นักแสดงหลายๆ คนพบรักกันจากการร่วมงานกัน แต่นั่นเป็นเพราะต่างก็มีความรู้สึกดีๆ ให้แก่กัน แต่สำหรับคนที่ไม่เคยมีความรู้สึกดีๆ ให้กัน ออกจะไม่ชอบกันด้วยซ้ำ มันคงเป็นเรื่องยากที่จะทำใจหากเขาต้องมาใช้ชีวิตร่วมกัน....
บทนำ
“คัท! คัท! คัท!”
“นี่คุณ! เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า! หน้าที่ในการสั่งคัท สั่งเทกเป็นของผู้กำกับ...ไม่ใช่นักแสดง” หญิงสาวเจ้าของประโยคต่อว่าชายที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟากำมะหยีสีน้ำตาลแดงอย่างหัวเสีย แต่ดูเหมือนว่าคนถูกต่อว่าจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด
“นี่! วอล บี! ไม่เอาน่า อย่าทำแบบนี้สิ” ชายร่างบางทาทีอรชรเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทีขอร้องสลับกับโค้งคำนับและส่งสายตาแสดงความรู้สึกผิดต่อทุกคนโดยรอบ
“ไม่!ฉันยังไม่พอใจกับการแสดงของตัวเอง แล้วถ้ายังฝืนถ่ายต่อไปมันก็คงออกมาไม่ดีอยู่ดี เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ถ่ายต่อจนกว่าจะทำอารมณ์ได้...เข้าใจ!” ว่าแล้วคนเอาแต่ใจก็ดันตัวลุกขึ้นจากโซฟา ก่อนจะคว้าแว่นกันแดดมาสวมพร้อมฉกกระเป๋าหนังสีน้ำตาลจากชายร่างบางมาพาดบ่าแล้วเดินจากไปอย่างไม่ใยดี
“วอล บี! ไม่นะอย่าทำแบบนี้”
“ผู้จัดการโอ...เดี๋ยวฉันจัดการเอง...ทุกคนเตรียมตัวและอุปกรณ์ให้พร้อมนะ ยังไงฉันก็จะลากเขามาถ่ายฉากนี้ให้เสร็จ...ฉันจะกลับมาภายในห้านาที”
“ผู้กำกับยูฝากด้วยนะครับ...อ่อ! จริงสิ!” ผู้จัดการ โอ จิน อี ควานหาอะไรสักอย่างในกระเป๋าแบรนด์หรู ก่อนจะหยิบสิ่งหนึ่งยื่นให้ ยู
“นี่มัน!” หญิงสาวถลึงตาเป็นเชิงถาม
“รีบตาม วอล บี ไปเถอะครับ”
หญิงสาวไม่รอช้ารีบทำตามคำแนะนำทันที และดูเหมือนว่าสิ่งที่ผู้จัดการโอให้เธอมานั้นเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มหัวดื้อต้องการ...เธอมองดูท่าทีของชายหนุ่มพรางหัวเราะเบาๆ...เขาเดือดดานได้แม้กระทั่งตอนอยู่คนเดียวหรือนี่...ชายหนุ่มควานหาอะไรสักอย่าง อย่างร้อนรน ก่อนจะตบเบาะรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คู่ใจอย่างหัวเสีย
“กำลังหาเจ้านี่อยู่หรือเปล่า”
“นี่! ไปอยู่กับเธอได้ยังไง? เอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะยัยหัวขโมย”
“เฮอะ...” หญิงสาวหัวเราะในลำคอ “นายนี่มัน! สุดจะบรรยายจริงๆ รถมอเตอร์ไซค์ราคาแค่นี้ฉันไม่จำเป็นต้องขโมยหรอก”
“เอาคืนมาให้ฉัน!”
“เข้าไปถ่ายต่อให้เสร็จ”
“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง...ฉันไม่มีอารมณ์”
“เพิ่งจะรู้ว่าซูเปอร์สตาร์ชื่อดัง เชว วอล บี มีวิธีการทำงานแบบนี้...แล้วแต่อารมณ์...นายน่าจะนะพูดคำนี้ก่อนเซ็นสัญญานะ”
“เธอเองก็มีหน้าที่แค่เป็นผู้กำกับไม่ใช่หรือไง ฉันไม่ทำงานเธอก็ยกกองไปสิ! สบายจะตาย”
“เพราะฉันเองก็เป็นผู้กำกับซูเปอร์สตาร์เหมือนกัน ฉันมีคิวเยอะไม่แพ้นาย และฉันจะไม่ยอมเสียเวลากับนักแสดงที่ไร้ฝีมือ มีแต่คำอวดอ้างและก็ไร้ความรับผิดชอบ...อย่างนาย”
“เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้!”
“ในเมื่อนายไม่มีศักยภาพพอที่จะทำให้งานผ่านไปได้ด้วยดี ฉันก็คงต้องเสนอต่อท่านประธานคิม ว่านายแบบของเขาไม่มีความพร้อม ไร้ความสามารถ...ควรจะเปลี่ยนแบรนด์แอมบัสเดอร์ใหม่ให้กับ Zen Camera ได้แล้ว”
“เธอ!”
“นี่กุญแจรถของนาย...เอาคืนไป! ฉันก็เพิ่งจะรู้ เชว วอล บี ที่ใครๆ บอกว่าเก่งนักเก่งหนา แท้ที่จริงแล้วก็ไม่ต่างจากพวกนักแสดงใช้เส้น ที่อาศัยบารมีพ่อแม่เข้าวงการ แต่ฝีมือไม่เอาไหน...ไม่มีความเป็นมืออาชีพ”
หญิงสาวทิ้งท้ายประโยคไว้อย่างเจ็บแสบก่อนจะรีบสาวท้าวเดินจากไป ทิ้งให้ร่างสูงยืนกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ...
...ติดตามตอนต่อไปได้วันพรุ่งนี้ค่ะ...
นิยาย : จับซุปตาร์มา(ลอง)รักกัน : แต่งนิยายเรื่องแรก ฝากติชมด้วยนะคะ
บทนำ
“คัท! คัท! คัท!”
“นี่คุณ! เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า! หน้าที่ในการสั่งคัท สั่งเทกเป็นของผู้กำกับ...ไม่ใช่นักแสดง” หญิงสาวเจ้าของประโยคต่อว่าชายที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟากำมะหยีสีน้ำตาลแดงอย่างหัวเสีย แต่ดูเหมือนว่าคนถูกต่อว่าจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด
“นี่! วอล บี! ไม่เอาน่า อย่าทำแบบนี้สิ” ชายร่างบางทาทีอรชรเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทีขอร้องสลับกับโค้งคำนับและส่งสายตาแสดงความรู้สึกผิดต่อทุกคนโดยรอบ
“ไม่!ฉันยังไม่พอใจกับการแสดงของตัวเอง แล้วถ้ายังฝืนถ่ายต่อไปมันก็คงออกมาไม่ดีอยู่ดี เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ถ่ายต่อจนกว่าจะทำอารมณ์ได้...เข้าใจ!” ว่าแล้วคนเอาแต่ใจก็ดันตัวลุกขึ้นจากโซฟา ก่อนจะคว้าแว่นกันแดดมาสวมพร้อมฉกกระเป๋าหนังสีน้ำตาลจากชายร่างบางมาพาดบ่าแล้วเดินจากไปอย่างไม่ใยดี
“วอล บี! ไม่นะอย่าทำแบบนี้”
“ผู้จัดการโอ...เดี๋ยวฉันจัดการเอง...ทุกคนเตรียมตัวและอุปกรณ์ให้พร้อมนะ ยังไงฉันก็จะลากเขามาถ่ายฉากนี้ให้เสร็จ...ฉันจะกลับมาภายในห้านาที”
“ผู้กำกับยูฝากด้วยนะครับ...อ่อ! จริงสิ!” ผู้จัดการ โอ จิน อี ควานหาอะไรสักอย่างในกระเป๋าแบรนด์หรู ก่อนจะหยิบสิ่งหนึ่งยื่นให้ ยู
“นี่มัน!” หญิงสาวถลึงตาเป็นเชิงถาม
“รีบตาม วอล บี ไปเถอะครับ”
หญิงสาวไม่รอช้ารีบทำตามคำแนะนำทันที และดูเหมือนว่าสิ่งที่ผู้จัดการโอให้เธอมานั้นเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มหัวดื้อต้องการ...เธอมองดูท่าทีของชายหนุ่มพรางหัวเราะเบาๆ...เขาเดือดดานได้แม้กระทั่งตอนอยู่คนเดียวหรือนี่...ชายหนุ่มควานหาอะไรสักอย่าง อย่างร้อนรน ก่อนจะตบเบาะรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คู่ใจอย่างหัวเสีย
“กำลังหาเจ้านี่อยู่หรือเปล่า”
“นี่! ไปอยู่กับเธอได้ยังไง? เอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะยัยหัวขโมย”
“เฮอะ...” หญิงสาวหัวเราะในลำคอ “นายนี่มัน! สุดจะบรรยายจริงๆ รถมอเตอร์ไซค์ราคาแค่นี้ฉันไม่จำเป็นต้องขโมยหรอก”
“เอาคืนมาให้ฉัน!”
“เข้าไปถ่ายต่อให้เสร็จ”
“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง...ฉันไม่มีอารมณ์”
“เพิ่งจะรู้ว่าซูเปอร์สตาร์ชื่อดัง เชว วอล บี มีวิธีการทำงานแบบนี้...แล้วแต่อารมณ์...นายน่าจะนะพูดคำนี้ก่อนเซ็นสัญญานะ”
“เธอเองก็มีหน้าที่แค่เป็นผู้กำกับไม่ใช่หรือไง ฉันไม่ทำงานเธอก็ยกกองไปสิ! สบายจะตาย”
“เพราะฉันเองก็เป็นผู้กำกับซูเปอร์สตาร์เหมือนกัน ฉันมีคิวเยอะไม่แพ้นาย และฉันจะไม่ยอมเสียเวลากับนักแสดงที่ไร้ฝีมือ มีแต่คำอวดอ้างและก็ไร้ความรับผิดชอบ...อย่างนาย”
“เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้!”
“ในเมื่อนายไม่มีศักยภาพพอที่จะทำให้งานผ่านไปได้ด้วยดี ฉันก็คงต้องเสนอต่อท่านประธานคิม ว่านายแบบของเขาไม่มีความพร้อม ไร้ความสามารถ...ควรจะเปลี่ยนแบรนด์แอมบัสเดอร์ใหม่ให้กับ Zen Camera ได้แล้ว”
“เธอ!”
“นี่กุญแจรถของนาย...เอาคืนไป! ฉันก็เพิ่งจะรู้ เชว วอล บี ที่ใครๆ บอกว่าเก่งนักเก่งหนา แท้ที่จริงแล้วก็ไม่ต่างจากพวกนักแสดงใช้เส้น ที่อาศัยบารมีพ่อแม่เข้าวงการ แต่ฝีมือไม่เอาไหน...ไม่มีความเป็นมืออาชีพ”
หญิงสาวทิ้งท้ายประโยคไว้อย่างเจ็บแสบก่อนจะรีบสาวท้าวเดินจากไป ทิ้งให้ร่างสูงยืนกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ...
...ติดตามตอนต่อไปได้วันพรุ่งนี้ค่ะ...