แฟนอายุก็ไม่ใช้น้อยๆ เงินหาก็ได้เดือนนึงหลายหมื่น แต่ไม่คิดที่จะซื้ออะไรที่เป็นตัวของตัวเองสักอย่าง
เคยตั้งกระทู้ระบายถึงทางบ้านสามีและสิ่งที่เจอหลายๆเรื่อง ถ้าบ้างท่านเคยอ่านหรือนึกขึ้นได้ก็จะบางอ้อทันที
วันนี้ก็มาอีกเรื่อง อย่างที่เคยเล่าให้ฟังว่า ย้ายออกมาอยู่กันเอง โดยมีแต่ตัวของใช้เล็กๆน้อยๆ เท่านั่น ส่วนเราเป็นแม่บ้านย่อมอยากได้ของใช้สะดวกสบายเป็นธรรมดา
ล่าสุดดิฉันขอแฟนซื้อเครื่องซักผ้าเครื่องเล็กๆ ซึ่งราคามัน2000กว่าๆ มันไม่ยากค่ะที่เค้าจะซื้อ เพราะเค้ามีตังกินเหล้าเบียร์ทุกวัน มีตังพาคนที่บ้านเค้าไปกินร้านอาหารแพงๆ แต่... เค้าไม่ซื้อให้ เราบอกนะคะว่ามันจำเป็นต่อแม่บ้านอย่างเรา ยิ่งลูกติดทำอะไรไม่ค่อยได้แบบนี้ยิ่งจำเป็น ผลสรุป "ไม่ซื้อ เดี๋ยวค่อย"
เราก็ทำใจค่ะ พยามจะเก็บตังแต่วันละ 200 แม่บ้านท่านไหนอยู่ได้บ้างค่ะ โดยกินกันทั้งบ้าน ให้วันละ200 ข้าวสารไม่มีต้องซื้อตามตลาด
ตู้เย็นก็เช่นกัน เราบอกกับแฟนว่า อยากได้ตู้เย็นเครื่องเล็กๆเอาที่แช่กับข้าวได้พอ จะได้ประหยัดไปด้วย เหลือก็แช่ไว้จะได้ไม่เสีย คำตอบถือทำสุดอึ้ง "เดี๋ยวค่อย แต่บ้านเพื่อนมีอยู่จะซื้อเครื่องใหม่เดี๋ยวเอาของเพื่อนมาก็ได้" ความรู้สึกเราแบบ เห้ยยย!! ถึงขนาดขอเพื่อนเลยหรอ ? ไม่คิดจะสร้างอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอันของตัวเองบ้างหรอ ? เราก็ทนค่ะ ไม่เอาก็ไม่เอา เงียบตลอด ขี้เกรียจจะพูดจะขอแล้ว
จนมาเดือน กุมภา ที่ผ่านมาตั้งแต่ต้นเดือน เราขอโต๊ะพับ ราคาไม่ถึง 500 เราอธิบายว่า เวลากินข้าวเสร็จ ไม่มีโต๊ะวางกับข้าว เราเผลอแปปเดี๋ยวลูกเทกับข้าวทิ้ง อยากได้โต๊ะวาง ซึ่งมันไม่ใช่ข้ออ้างมันคือความจริง แฟนก็ตอบนะคะ ให้ความหวังเราสุดๆ "อืม มีโต๊ะอยู่ที่ร้าน (ร้านที่หุ้นกับเพื่อน) เดี๋ยวเอามาให้วันเสาร์นี้" เราก็รอจนถึงวันเสาร์ผลสุดท้าย"โต๊ะเพื่อนเค้าใช้กัน เดี๋ยวค่อย" คุณๆ เชื้อมั้ย นี่ก็ป่าเข้ามาเดือนใหม่โต๊ะยังไม่ได้ ไม่มีคำพูดจะพูด เราเงียบอย่างเดียว นั่งคิดทุกวันๆ "เฮ้ยย นี่ตูแต่งมาอยู่กับคนแบบนี้ได้ยังไงว่ะเนี้ย ชีวิตมีแต่ลำบาก"
แล้วล่าสุดผ่านมาไม่กี่วัน จับได้ว่าไปร้านเร้ามา ได้เด็กมาคนนึง ซึ่งไม่รู้ว่าลับหลังเราเค้ายังไงกัน แต่เราเงียบค่ะ เก็บกดไม่พูดไม่อะไรกับใครทั้งนั่น คนที่บ้านเค้าไม่มีใครรู้ว่าเราเจอแบบนี้ ดิฉันก็ไม่ได้เจอหน้าแฟนมาเกือบอาทิตย์ไม่อยากเจอ ความรู้สึกเกรียดไปเลย
หลายคนน่าจะถามว่าให้บ้านมีอะไรบ้าง ขออธิบายว่า ดิฉันอยู่เป็นห้องเอื้ออาทรค่ะ มีห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ ห้องนอน ครัว
ของใช้ในบ้าน โต๊ะวางทีวี (แต่ทีวีไม่มี) ราวตากผ้า(เอาไว้แขวนเสื้อผ้าแทนตู้) ตู้เสื้อผ้าลูก กระติกน้ำ (ไว้ตักน้ำกิน) ที่นอนปิกนิก (ได้มาจากบ้านแฟน) โต๊ะญี่ปุ่นเล็ก (ไว้วางของ) ที่เก็บจาน (ซึ่งมันคือตังเก็บเราเอง) ค่ะ มีแค่นี้ ห้องโล่งๆ
ในความคิดของดิฉัน ที่แฟนไม่ซื้อของใช้เพราะเค้าไม่ได้อยู่ด้วย (เราแยกกันอยู่ เค้าอยู่บ้านแม่) และรอของตกทอดจากบ้านแม่เค้า และแม่แฟนมักจะคิดว่าเราเกาะลูกชายและคอยเป่าหูไม่ให้ซื้ออะไรให้ ทุกอย่างที่มีในบ้านคือแอบซื้อทั้งสิ้น ค่ะ ตามนี้ ตอนนี้ลูก 1 ขวบ 2 เดือน คิดว่าจะทนอีกสักนิด จะคอยสอนให้ลูกอยู่กับยายเค้าให้ได้แล้วเราจะทำงานเพื่อสร้างทุกอย่างเองค่ะ
เอ่ออีกเรื่อง เกือบทุกครั้งที่ทะเลาะกันมักจะมีคำพูดจากแฟนว่า
"ของทุกอย่างในบ้านหบังนี้คือเงินตู ไม่ใช่ตูที่จะเป็นคนออกแต่คือเมิง เสื้อผ้าลูกของใช้เมิงของเงินของตู จะออกก็ควรออกไปแต่ตัว" มักจะเจอคำนี้บ่อยๆ และสุดท้ายดิฉันทนไม่ได้ก็จบด้วยลงไม้ลงมือ ความคิดดิฉันมันไม่สมควรหลุดออกมาจากปากคนเป็นสามีเลยสักนิด อนาคตถ้าต้องแยกทางกันจริงๆ คนได้จนทะเบียนกันยังไงๆ เราก็ได้อะไรเลยคงจะแค่ย้ายออหจากบ้านหลังนั่น ขนเสื่อผ้าของใช้ส่วนตัว แค่นี้
เหนื่อยค่ะ เหนื่อยจริงๆ เดี๋ยวจะลงกระทู้เก่าๆ ให้หลายท่านอ่านนะคะ บ้างท่านอาจจะยังไม่ได้อ่าน
ใครมีแฟนที่ไม่คิดจะสร้างเนื้อสร้างตัวบ้างค่ะ
เคยตั้งกระทู้ระบายถึงทางบ้านสามีและสิ่งที่เจอหลายๆเรื่อง ถ้าบ้างท่านเคยอ่านหรือนึกขึ้นได้ก็จะบางอ้อทันที
วันนี้ก็มาอีกเรื่อง อย่างที่เคยเล่าให้ฟังว่า ย้ายออกมาอยู่กันเอง โดยมีแต่ตัวของใช้เล็กๆน้อยๆ เท่านั่น ส่วนเราเป็นแม่บ้านย่อมอยากได้ของใช้สะดวกสบายเป็นธรรมดา
ล่าสุดดิฉันขอแฟนซื้อเครื่องซักผ้าเครื่องเล็กๆ ซึ่งราคามัน2000กว่าๆ มันไม่ยากค่ะที่เค้าจะซื้อ เพราะเค้ามีตังกินเหล้าเบียร์ทุกวัน มีตังพาคนที่บ้านเค้าไปกินร้านอาหารแพงๆ แต่... เค้าไม่ซื้อให้ เราบอกนะคะว่ามันจำเป็นต่อแม่บ้านอย่างเรา ยิ่งลูกติดทำอะไรไม่ค่อยได้แบบนี้ยิ่งจำเป็น ผลสรุป "ไม่ซื้อ เดี๋ยวค่อย"
เราก็ทำใจค่ะ พยามจะเก็บตังแต่วันละ 200 แม่บ้านท่านไหนอยู่ได้บ้างค่ะ โดยกินกันทั้งบ้าน ให้วันละ200 ข้าวสารไม่มีต้องซื้อตามตลาด
ตู้เย็นก็เช่นกัน เราบอกกับแฟนว่า อยากได้ตู้เย็นเครื่องเล็กๆเอาที่แช่กับข้าวได้พอ จะได้ประหยัดไปด้วย เหลือก็แช่ไว้จะได้ไม่เสีย คำตอบถือทำสุดอึ้ง "เดี๋ยวค่อย แต่บ้านเพื่อนมีอยู่จะซื้อเครื่องใหม่เดี๋ยวเอาของเพื่อนมาก็ได้" ความรู้สึกเราแบบ เห้ยยย!! ถึงขนาดขอเพื่อนเลยหรอ ? ไม่คิดจะสร้างอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอันของตัวเองบ้างหรอ ? เราก็ทนค่ะ ไม่เอาก็ไม่เอา เงียบตลอด ขี้เกรียจจะพูดจะขอแล้ว
จนมาเดือน กุมภา ที่ผ่านมาตั้งแต่ต้นเดือน เราขอโต๊ะพับ ราคาไม่ถึง 500 เราอธิบายว่า เวลากินข้าวเสร็จ ไม่มีโต๊ะวางกับข้าว เราเผลอแปปเดี๋ยวลูกเทกับข้าวทิ้ง อยากได้โต๊ะวาง ซึ่งมันไม่ใช่ข้ออ้างมันคือความจริง แฟนก็ตอบนะคะ ให้ความหวังเราสุดๆ "อืม มีโต๊ะอยู่ที่ร้าน (ร้านที่หุ้นกับเพื่อน) เดี๋ยวเอามาให้วันเสาร์นี้" เราก็รอจนถึงวันเสาร์ผลสุดท้าย"โต๊ะเพื่อนเค้าใช้กัน เดี๋ยวค่อย" คุณๆ เชื้อมั้ย นี่ก็ป่าเข้ามาเดือนใหม่โต๊ะยังไม่ได้ ไม่มีคำพูดจะพูด เราเงียบอย่างเดียว นั่งคิดทุกวันๆ "เฮ้ยย นี่ตูแต่งมาอยู่กับคนแบบนี้ได้ยังไงว่ะเนี้ย ชีวิตมีแต่ลำบาก"
แล้วล่าสุดผ่านมาไม่กี่วัน จับได้ว่าไปร้านเร้ามา ได้เด็กมาคนนึง ซึ่งไม่รู้ว่าลับหลังเราเค้ายังไงกัน แต่เราเงียบค่ะ เก็บกดไม่พูดไม่อะไรกับใครทั้งนั่น คนที่บ้านเค้าไม่มีใครรู้ว่าเราเจอแบบนี้ ดิฉันก็ไม่ได้เจอหน้าแฟนมาเกือบอาทิตย์ไม่อยากเจอ ความรู้สึกเกรียดไปเลย
หลายคนน่าจะถามว่าให้บ้านมีอะไรบ้าง ขออธิบายว่า ดิฉันอยู่เป็นห้องเอื้ออาทรค่ะ มีห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ ห้องนอน ครัว
ของใช้ในบ้าน โต๊ะวางทีวี (แต่ทีวีไม่มี) ราวตากผ้า(เอาไว้แขวนเสื้อผ้าแทนตู้) ตู้เสื้อผ้าลูก กระติกน้ำ (ไว้ตักน้ำกิน) ที่นอนปิกนิก (ได้มาจากบ้านแฟน) โต๊ะญี่ปุ่นเล็ก (ไว้วางของ) ที่เก็บจาน (ซึ่งมันคือตังเก็บเราเอง) ค่ะ มีแค่นี้ ห้องโล่งๆ
ในความคิดของดิฉัน ที่แฟนไม่ซื้อของใช้เพราะเค้าไม่ได้อยู่ด้วย (เราแยกกันอยู่ เค้าอยู่บ้านแม่) และรอของตกทอดจากบ้านแม่เค้า และแม่แฟนมักจะคิดว่าเราเกาะลูกชายและคอยเป่าหูไม่ให้ซื้ออะไรให้ ทุกอย่างที่มีในบ้านคือแอบซื้อทั้งสิ้น ค่ะ ตามนี้ ตอนนี้ลูก 1 ขวบ 2 เดือน คิดว่าจะทนอีกสักนิด จะคอยสอนให้ลูกอยู่กับยายเค้าให้ได้แล้วเราจะทำงานเพื่อสร้างทุกอย่างเองค่ะ
เอ่ออีกเรื่อง เกือบทุกครั้งที่ทะเลาะกันมักจะมีคำพูดจากแฟนว่า
"ของทุกอย่างในบ้านหบังนี้คือเงินตู ไม่ใช่ตูที่จะเป็นคนออกแต่คือเมิง เสื้อผ้าลูกของใช้เมิงของเงินของตู จะออกก็ควรออกไปแต่ตัว" มักจะเจอคำนี้บ่อยๆ และสุดท้ายดิฉันทนไม่ได้ก็จบด้วยลงไม้ลงมือ ความคิดดิฉันมันไม่สมควรหลุดออกมาจากปากคนเป็นสามีเลยสักนิด อนาคตถ้าต้องแยกทางกันจริงๆ คนได้จนทะเบียนกันยังไงๆ เราก็ได้อะไรเลยคงจะแค่ย้ายออหจากบ้านหลังนั่น ขนเสื่อผ้าของใช้ส่วนตัว แค่นี้
เหนื่อยค่ะ เหนื่อยจริงๆ เดี๋ยวจะลงกระทู้เก่าๆ ให้หลายท่านอ่านนะคะ บ้างท่านอาจจะยังไม่ได้อ่าน