[SR] หนึ่งคน หนึ่งคันมอร์ไซค์ เข้าเที่ยวลาว 2

ณ จุดนี้อากาศเริ่มเย็นมากขึ้น ต้นไฮต้นนี้ มีผึ้งหลวงอยู่นับรังไม่ถ้วน น่าจะร้อยรังขึ้น เจอชาวลาวสองผ้วเมียมาจอดพักกินข้าว เขาก็มีน้ำใจชวนเรากินข้าวด้วย ก็ได้แต่"ขอยใจหลายเด้อ ข่อยฟ้าว" มุ่งไปในความเย็นบนภูเขาข้างหน้า สู่วัดเพีย(เพียแปลว่าใหญ่)





ออกจากวัดเพีย เมืองคูณ สู่ทุ่งไหหินกลุ่มที่ 1 ซึ่งกำลังมีการขุดค้นเพื่อสืบหาปริศนาของไหหิน ในความเป็นมาที่แท้จริง โดยวิธีวิทยาศาสตร์ ที่ต่างชาติให้ความร่วมมือกับรัฐบาลลาว ดู-ชมไหหินแล้ว ก็ได้รู้จักน้องๆเจ้าหน้าที่ลาวที่นี่ ก็คุยกัน ถามไถ่กันด้วยความสนุกสนานในยามเย็น ถึงความบ้าดีเดือดของเราที่กล้ามาคนเดียว อุปสรรคและเหตุการณ์ของการเดินทาง น้องๆยังมีน้ำใจชวนเรากินเบียร์และจะหาเพื่อนสาวๆมากินดื่มด้วยหลังเลิกงานหกโมงเย็น ก็ออกตัวว่าจะเดินทางต่อไปอีก "ขอบใจหลายเด้อน้อง มื้อหน้าซิมายามใหม่"  แล้วก็จากกัน เราวนเวียนหาที่พักที่กินแถวนั้น เตรียมตัวไปที่ทุ่ง 2-3 พรุ่งนี้ ตั้งเข็มไว้ว่าคงถึงเมืองซำเหนือ แขวงหัวพัน
ทุ่งไหหิน หินเป็นไห ใครผู้สร้าง
อยู่แรมร้าง กลางทุ่งกว้าง ปริศนา
ทำอย่างไร ขนอย่างไร จึงได้มา
ซอกค้นหา สุดปัญญา รู้แจ้งจริง
















































เข้าทุ่งไหหินกลุ่มที่ 2 แวะกินอาหารเช้า ที่ร้านน้าสีวอน-น้าไพรวัลย์ แกก็กำลังจะเปิดร้านยังไม่ได้เตรียมอาหารเลย เราก็บอกว่าเฮาบอรีบดอก แกว่าถ้าหิวเอาผัดมาม่าทรงเครื่อง แชบเด้ เราก็บอกได้ๆ แล้วก็ชวนกันคุยนั่นคุยนี่ ถูกคอกันชิบ ได้รู้ว่าน้าสีวอนคือเจ้าของที่ดินรอบๆบริเวณทุ่งนี้ แกเลยได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้ดูแลที่นี่ ก็เลยเปิดเป็นร้านอาหารด้วย สักพัก น้าคำฟองมากับหนูเข็มหลานสาว ที่เราเห็นแล้วเป็นเด็กที่ขยันและสวยเอามากๆทั้งหน้าตาผิวพรรณ(เราไม่เอารูปเค๊าลง เพราะอยากให้เค้าเป็นแม่หญิงลาวผู้งามที่บ้านเมืองของเธอดีกว่า) พูดจายิ้มแย้มแจ่มใสดีสมวัยรุ่น พวกเราเลยได้กินข้าวร่วมกัน คนเริ่มทะยอยเข้ามาเที่ยว เข็มกับน้าขอตัวกลับไปทำงาน ยังกำชับให้เราหาแฟนให้หลานเข็มแน หลานบอมีแฟนเฮ็ดแต่งาน เราตอบกลับว่า หาเอาบ้านเฮานี่ละ เอาบ่าวไทยมันได้อยู่ไกลกัน ยามมีลูกเต้าเฮาซิทรมานเด้.แมนบอ. เจ้าเข็มได้แต่ยิ้มแล้วจากไป เรากับน้าสีวอนลม(คุย)กันต่อ "ทรงเกียรติ เอารถจักรขึ้นไปทุ่งไหเลย เงินบอต้องจ่ายให้เที่ยวฟรี.."เราขึ้นไปถ่ายรูปแล้วลงมาที่ร้าน  คนเข้าร้านเยอะสองคนผัวเมียช่วยกันยุ่ง เราเลยแปลงกาย เป็นเด็กเสริฟ เก็บโต๊ะเช็ดโต๊ะ ช่วยต้อนรับผรั่ง สนุกไปอีกแบบ... น้าทั้งสองบอกต้องไปยามน้าทรงเกียรติที่ขอนแก่นให้ได้...เที่ยงๆเลยขอตัวไปต่อที่ ไหหินกลุ่ม 3 เจอเด็ก เจอผู้ใหญ่ เราผูกไมตรีไว้ก่อน ชาวลาวก็ดีตอบเรา ผมคิดเสมอว่าเรามาท่องเที่ยว มาหาความฝันของเรา รอยยิ้มกับการพูดดีย่อมมีแต่มิตร
















































ใกล้ค่ำ มุ่งสู่ซำเหนือ หาที่พักนอนตามทางเอา คิดเหมือนตัวเองเป็นคนลาวที่ชินทาง ออกจากทุ่งไหหิน ผ่านโพนสะหวัน จับเส้นทางเมืองคำ พอถึงเมืองคำขี่เพลินเลยทางแยกไม่รู้ตัว(นี่ละ ขอเสียการมาคนเดียว) เพราะทั้งเกร็ง ทั้งหนาวสุดทน แวะขอผิงไฟกับชาวบ้านข้างทาง
ชาวบ้านถาม" เจ้าซิไปเที่ยวเวียดนามติ"
"บอ เฮาซิไปซำเหนือ"
"โอ้ย เจ้ามาผิดทางแล้ว นี่มันซิสุดแดนเชียงขวาง เข้าแดนเวียตนามแล้ว กลับคืนทางเก่า อีกห้าสิบปลายหลักฮอดเมืองคำ เจ้าเลี้ยวเบื้องขวาเด้อ"
"โด๋ย ขอบใจเด้อ ขอบใจหลาย ขอผิงไฟให่เซาหนาวก่อน ซิไปต่อ"
ย้อนกลับทางเก่า(หลงทางเสียเวลา ถ้าติดยา ติดการพนัน เสียมากกว่า) แต่สู้หนาวแทบไม่ไหว ต้องหยุดขอผิงไฟกับชาวบ้านมาตลอดทาง จนเข้าหาที่พักที่เมืองคำได้..เฮ้อ.เฮ้อ.เก่งหลายน้อทรงเกียรติ หลงทางซ่ำ.






ใจเกรงกลัว กดให้กล้า มุ่งหน้าไป
บนเส้นทาง ที่ทอดไกล ในภูผา
จากเช้าสาย บ่ายเย็นย่ำ ค่ำนิทรา
ใต้แผ่นฟ้า เข้าสวมสอด อ้อมกอดไพร

หมดอักษร ติดตามความเสอเหลอของข้าน้อยต่อเด้อท่าน