ประสบการณ์การฝึกงานวงการแฟชั่นใน มิลาน ฉบับ เรียลๆ

อยากจะเม้าประสบการณ์การฝึกงานในแบรนด์แฟชั่นที่มิลาน  ให้เป็นข้อมูลในการตัดสินใจสำหรับคนที่อยากจะไปศึกษาต่อต่างประเทศไม่ว่าจะเกี่ยวกับอะไรก็ตาม เพราะดิฉันเป็นคนหนึ่งที่จินตนาการ และคาดหวังไว้สูง ว่า    ทำงานเมืองนอก = เงินต้องดี  
มันก็ไม่เสมอไปหรอกค่ะ ยิ่งเรียนสายออกแบบศิลปะอีกด้วย ข้อมูลเชิงด้านเศรษฐกิจถึงขั้นดับวูบ
แต่เอาล่ะค่ะ ถือว่าเป็นการเม้าประสบการณ์สนุกๆ ขำๆ ที่ตอนเจอกับตัว อิชั้นเองถึงกับกลั้นน้ำตา น้ำมูกไม่อยู่เลยทีเดียว
หวังว่าใครที่อยากไปเรียนต่อ ยุโรป อยากหางานทำที่ดีกว่าที่เป็น  อ่านบทความของดิฉันก่อนตัดสินใจค่ะ

    ตัวอีชั้นเองได้มีโอกาสมาศึกษาปริญญาโทสวยๆ ด้าน Fashion Design ที่ MILANO ,ITALY ซึ่งตอนแรกที่จะมาหัวใจมันพองโตแบบ โอ้ย ตื่นเต้นมากถึงมากที่สุด เมืองแห่งอุตสาหกรรมแฟชั่นที่ร้อนฉ่าๆ  อุดมสมบูรณ์ไปด้วยหนุ่มๆคิ้วเข้มตาน้ำข้าวใส่สูทตัวเนี๊ยบคลาสสิคเดินกันเต็มเมือง  และที่สำคัญ "โอกาสของเจ๊มาถึงล้าวววววว"

นั้นแหละที่คิด .. .
เพื่อนๆ ครูบาอาจารย์ก็ต่างพลอยยินดีไปด้วย ยิ่งไปกว่านั้นคือคุณพ่อคุณแม่ที่ตั้งความหวังกันไว้อย่างสุดขีดหรืออย่างที่สุดว่า มิลานคือเมืองแฟชั่น โอกาสการทำงาน ก็มักจะมีมากตามความคิดไปด้วย ยังไม่นับเรื่องเงินที่เราจะได้จากการทำงานเป็น สกุล ยูโร เรียกว่ามานั่งฝันเปียกฝันแห้งกันทั้งวันทั้งคืน  
และการเดินทางก็มาถึง
ต้องขอโทษที่อวยตัวเองจริงๆนะคะ แต่อิชั้นดันเป็นเด็กหัวกะทิเรื่องการออกแบบแฟชั่นตั้งแต่เรียนปริญญาตรีที่ไทยแล้ว  การมาเรียนต่อปริญญาโท ที่มิลาน ก็เลยได้ขึ้นเป็นหัวกะทิได้ไม่ยาก เพราะความถึก และสวย  ผลงานจึงดันไปเข้าตาดีไซน์เนอร์ท่านนึงที่กำลังเป็นที่จับตามองในวงการแฟชั่นที่มิลานทันทีที่ นางมาเป็นอาจารย์พิเศษสอน

และนางก็หยิบดิชั้นกับเพื่อนสาวแสนสวยจากโปตุเกตอีกคนไปทันที นางชื่อ -อานีน่า-  เมื่อช่วงเวลาแห่งการฝึกงานมาถึง!
ตัวดิชั้นเองกับเพื่อนก็คิดว่าโชคดีที่ไม่ต้องวิ่งหอบคัมภีร์ Portfolio แบกไปทั่วมิลานเพื่อสัมภาษณ์งาน เหมือนเพื่อนๆ ไหนจะรอลุ้นอีกว่าเค้าจะรับไหม หรือกังวลว่าจะมีที่ฝึกงานทันจบหรือเปล่า ซึ่งดิชั้นก็นั่งกระดิกเท้าสวยๆ เดินshopping และ รอวันแรกแห่งการฝึกงานมาถึง.....
และวันแรกของการฝึกงานก็มาถึงค่ะ มีรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเคยเตือนๆไว้แล้ว ว่าเวลาไปทำงานน่ะ แต่งตัวดีๆ เพราะถ้าแต่งตัวกังๆไปทำงานพวกนางจะใช้ให้กวาดทำความสะอาดห้อง
ซึ่งวันแรกไปก็จัดเต็มเลยค่ะ  
ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากบรรดาป้าๆที่ออกมาต้อนรับด้วยกันกับภาษาอิตาเลียน
ดีออก!  ไม่รู้เรื่อง

ป้าเบอร์1 : มีใครพูดภาษาอิตาเลียนบ้างไหมเนี้ยยย?
อานีน่า    : หนูฟังออกค่ะ พูดได้นิดหน่อย  แต่เพื่อนหนูคนนี้พูดไม่ได้เลย   (พร้อมชี้มาที่อิชั้น)
ตัวอีชั้นเองก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ พร้อมกวาดตามองอีอานีน่าเป็นนัยๆ ว่า (หล่อนไม่ต้องอ้างชั้นก็ได้นะยะ)
ป้าเบอร์1  :โอ้ย ตายๆๆๆๆๆ คุณพระคุณเจ้าช่วย  แล้วจะคุยกันรู้เรื่องไหมเนี้ยะ? ตายแล้ววววว
เอาแล้วไง เอาแล้วไง นางเริ่มบ่น  ซึ่งมันก็เป็นอุปสรรคจริงๆล่ะค่ะ

คือหน้าที่หลักของดิชั้นเองและอานีน่าคืออยู่ในห้องเครื่อง เป็นนางใน คอยช่วยพวกนางเย็บผ้า ทำงานฝีมือ  ซึ่งพวกนางใช้มือเป็นหลักในการทำงาน เพราะพวกนางเป็นนางใน ในแบรนด์ห้องเสื้อ กูตูร์ เก่า (เสื้อผ้าชั้นสูงที่ต้องตัดเย็บด้วยมือห้ามใช้จักร)  เช่น Valentino , Armani Prive และแบรนด์ดังอีกมากมายเพราะพวกแก่ และประสบการณ์เยอะจริงๆ นางเลยจะมีแค่จักรไว้ใช้แค่ตัวเดียว นอกนั้นนางจะเย็บมือกันหมด

ป้าๆจะมีแค่ 3 เบอร์ค่ะ โดยรวมก็น่ารัก และก็เอ็นดูอิชั้นกับอานีน่า แต่พวกนางจะโมโหขึ้นมาทันทีเมื่อพวกเราฟังภาษาอิตาเลียนไม่รู้เรื่อง ดังนั้นแล้ว กลับบ้านไปก็จะพยายามท่องศัพท์เกี่ยวกับการเย็บผ้าแบบด่วนๆ
บอกเลยว่าที่มหาวิทยาลัยเองเป็น มหาวิทยาลัยแบบ นานาชาติ ไม่ได้ใช้ภาษาอิตาเลียนเป็นหลัก พูดแต่ภาษาอังกฤษ
และตัวเราเองก็ไม่มีเวลาไปลงคอร์สเรียนภาษาอิตาเลียนด้วยเพราะว่างานจะหนักมาก เรียนเสร็จยันดึกค่ำทุกวัน รวมไปถึงต้องทำ โปรเจคเสาร์อาทิตย์อีกด้วย ลืมไปเลยเรื่องเวลาว่างหรือคอร์สเรียนภาษา
ป้าเบอร์1 จะขี้วีน ขี้บ่น ขี้ด่า  "ชั้นจะไม่ไปเรียนภาษาอังกฤษมาพูดกับพวกหล่อนหรอกนะ พวกหล่อนต้องเรียนภาษาอิตาเลียนมาพูดกับชั้น!!"
และนี่ก้คือเหตุที่เกิดขึ้นจากที่นางใช้ดิชั้นไปหยิบเก้าอี้มานั่งในห้องครัวนั้นเอง ==;

มาวันแรกก็โดนสอยผ้าค่ะ ด้วยความเกร็ง จึงนั่งทำนานมาก ตั้งใจมาก
ป้าเบอร์2 : นี่เธอสอยอะไรของเธอเนี้ยะ เบี้ยวไปหมดเลยยย ตายแล้ว เห็นไหมว่าขากางเกงมันไม่เท่ากัน คุณพระ!
แล้วนางก็รื้อที่นั่งสอยมานานกว่าชั่วโมงออกแบบ ดึงรวดเดียวออกหมดเหมือนถอนหนวด ตอนนั้นใจแทบสลาย
คุณป้าคะ คือ มันแทบจะไม่ต่างกันเลยค่ะ จริงๆมองแทบไม่ออกเลยว่ามันไม่เท่ากัน ถ้าจะไม่เท่ากันก็คือ ไม่ถึง 1 เซนติเมตร และ นางก็วัดให้ดูว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ

พูดเลยค่ะว่าปวดหัวแบบ ตึ๊บๆ ปวดมาก เพราะนั่งอยู่ในห้องเย็บผ้า พวกนาง 3 คนจะพูดไม่หยุดตามประสาชาวอิตาเลียนขี้เม้า สักพักก็ทะเลาะกัน ซึ่งจริงๆแล้วเรื่องที่นางทะเลาะกันมันเป็นเรื่องแบบเถียงกันว่า หน้าผ้าที่ถูกต้องอยู่ด้านไหนกันแน่ ยืดยาวกันไปครึ่ง ชั่วโมง มีทะเลาะแย่งจักร เรื่องลูก สามี  เม้าเรื่องอาหารร้านนั้นโน้นนี่  คิดออกไหมคะ มันต่างภาษา นึกถึงตอนเรียนภาษาอังกฤษ 1 ชั่วโมงที่โรงเรียนสิคะ ปวดหัวแค่ไหน นี่มาเจออิตาเลียน 8 ชั่วโมงเอี๊ยดดดดด สมองไม่ละลายเป็นน้ำไหลออกหูก็บุญแล้วค่ะ
ที่พีคไปกว่านั้นก็คือ

ป้าเบอร์3 : หนูๆ จ๊ะก่อนกลับ ช่วยกันเก็บทำความสะอาดห้องแพทเทิร์นด้วยนะจ๊ะ
ป้าเบอร์1: ใช่ๆ รักษาความสะอาดกันดีๆด้วย เก็บของให้เป็นระเบียบ เก็บเข็มหมุดตามพื้น ให้ดีนะอย่าทิ้ง
ป้าเบอร์2:ถ้าของใช้ของพวกเราไม่เป็นระเบียบมันจะทำให้ชั้นของชึ้นและไม่เป็นอันทำงาน !

โอ้ยยยย พักก่อน นี่มาฝึกงานนะไม่ได้มาทำความสะอาดห้องให้ป้าๆนะคะ อิชั้นกับอานีน่ามองหน้ากันแบบ
" seriously?? "
นั้นแหละค่ะ  และแล้วพวกเราก็ต้องทำเวรกันเหมือนตอนประถม ก้มลงและเก็บเข็มกับพื้น จัดและรักษาความสะอาดให้เรียบร้อย ทั้งห้องทำงานป้าๆ และโต๊ะดีไซน์เนอร์

วันแรกคือเหนื่อยเลย ไม่อยากทำต่อด้วย เหนื่อย ท้อ และรู้สึกว่าไม่เป็นตัวเอง
คือตอนที่เราอยู่ไทย ด้วยความที่ ถึงและสวย เลยได้มีโอกาสทำงานในแบรนด์เล็กๆ ดีไซน์เสื้อผ้าตั้งแต่ตอนปี3 ตอนปี4 ก็เลยได้เป็นดีไซน์เนอร์เลย ได้ทำงานแบบชี้นิ้วจนชิน ไม่เคยต้องมานั่งสอย หรือเก็บกวาดห้องแบบนี้ ข้าวก็ไม่ได้มีให้ทาน เงินก็ไม่ได้  ยิ่งช่วงก่อนแฟชั่นโชว์นี้คือน้ำหนักลดฮวบเลย เพราะว่ามาทำงานแบบ 7 วันรวมเสาร์-อาทิตย์ ไหนจะต้องทำProject  Thesis ให้จบในช่วงเวลาที่ฝึกงานพร้อมกันไปด้วย บางทีนั่งทำงานกันจนลืมกินข้าว

ยิ่งช่วงถ่าย Look-Book Collection แรกจำได้แม่นเลยว่าไม่ได้ทานอะไรกันเลยตั้งแต่เที่ยงยัน 2 ทุ่ม คือตอนนั้นจะเป็นลมจริงๆ และโมโหหิวมากแต่ต้องควบคุมสติให้ได้เพราะก็ไม่มีใครได้กินเหมือนกันทั้งดีไซน์เนอร์เอง พี่ๆช่างกล้อง ช่างแต่งหน้า หรือแม้กระทั่งนางแบบ ได้แต่กินน้ำลูบท้องเข้าไป มิลานไม่เหมือนประเทศไทยค่ะที่หิวก็มีร้านสะดวกซื้อมากมาย มีร้านข้างทาง ที่นี่ร้านอาหารปิดเปิดเป็นเวลาอีกต่างหาก ร้านที่จะเปิดตลอดเวลามีไม่กี่ร้าน ต่อให้มีก็ไกล  ตอนอยู่ไทยก็จะมีแบบข้าวกองนะคะ  มีน้ำขนม เริ่ดๆ โทรสั่งได้อย่างใจหมาย แต่ที่นี่ ไม่ค่ะ ปวดหัวกับการ Treatคน กับที่นี่มาก
หลังจากนั้นถ่ายงานครั้งต่อไป ดิชั้นกับเพื่อนต้องห่อแซนวิช ไปทาน แล้ว แอบเข้าไปทานกันในห้องน้ำค่ะ ไม่ใช่กินขี้นะคะอย่าเข้าใจผิด  เพราะพวกเราหิวมากๆ วิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้านางแบบกันตลอดเวลา ต้องคอยผลัดกันดูแลหน้า ฉากตอลดเวลาด้วยเพราะเผื่อเสื้อผ้ามันไม่พอดี มันหลุด ก็ต้องซ่อมทันที ต้องใช้พลังงานเยอะค่ะ น่าสมเพชเว่อร์

ส่วนช่วงที่สนุกที่สุดของการฝึกงานคือ after party ค่ะ เป็นช่วงที่ Fashion show จบแล้วก็จะมี เหล้า มี ขนมอร่อยๆ เสิร์ฟตลอดเวลา ได้เมากันสุดฤทธิ์ ที่สำคัญ ได้กินนายแบบด้วยค่า อันนี้พีคสุด เพราะด้วยความเป็นต่างชาติ คนที่นี่ก็มักอยากจะเข้ามาคุยด้วยตลอดเวลา ดีนะที่ ดิชั้นกับ อานีน่าคนล่ะtarget  กัน ไม่งั้นล่ะตบกันตาย เราจะเป็นเกย์สวยใส ส่วนอานีน่าจะเป็น แบบ Bitch ตัวจริง เอาล่ะ ทุกครั้งที่มี after party อิชั้นกับ อานีน่าจะได้กำไรจากส่วนนี้แหละค่ะ ทุกครั้ง ฮ่าๆๆ

แต่.... ทุกครั้งที่เรากำลังเข้าได้เข้าเข็มกับผู้ชายและกำลังเมาได้ที่

"WHERE THE HELL ARE YOU GUYSSSSSSSSSSS?????"

นั้นแหละค่ะ ที่ทำให้ต้องวางทุกสิ่งที่กำลังทำ ตบหน้าตัวเองให้สร่าง แล้ววิ่งไปเก็บของ แพ็คเสื้อผ้ากลับออฟฟิศตอนตี1

ตอนแรกทำสัญญาฝึก 3 เดือนก็หวังว่ามันจะจบไปเพราะว่า มันเป็น 3 เดือนที่โหดร้ายมาก
น้ำหนักลด สิวขึ้น หน้าคล้ำ เศร้าหมอง สุขภาพจิตทรุดโทรม หลายสิ่งมาก หลายครั้งที่โดนด่า โดนว่าแรงๆเพราะ ไม่เข้าใจซึ่งกันและกัน เล่นกันกับอานีน่ามากเกินไปก็โดนด่า หัวเราะมากไปก็โดนว่า พอเงียบมากไปก็หาว่าไม่มีความสุข ค่ะ !!!
งานอารมณ์ล้วนๆ
งานที่ให้ทำก็สุดแสนจะน่าเบื่อ
ตั้งแต่สอยผ้า เย็บชีฟอง  เย็บหนัง(อันนี้ปวดนิ้วมาก) เย็บหนังด้วยมือ
ทำความสะอาด
ชงกาแฟ ( น่าเบื่อมาก)
ใช้ไปซื้อของข้างนอก
ซ่อมเสื้อผ้าให้ดีไซน์เนอร์
ส่งเข็มหมุด และเก็บเข็ม
Pack ของ และสอยป้ายแบรนด์กับเสื้อผ้า
ยังไม่รวมเลาะเสื้อผ้า เลาะหนัง เลาะ Fur ซ่อมรองเท้า และอีกมากมายที่เรียกได้ว่าจะเป็นลม
คือไม่ได้จับงานคอมเลย ไม่ได้ดีไซน์ด้วย  นี่มันเป็นงานตามเช็ด เช็ดขี้ เช็ดเยี่ยวแบบขนานแท้

แต่สุดท้ายแล้ว นางก็ยื่นข้อเสนอว่าจะให้ต่ออีก3 เดือน จะทำไหม??? โดยจะจ่ายเงินให้ แต่ไม่รู้ว่าเท่าไหร่นะ

"ทำ!"
เอ้า  ! เพราะเราเริ่มรู้สึกว่าไม่มีตัวเลือกที่จะอยู่ที่นี่
คือตอนนั้นก็เรียนจบแล้วด้วย และก็หางานทำอยู่พอดี การหางานทำที่นี่ยากมาก ยากแบบ ยากมากๆสำหรับคนเพิ่งจบใหม่แล้ว เค้าไม่สนใจสถาบันที่จบมาด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะจบสวยหรูมาจากไหน ก็ต้องเน้นทำงานฟรีก่อน ซึ่งทุกคนที่มิลานต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า จริงๆค่ะ ทุกที่อยากได้ Intern และ Intern เท่านั้นเพราะไม่ต้องจ่ายเงิน ได้แรงงานฟรี ถึงจ่ายก็ จ่ายน้อย ยุโรปเศรษฐกิจแย่เลยนะคะ ไม่ว่าจะสาขาไหนๆ

แล้วเราเป็นชาวต่างชาติที่แทบไม่รู้ภาษาอิตาเลียนเลยจะไปเหลืออะไร เพราะใครๆก็อยากได้คนที่พูดคุยและสื่อสารกันรู้เรื่องทั้งนั้น ยิ่งงานออกแบบแล้วมันง่ายกว่าที่จะสื่ออารมณ์ออกมาได้อย่างชัดเจน เพราะฉะนั้นเงินเดือนของผู้คนในวงการแฟชั่นจะเริ่มต้นที่ 400 -800 ยูโรเท่านั้น  เป็นไงล่ะคะในขณะที่ค่าเช่าบ้านก็แพง ค่ากิน ค่าใช้ ค่าเดินทาง ค่าโทรศัพท์
400 นี่เรียกว่าหรูแล้วนะ บางที่ต้องทำงานกันเป็นปีกว่าจะได้ถือว่าโหดร้ายมากๆ เพราะเศรษฐกิจมันไม่ดีด้วย
แล้วคนที่อยากทำงานที่มิลานจริงๆก็มีเยอะมาก
"ถ้าไม่อยากทำก็ออกไป มีคนมาทำแทนได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง"  นี่แหละที่นางพูด
ตัวเราเองได้งานเป็น Junior Designer แบรนด์ยักษ์แบรนด์หนึ่ง แต่เงินเดือนคือ พังพินาศมาก เช่าได้แต่เตียงนอนเท่านั้น ไม่สามารถเช่าห้องนอนได้ เลยตัดสินใจปฎิเสธไป ซึ่งในที่สุดก็เลยต้องตัดสินใจฝึกงานกับนางต่อเป็นระยะเวลาอีก 3 เดือน

ซึ่งคราวนี้ หนักกว่าเก่าเพราะ นางเริ่มให้ดีไซน์ และ เย็บชุดจริงที่จะขึ้นโชว์ด้วย คราวนี้หนักเลย ทั้งเครียดและกดดัน
ระบบการทำงานยังเหมือนเดิม
ไม่ค่อยได้กิน
ไม่ค่อยได้นอน
ไม่ค่อยมีเวลาไปพักผ่อน

และแล้วมันก็ผ่าน 6 เดือนนั้นมาได้ ตอนนี้ตัวเราเองก็มีโปรเจคใหม่ที่รอให้เราทำอยู่ และยังไงก็อยากจะฝากบอกคนที่กำลังเรียนแฟชั่นหรือหางานแฟชั่นอยู่ว่าอย่าท้อเป็นอันขาด คือต้องทำด้วยใจรักจริงๆ จะหนักแค่ไหนก็ต้องทน ถ้าเราไม่มีต้นทุนทางด้านการเงิน อย่างน้อยมีต้นทุนทางด้านความอดทนก็ยังดี
เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังทำงานหนักเพื่ออนาคตนะคะ ยังไงก็แบ่งปันแชร์ประสบการณ์การฝึกงานกันเนอะ
ที่สำคัญอย่าลืมหาข้อมูลของประเทศนั้นๆก่อนจะบินไปทำงานหรือเรียนนะคะ
เดี๋ยวมาเจาะ detail กันแต่ละpart ค่ะ โดยเฉพาะParty!!!!
Margherita  Mattina