเรื่องแม่

สวัสดีคะ ตอนนี้หนูอายุ 22 ปี ซึ่งเรียนจบแล้ว อยู่ในช่วงหางานทำ ก็มีบางบริษัทติดต่อขอให้ไปสัมภาษณ์งานแล้วคะ แต่หนูไม่เคยได้ไปเลย เพราะมันต้องไป กทม ซึ่งแม่ไม่อยากใหเไป แม่อยากให้ทำงานอยู่ใกล้ๆบ้าน ซึ่งหนูก็อยากทำแบบนั้นคะ แต่งานสายหนูแถวบ้าน ในจังหวัดที่หนูอยู่ ไม่มีรับเลยคะ หนูเลยต้องหางานที่ กทม พรุ่งนี้ หนูจะต้องไปสัมภาษณ์งาน แม่ก็ไม่อยากให้ไปแต่หนูดื้อไป คอนนี้แม่ก็ไม่พอใจคะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะยังไงหนูก็จะไป หนูไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆ หนูบอกแม่ว่าหนูจะเข้าทหาร ซึ่งมันต้องสอบ แม่ก็อยากให้หนูอ่านหนุงสือ ฟิตร่างกายสอบอย่างเดียว แต่หนูอยากทำงานไปด้วย หนูอยากมีประสบการณ์ชีวิต แม่ก็จะคัดค้านตลอด หนูเข้าใจนะคะว่าแม่เป็นห่วง แต่ตอนนี้หนูกลับรู้สึกว่าเหมือนตัวเองมีปัญหา เก็บกด บางทีหนูก็คิดอยากให้ตัวเองเป็นบ้า ไม่ก็ตายๆไปเถอะ เพราะหนูเหนื่อยมากๆเลยคะ หนูทราบว่าแม่ต้องทำง่นหาเงินเลี้ยงหนู หนูจะเหนื่อยกว่าแม่ได้ไง หนูไม่ได้เหนื่อยกายคะ หนูเหนื่อยใจ และหนูรู้สึกว่าหนูต้องแบกรับความหวังจากแม่ แม่พร่ำบอกว่า มีคนคอยดูถูกเยียบย้ำเราอยู่ หนูไม่อยากให้แม่เอาตรงนี้มาเป็นข้ออ้างในการกดดันหนูเพราะหนูเครียดมากๆคะตอนนี้ หนูต้องพยายามทำให้ได้ดั่งใจแม่ต้องการ แต่หนูก็อยากมีชีวิตสนุกสนานเหมือนวัยรุ่นทั่วไป หนูอยากได้ลองทำงาน หรือทำในสิ่งที่หนูอยากทำ ตอนนี้เหมือนกับว่าหนูทำอะไรต้องสำเร็จทุกอย่าง ห้ามล้มเหลว ห้ามผิดพลาด เด็ดขาด เพราะแม่บอกว่ามีคนคอยดูถูกหัวเราะเยาะอยู่ หนูไม่ทีความสุขเลย หนูควรทำยังไงดีคะ แล้วตอนนี้หนูมีแฟน คบมานานแล้ว แม่ยังไม้รู้เลยคะ เพราะหนูเคยบอกไปรอบนึงแล้ว ตอนนั้นเหมือนบ่นแตกเลยคะ หนูเลยไม่กล้าบอกอีก แต่ในความเป็นจริงหนูอยากให้แม่รู้มากๆ เพราะหนูบริสุทธิ์ใจ และตอนนี้หนูอิจฉาเพื่อนๆ เพื่อนๆที่เค้าไม่พอใจหนูมากๆเลยคะ พวกเค้ามีความสุข พ่อแม่เข้าใจ หนูพยายามคุยกับแม้ แต่ทุกครั้งที่คุย แม่จะชอบขึ้นเสียง หนูก็จะบอกให้แม่พูดดีๆ แต่แม่ไม่เคยยอมรับเลยว่าแม่พูดขึ้นเสียง หนูควรทำยังไงดีคะ ตอนนี้หนูเหนื่อยลงและเครียดมากๆเลยคะ หนูอาจจะเป็นคนไม่ดีที่เอาแม่มาพูดแบบนี้ แต่หนูอยากได้แนวทางให้แม่รู้ถึงความรู้สึกหนูบ้างนะคะ ช่วยแนะนำหน่อยนะคะ