ผมควรทำอย่างไรดี เมื่อเธอปวารณาตัวเข้าสู่คานทองนิเวศน์

เริ่มจากที่ผมอยุดและห่างเหินเรื่องราวความรักมาได้สัก 6-7 ปี จนคิดๆ เฮ้ออยู่โสดอย่างงี้ไปตลอดชีวิตก็ได้ไม่เห็นจะเป็นไร จนวันหนึ่ง ณ ที่ Canteen ที่ทำงานใหม่ มีพนักงานใหม่ๆ เข้ามามากมายผมกับเพื่อนร่วมงานก็นั่งทานกันอยู่ ก็ตามประสาผู้ชายเพื่อนๆ เขาก็มองชมสาวๆ คนนั้นคนนี้ น่ารัก สวย งั้นงี้ ผมก็ได้แต่เออออไป ไม่ได้ค่อยสนใจสักเท่าไหร่(ก็มันร้างมา 7 ปีแล้วเน๊าะ) จนผมเงยขึ้นมามองตามเสียงเพื่อนๆ ที่เข้าเร้าๆ คุยกัน "เฮ้ยๆ มาอีกกลุ่มแล้ว น่าจะน่ารักเยอะวะ ฮู้ยๆ " มันจะอะไรขนาดนั้นเลยเงยมองดู จน...จน  เอ่อผมสตั๊นไปสามวิ "เจอแล้ว ช้างเผือก" เพื่อนๆ หันมองควับ "ไหนพี่ช้างเผือกที่พี่ว่า ผ่านมาไม่เห็นพี่มองใครสักคน คนไหนๆ"
   ท่ามกลางกลุ่มสาวๆ นั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งที่รูป กิริยางามสมบูรณ์(ในสายตาผม) คือเธอเกลี้ยงเกลาแทบไม่แต่งหน้าอะไรเลยนอกจากคิ้ว ผิดต่างจากคนอื่น ที่เพื่อนๆ ผมกระตู้วู้กัน คุณอาจจะว่าจืดๆ แล้วมันช้างเผือกตรงไหน ดีตรงไหน ก่อนอื่นแต่ละคนย่อมมีความพอใจไม่เหมือนกัน ตามความคิดส่วนตัวของผมนั้น ผมมองว่า ' การที่ผู้หญิงคนหนึ่งไม่แต่งหน้าหรือน้อยมากจนแทบจะหน้าสด ผมมองแล้วรู้สึกว่าเธอจริงใจ เปิดเผยไม่ซ่อนเร้นอำพลางใดๆ มีความมั่นใจตนเองพอสมควร ' อันนี้บอกแล้ว ว่าแล้วแต่มุมมองของแต่ละคนนะครับ
    จนวันหนึ่งเจ้าน้องที่แผนกไลน์มาในกลุ่ม
      น้องที่แผนก "พี่ๆ ช้างเผือกพี่อ่ะ"
      ตัวผม "เฮ้ย นี่มันเฟสน้องเขานี่หว่า เอ็งไปเอามาจากไหน"
      น้องที่แผนก "อิอิ พี่มีเฟสน้อง แอดเลยๆ "
   ผมก็คิดนะ เอาวะ ขนาดน้องมันยังไปเสาะหามาให้ทั้งๆ ที่เราไม่ได้เอ่ยร้องขออะไรเลย แค่บอกว่าปลื้มเธอก็เท่านั้น ขอลองดูอีกสักครั้ง ครั้งสุดท้ายแล้ว วัดๆ กันไปเลย จะเริ่มไงดีตู (ต้องเข้าใจนะห่างๆ วิธีเข้าหาผู้หญิงมานาน นั่งคิดอยุ่ครึ่ง ชม.  Inbox ไปเลยครับ
      "สวัสดีครับใช่ทำงานที่ xxx หรือเปล่าฮะ" (เห่ยสิ้นดี)
ผ่านไป 23 นาที เธอตอบกลับมาครับ แล้วเราก็คุยกัน บลา บลา...(ส่วนมากจะเป็นผมจ้อ)

   จนมาเข้าประเด็นครับ(แหมอารัมภบทมาเป็นหน้า A4 ) เธอ Inbox มาว่า ' เธอไม่มีแฟน แต่เธอปวารณาตัวสู่คานทองนิเวศน์ ไม่อยากผิดหวังอีกต่อไป' ผม ผม... ฟังครั้งแรกมันอึ้งๆ ครับ ผมควรทำอย่างไรดี หรือควรจะเข้าสู่คานทองนิเวศน์เป็นเพื่อนเธอไปเลย ครั้งสุดท้ายของผมมันจะลงเอยแบบไหนนะ แต่มีบางสิ่งที่อยากจะบอกเธอไปนะ

     "บางคนกล่าว สิ่งที่ดั้นด้นค้นหากว่าจะได้มาว่ายากเย็นแล้ว การเก็บรักษาไว้นั้นยิ่งยากกว่า" แต่สำหรับผมผมคิดว่า ก็ในเมื่อคุณอุตส่าห์ดั้นด้นค้นหากว่าจะได้มาว่ายากยิ่งแล้ว แล้วทำไมคุณถึงจะเก็บดูแลรักษาไว้ไม่ได้ นั้นมันอยู่ที่คุณได้มาแล้ว คิดว่าครอบครองแล้วก็ไม่ต้องดูแลใส่ใจอะไรมากกว่า สำหรับผมมันไม่ใช่นะเว้ย! มันเหมือนแอนดรอยด์ที่ไร้จิตใจอกด้านซ้ายมันว่างเปล่าอยู่ไร้ความรู้สึกใดๆ จนวันหนึ่งได้ค้นพบอะไหล่ที่จะนำมาใส่ในช่องอกที่ว่าง จนมันมีความรู้สึก สัมผัสได้ถึงความรู้สึก ความห่วงใย ความสดชื่นอิ่มเอม "ความรัก" วันหนึ่งคุณจะปล่อยให้ชิ้นส่วนนั้นหายไปหรือ? กลับไปเป็นแอนดรอยด์ที่ไร้ความรู้สึกเช่นเดิม?

     สุดท้ายผมทำเช่นไรดี จะเป็นมารผจญการก้าวสู่คานทองนิเวศน์ของเธอ หรือร่วมอนุโมทนาบวชตาม เอ้ย! ขึ้นคานตามเธอไปเลย

เชิญร่วมทกเสวนากันได้ครับ อยากให้ผู้ที่เคยพิชิตคานทองมาไขข้อกระจ่างจัง แนะนำไปเลยยิ่งดี

ขออนุญาตแท็กปัญหาชีวิตห้องศาลาประชาคมนะครับ