สวัสดีครับ ผมเป็นนักศึกษาวิศวะครับ ตอน ม.ปลายผมมีผลงานเด่นดังมาก ทั้งกิจกรรม ดนตรี วิชาการ รางวัลเพียบ การเรียนก็ดีครับ เหมือนตอนนั้นทำอะไรก็มีคนคอยควบคุมคอยกระตุ้น เช่นอาจารย์ พ่อ เพื่อน ฯลฯ ทำให้เป็นคนเก่งมีความสามารถหลายด้าน เป็นที่เชิดหน้าชูตาเลยครับ
แต่พอเข้ามหาวิทยาลัย ทุกอย่างมันแย่ไปหมดเลยครับ
เรื่องดนตรีสมัยอยู่ชมรมของโรงเรียนก็จะมีอาจารย์คุมวง คอยเคี่ยวเข็ญให้ซ้อมดึกๆดื่นๆ ยิ่งช่วงใกล้ๆงานแข่งนี่ เคยอยู่ถึงตีหนึ่งเลยครับ จนฝีมือดีคว้ารางวัลได้เพียบ แล้วสมัยนั้นยังเรียนกีตาร์กับอาจารย์ส่วนตัว ทำให้ อาจารย์คอยขัดเกลาฝีมือ ไม่ให้ขาดหายครับ ตอนนั้นถือว่าเล่นกีตาร์เก่ง เล่นให้ใครดูก็อึ้งครับ เท่มาก
เรื่องเรียน โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนที่ค่อนข้างเรียนเก่ง เพื่อนทุกคนชวนกันอ่านหนังสืออยู่แล้วครับ ก่อนสอบอย่างน้อย 2 อาทิตย์ถ้าไม่อ่านนี่รู้สึกผิดเองเลยครับ แล้วเพื่อนทุกคนเก่งมาก เรียนไม่เข้าใจตรงไหนถามได้หมด ยิ่งกว่าวิกิพีเดี่ยครับ เรียกได้ว่าสมัยนั้น ผมสามารถรู้ทุกอย่างที่อยากรู้ได้จากเพื่อนในห้องเลยแหละครับ เรื่องติวนี่จัดกันทุกครั้งที่สอบเลย นอกจากนี้สมัยนั้นมันเป็นช่วงเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย พ่อผมซึ่งเป็นวิศวะก็จะติวให้ละก็เตรียมแผนอ่านหนังสือให้ด้วยครับ ความรู้นี่แน่นเอี้ยด สอบติดสบายๆเลย
เรื่องกิจกรรมก็มีโครงงานวิทยาศาสตร์ครับ ตอนนั้นได้เพื่อนเก่งๆมาช่วยทำ และอาจารย์นี่เคี่ยวเข็ญหนักมาก โทรจิกทุกวัน บางวันถ้าไม่ได้ไปเจอนี่โทรเป็นสิบๆสาย อะไรที่ดูเหมือนจะทำไม่ไหวก็ต้องเอาจนสำเร็จอะครับ มีคอนเน็คชั่นจากอจารย์มหาวิทยาลัยเพียบ พ่อแม่ทุกคนช่วยหาวัสดุอุปกรณ์ ช่วยกันกระตุ้นพวกเรา จนได้รางวัลอีกมากมาย
ชีวิตที่แสนดีจบลงแค่นี้
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
พอเข้ามหาวิทยาลัยเท่านั้นแหละครับ เหมือนคนที่มีบทบาทกระตุ้นเรานั้นหายออกไปจากชีวิตจนหมด กลายเป็นชีวิตที่อิสระล่องลอย ความพยายามที่เคยมีกลับหายไป ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ ได้แค่ครึ่งๆกลางๆแล้วก็ต้องล้มเลิกเพราะทำต่อไม่ไหว ไม่มีใครช่วยได้ เรื่องมันเป็นอย่างงี้ครับ
เรื่องดนตรีนั้น ผมเลิกเรียนกีตาร์กับอาจารย์ส่วนตัวไปช่วงปีสุดท้ายก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัยครับเพราะจะไม่มีเวลา ต้องเตรียมสอบ หลังจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไปไวมากครับ อาจารย์คนนั้นได้สอบบรรจุเข้าอยู่โรงเรียนรัฐบาลใหญ่ เขามีอาชีพที่มั่นคงกว่าสอนเด็กส่วนตัวไปแล้ว จากนั้นผมก็ไม่ได้พัฒนาฝีมืออีกเลย ใช้แต่บุญเก่า พอนานๆไปมันก็หายไปเรื่อยๆ จากที่เคยเล่นทั้งคลาสสิค ทั้งเล่นกับวงร็อคได้ ตอนนี้มันค่อยๆลดลง เหลือแค่ตีคอร์ดร้องเพลงโง่ๆไป ผมเคยคิดนะว่า เห้ย เอาหน่อยเว่ยเราต้องพัฒนาได้อยู่สิ ก็ไปหาเเพลงฟิงเกอร์สไตล์มาแกะๆ ปรากฏพอถึงท่อนยากๆ ก็จะค้างไว้ ยังแกะไม่เสร็จ ปรากฏมีทริปที่มหาลัย เอ่าก็ไป กิจกรรมรับน้อง ต้องทำ อ่าวก็ทำ จะกลับมาปรากฏเข้าช่วงสอบอีกแล้ว เอ่ออ่านหนังสือ บลาๆ สุดท้ายพังครับ กลับมาลืมสนิท เพลงยากๆแกะไม่เคยจบซักเพลงครับ ประกวดไรก็แพ้ ตอนนี้เล่นได้แต่คอร์ด ความคล่องก็หายไปเยอะ เล่นให้ใครดูมีแต่จะรำคาญ นึกแล้วเสียใจมากครับ
เรื่องเรียนก็ดูแย่ลงมากครับ จากเพื่อนระดับวิกิพีเดีย ตอนนี้รอบตัวนี่ถามไปเหอะครับ ส่วนใหญ่บอก"กุก็งงเหมือนแหละ" แต่สอบออกมาก็เอ้อ เราเกือบโหล่ตามเคย ไอคนที่ถามได้ก็มีนะครับ แต่ทุกคนก็รุมถามมันนั่นแหละ เวลามันตอบเลยตอบได้แค่แปปเดียว ที่เหลือไปคิดเอง ผมตั้งใจจะอ่านหนังสือ 1 เดือนก่อนสอบตลอดเลยครับ แต่ปรากฏพอถึงตรงที่อ่านไม่รู้เรื่องมันก็ติดอยู่งั้นแหละครับ มันไม่มีที่พึ่งเหมือนสมัยม.ปลายแล้ว พอติดนานๆก็เลิกอ่านครับหมดความพยายาม สิ่งที่จะกระตุ้นอีกทีก็คือความกระชั้นชิดเนี่ยแหละครับ อ่านก่อนสอบสองวันเฮ่อ~ ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น พังทุกวิชา (แต่ยังมีเพื่อนสามสี่คนที่ไม่รู้เรื่องก็ช่วยกันอ่านตลอด ขอบคุณเค้าเหล่านั้นที่ทำให้ผมไม่รีไทร์)
เคยคิดจะลองเขียนโปรแกรมด้วยครับ สุดท้ายอ่านหนังสือเขียนโปรแกรมไป 1/3 เล่มก็ล้มเลิกอยู่ดี ต้องทำการบ้าน เตรียมสอบ ไปเที่ยว บลาๆๆ
ทำไมการใช้ชีวิตด้วยตัวเองมันช่างยากลำบากขนาดนี้ครับ ผมกระจอกงอกง่อยมากทุกวันนี้มองหน้าใครไม่ติดเลย ความมั่นใจไม่มีอีกต่อไปแล้ว วันๆทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลย เอาแต่เปิดเน็ตดูนุ่นนี่นั่นเล่นไปเรื่อย ตอนม.ปลาย พ่อแม่วางแผนไว้ว่าจะให้เรียนต่อต่างประเทศครับ ตอนนี้เกรดหลุดลุ่ยไม่เหลือชิ้นดีแล้วโดนด่าทุกวันไม่รู้จะไปรอดมั้ย
ช่วยด้วยครับ ใครมีคำแนะนำสำหรับเด็กน้อยที่พึ่งโตอย่างผม เมื่อไม่มีใครช่วยแล้ว จะเริ่มฝึกตัวเองอย่างไรดีให้เรามีความพยายาม จะกระตุ้นอย่างไรให้เราไปสู่ความสำเร็จในแต่ละเรื่องได้ กระทู้ผมอาจจะฟังดูเวิ่นเว้อ แต่ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆครับ ผมไม่สามารถแก้นิสัยนี้ได้ซักที ผมไม่อยากโตไปเป็นคนไม่ได้เรื่องครับ TT
จากเด็กมัธยมที่เก่งกาจ สู่ชีวิตมหาวิทยาลัยที่ไม่ได้เรื่อง ช่วยด้วย ผมไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้ TT
แต่พอเข้ามหาวิทยาลัย ทุกอย่างมันแย่ไปหมดเลยครับ
เรื่องดนตรีสมัยอยู่ชมรมของโรงเรียนก็จะมีอาจารย์คุมวง คอยเคี่ยวเข็ญให้ซ้อมดึกๆดื่นๆ ยิ่งช่วงใกล้ๆงานแข่งนี่ เคยอยู่ถึงตีหนึ่งเลยครับ จนฝีมือดีคว้ารางวัลได้เพียบ แล้วสมัยนั้นยังเรียนกีตาร์กับอาจารย์ส่วนตัว ทำให้ อาจารย์คอยขัดเกลาฝีมือ ไม่ให้ขาดหายครับ ตอนนั้นถือว่าเล่นกีตาร์เก่ง เล่นให้ใครดูก็อึ้งครับ เท่มาก
เรื่องเรียน โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนที่ค่อนข้างเรียนเก่ง เพื่อนทุกคนชวนกันอ่านหนังสืออยู่แล้วครับ ก่อนสอบอย่างน้อย 2 อาทิตย์ถ้าไม่อ่านนี่รู้สึกผิดเองเลยครับ แล้วเพื่อนทุกคนเก่งมาก เรียนไม่เข้าใจตรงไหนถามได้หมด ยิ่งกว่าวิกิพีเดี่ยครับ เรียกได้ว่าสมัยนั้น ผมสามารถรู้ทุกอย่างที่อยากรู้ได้จากเพื่อนในห้องเลยแหละครับ เรื่องติวนี่จัดกันทุกครั้งที่สอบเลย นอกจากนี้สมัยนั้นมันเป็นช่วงเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย พ่อผมซึ่งเป็นวิศวะก็จะติวให้ละก็เตรียมแผนอ่านหนังสือให้ด้วยครับ ความรู้นี่แน่นเอี้ยด สอบติดสบายๆเลย
เรื่องกิจกรรมก็มีโครงงานวิทยาศาสตร์ครับ ตอนนั้นได้เพื่อนเก่งๆมาช่วยทำ และอาจารย์นี่เคี่ยวเข็ญหนักมาก โทรจิกทุกวัน บางวันถ้าไม่ได้ไปเจอนี่โทรเป็นสิบๆสาย อะไรที่ดูเหมือนจะทำไม่ไหวก็ต้องเอาจนสำเร็จอะครับ มีคอนเน็คชั่นจากอจารย์มหาวิทยาลัยเพียบ พ่อแม่ทุกคนช่วยหาวัสดุอุปกรณ์ ช่วยกันกระตุ้นพวกเรา จนได้รางวัลอีกมากมาย
ชีวิตที่แสนดีจบลงแค่นี้
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
พอเข้ามหาวิทยาลัยเท่านั้นแหละครับ เหมือนคนที่มีบทบาทกระตุ้นเรานั้นหายออกไปจากชีวิตจนหมด กลายเป็นชีวิตที่อิสระล่องลอย ความพยายามที่เคยมีกลับหายไป ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ ได้แค่ครึ่งๆกลางๆแล้วก็ต้องล้มเลิกเพราะทำต่อไม่ไหว ไม่มีใครช่วยได้ เรื่องมันเป็นอย่างงี้ครับ
เรื่องดนตรีนั้น ผมเลิกเรียนกีตาร์กับอาจารย์ส่วนตัวไปช่วงปีสุดท้ายก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัยครับเพราะจะไม่มีเวลา ต้องเตรียมสอบ หลังจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไปไวมากครับ อาจารย์คนนั้นได้สอบบรรจุเข้าอยู่โรงเรียนรัฐบาลใหญ่ เขามีอาชีพที่มั่นคงกว่าสอนเด็กส่วนตัวไปแล้ว จากนั้นผมก็ไม่ได้พัฒนาฝีมืออีกเลย ใช้แต่บุญเก่า พอนานๆไปมันก็หายไปเรื่อยๆ จากที่เคยเล่นทั้งคลาสสิค ทั้งเล่นกับวงร็อคได้ ตอนนี้มันค่อยๆลดลง เหลือแค่ตีคอร์ดร้องเพลงโง่ๆไป ผมเคยคิดนะว่า เห้ย เอาหน่อยเว่ยเราต้องพัฒนาได้อยู่สิ ก็ไปหาเเพลงฟิงเกอร์สไตล์มาแกะๆ ปรากฏพอถึงท่อนยากๆ ก็จะค้างไว้ ยังแกะไม่เสร็จ ปรากฏมีทริปที่มหาลัย เอ่าก็ไป กิจกรรมรับน้อง ต้องทำ อ่าวก็ทำ จะกลับมาปรากฏเข้าช่วงสอบอีกแล้ว เอ่ออ่านหนังสือ บลาๆ สุดท้ายพังครับ กลับมาลืมสนิท เพลงยากๆแกะไม่เคยจบซักเพลงครับ ประกวดไรก็แพ้ ตอนนี้เล่นได้แต่คอร์ด ความคล่องก็หายไปเยอะ เล่นให้ใครดูมีแต่จะรำคาญ นึกแล้วเสียใจมากครับ
เรื่องเรียนก็ดูแย่ลงมากครับ จากเพื่อนระดับวิกิพีเดีย ตอนนี้รอบตัวนี่ถามไปเหอะครับ ส่วนใหญ่บอก"กุก็งงเหมือนแหละ" แต่สอบออกมาก็เอ้อ เราเกือบโหล่ตามเคย ไอคนที่ถามได้ก็มีนะครับ แต่ทุกคนก็รุมถามมันนั่นแหละ เวลามันตอบเลยตอบได้แค่แปปเดียว ที่เหลือไปคิดเอง ผมตั้งใจจะอ่านหนังสือ 1 เดือนก่อนสอบตลอดเลยครับ แต่ปรากฏพอถึงตรงที่อ่านไม่รู้เรื่องมันก็ติดอยู่งั้นแหละครับ มันไม่มีที่พึ่งเหมือนสมัยม.ปลายแล้ว พอติดนานๆก็เลิกอ่านครับหมดความพยายาม สิ่งที่จะกระตุ้นอีกทีก็คือความกระชั้นชิดเนี่ยแหละครับ อ่านก่อนสอบสองวันเฮ่อ~ ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น พังทุกวิชา (แต่ยังมีเพื่อนสามสี่คนที่ไม่รู้เรื่องก็ช่วยกันอ่านตลอด ขอบคุณเค้าเหล่านั้นที่ทำให้ผมไม่รีไทร์)
เคยคิดจะลองเขียนโปรแกรมด้วยครับ สุดท้ายอ่านหนังสือเขียนโปรแกรมไป 1/3 เล่มก็ล้มเลิกอยู่ดี ต้องทำการบ้าน เตรียมสอบ ไปเที่ยว บลาๆๆ
ทำไมการใช้ชีวิตด้วยตัวเองมันช่างยากลำบากขนาดนี้ครับ ผมกระจอกงอกง่อยมากทุกวันนี้มองหน้าใครไม่ติดเลย ความมั่นใจไม่มีอีกต่อไปแล้ว วันๆทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลย เอาแต่เปิดเน็ตดูนุ่นนี่นั่นเล่นไปเรื่อย ตอนม.ปลาย พ่อแม่วางแผนไว้ว่าจะให้เรียนต่อต่างประเทศครับ ตอนนี้เกรดหลุดลุ่ยไม่เหลือชิ้นดีแล้วโดนด่าทุกวันไม่รู้จะไปรอดมั้ย
ช่วยด้วยครับ ใครมีคำแนะนำสำหรับเด็กน้อยที่พึ่งโตอย่างผม เมื่อไม่มีใครช่วยแล้ว จะเริ่มฝึกตัวเองอย่างไรดีให้เรามีความพยายาม จะกระตุ้นอย่างไรให้เราไปสู่ความสำเร็จในแต่ละเรื่องได้ กระทู้ผมอาจจะฟังดูเวิ่นเว้อ แต่ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆครับ ผมไม่สามารถแก้นิสัยนี้ได้ซักที ผมไม่อยากโตไปเป็นคนไม่ได้เรื่องครับ TT