ก่อนอื่นผมขอโทษที่รบกวนสมาชิกทุกท่านที่เข้ามาอ่านในกระทู้ที่ผมจะขอคำแนะนำ จากทุกท่าน
แต่ปัญหาชีวิตที่อยู่ในช่วงดิ่งลงเหวของผม บางคนอาจจะมองว่าปัญหาของผมนั้นมันดูน่ารำคาญ ทำตัวเองทั้งนั้น เป็นปัญหาของสังคมน่าเอือมระอา
ที่ผมคิดแบบนั้นเพราะตัวผมเองยังคอยคิดสมน้ำหน้าตัวเองทุกครั้งที่มานึกย้อนกับสิ่งที่เราพลาด สูญเสีย อะไรหลายๆอย่างที่มันรู้สึกแบบไม่สามารถเริ่มต้นหรือสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้อีก นั่นคืออนาคตของผม
ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากที่ผมได้ทำร้ายตัวเองด้วยการเข้าไปยุ่งกับสิ่งเสพติด ผมได้สัมผัสกับมันครั้งเเรกเมื่อตอนเรียน ผมจบมัธยมต้นเเล้วเข้าสู่ช่วงมัธยมปลาย
จริงๆผมได้เห็นกับสิ่งพวกนี้ตั้งเเต่ อยู่ ม.3 ตอนนั้นโดดเรียนไปบ้านชวนกันไปเเล้วในนั้นก็มีอุปกรณ์เสพ และยาอยู่ด้วย เพื่อนก็ชวนผมลองเล่นนะ แต่ผมปฏิเสธแบบเด็ดขาด เพราะตอนนั้นผมจำได้ว่าผมแอนตี้กับอะไรพวกนี้มากไม่ว่าจะเป็นบุหรี่หรืออะไรก็ตาม และในความรู้สึกผมตอนนั้นคือกลัวมากเพราะได้เห็นเป้นครั้งเเรก คิดไปไกลเลยว่าท่าเเม่รู้เรื่องว่าเราโดดเรียนเเล้วมาเจอกับสิ่งไม่ดีพวกนี้เข้าอีกไม่ต้องคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วก็ผ่านมาได้ด้วยดี แต่พอโตขึ้น สงคมก็เริ่มกว้างขึ้น ผมเริ่มเที่ยวกลางคืนแล้วก็รู้ตัวเองว่าผมเริ่มติดเที่ยวกลางคืน ได้ดื่มได้กินได้เจอเพื่อน เเต่ปัจจัยที่ผมต้องออกเที่ยวกลางคืนไม่ได้มีอะไรพัวพันเกี่ยวกับสิ่งเสพติดเเต่อย่างใด เพราะผมก็ยังคงความรู้สึกกลัวกับสิ่งพวกนี้มาก เพราะมีตัวอย่างให้เห็นตั้งเเต่ เรียนอยู่ ม.ต้นเเล้ว เพราะพวกที่ยุ่งอะไรกับสิ่งไม่ดีพวกนี้มักจะเหลวเเหลกมั่ง เรียนไม่จบ ม.ต้น มั่ง
จนเริ่มมามีปัญหากับครอบครัวเรื่องที่ผมติดเที่ยว แต่ผมคิดต่างจากที่แม่คอยด่าคอยเตือน ผมคิดเเค่ว่า แค่เที่ยว มันไม่กระทบต่อชีวิตต่อการเรียน ของผมหรอก ปัญหานี้ทำให้เเม่ผมมีความคิดว่า ผมติดยา เค้าพาผมไปตรวจหาสารเสพติดทันที ซึ่งเป้นอะไรที่ผมเสียใจมาก เเละอายมากเพราะที่ไปตรวจก็คือป้อมตำรวจใกล้ๆหมู่บ้านนั่นเอง ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องคิดดูถูกผมขนาดนั้นดูผมเป็นเด็กมีปัญหาถึงกับต้องพึ่งสิ่งเสพติดเลยหรอ มันทำให้ผมคิดประชดตัวเองจากสิ่งที่ผมเกลียดทั้งหมดผมเริ่ม หันมาทดลอง ซึ่งของพวกนี้ไม่ยากเลยท่าคิดจะลอง แล้วก็รู้เลยว่า แต่มันยากมากที่คิดจะเลิก อย่างเเรกที่ผมเริ่มและเป็นอย่างเดียวที่ผมหลุดไม่พ้นก็คือ ยาไอซ์ พอได้ลองก็เสพมันรู้สึกหัวสมองทุกอย่างมัน เบา โปร่ง โล่ง แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่ติดอะไม่มีก็ไม่เล่น มีก็เล่น เเล้วเวลาที่ผมเล่นผมไม่เคยที่จะเสียเงินกับสิ่งของไม่ดีพวกนี้เลย ผมจะเป็นแบบเพื่อนชวนก็ไป ซึ่งเพื่อนพวกนี้ก็เป็นพวกที่ไม่เรียนเเล้ว ก็รู้จักตามสถานบันเทิงต่างๆ เพื่อนสมัย ม.ต้น ตัวผมเริ่มเปลี่ยนไปแบบไม่รู้ตัว เพื่อนที่โรงเรียนทักแต่ไม่มีใครรู้ว่าผมเสพยาหรืออะไรแต่ผมเริ่มหยุดเรียนบ่อย เรียนไม่ครบทุกอาทิตย์ ยังรู้สึกว่าไร้สาระ ทุกคนดูน่ารำคาญ ไม่ฟังใครทั้งนั้นเพราะผมคิดว่าไม่มีใครมารู้ดีไปมากกว่าตัวผมว่าผมกำลังทำอะไรอยู่แต่เวลานานเข้า ผมเริ่มรู้สึกว่าคนรอบข้างของผมเริ่มทำตัวห่าง เพื่อนในกลุ่มเริ่มที่จะมองข้ามตัวผม ทั้งที่เมื่อก่อนจะทำอะไรสักอย่างผมจะดูออกเป็นผู้นำตลอด แต่ผมไม่สนใจหรอกเพราะผมก็ไม่ได้ง้อใครทั้งนั้นเวลามีรายงานหรืออะไร ผมก็เป็นคนจัดการด้วยตัวเองได้ตลอดแต่ก็ไม่เป็นอย่างที่ผมคิด ทุกอย่างล้มเหลวมิดเทอมเกรดออกติด มส เกือบสิบตัว เนื่องจากผมเข้าเรียนไม่ครบกำหนด โดนเชิญผู้ปกครอง แต่ก็ผ่านมาได้ เเล้วผมก็รู้ว่ามันหนักมากเเล้วผมจึงยอมสารภาพกับเเม่ด้วยตัวเองว่าที่เป้นเเบบนี้เพราะอะไร เเม่บอกว่าเค้ารู้ตั้งนานเเล้วเเต่รอให้ผมยอมรับด้วยตัวเอง เค้ารู้สึกเหมือนได้ลูกคนเดิมคืนที่ผมเข้าไปสารภาพกับซึ่งนั่นก็แปลว่าผมตั้งใจที่จะเลิกจริงๆ แล้วผมก็ทำได้เพราะผมเลิกติดต่อกับเพื่อนที่เสพยาด้วยกันเที่ยวด้วยกันทั้งหมด เเต่พอกลับไปใช้ชีวิตเเบบปกติไปโรงเรียนเหมือนเดิม เป็นเด็กนักเรียนที่มีหน้าที่เเค่เรียน แต่สังคมสิ่งรอบข้างทุกอย่างในตอนนั้นไม่เหมือนเดิมกับผมอีกต่อไปเเล้ว เเล้วมักจะมีปัญหาหลายๆอย่างเข้ามาลุมล้อม ซึ่งท่าเป็นเมื่อก่อนผมคิดว่าผมสามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมอ่อนแอมาก ไม่ว่าจะเป็นคำพูดของคนรอบข้างอะไรก็ตามมันมากระทบกับจิตใจผมมาก ทำให้ผมต้องกับไปใช้ยาเสพติดอีกครั้งซึ่งครั้งนี้นี่คือนรกของจริง ผมไม่ไปโรงเรียนเรียนเป็นเทอม อยู่เเต่ห้องเพื่อนถึงเวลาเลิกเรียนก็กลับบ้านบางทีก็ไม่กลับ จนทำให้ผมโดนไล่ออกจากโรงเรียน และทุกคนก็เอือมระอาผม ผมก็เข้าใจผิดครั้งเเรกย่อมมีโอกาสแก้ตัวใหม่เสมอ แต่ผิดครั้งที่สองเเล้วยังเป็นเรื่องเดิม คงไม่มีใครอยากมองหน้าผมอีกเเล้ว ผมรู้สึกตัวเองไร้ค่าเพื่อนให้ยาเล่น บางครั้งก็พูดกระแทกใส่ผมบางไม่เหมือนเมื่อก่อนเหมือนคนหมดประโยชน์หรืออาจจะเพราะอยู่ๆผมเคยหายไปจากพวกเขา ทั้งๆที่ผมไม่เคยง้อใครจนตอนนี้ผมไม่เหลือความหยิ่งในตัวเองเลย ทุกอย่างดูมืด ดาร์กไปหมด ความรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกนี้ไม่เหลือใครอีกเเล้ว พ่อเเม่ก็ไม่ค่อยพูดด้วยเลยตั้งเเต่โดนไล่ออกจากโรงเรียน คงคิดว่าไม่ต้องหวังอะไรในตัวเราอีกเเล้ว ดูไร้ค่า แต่สิ่งพวกนี้ก็กดดันทำให้ผมอยากให้ทุกอย่างที่ดูถูกผมที่เมินผม กลับมาสนใจในตัวผมเหมือนเดิม ผมวางเเพลนไว้ว่าจะไปสมัครเรียน กศน เเล้วจะไปหางานทำจะได้มีรายได้เป็นของตัวเองช่วยเหลือพ่อเเม่เรื่องค่าใช้จ่ายทางบ้านมั้ง เผื่อเค้าจะได้เห็นความพยายามของผมอีกครั้ง แต่มันก็รู้สึกยากเหลือเกิน เเล้วก็รู้สึกอยากใช้ยาทุกครั้งเวลาที่ผมรู้สึกนอยตัวเอง ทรมานมาก สมองผมก็ดูช้าไปหมด เอ๋อ ขี้ลืม บางทีก็อยู่คนเดียวก็ร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆ ผมรู้สึกว่าทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยน ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม ความสุขที่เคยมีมันหายไปหมด ผมพยายามห้ามตัวเองไม่ให้กลับไปซ้ำอีกเเต่ก็ยังมีมั้งที่กลับไปใช้ นานๆทีเดือนละครั้งถึงสองครั้ง แต่ก็ทำให้ลืมทุกอย่างได้ชั่วคราวเเล้วกลับมารู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม อยากหายไปเลยไม่อยากรับรู้อะไรอีกเเล้ว ผมอยากหยุดเเล้ว มันเหนื่อยมากผมอายุเพิ่งจะย่าง 19 ต้องเจออะไรขนาดนี้เลยหรอ แล้วสุดท้ายก็ วกกลับมาน้ำหน้าตัวเองตามเคย ตัดโอกาสตัดอนาคตตัวเอง ทุกอย่างล้วนทำเองไม่ได้มีใครบังคับทำเอง เป้นเหตุผลที่ไม่สามารถคุยกับเเม่ได้อีกเเล้วครับกับปัญหาเรื่องนี้ของผม คิดอย่างเดียวว่าตั้งเเก้ไขด้วยตัวเองคุยกับใครคงจะไม่มีใครอยากรับฟังเเล้ว แต่ก็อยากได้คำแนะนำบ้าง ความรู้สึกมันเหมือนผมไม่เหลือใครเเล้วจริงๆนะ
ข้อความไร้สาระพวกนี้อาจจะดูยาวจนขี้เกียจอ่าน แต่นี้คือเรื่องราวทั้งหมดที่ทำให้ผมมาอยู่จุดนี้ได้ จุดที่ต่ำที่สุดจุดที่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน อาการของผมตอนนี้ไม่ได้ติดถึงขั้นกับว่าต้องเสพทุกวัน อย่างที่ผมกล่าวไว้นานๆทีจริงๆผมจะกลับไปเสพ แต่ผมคิดว่าผมสามารถไม่เสพอีกเลยก็ทำได้ แต่ผมอยากรู้ว่าความรู้สึกแย่พวกนี้ สภาพจิตใจเเบบนี้ต้องใช้เวลานานเเค่ไหนถึงฟื้นฟูตัวเองได้ ทุกอย่างมันดูลบไปหมด ไม่ว่าอะไรก็ตาม ผมไม่อยากเป็นเเบบนี้อีกเเล้ว
อยากได้ความสุขของผมคืนมา ผมไม่อยากกลับเข้าไปหามันอีก
ขอบคุณบางท่านที่ทนอ่านเรื่องราวชีวิตของเด็กเหลวเเหลกจนจบ ขอบคุณครับ
ใครเคยลงนรก แล้วสามารถผลักดันตัวเองให้หลุดพ้นขึ้นมาใช้ชีวิตแบบปกติเหมือนคนทั่วไป ช่วยแนะนำหน่อยครับ
แต่ปัญหาชีวิตที่อยู่ในช่วงดิ่งลงเหวของผม บางคนอาจจะมองว่าปัญหาของผมนั้นมันดูน่ารำคาญ ทำตัวเองทั้งนั้น เป็นปัญหาของสังคมน่าเอือมระอา
ที่ผมคิดแบบนั้นเพราะตัวผมเองยังคอยคิดสมน้ำหน้าตัวเองทุกครั้งที่มานึกย้อนกับสิ่งที่เราพลาด สูญเสีย อะไรหลายๆอย่างที่มันรู้สึกแบบไม่สามารถเริ่มต้นหรือสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้อีก นั่นคืออนาคตของผม
ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากที่ผมได้ทำร้ายตัวเองด้วยการเข้าไปยุ่งกับสิ่งเสพติด ผมได้สัมผัสกับมันครั้งเเรกเมื่อตอนเรียน ผมจบมัธยมต้นเเล้วเข้าสู่ช่วงมัธยมปลาย
จริงๆผมได้เห็นกับสิ่งพวกนี้ตั้งเเต่ อยู่ ม.3 ตอนนั้นโดดเรียนไปบ้านชวนกันไปเเล้วในนั้นก็มีอุปกรณ์เสพ และยาอยู่ด้วย เพื่อนก็ชวนผมลองเล่นนะ แต่ผมปฏิเสธแบบเด็ดขาด เพราะตอนนั้นผมจำได้ว่าผมแอนตี้กับอะไรพวกนี้มากไม่ว่าจะเป็นบุหรี่หรืออะไรก็ตาม และในความรู้สึกผมตอนนั้นคือกลัวมากเพราะได้เห็นเป้นครั้งเเรก คิดไปไกลเลยว่าท่าเเม่รู้เรื่องว่าเราโดดเรียนเเล้วมาเจอกับสิ่งไม่ดีพวกนี้เข้าอีกไม่ต้องคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วก็ผ่านมาได้ด้วยดี แต่พอโตขึ้น สงคมก็เริ่มกว้างขึ้น ผมเริ่มเที่ยวกลางคืนแล้วก็รู้ตัวเองว่าผมเริ่มติดเที่ยวกลางคืน ได้ดื่มได้กินได้เจอเพื่อน เเต่ปัจจัยที่ผมต้องออกเที่ยวกลางคืนไม่ได้มีอะไรพัวพันเกี่ยวกับสิ่งเสพติดเเต่อย่างใด เพราะผมก็ยังคงความรู้สึกกลัวกับสิ่งพวกนี้มาก เพราะมีตัวอย่างให้เห็นตั้งเเต่ เรียนอยู่ ม.ต้นเเล้ว เพราะพวกที่ยุ่งอะไรกับสิ่งไม่ดีพวกนี้มักจะเหลวเเหลกมั่ง เรียนไม่จบ ม.ต้น มั่ง
จนเริ่มมามีปัญหากับครอบครัวเรื่องที่ผมติดเที่ยว แต่ผมคิดต่างจากที่แม่คอยด่าคอยเตือน ผมคิดเเค่ว่า แค่เที่ยว มันไม่กระทบต่อชีวิตต่อการเรียน ของผมหรอก ปัญหานี้ทำให้เเม่ผมมีความคิดว่า ผมติดยา เค้าพาผมไปตรวจหาสารเสพติดทันที ซึ่งเป้นอะไรที่ผมเสียใจมาก เเละอายมากเพราะที่ไปตรวจก็คือป้อมตำรวจใกล้ๆหมู่บ้านนั่นเอง ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องคิดดูถูกผมขนาดนั้นดูผมเป็นเด็กมีปัญหาถึงกับต้องพึ่งสิ่งเสพติดเลยหรอ มันทำให้ผมคิดประชดตัวเองจากสิ่งที่ผมเกลียดทั้งหมดผมเริ่ม หันมาทดลอง ซึ่งของพวกนี้ไม่ยากเลยท่าคิดจะลอง แล้วก็รู้เลยว่า แต่มันยากมากที่คิดจะเลิก อย่างเเรกที่ผมเริ่มและเป็นอย่างเดียวที่ผมหลุดไม่พ้นก็คือ ยาไอซ์ พอได้ลองก็เสพมันรู้สึกหัวสมองทุกอย่างมัน เบา โปร่ง โล่ง แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่ติดอะไม่มีก็ไม่เล่น มีก็เล่น เเล้วเวลาที่ผมเล่นผมไม่เคยที่จะเสียเงินกับสิ่งของไม่ดีพวกนี้เลย ผมจะเป็นแบบเพื่อนชวนก็ไป ซึ่งเพื่อนพวกนี้ก็เป็นพวกที่ไม่เรียนเเล้ว ก็รู้จักตามสถานบันเทิงต่างๆ เพื่อนสมัย ม.ต้น ตัวผมเริ่มเปลี่ยนไปแบบไม่รู้ตัว เพื่อนที่โรงเรียนทักแต่ไม่มีใครรู้ว่าผมเสพยาหรืออะไรแต่ผมเริ่มหยุดเรียนบ่อย เรียนไม่ครบทุกอาทิตย์ ยังรู้สึกว่าไร้สาระ ทุกคนดูน่ารำคาญ ไม่ฟังใครทั้งนั้นเพราะผมคิดว่าไม่มีใครมารู้ดีไปมากกว่าตัวผมว่าผมกำลังทำอะไรอยู่แต่เวลานานเข้า ผมเริ่มรู้สึกว่าคนรอบข้างของผมเริ่มทำตัวห่าง เพื่อนในกลุ่มเริ่มที่จะมองข้ามตัวผม ทั้งที่เมื่อก่อนจะทำอะไรสักอย่างผมจะดูออกเป็นผู้นำตลอด แต่ผมไม่สนใจหรอกเพราะผมก็ไม่ได้ง้อใครทั้งนั้นเวลามีรายงานหรืออะไร ผมก็เป็นคนจัดการด้วยตัวเองได้ตลอดแต่ก็ไม่เป็นอย่างที่ผมคิด ทุกอย่างล้มเหลวมิดเทอมเกรดออกติด มส เกือบสิบตัว เนื่องจากผมเข้าเรียนไม่ครบกำหนด โดนเชิญผู้ปกครอง แต่ก็ผ่านมาได้ เเล้วผมก็รู้ว่ามันหนักมากเเล้วผมจึงยอมสารภาพกับเเม่ด้วยตัวเองว่าที่เป้นเเบบนี้เพราะอะไร เเม่บอกว่าเค้ารู้ตั้งนานเเล้วเเต่รอให้ผมยอมรับด้วยตัวเอง เค้ารู้สึกเหมือนได้ลูกคนเดิมคืนที่ผมเข้าไปสารภาพกับซึ่งนั่นก็แปลว่าผมตั้งใจที่จะเลิกจริงๆ แล้วผมก็ทำได้เพราะผมเลิกติดต่อกับเพื่อนที่เสพยาด้วยกันเที่ยวด้วยกันทั้งหมด เเต่พอกลับไปใช้ชีวิตเเบบปกติไปโรงเรียนเหมือนเดิม เป็นเด็กนักเรียนที่มีหน้าที่เเค่เรียน แต่สังคมสิ่งรอบข้างทุกอย่างในตอนนั้นไม่เหมือนเดิมกับผมอีกต่อไปเเล้ว เเล้วมักจะมีปัญหาหลายๆอย่างเข้ามาลุมล้อม ซึ่งท่าเป็นเมื่อก่อนผมคิดว่าผมสามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมอ่อนแอมาก ไม่ว่าจะเป็นคำพูดของคนรอบข้างอะไรก็ตามมันมากระทบกับจิตใจผมมาก ทำให้ผมต้องกับไปใช้ยาเสพติดอีกครั้งซึ่งครั้งนี้นี่คือนรกของจริง ผมไม่ไปโรงเรียนเรียนเป็นเทอม อยู่เเต่ห้องเพื่อนถึงเวลาเลิกเรียนก็กลับบ้านบางทีก็ไม่กลับ จนทำให้ผมโดนไล่ออกจากโรงเรียน และทุกคนก็เอือมระอาผม ผมก็เข้าใจผิดครั้งเเรกย่อมมีโอกาสแก้ตัวใหม่เสมอ แต่ผิดครั้งที่สองเเล้วยังเป็นเรื่องเดิม คงไม่มีใครอยากมองหน้าผมอีกเเล้ว ผมรู้สึกตัวเองไร้ค่าเพื่อนให้ยาเล่น บางครั้งก็พูดกระแทกใส่ผมบางไม่เหมือนเมื่อก่อนเหมือนคนหมดประโยชน์หรืออาจจะเพราะอยู่ๆผมเคยหายไปจากพวกเขา ทั้งๆที่ผมไม่เคยง้อใครจนตอนนี้ผมไม่เหลือความหยิ่งในตัวเองเลย ทุกอย่างดูมืด ดาร์กไปหมด ความรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกนี้ไม่เหลือใครอีกเเล้ว พ่อเเม่ก็ไม่ค่อยพูดด้วยเลยตั้งเเต่โดนไล่ออกจากโรงเรียน คงคิดว่าไม่ต้องหวังอะไรในตัวเราอีกเเล้ว ดูไร้ค่า แต่สิ่งพวกนี้ก็กดดันทำให้ผมอยากให้ทุกอย่างที่ดูถูกผมที่เมินผม กลับมาสนใจในตัวผมเหมือนเดิม ผมวางเเพลนไว้ว่าจะไปสมัครเรียน กศน เเล้วจะไปหางานทำจะได้มีรายได้เป็นของตัวเองช่วยเหลือพ่อเเม่เรื่องค่าใช้จ่ายทางบ้านมั้ง เผื่อเค้าจะได้เห็นความพยายามของผมอีกครั้ง แต่มันก็รู้สึกยากเหลือเกิน เเล้วก็รู้สึกอยากใช้ยาทุกครั้งเวลาที่ผมรู้สึกนอยตัวเอง ทรมานมาก สมองผมก็ดูช้าไปหมด เอ๋อ ขี้ลืม บางทีก็อยู่คนเดียวก็ร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆ ผมรู้สึกว่าทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยน ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม ความสุขที่เคยมีมันหายไปหมด ผมพยายามห้ามตัวเองไม่ให้กลับไปซ้ำอีกเเต่ก็ยังมีมั้งที่กลับไปใช้ นานๆทีเดือนละครั้งถึงสองครั้ง แต่ก็ทำให้ลืมทุกอย่างได้ชั่วคราวเเล้วกลับมารู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม อยากหายไปเลยไม่อยากรับรู้อะไรอีกเเล้ว ผมอยากหยุดเเล้ว มันเหนื่อยมากผมอายุเพิ่งจะย่าง 19 ต้องเจออะไรขนาดนี้เลยหรอ แล้วสุดท้ายก็ วกกลับมาน้ำหน้าตัวเองตามเคย ตัดโอกาสตัดอนาคตตัวเอง ทุกอย่างล้วนทำเองไม่ได้มีใครบังคับทำเอง เป้นเหตุผลที่ไม่สามารถคุยกับเเม่ได้อีกเเล้วครับกับปัญหาเรื่องนี้ของผม คิดอย่างเดียวว่าตั้งเเก้ไขด้วยตัวเองคุยกับใครคงจะไม่มีใครอยากรับฟังเเล้ว แต่ก็อยากได้คำแนะนำบ้าง ความรู้สึกมันเหมือนผมไม่เหลือใครเเล้วจริงๆนะ
ข้อความไร้สาระพวกนี้อาจจะดูยาวจนขี้เกียจอ่าน แต่นี้คือเรื่องราวทั้งหมดที่ทำให้ผมมาอยู่จุดนี้ได้ จุดที่ต่ำที่สุดจุดที่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน อาการของผมตอนนี้ไม่ได้ติดถึงขั้นกับว่าต้องเสพทุกวัน อย่างที่ผมกล่าวไว้นานๆทีจริงๆผมจะกลับไปเสพ แต่ผมคิดว่าผมสามารถไม่เสพอีกเลยก็ทำได้ แต่ผมอยากรู้ว่าความรู้สึกแย่พวกนี้ สภาพจิตใจเเบบนี้ต้องใช้เวลานานเเค่ไหนถึงฟื้นฟูตัวเองได้ ทุกอย่างมันดูลบไปหมด ไม่ว่าอะไรก็ตาม ผมไม่อยากเป็นเเบบนี้อีกเเล้ว
อยากได้ความสุขของผมคืนมา ผมไม่อยากกลับเข้าไปหามันอีก
ขอบคุณบางท่านที่ทนอ่านเรื่องราวชีวิตของเด็กเหลวเเหลกจนจบ ขอบคุณครับ