คือมีแฟนแล้วค่ะ แฟนเป็นนักกีฬา

โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนหวั่นไหวง่าย เจอใครคนนั้นคนนี้มาเต๊าะทีก็หวั่นไหว 55555 (แอบชั่วนิสๆ) แล้วมีมาวันหนึ่งรู้สึกว่าเราเข้ากะเค้าไม่ได้ แต่เค้าดีกะเรามาก เอาใจใส่ รักเรามาก แต่เราต่างกับเขา เราชอบบังคับเค้า เราชอบว่าเค้าแบบนั้นแบบนี้ในใจก็แอบคิดเหมือนกันว่า เค้าคงเบื่อคนแบบเรา แต่ในใจเราก็รักเค้าเหมือนกันนะ แต่เค้าไม่เคยวีนเคยว่าเราเลย แต่แฟนไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ สุดท้ายก็ขอห่าง แต่เค้าบอกว่าไม่ขอห่าง แต่เราก็เอ้อเอาวะ อีกสักหน่อยก็ได้ เผื่อดีขึ้น แต่เราทำพังเอง สุดท้ายเค้าก็ยอม แต่เค้าถามว่า คุยกันทุกวันได้อยู่ใช่ป่ะ เราก็บอกว่าได้ เพราะเราไม่ได้อยากเลิก แค่อยากลดสถานะลง เพราะเราคิดมาตลอดว่า เวลาคุยกันตอนยังไม่คบมันดีกว่าตอนเป็นแฟน เพราะเป็นแฟนแล้วเรากลัว เราระแวงว่าเขาจะไปคุยกะคนนั้นคนนนี้ เราขี้หึง แฮ่ะๆๆ

แต่ตอนที่คุยกันยังไม่คบเป็นแฟนรู้สึกว่ามันสบายใจกว่า แต่มันก็มีข้อเสียตรงที่ว่า มันไม่มีสิทธิ์หึงเขาอ่ะค่ะ -*- ทุกคิดว่าทำแบบนี้มันดีไหมง่ะ?
ความสัมพันธ์แบบนี้มันมีอยู่ไหม? แล้วทำไปมันจะดีไหม?