เพลงทางของฝุ่น ในฉบับชีวิตจริง :)

สวัสดีครับ ทุกๆคน... ผมขอเล่าตั้งแต่อดีตที่แสนหวานจนถึงปัจจุบันที่แสนเจ็บปวดเลยนะครับ เอ่อ..นี่เป็นกระทู้แรกของผมเลยนะ ผิดพลาดตรงไหนต้อง ขออภัยด้วยนะคร้าบ!! ทุกคนเคยแอบรักใครสักคนใช่มั้ยครับ แต่มีคนบ้าแบบผมมั้ย มาเริ่มกันเลย เช้าวันเสาที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป ..เมื่อสมัยที่ผมยังอยู่ ม.3 เป็นเช้าที่ผมโคตร ขก. เลยครับ กำลังนอนสบายๆอยากจะตื่นสายๆบ้างตามประสาเด็กๆทั่วไป แม่เรียกผมให้ไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะไปงานทำบุญบ้านของเพื่อนแม่ที่ต่างจังหวัด บอกเลยว่าง่วงมาก ไม่อยากไป แต่แม่บังคับพร้อมกับถือไม้ ! จะลุกจากที่นอนมั้ย !! #ลุกแล้วคร้าาบ พร้อมกลับวิ่งไปห้องน้ำ พอเสร็จกิจทุกอย่างก็ออกเดินทาง ระหว่างทางก็หลับไปสัปปะหงกไป ระยะทางจากบ้านผมไปบ้านเพื่อนแม่ก็หลายสิบกิโล ..."2ชม.ต่อมา " ก็ถึงที่หมาย สักที เป็นหมู่บ้านจัดสรร ทั่วๆไป ไม่ค่อยใหญ่โตอะไรมาก พอมาถึงหน้าบ้าน สิ่งที่ผมเห็นก็คือ มีหญิงสาวคนนึงเดินมาเปิดประตูที่หน้าบ้าน เอาละครับ!! จากง่วงๆหายเลยย 555!! แบบว่า เธอแทบจะหยุดทุกสิ่ง ณ เวลานั้น เธอผมยาว ม้วนปลายนิดๆ ตาโต จมูกนิด ปากบาง มีแก้มหน่อยๆ ผิวขาวพอดีๆไม่ถึงกับขาวมาก ตัวสูงประมาณ 164-165 เสื้อสีชมพูแขนสั้น กางเกงขาสั้นลายดอกไม้สีขาวเกือบถึงเข่า หุ่นดี แต่ขาใหญ่นิดนุง 555!! ^_^ ขอโทษครับ สมองผมมันจำได้ทุกอนูจริงๆ ^_^ จากนั้นทุกคนก็เข้าบ้าน แม่ผมไปช่วยจัดเตรียมอาหาร เพื่อถวายพระ ส่วนผมไปเล่นกับหมาที่บ้านเธออยู่ที่สวนข้างๆบ้าน จากนั้นก็เข้าไปทำพิธีการถวายเพลพระ อะไรจนเสร็จสิ้น เราก็มานั่งกินข้าวกัน สายตาผมมันหนีไม่พ้นจริงๆครับ แอบมองเธอไม่เลิกเลย แต่เธอไม่รู้ตัวหรอก หลังจากนั้นบรรดาญาติต่างๆเขาก็พากันกลับบ้าน เหลือแต่ครอบครัวผมที่ยังอยู่ คราวนี่ผมก็ได้รู้จักเธอ เธอชื่อไอซ์(นามสมมุติ)เรียนอยู่ ม.6 ใกล้จะจบแล้ว เรียนอยู่ที่โรงเรียนชื่อดังแห่งนึงในกรุงเทพฯ ใบ้ให้ เตรียมอุดมฯครับ ^0^ .. เธอน่ารักมาก ทั้งการวางตัวและคำพูด แถมเรียนเก่ง เอ่อ..(ผมคิดในใจโอ้โหวว) มาดูสารรูป ตัวเองนี่เอื้อมไม่ถึงเลยว่ะ รู้งี้แต่งตัวให้ดีกว่านี้มาก็ดี ผมใส่แค่เสื้อยืดธรรมดาๆ กางเกงสามส่วน  เท้าแตะ .. คุยไปได้สักพักเธอได้ชวนผม ไปเดินเล่นกับเจ้าไซบีเรียน รอบๆหมู่บ้าน เราได้คุยอะไรเยอะเลยแหละ อันที่จริง เป็นเธอซะมากกว่านะที่ชวนคุย ผมก็ตอบแบบสั้นๆ ถามมายาวๆตอบสั้นๆ ก็มันเขินนี่ให้ทำไงล่ะ จริงปะ! แต่ในใจแบบอยากจะคุยยันดึกไปเลย คุยจนถึงเช้าไปเลย แต่คงได้แค่คิด ผมรวบรวมความกล้า แล้วถามเธอว่า "พี่มีแฟนหรือยังครับ" เธออึ้งไปสักพักแล้วก็ขำลั่นเลย"- - ผมก็โอ้วว มันน่าขำตรงไหนเนี่ย แล้วเธอก็ตอบมาว่ายังไม่มี ทำไมจะจีบพี่หรอเด็กน้อย แล้วเธอก็ขำต่อ ผมนี่ก้มหน้าเดินเลยเขินนน !! อ้าาก!! และแล้วเวลาที่ผมเกลียดก็มาถึง เวลาที่จะต้องกลับ (ผมโคตรเสียดาย)อยากจะย้อนกลับไปสักพันรอบ มีอะไรอีกมากที่ผมอยากจะคุยกับเธอ แต่เอาวะยังไงผมก็ได้ถามในสิ่งที่อยากถามมากที่สุดไปแล้ว ผมบอกลาแบบเขินๆ ปนกับเสียใจนิดๆ (ในใจไม่อยากกลับเลย) "ผมไปแล้วนะครับ สวัสดีคร้าาบ เธอก็บอกแล้วเจอกันใหม่นะคะ ^_^ ผมฟินตั้งแต่กลับจนถึงบ้านเลย แล้วแบบว่าอยู่ในอาการ ที่คนเรียกกันว่า อินเลิฟล่ะมั้ง ตกหลุมรักอย่างหนักมาก !! เป็นแบบนี้เกือบ2อาทิตย์กว่าจนเพื่อนถาม ไปดางอังคารมาหรา ถึงได้นั่งลอยทั้งวันแบบนี้ ผมก็บอกเปล่า แค่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเฉยๆ ^_^ หลังจากตอนนั้นผ่านมาครึ่งปีกว่า ผมตัดสินใจทำสิ่งที่ มันอาจจะเรียกว่าบ้าก็ได้นะ แต่เพราะความรักอะนะมันทำได้ทุกอย่างแหละเนอะ ผมดูแผนที่ เส้นทางที่จะไปบ้านเธอวางแผนเตรียมทุกอย่าง ทั้งแผนที่ที่วาดลงในสมุดเรียน แล้วออกกำลังกายทุกวัน ผมคิดว่าถ้าสอบปลายภาคเสร็จผมจะไปหาเธอ ด้วยการปั่นจักรยาน !! และแล้วก็มาถึงวันที่ผมรอคอย ผมออกจากบ้านเกือบ9โมงแดดกำลังดีด้วยจักรยาน LA คันเล็กๆ ล้อ20นิ้ว!! ลองคิดภาพจักรยานBmxอะครับ คันเท่านั้นเลย ระยะทางไปกลับก็ร้อยกว่ากิโล ตอนนั้นอยู่แค่ ม.3 ยิ้มทะลึ่งไปแอบชอบรุ่นพี่ ม.6 ที่เป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ 5555 มันเหนื่อยมากครับ แดดก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ ก็ถึงจนได้เว้ย!เย้!!!! แต่" ไปถึงได้แค่ไปซุ่มๆมอง เห็นเธอเพียงแค่ผ่านๆตา แบบว่า ทำไมกูหายเหนื่อยเลยวะ ตังก็มีแค่20บาท ซื้อน้ำขวดลิตรกิน 555 ปั่นวนไปวนมาหน้าบ้านเขาเป็นสิบๆรอบแต่ไม่กล้าเข้าไป เขินน กลัว อายย อ้าากก! อยู่ได้ไม่ถึง ชม. ก็ต้องปั่นกลับเพราะเดี๋ยวแม่ตี ! ต้องกลับถึงบ้านก่อนแม่เลิกงาน5โมง แล้วแบบ ขากลับฝนยิ้มตกอะเปียกไปหมด ชุ่มฉ่ำมากก หนาวมาก แต่ต้องรีบกลับ สิ่งที่หวังตอนนี้คือ โอริโอ้ กับ ไวตามิ้ล ในตู้เย็น กลับถึงบ้านกุจะซัดให้เกลี้ยงเลย บวกกับกำลังใจ ที่ได้"แค่เห็นหน้าผ่านๆ" ก็ฟินได้ 555 #กลับมาคิดถึงตอนนั้นคือกูบ้าาป่าววะ  เด็กตัวแค่นั้น กับจักรยานคันเล็กๆ กับเงินแค่20บาท !! กูสามารถทำได้ว่ะ เพื่อคนที่ แอบรัก ... ก็ได้เพียงแค่นั้นแหละ ... เศร้า เพราะต้องยอมรับว่าเรายังเด็กแล้วหนังหน้าก็ไม่ได้ดีอะไรมากนัก ได้แต่ทำใจ 555 แต่ก็ไม่เคยลืม #ตอนนี้ก็ยังคงรักอยู่นะ แต่คงเป็นแบบพี่น้องไปแล้วล่ะ ^_^ หลังจากวันนั้น ก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย #โคตรเสียใจ เพราะเธอขึ้นมหาลัย แล้วไปอยู่หอ แต่ผมไม่รู้ว่าเธอเข้าที่ไหน ซึ่งผมก็ไม่ได้ติดต่อกับเธออีกเลย  มา2-3ปี เป็นช่วงชีวิตที่ทรมานอยู่ไม่น้อย แต่เอาวะคนเราต้องก้าวต่อไปข้างหน้า และแล้วโชคชะตามันก็เล่นผมเข้าแล้วล่ะ ผมได้มาเจอเธออีกครั้งที่    มหาลัย!ในงานรับน้อง !!! ผมเฟรชชี่ ส่วนเธอเป็นสตาฟ คุมรุ่นน้อง !!! ยังไม่จบนะคร้าาบ เรื่องราวผมที่หลงรักผู่หญิงคนนี้ มันพึ่งเริ่มในรั้วมหาลัยนี่แหละครับ มีทั้งสุขทั้งทุกข์ แล้วร้องไห้ เรื่องราวอีกยาวมากครับ เดี่ยวมาต่อนะค้าบแล้วเจอกัน  สวัสดีครับ ^_^ หากผมเขียนเหมือนโอเว่อเกินไป แฮร่ๆคือตัวตน ผมเป็นแบบนี้ ขอโทษด้วยนะคร๊าบ