ไม่รู้ว่าเรื่องของเรามันใช่แค่เราที่คิดไปเอง หรือเขาทำให้เราคิด
เรื่องของเราเกิดกับเพื่อน (ไม่เชิงว่าสนิทแต่คุยกันทุกวัน)
คุยกันทุกวันจนแทบจะกลายเป็นส่วนสำคัญของการใช้ชีวิตในแต่ละวันไปแล้ว เกือบสี่เดือนที่เราคุยกัน
จนวันหนึ่งเหมือนเขาหายออกไปจากชีวิตเรา ด้วยความที่เราเป็นคนที่ความรู้สึกค่อนข้างจะช้ากว่าคนอื่นช่วงแรกๆ ก็เลยอยู่ได้ปกติ ยังไม่ได้คิดอะไร
สามวันถัดจากนั้นเหมือนเราลืมบางสิ่งบางอย่าง ความรุ้สึกมันคล้ายๆ กับกินข้าวแต่ไม่มีกับ ใส่เสื้อแต่ลืมในซับในอะไรแบบนั้น
เราจึงตัดสินใจว่า เดี๋ยวถ้าเขาไม่ทักมาเดี๋ยวเราจะทักเขาไปเอง
เรานั่งรอข้อความเกือบจะชั่วโมง แต่มันก็มีแค่ความว่างเปล่า เราจึงตัดสินใจทักไป
ปล.การพูดจาอาจจะไม่สุภาพนะ ต้องขอโทษด้วย
เรา --
เขา -- มีรัย คิดถึงหรอ?
เรา -- ไม่ เห็นไม่ทักมาเลยเลยทักไปเฉยๆ
เขา -- งั้นรอให้คิดถึงก่อนละค่อยทักมานะ
ตอนนั้นอยากจะบอกเขาไปนะว่าโคตรจะคิดถึงเลย อยากคุยด้วยนานๆ
และสนทนาก็จบลงแค่นั้น ไม่มีต่อ วันต่อมาเราก็นั่งรอข้อความจากเขาอีกนั้นแหละ
แต่ก็เหมือนเดิมไม่มี เราจึงทักไป
เรา --
เขา -- คิดถึงกุหรอ?
เรา -- อื้อ คิดถึงมั้ง
เขา -- มั้งมาทำไม แต่กุคิดถึงนะ
ตอนนั้นใจเรามันเต้นแรงมาก พิมอะไรต่อไม่ถูกแล้ว
เรา -- คิดถึงเหมือนกันนั้นแหละ
เขา -- คิดถึงมากป่ะ?
เรา -- ก้อนิดนึ่ง
เขา -- ถ้าคิดถึงมากทำรัยได้มั้ง
เรา -- คิดถึงแค่ไหนก็ทำได้แค่คิดถึง ทำรัยไม่ได้
เขา -- อื้ม แต่คิดถึงนะ
ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาบอกมันคือความรุ้สึกจริงๆ หรือแค่พุดเล่นสนุกๆ แต่เราอยากบอกให้เขารุ้ว่า "ถ้าคำว่าคิดถึงมันไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ ก็ไม่ต้องพูดดีกว่า คนฟังอยากเราอ่ะ มันกำลังคิดเข้าข้างตัวเอง"
มันใช่แค่เราที่คิดไปเองจริงหรอ????
เรื่องของเราเกิดกับเพื่อน (ไม่เชิงว่าสนิทแต่คุยกันทุกวัน)
คุยกันทุกวันจนแทบจะกลายเป็นส่วนสำคัญของการใช้ชีวิตในแต่ละวันไปแล้ว เกือบสี่เดือนที่เราคุยกัน
จนวันหนึ่งเหมือนเขาหายออกไปจากชีวิตเรา ด้วยความที่เราเป็นคนที่ความรู้สึกค่อนข้างจะช้ากว่าคนอื่นช่วงแรกๆ ก็เลยอยู่ได้ปกติ ยังไม่ได้คิดอะไร
สามวันถัดจากนั้นเหมือนเราลืมบางสิ่งบางอย่าง ความรุ้สึกมันคล้ายๆ กับกินข้าวแต่ไม่มีกับ ใส่เสื้อแต่ลืมในซับในอะไรแบบนั้น
เราจึงตัดสินใจว่า เดี๋ยวถ้าเขาไม่ทักมาเดี๋ยวเราจะทักเขาไปเอง
เรานั่งรอข้อความเกือบจะชั่วโมง แต่มันก็มีแค่ความว่างเปล่า เราจึงตัดสินใจทักไป
ปล.การพูดจาอาจจะไม่สุภาพนะ ต้องขอโทษด้วย
เรา --
เขา -- มีรัย คิดถึงหรอ?
เรา -- ไม่ เห็นไม่ทักมาเลยเลยทักไปเฉยๆ
เขา -- งั้นรอให้คิดถึงก่อนละค่อยทักมานะ
ตอนนั้นอยากจะบอกเขาไปนะว่าโคตรจะคิดถึงเลย อยากคุยด้วยนานๆ
และสนทนาก็จบลงแค่นั้น ไม่มีต่อ วันต่อมาเราก็นั่งรอข้อความจากเขาอีกนั้นแหละ
แต่ก็เหมือนเดิมไม่มี เราจึงทักไป
เรา --
เขา -- คิดถึงกุหรอ?
เรา -- อื้อ คิดถึงมั้ง
เขา -- มั้งมาทำไม แต่กุคิดถึงนะ
ตอนนั้นใจเรามันเต้นแรงมาก พิมอะไรต่อไม่ถูกแล้ว
เรา -- คิดถึงเหมือนกันนั้นแหละ
เขา -- คิดถึงมากป่ะ?
เรา -- ก้อนิดนึ่ง
เขา -- ถ้าคิดถึงมากทำรัยได้มั้ง
เรา -- คิดถึงแค่ไหนก็ทำได้แค่คิดถึง ทำรัยไม่ได้
เขา -- อื้ม แต่คิดถึงนะ
ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาบอกมันคือความรุ้สึกจริงๆ หรือแค่พุดเล่นสนุกๆ แต่เราอยากบอกให้เขารุ้ว่า "ถ้าคำว่าคิดถึงมันไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ ก็ไม่ต้องพูดดีกว่า คนฟังอยากเราอ่ะ มันกำลังคิดเข้าข้างตัวเอง"