"ไหนเธอสัญญาว่าจะอยู่กับฉันตลอดไปไง"

"แต่ฉันไม่อยากทำตามสัญญา"

"เธอหลอกลวง..."

เปลวไฟส่องสว่างถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อน...พยายามอธิบาย

"เทียนไขที่รัก..."

เขาเริ่มลำดับคำพูด...เขาอยากให้เธอเข้าใจ

"ฉันอยากอยู่ใกล้ชิดเธอ อยากโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉันตลอดไป...ถ้าเพียงเธอไม่ละลายหายไปจากฉัน

เพราะรัก...ฉันจึงจำต้องอยู่ห่างจากเธอ"


"อย่าจากฉันไปเลย...ได้โปรด"

เสียงเว้าวอนเศร้าสร้อยลอยมาตามสายลมพัดแผ่ว ราวจะขาดใจ เขาทนไม่ไหวที่จะไม่มีเธอ แม่น้ำค้างใสเย็น แค่เห็นเขาก็ชื่นหัวใจ

"ฉันไม่เคยอยากจากเธอไปไหน"

"แต่เธอกำลังจะจากฉันไปเห็น ๆ "

"ที่รัก..."

น้ำหยดใสแจ๋วบนปลายยอดหญ้าไหวระริกอยู่ในแสงร้อนแรงของดวงตะวัน ใครเลยจะคิดถึงว่านี่คือน้ำตาของน้ำค้าง

"ฉันรักเธอเพียงใดใจเธอย่อมรู้ แต่ยามใดที่เธอกลับมาฉันจำต้องลาจาก"

เสียงกระซิบแผ่วบางลงทุกทีที่ลำแสงอาทิตย์แรงกล้าขึ้นเรื่อย ๆ

"ฉันรักเธอ แต่เธอร้อนแรงเกินไป...เกินกว่าฉันจะทานไว้"

หยดน้ำกำลังจะหายวับไปพร้อมคำสั่งลาสุดท้าย

"บางทีอาจมีสักวันที่เราสองได้ครองคู่ โดยเธอไม่ทำลายฉัน...ลาก่อนยอดรัก"

.
"เธอช่างขาวสวย งดงาม..."

"โอ เธอก็ช่างบึกบึนกำยำ หล่อเหลาเหลือเกินที่รัก..."

"ทำไมเธอไม่อยู่กับฉันนาน ๆ..."

"ฉันอยู่กับเธอนานไม่ได้"

ข้าวสวยเม็ดงามหอมกรุ่นในปากที่กำลังบดเคี้ยวด้วยฟันแข็งแรงครวญคราง พลางพยายามตอบ

"เธอเคี้ยวฉันแรงที่รัก...ลาก่อย...เอ้ยลาล่ะ"

คำอำลาค่อย ๆ หายลับลงลำคออวบอูม