รักที่ต้องเลือกระหว่างหน้าที่กับหัวใจ

สวัสดีครับ นี่ก้เป็นกระทู้แรกของผม.  ผมจะมาเล่าเหตุการณ์ความรักให้ฟังอยากให้ทุกคนช่วยพิจารณาเลยนะครับ.   คือผมเคยมีแฟนคนนึงแต่ก้เลิกกันไปพอเปิดเทมอ. ผมก้ใช้ชีวิตตามปกติกับเพื่อนๆ ขอบอกว่าชิวมากชีวิตม.6 ผมได้มาเจอผู้หญิงคนหนึ่ง. อยู่ไม่ไกลหรอกก้เพื่อนร่วมห้องนี่แหละ เขาเริ่มทำให้ผมรู้สึกว่าผมอยากมาโรงเรียนทำไม ผมคิดถึงเขาตลอดแต่ไม่กล้าพูด. เธอชื่อยุ้ย ชื่อจริงอรัญญา.   นามสกุลขอไม่บอกนะ.  ผมจำวันแรกที่บอกชอบยุ้ยได้. วันที่5พฤษภาคม ปี58 เราก้คุยกันตั้งแต่นั้นเรื่อยมา. ผมพอจำได้นะผมจีบยุ้ยมา5-6เดือน. แต่เหตุการณ์ที่ผมคิดไม่ถึงก้เกิดขึ้น. คือครอบครัวผมให้ผมหมั้นกับผู้หญิงคนนึงที่ไม่ได้รักและมันคือข้อผูกมัดผม.   ผมจึงตัดสินใจถามยุ้ยว่าคิดยังไงตลอดเวลา เขาตอบว่าคิดแค่เพื่อนและบอกว่าไม่ต้องรอนะ.  คำนี้แหละผมทำไม่ถูกเลย. จากนั้นผมจึงรับหมั้นอย่างไม่เต็มใจ.    แต่พอเวลาผ่านไปทำไมผมถึงรุ้สึกว่า. คำว่าคิดแค่เพื่อนเป็นเพียงคำพูดที่ออกมาจากคนปากเเข็ง.   ทำไมผมถึงรุ้สึกว่าเขามีใจให้ผมมาตลอด.   เขาให้ผมเลือกหน้าที่แทนที่จะเลือกเขา.  ผมรู้ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ จนทุกวันนี้ถึงเราไม่ได้คุยกันแล้ว แต่ผมยังยืนยันคำเดิมนะ ผมรักยุ้ย. รักมาตลอดจากคำสัญญาที่ให้ไว้ผมยังรอเสมอ.  และไม่มีวันลืม. ที่รักไม่ได้ไม่ใช่ไม่ได้รัก.  รักนะyui