ควรไปหาจิตแพทย์ดีมั้ย

เราเติบโตในครอบครัวที่พ่อใช้ความรุนแรง มาตลอดตั้งแต่เราจำความได้ ตั้งแต่เด็กเรามักจะโดนพ่อบังคับให้เดินในเส้นทางที่พ่อตัดสินใจให้เสมอ ไม่ว่าดนตรีที่เราต้องเรียนและต้องเก่งระดับประเทศ , วิชาการที่เราต้องเก่ง (จ้างครูมาสอนตัวต่อตัว), โรงเรียนมัธยมปลายระดับ1ประเทศที่เราต้องสอบติด, มหาลัย-คณะ ที่พ่อเลือกให้ และแน่นอนเราต่อต้านเสมอเพราะไม่ใช่สิ่งที่ใจเราต้องการ  จึงจบลงที่เราโดนพ่อทำร้ายร่างกายและเราก็ต้องทนทำสิ่งที่เราไม่ชอบนี้ให้สำเร็จพร้อมน้ำตาทุกครั้ง หลายครั้งที่เรามักตาบวมแดงไปโรงเรียนตั้งแต่เด็กจนโต หากถามว่าพ่อทำร้ายอย่างไรยามเราไม่ได้ดั่งใจ? มีตั้งแต่ตี ฟาดไม่ยั้ง ผลักหัว ตบหัว หากพูดขัดใจเวลาทานข้าวคือมีจานข้าวลอยกระแทกหน้า หนักสุดคือกระทืบเราไม่ยั้งเกือบ 10 นาที เพราะเราไม่จบมหาลัยตาม 4ปี จบลงที่แม่มาแยกและโดนลูกหลง เราจึงเก็บกระเป๋าหนีออกจากบ้านทันทีในเวลาตีหนึ่ง ไม่รวมคำพูดจาที่ทำร้ายความรู้สึกเสมอ คือเราอยู่บ้าน ก็เหมือนอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียวในห้องนอน กินข้าวในห้องนอนคนเดียวเป็นหลายปี เพราะไม่อยากเจอจานบิน มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพ่อแม้ไม่ได้ เราต้องผ่านมันไปเองเสมอ

เราเจอเหตุการณ์แบบนี้จนเราอายุ 22 ปี จนเรามั่นใจเราเป็นซึมเศร้าไม่ก็โรคจิตไปแล้วแน่นอน เพราะ
- ชอบหมกตัวคนเดียว
- ชอบทำร้ายตัวเอง ทำให้ตัวเองเจ็บ เลือดออก
- เคยคิดและลองฆ่าตัวตายตั้งแต่อยู่ ป.4
- มีความคิดหลายๆครั้งว่าอยากจะฆ่า ชำแหระพ่อ หมกศพไว้ใต้เตียง
- ไม่นับถือศาสนาใดๆ เพราะไม่เคยมีอะไรมาช่วยเรา เราช่วยตัวเองตลอด
- ชอบหนีปัญหา ไม่กล้าเผชิญอะไรที่กดดัน
- ชอบทุกข์ คิดมาก ร้องไห้ง่ายๆ
- ไม่มีเพื่อน เพราะเราไม่ไว้ใจใคร

จนกระทั่งเราอายุ23 ปี เราจึงเจอผู้ชายคนนึง เป็นแฟนเรา เค้ามีชีวิตที่ต่างจากเราสิ้นเชิง ครอบครัวสุขสันต์ รักใคร่กันดี ชอบทำบุญ เป็นคนมองโลกในแง่ดีมากกก ไม่มีอะไรมาทำให้เค้าเครียดได้ง่ายๆ คือหัวเราะตลอด และชอบชวนเราเล่นเกมส์ออนไลน์ คือเล่นทั้งวันทั้งคืน จนตัวเราก็เริ่มเปลี่ยนไปตามเขา ช่วงเวลา2ปีที่คบกัน เราไม่มีความทุกข์ หรือเครียดใดๆ เลย คือเราปล่อยตัวไม่ทำอะไรเลย นอกจากเรียนแค่ตัวเดียว คือ 2ปีนี้เราไม่มีอาการใน list ข้างต้นเลย จนเรามั่นใจว่า เราหายแล้วจากโรคจิตหรือซึมเศร้าหรือไบโพล่าห์

แต่ตอนนี้เราเริ่มคิดว่าเราหยุด ปล่อยตัวเองชิลล์นานไปแล้วถึง 2 ปี มาเริ่มหางานทำได้แล้ว (คือที่เราไม่ทำอะไรสักที เพราะเราบอกตัวเองเสมอว่าเราเจอสภาวะกดดัน เรื่องหนักๆ ตั้งแต่จำความได้ ถือว่า relax ตัวเองแล้วกัน) ทำให้ตอนนี้ปัญหาใหม่เกิดขึ้นคือ
- เราไม่กล้าสมัครงาน
- เริ่มมีอาการหายใจไม่สุด และเหมือนมีก้อนในคอ ต้องกลืนเฮือกๆ
- นอนไม่หลับ นอนเช้า (เช่นตอนนี้ที่พิมพ์อยู่)

จึงอยากสอบถามว่าเราควรทำอย่างไรดี ให้กล้าเริ่มต้นชีวิตสักที หรือว่าเรายังมีอาการทางจิตอยู่ หรือแค่วิตกกังวลธรรมดา
ขอบคุณค่ะ

ปล. 2 ปีนี้ พ่อเราได้ไปรับการรักษาจิตเวชค่ะ อาการก็ดีขึ้น (มั้ง) หลีกเลี่ยงการคุยกับเรา เราก็เช่นกัน เพราะมันกลายเป็นความกลัวพ่อ ฝังลึกไปแล้วที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับพ่อตรงๆ