สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะ
เราเข้ามาเรียนมหาลัยที่ กทม. ตอนนั้นเรามีความคิดว่า เราเบื่อบ้านมาก เราอยากมาเจออะไรใหม่ๆ เจอสถานที่ใหม่
เจอคนใหม่ๆ หาประสบการณ์ไปเรื่อยๆ ใครที่คิดจะมาเรียนที่นี้เราคิดว่าเจอสถานที่ใหม่ๆ สไตส์การแต่งตัวมากมาย ร้านเสื้อผ้าถูกๆเยอะมากถูกกว่าบ้านเราเยอะมาก แต่มีอย่างนึงที่เราปรับตัวไม่ค่อยจะได้
เรื่องอาหารการกิน คือบ้านเรากินรสชาติเผ็ด พอมาอยู่ กทม.ต้องใส่พริกน้ำปลา3-4 ช้อนเพื่อที่จะได้รสชาติเผ็ด 55555
แต่พอเราอยู่มาแล้ว2ปีกว่าแล้วค่ะ ตอนมาแรกๆทุกอย่างมันCool มากค่ะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันน่าเบื่อไปหมด ไม่มีอะไรให้สนุกเลย แม้กระทั่งเพื่อน เหมือนทุกวันนี้เราทำอะไรซ้ำๆ อะไรที่เค้าบอกว่าอยู่กทม.แล้วจะมีความสุข อะไรที่เขาบอกว่ามาเรียนกทม.สิ่สบายจะตาย จะได้ไม่ต้องอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ รู้ไหมเวลาเหงามากๆนี่มันทรมานน่ะ เวลาหิวมากๆนี่แล้วไม่มีเงินซื้อข้าวนี่มันแย่มากๆน่ะ เบื่อที่จะอยู่ที่ กทม.ทุกอย่างมันคือหน้ากาก เวลาป่วยก็ไม่กล้าบอกพ่อแม่กลัวแกเป็นห่วง อยากให้แกสบายใจ(ตรงนี่แหละที่เราร้องไห้บ่อย) อยากมีคนดูแลเหมือนตอนอยู่บ้าน แฟนก็กลับไปทำงานที่บ้านแล้วตรงนี่แหละพีค เหมือนมาถึง กทม.แบบเต็มตัว ต้องทำอะไรคนเดียว ไม่มีคนช่วย ไม่มีคนคอยดูแลตอนป่วยแล้ว เราบอกที่บ้านไปว่าเราโอเค แต่จริงๆแล้วไม่โอเคเลย
มันคือสังคมเมืองที่เห็นแก่ตัว(สำหรับคนต่างจังหวัดแบบหนู) กลายเป็นว่ามันว่างเปล่าจริงๆน่ะ ตื่นมาตอนเช้าไปมอ.เรียนเสร็จกลับมาหอ ถึงวันไปทำงาน
ตื่นตั้งแต่ตี4เพื่อที่จะไปทำงาน เราน่าจะได้ประสบการณ์ การใช้ชีวิตกับคนหมู่มาก การได้เจอแสงสีเสียง
ข้อเสียสำหรับเรา คือเราเหงามาก คิดถึงพ่อกับแม่มาก เรายังงงเลยว่าเรามาเรียนที่นี่ทำไม เพระาอะไร อยู่บ้านสบายจะตาย
ตอนที่พิมพ์อยู่นี่น้ำตาเราไหลไปด้วย มันแย่มากสำหรับเด็กต่างจังหวัดแบบเรา
สำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวใน กทม.
เราเข้ามาเรียนมหาลัยที่ กทม. ตอนนั้นเรามีความคิดว่า เราเบื่อบ้านมาก เราอยากมาเจออะไรใหม่ๆ เจอสถานที่ใหม่
เจอคนใหม่ๆ หาประสบการณ์ไปเรื่อยๆ ใครที่คิดจะมาเรียนที่นี้เราคิดว่าเจอสถานที่ใหม่ๆ สไตส์การแต่งตัวมากมาย ร้านเสื้อผ้าถูกๆเยอะมากถูกกว่าบ้านเราเยอะมาก แต่มีอย่างนึงที่เราปรับตัวไม่ค่อยจะได้
เรื่องอาหารการกิน คือบ้านเรากินรสชาติเผ็ด พอมาอยู่ กทม.ต้องใส่พริกน้ำปลา3-4 ช้อนเพื่อที่จะได้รสชาติเผ็ด 55555
แต่พอเราอยู่มาแล้ว2ปีกว่าแล้วค่ะ ตอนมาแรกๆทุกอย่างมันCool มากค่ะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันน่าเบื่อไปหมด ไม่มีอะไรให้สนุกเลย แม้กระทั่งเพื่อน เหมือนทุกวันนี้เราทำอะไรซ้ำๆ อะไรที่เค้าบอกว่าอยู่กทม.แล้วจะมีความสุข อะไรที่เขาบอกว่ามาเรียนกทม.สิ่สบายจะตาย จะได้ไม่ต้องอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ รู้ไหมเวลาเหงามากๆนี่มันทรมานน่ะ เวลาหิวมากๆนี่แล้วไม่มีเงินซื้อข้าวนี่มันแย่มากๆน่ะ เบื่อที่จะอยู่ที่ กทม.ทุกอย่างมันคือหน้ากาก เวลาป่วยก็ไม่กล้าบอกพ่อแม่กลัวแกเป็นห่วง อยากให้แกสบายใจ(ตรงนี่แหละที่เราร้องไห้บ่อย) อยากมีคนดูแลเหมือนตอนอยู่บ้าน แฟนก็กลับไปทำงานที่บ้านแล้วตรงนี่แหละพีค เหมือนมาถึง กทม.แบบเต็มตัว ต้องทำอะไรคนเดียว ไม่มีคนช่วย ไม่มีคนคอยดูแลตอนป่วยแล้ว เราบอกที่บ้านไปว่าเราโอเค แต่จริงๆแล้วไม่โอเคเลย
มันคือสังคมเมืองที่เห็นแก่ตัว(สำหรับคนต่างจังหวัดแบบหนู) กลายเป็นว่ามันว่างเปล่าจริงๆน่ะ ตื่นมาตอนเช้าไปมอ.เรียนเสร็จกลับมาหอ ถึงวันไปทำงาน
ตื่นตั้งแต่ตี4เพื่อที่จะไปทำงาน เราน่าจะได้ประสบการณ์ การใช้ชีวิตกับคนหมู่มาก การได้เจอแสงสีเสียง
ข้อเสียสำหรับเรา คือเราเหงามาก คิดถึงพ่อกับแม่มาก เรายังงงเลยว่าเรามาเรียนที่นี่ทำไม เพระาอะไร อยู่บ้านสบายจะตาย
ตอนที่พิมพ์อยู่นี่น้ำตาเราไหลไปด้วย มันแย่มากสำหรับเด็กต่างจังหวัดแบบเรา