การนอนผวาและตื่นทุกชั่วโมงเพื่อมาเช็คมือถือว่าเขาโทรหรือส่งข้อความมาหามั้ยเป็นเหมือนฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนฉัน
หน้าจอมือถือยังเป็นรูปเขา รูปโปรไฟล์ต่างๆยังเป็นรูปคู่กับเขา ในกล้องของฉันก็มีรูปเขามากมาย วิดีโอที่เราถ่ายเล่นกัน
ฉันทำใจไม่ได้ที่จะลบรูปพวกนี้ทิ้งไป มันเป็นเหมือนสิ่งล้ำค่ามากที่สุดเท่าที่ฉันจะมี ณ ตอนนี้
หลับๆตื่นๆอยู่ไม่กี่ชั่วโมงฉันก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะนอน ได้แต่เอนตัวจ้องมองความมืดรอเวลาเช้าเข้ามา
เช้าแล้วยังไงล่ะ?
ไม่ว่าจะเช้าหรือมืด ความรู้สึกเดิมๆก็ไม่เคยเปลี่ยน ความเงียบทำให้สมองของฉันล่องลอยไปไกลจนดันให้น้ำตาทะลักพรั่งพรู
สมองเจ้ากรรม คิดเรื่องดีๆไม่เป็นเลยหรอไง
ต้องทำอะไรทำให้ยุ่งๆไว้สินะ จริงๆแล้วก็ไม่ได้ว่างนักหรอก มีงานอีกเยอะแยะที่ทำค้างไว้และยังไม่ได้เริ่มทำ แต่จิตใจจ๋า ช่วยโฟกัสในสิ่งที่ควรทำหน่อยได้มั้ย
เจ้าจิตใจและสมองจู่ๆก็สามัคคีกันอย่างไม่น่าเชื่อ ล่องลอย เตลิดความคิดไปไหนต่อไหน
ฉันได้แต่นั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆ เจอเพลงเศร้าก็น้ำตาไหล เจอเพลงไม่เศร้า...ก็น้ำตาไหลอยู่ดี
เสียเวลาไปเกือบทั้งวัน..
โชคดีวันนี้มีธุระต้องออกไปเจอเพื่อน เมื่อใกล้เวลาฉันอาบน้ำแต่งตัว ออกเดินทาง
นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ออกไปเจอเพื่อน นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เดินทางคนเดียว
ฉันเคยคิดว่าเขาสำคัญเพียงพอที่ทำให้ฉันลดการเจอเพื่อน เขาสำคัญเพียงพอที่ทำให้ฉันไม่อยากออกไปไหนอีกเลย
ตลอดเวลาชีวิตของฉันวนเวียนอยู่กับเขาตลอด เพราะเราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา มือของฉันไม่เคยว่าง มีมือเขาเคยจับอยู่เสมอ
ฉันรู้สึกมีความสุขและสบายใจแม้ในโลกของฉันจะมีเขาเพียงคนเดียว แต่ก็นั้นแหละ เขาคือทุกอย่างของฉัน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ฉันไม่ต้องการใครหรืออะไรอีกต่อไปแล้ว
แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเขาน่ะสิ...
วันนี้ฉันได้เจอเพื่อนและเพื่อนๆของเพื่อน การได้อยู่ท่ามกลางผู้คนก็ทำให้หัวสมองฉันปั่นป่วนดีเหมือนกัน หยุดฟุ้งซ่านได้บ้าง
แต่มันก็แค่ชั่วคราว ฉันเกลียดที่สมองฉันวอกแวกตลอดเวลา นั่งๆอยู่น้ำตาก็ไหลโดยที่ฉันไม่ได้ให้อนุญาต ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองชะมัด
แม่ส่งข้อความมาหาว่าจะกลับบ้านกี่โมง กินข้าวหรือยัง จะกลับบ้านมั้ย
กลับสิจ้ะแม่จ๋า หนูไม่มีที่ไหนให้ไปอีกแล้ว
ฉันกลับบ้านมา อาบน้ำ เตรียมเข้านอน ทำไมวันนี้ถึงผ่านไปช้าจังนะ แล้วมันต้องใช้เวลากี่วันฉันถึงจะหยุดร้องไห้แล้ว
กี่วัน กี่สัปดาห์ กี่เดือน กี่ปี ทำไมเวลามันเดินช้าจัง
แพรบอกว่าอยากไปบวชชีพราหมณ์มั้ย ไปเป็นเพื่อนได้นะ จริงๆฉันเคยไปปฏิบัติธรรมนะ ดีต่อจิตใจ แต่ไม่ตอบโจทย์ด้านร่างกายของฉัน
แต่การไปสงบสติอารมณ์ก็เป็นหนึ่งในตัวเลือกที่ดีสำหรับตอนนี้ แต่ฉันจะทำได้หรอ ฉันไม่อยากไปเป็นภาระของใคร
แค่เพื่อนเสนอความคิดดีๆมาให้ ฉันก็ดีใจมากแล้วล่ะ
คืนนี้ฉันตั้งใจจะนอนหลับให้เต็มตื่น อยากพักผ่อนร่างกายที่เหนื่อยล้า แต่สมองและจิตใจก็ยังคงทำงานอย่างขะมักเขม้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ไม่เคยหยุดคิดถึงเรื่องต่างๆ
เพื่อนคนนึงบอกฉันว่า เธอรู้ไหม เสียงฝนตกมันทำให้รู้สึกผ่อนคลายนะ พร้อมส่งเว็บไซต์เสียงฝนตกมาให้
ใครบางคนจ่ายเงินเพื่อซื้อโดเมนเพื่อทำเว็บไซต์ง่ายๆ 1 เว็บเพื่อลงเสียงฝนตก ฟังดูน่าตลกขบขัน แต่มันก็รู้สึกดีที่ได้ฟังเสียงฝนตก
ฉันลงเอยด้วยการเอนตัวเองนอน จ้องมองเพดานในความมืดฟังเสียงฝนตกจากเว็บไซต์จนกระทั่งเช้าของอีกวัน
ฉันคงจะลืมไปเสียแล้วล่ะว่าการนอนหลับพักผ่อนมันรู้สึกอย่างไร
วันหนึ่งผ่านไปอย่างเชื่องช้า วันต่อมาก้าวเข้ามาเหมือนพยายามจะเย้ยหยันฉันว่าเธอไม่มีทางก้าวข้ามผ่านมันไปได้หรอก
จริงๆวันนี้ไม่มีอะไรมาก เพราะฉันก็ไม่ค่อยได้ทำอะไร มีแต่ร้องไห้ ร้องไห้ แล้วก็ร้องไห้
ฉันก็แค่อยากจะบันทึกแต่ละวันของฉันไว้ เผื่อไว้วันหนึ่งแผลของฉันจะตกสะเก็ดและหายดี
ฉันจะกลับมามองรอยแผลเป็นนั้นแล้วหัวเราะราวกับว่ามันเป็นรอยแผลจากการเล่นซนในสมัยเด็ก
เมื่อไหร่แผลของฉันจะหายนะ
ต้องนานแค่ไหนถึงจะหายเจ็บ
ปล. นี่คือเว็บไซต์เสียฝนตกที่ฉันพูดถึงนะ
http://www.rainymood.com
วันที่ 2 ของการเลิกรา - ความสามัคคีของสมองและหัวใจ
หน้าจอมือถือยังเป็นรูปเขา รูปโปรไฟล์ต่างๆยังเป็นรูปคู่กับเขา ในกล้องของฉันก็มีรูปเขามากมาย วิดีโอที่เราถ่ายเล่นกัน
ฉันทำใจไม่ได้ที่จะลบรูปพวกนี้ทิ้งไป มันเป็นเหมือนสิ่งล้ำค่ามากที่สุดเท่าที่ฉันจะมี ณ ตอนนี้
หลับๆตื่นๆอยู่ไม่กี่ชั่วโมงฉันก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะนอน ได้แต่เอนตัวจ้องมองความมืดรอเวลาเช้าเข้ามา
เช้าแล้วยังไงล่ะ?
ไม่ว่าจะเช้าหรือมืด ความรู้สึกเดิมๆก็ไม่เคยเปลี่ยน ความเงียบทำให้สมองของฉันล่องลอยไปไกลจนดันให้น้ำตาทะลักพรั่งพรู
สมองเจ้ากรรม คิดเรื่องดีๆไม่เป็นเลยหรอไง
ต้องทำอะไรทำให้ยุ่งๆไว้สินะ จริงๆแล้วก็ไม่ได้ว่างนักหรอก มีงานอีกเยอะแยะที่ทำค้างไว้และยังไม่ได้เริ่มทำ แต่จิตใจจ๋า ช่วยโฟกัสในสิ่งที่ควรทำหน่อยได้มั้ย
เจ้าจิตใจและสมองจู่ๆก็สามัคคีกันอย่างไม่น่าเชื่อ ล่องลอย เตลิดความคิดไปไหนต่อไหน
ฉันได้แต่นั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆ เจอเพลงเศร้าก็น้ำตาไหล เจอเพลงไม่เศร้า...ก็น้ำตาไหลอยู่ดี
เสียเวลาไปเกือบทั้งวัน..
โชคดีวันนี้มีธุระต้องออกไปเจอเพื่อน เมื่อใกล้เวลาฉันอาบน้ำแต่งตัว ออกเดินทาง
นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ออกไปเจอเพื่อน นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เดินทางคนเดียว
ฉันเคยคิดว่าเขาสำคัญเพียงพอที่ทำให้ฉันลดการเจอเพื่อน เขาสำคัญเพียงพอที่ทำให้ฉันไม่อยากออกไปไหนอีกเลย
ตลอดเวลาชีวิตของฉันวนเวียนอยู่กับเขาตลอด เพราะเราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา มือของฉันไม่เคยว่าง มีมือเขาเคยจับอยู่เสมอ
ฉันรู้สึกมีความสุขและสบายใจแม้ในโลกของฉันจะมีเขาเพียงคนเดียว แต่ก็นั้นแหละ เขาคือทุกอย่างของฉัน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ฉันไม่ต้องการใครหรืออะไรอีกต่อไปแล้ว
แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเขาน่ะสิ...
วันนี้ฉันได้เจอเพื่อนและเพื่อนๆของเพื่อน การได้อยู่ท่ามกลางผู้คนก็ทำให้หัวสมองฉันปั่นป่วนดีเหมือนกัน หยุดฟุ้งซ่านได้บ้าง
แต่มันก็แค่ชั่วคราว ฉันเกลียดที่สมองฉันวอกแวกตลอดเวลา นั่งๆอยู่น้ำตาก็ไหลโดยที่ฉันไม่ได้ให้อนุญาต ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองชะมัด
แม่ส่งข้อความมาหาว่าจะกลับบ้านกี่โมง กินข้าวหรือยัง จะกลับบ้านมั้ย
กลับสิจ้ะแม่จ๋า หนูไม่มีที่ไหนให้ไปอีกแล้ว
ฉันกลับบ้านมา อาบน้ำ เตรียมเข้านอน ทำไมวันนี้ถึงผ่านไปช้าจังนะ แล้วมันต้องใช้เวลากี่วันฉันถึงจะหยุดร้องไห้แล้ว
กี่วัน กี่สัปดาห์ กี่เดือน กี่ปี ทำไมเวลามันเดินช้าจัง
แพรบอกว่าอยากไปบวชชีพราหมณ์มั้ย ไปเป็นเพื่อนได้นะ จริงๆฉันเคยไปปฏิบัติธรรมนะ ดีต่อจิตใจ แต่ไม่ตอบโจทย์ด้านร่างกายของฉัน
แต่การไปสงบสติอารมณ์ก็เป็นหนึ่งในตัวเลือกที่ดีสำหรับตอนนี้ แต่ฉันจะทำได้หรอ ฉันไม่อยากไปเป็นภาระของใคร
แค่เพื่อนเสนอความคิดดีๆมาให้ ฉันก็ดีใจมากแล้วล่ะ
คืนนี้ฉันตั้งใจจะนอนหลับให้เต็มตื่น อยากพักผ่อนร่างกายที่เหนื่อยล้า แต่สมองและจิตใจก็ยังคงทำงานอย่างขะมักเขม้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ไม่เคยหยุดคิดถึงเรื่องต่างๆ
เพื่อนคนนึงบอกฉันว่า เธอรู้ไหม เสียงฝนตกมันทำให้รู้สึกผ่อนคลายนะ พร้อมส่งเว็บไซต์เสียงฝนตกมาให้
ใครบางคนจ่ายเงินเพื่อซื้อโดเมนเพื่อทำเว็บไซต์ง่ายๆ 1 เว็บเพื่อลงเสียงฝนตก ฟังดูน่าตลกขบขัน แต่มันก็รู้สึกดีที่ได้ฟังเสียงฝนตก
ฉันลงเอยด้วยการเอนตัวเองนอน จ้องมองเพดานในความมืดฟังเสียงฝนตกจากเว็บไซต์จนกระทั่งเช้าของอีกวัน
ฉันคงจะลืมไปเสียแล้วล่ะว่าการนอนหลับพักผ่อนมันรู้สึกอย่างไร
วันหนึ่งผ่านไปอย่างเชื่องช้า วันต่อมาก้าวเข้ามาเหมือนพยายามจะเย้ยหยันฉันว่าเธอไม่มีทางก้าวข้ามผ่านมันไปได้หรอก
จริงๆวันนี้ไม่มีอะไรมาก เพราะฉันก็ไม่ค่อยได้ทำอะไร มีแต่ร้องไห้ ร้องไห้ แล้วก็ร้องไห้
ฉันก็แค่อยากจะบันทึกแต่ละวันของฉันไว้ เผื่อไว้วันหนึ่งแผลของฉันจะตกสะเก็ดและหายดี
ฉันจะกลับมามองรอยแผลเป็นนั้นแล้วหัวเราะราวกับว่ามันเป็นรอยแผลจากการเล่นซนในสมัยเด็ก
เมื่อไหร่แผลของฉันจะหายนะ
ต้องนานแค่ไหนถึงจะหายเจ็บ
ปล. นี่คือเว็บไซต์เสียฝนตกที่ฉันพูดถึงนะ
http://www.rainymood.com