ความจริงเลยคือเรายังมัวยึดถือใดๆอย่างโบราณตายตัวเกินไปน่ะครับ ซึ่งจะก่อให้เกิดความหลงกลัวเกรงไปอย่างนั้น หลงศรัทธาเชื่อมั่นไปอย่างนี้ ฯลฯ

แต่ปัจจุบันก็ควรละวางอุปาทานความยึดเหนี่ยวยึดถือตายตัวใดๆลง แล้วเปลี่ยนมามีหัวคิดวิเคราะห์มากขึ้น มีความสงสัยอยากรู้อยากเห็น ฯลฯ  แล้วเราจะปฏิบัติต่ออัฐิของพ่อแม่ตามวิจารณญาณได้เอง เช่น อยากเก็บไว้ระลึกใกล้ตัวในบ้านก็ไว้ อยากไว้ที่วัดก็ไว้ ไม่อยากเก็บอัฐิไว้ก็นำไปโปรยยังที่ต่างๆ  หรืออาจทิ้งถังขยะไป(โดยไตร่ตรองดีแล้วว่าญาติหรือผู้เกี่ยวข้องไม่ได้ยึดถือเดือดเนิ้อร้อนใจหากทำแบบนี้) สะดวกจะกระทำเช่นไรก็ทำเช่นนั้น ฯลฯ ไม่ต้องคอยยึดถือนั่นยึดถือนี่จนกลายเป็นปัญหารัดคอโดยใช่เหตุ

นอกจากนี้ปัจจุบันเราควรละวางอุปาทานความยึดถืออย่างคร่ำเคร่งใดๆลง เช่น ความเชื่อที่ว่าอัฐิพ่อแม่อาจมีอิทธิฤทธิ์เช่นนั้นเช่นนี้ วิญญาณพ่อแม่อาจยังสิงอยู่กับอัฐิอย่างนั้นอย่างนี้ การนำอัฐิมาทำพิธีอุทิศบุญตามความเชื่อว่าจะส่งผลบุญไปถึงอย่างนั้นอย่างนี้ ฯลฯ   เพราะก่อให้เกิดภาวะความลุ่มหลงเชื่อมั่น,หลงศรัทธา,หลงคลั่ง,หลงเครียด,หลงกลัวเกรง,หลงละโมบทะเยอทะยาน,หลงเคลิ้ม,หลงทิฏฐิ ฯลฯ อย่างขาดสติขาดวิจารณญาณได้ รวมถึงขาดหลักกาลามสูตรซึ่งเป็นหลักธรรมปัญญาที่สำคัญที่พระบุ๊ดด้าท่านสอน

แม่เสียแล้วกินข้าวไม่ได้ ไม่ว่าจะบ้านหรือวัด

ส่วนเถ้ากระดูกไว้ที่บ้านเพื่อไหว้บูชา รำลึกคุณท่านที่ให้กำเนิดเรา ถึงเวลาก็เซ่นไหว้ทำบุญตักบาตร อุทิศส่วนกุศลให้ท่าน

ใครจะว่าไม่ถึง ไม่มีอะไรก็ช่างเขา ที่เราทำคือแสดงกตเวทิตา เป็นการทำดีต่อ มโนสำนึก ของเรา ไม่ให้ลืมรากเหง้าตัวเอง