รักครั้งแรก
รักครั้งแรกของเราเป็นพี่ชายคนหนึ่งที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เรายังเด็ก คือบ้านเกิดเราเป็นหอพักชาย (อิจฉาป่ะ ><) พี่เค้ามาอาศัยอยู่กับเราตั้งแต่พี่เค้าเรียน มัธยม ส่วนเราหรอ อนุบาล 5555++ คือเห็นกันตั้งแต่เล็กๆอ่ะ ความเหมือนที่แตกต่างระหว่างเราสองคนคือ พี่เค้าเรียนเก่งมากกกก ส่วนเราท้ายๆ ห๊า ห๊า พี่เค้าขยันอ่านหนังสือมากกกก ส่วนเราไม่เคยอ่าน (เหมือนตรงไหนฟระ)
โดนตี
เคยมีครั้งนึงตอนเราเด็กๆ เราโดนย่าตี จำได้แม่นเลยว่าพี่เค้ามายืนหัวเราะเราอยู่ข้างๆ ตอนนั้นเราโกรธมากกกกก สายตาเค้าแบบสมน้ำหน้า หัวเราะสะใจมาก เรานี่เจ็บแทบตาย โกรธเลยตอนนั้น
ย้ายที่อยู่
เราก็โตขึ้นมาด้วยกัน เห็นกันทุกวัน ตอนนั้นเรารักพี่เค้าเหมือนพี่ชายคนนึง กึ่งๆไปทางชู้สาว 5555++ (แก่แดดแต่เด็ก) มันแบบว่า เราเห็นเค้าทุกวัน เค้าสอนการบ้าน เค้าช่วยแนะนำเราถึงเรื่องอนาคตบลา บลา บลา ทำให้เราผูกพันธ์กับเค้าโดยไม่รู้ตัว จนกระทั้งวันนึงตอนเราจบ ป.3 เราต้องไปต่อ ป.4 ที่จังหวัดนึงในภาคเหนือ ตอนนั้นเสียใจมากเพราะอยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เกิด แต่คนที่เราจะไปอยู่ด้วยคือพ่อแม่ ก็ต้องไป
เค้าเป็นคนแรกเสมอที่เราวิ่งไปหาตอนกลับไปเที่ยวบ้าน
เราใช้ชีวิตอยู่ที่ภาคเหนือตามปกติ กลับมาบ้านเกิดปีละครั้งสองครั้ง แต่ทุกครั้งที่เรากลับบ้านไปหาปู่ย่า หลังจากเจอปู่กับย่าแล้ว จะถามปู่กับย่าตลอดว่าพี่เค้าอยู่มั้ย และเราก็จะวิ่งหน้าตั้งขึ้นไปหาพี่เค้าเป็นคนแรกตลอด^^ ทำแบบนี้ทุกครั้งที่ไป ตอนนั้นเราก็ชอบพี่เค้าแล้วนะ คิดถึง เป็นคนแรกที่อยากเห็น เป็นคนแรกที่ต้องไปเจอถ้าเรากลับบ้าน ทั้งๆที่เจอกันแล้วก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก เราโตขึ้นเรื่อยๆ
โทรศัพท์จากรักครั้งแรกมาบอกรัก
วันนึงตอนเราอายุประมาณ16 – 17 เราได้รับโทรศัพท์จากพี่เค้า จริงๆเราจำประโยคทั้งหมดไม่ได้ แต่ว่าเนื้อความประมาณว่า เราก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ตัวเราคือรักแรกของพี่เค้า ตอนนั้นเราดีใจนะ แต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ท้ายที่สุดก็ลองคบกันดู
เจออีกคนที่ไม่ใช่
คบกันได้ซักพัก เราก็เจอผู้ชายอีกคนที่ทางเหนือ แทนว่าพี่ อ. ละกันนะ ด้วยความที่เราก็อายุต่างจากพี่ที่บ้านเกิดมาก เลยทำให้เราสนใจ พี่ อ. มากกว่า เราเจอพี่ อ. เริ่มบ่อยขึ้น และเริ่มตกหลุมรัก จนวันนึง พี่ชายที่บ้านเกิดถามเราว่า “เรายังรักกันอยู่ใช้มั้ย” แต่เรากลับเงียบ เพราะตอนนั้น เรารักพี่ อ. ไปหมดใจแล้ว จากนั้นพี่เค้าก็หายไป เราคบกับพี่ อ. จนกระทั่งสู่ขอกันตามประเพณี ใช่เราอายุ 17 ปี และราทะเลาะกับแม่ เราจึงย้ายไปอยู่กับพี่ อ. จากนั้น ผู้ใหญ่ก็ทำการสู่ขอและแต่งงานกันตามประเพณี
สร้างครอบครัว
หลังจากนั้น 2 ปี เราก็มีลูกกับพี่ อ. แต่ชีวิตก็คือชีวิต ครอบครัวที่เราคิดว่าจะมีความสุข กลับบดบังด้วยสารเสพติด ทำเลาะกันมากขึ้น ลงไม้ลงมือกันมากขึ้น จนเราคิดว่าเราไม่ไหว เล่าให้พ่อกับแม่ฟัง จนวันนึงแม่โทรมา ยื่นคำขาดว่าขอเราไปทำงานทางภาคใต้ 1 ปี แล้วค่อยกลับมา เราจึงยอมไป ใจนึงไปเพราะอยากไปเองด้วย เพราะอยาก หนีความเครียดที่ต้องคอยจับผิดสามีตัวเองเรื่องสารเสพติด แต่สิ่งที่เราเสียใจและทำให้เราไม่อยากไปมากที่สุดคือล คำว่าลูก ตอนนั้นลูกชายเราอายุ 2 ขวบ เราเลี้ยงเองตั้งแต่เกิด แต่เฉพาะตอนกลางวัน และแล้ว ก็ทำให้เราไปทำงานที่ใต้ ผ่านไปประมาณไม่กี่เดิอน เราก็มีปัญหากับสามี และก็เลิกกัน กว่าจะกลับมาคุยกันกับที่บ้านสามีก็ซักพัก แต่ตอนนี้เค้าก็มีผู้หญิงเราก็โอเค ถือว่าเรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว
คบกับผู้หญิง
จากนั้นเรามีแฟนอีกคนเป็นผู้หญิง (จริงๆเราชอบผู้ชายนะ แต่อาจจะเพราะการดูแลเอาใจใส่ที่เค้ามีให้ และความคิดตอนนั้นคือเรามีลูกแล้ว ไม่จำเป็นต้องหาผู้ชายมาเพื่อสร้างครอบครัวก็ได้ เราหาเลี้ยงตัวเองได้) จึงทำให้เราคบเค้ามาได้ถึง 6 ปีจากนั้นก็เลิกกัน เราเสียใจมาก ทำใจไม่ได้ งานก็กระท่อนกระแท่น ชีวิตรักล้มเหลวสองครั้ง คิดย้อนไป แล้วรู้สึกท้อแท้ ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว แต่พอนึกถึงปู่ ย่า และลูกขึ้นมา ก็ต้องทำให้ตัวเองฟื้นจากความรู้สึกนี้ให้ได้
ฝันถึงรักครั้งแรก
คืนนึง เราฝันถึงพี่ชายที่บ้านย่า ซึ่งตอนนี้เค้าทำงานราชการ จริงๆ เราก็ถามถึงเค้ากับปู่กับย่าบ่อย ยังคงเป็นรักแรกที่เรารู้สึกผิด คิดถึง อยู่ตลอดไม่ว่าจะนานแค่ไหน อยากจะโทรไป อยากจะทักไป แต่เรารู้สึกผิดเกินกว่าที่จะติดต่อไป จนกระทั่งวันที่เราฝันถึง พอตื่นมา เราร้องไห้หนักมากๆ โทษตัวเองว่าทำไมถึงโง่อย่างนี้ เจอคนที่รักเราแล้วทำไมถึงไม่รัก ทำไมถึงไม่เลือกเค้า ทุกความคิดถาโถม เริ่มถอดใจกับการอยู่บนโลกนี้อีกครั้ง จนตัดสินใจ ส่งข้อความเฟสไปหาพี่เค้า ขอโทษ ขอบคุณ ในทุกๆอย่างที่คอยดูแลปู่กับย่าให้ และบอกเค้าว่าถ้าหากวันนึงเราไม่อยู่แล้ว ฝากดูแลปู่กับย่าด้วย
ตอบกลับ
หลังจากนั้น พี่เค้าตอบมาทันทีว่าพี่เค้าไม่เคยโกรธ ไม่มีอะไรที่ผิด อย่าท้อ ยังมีปู่ย่า แล้วก็พี่ไง พี่เป็นกำลังใจให้เสมอ เราร้องไห้โฮเลย.... หลังจากได้อ่านข้อความนี้ และข้อความต่อจากนั้นคือ ...เค้ายังเหมือนเดิม ซึ่งในความหมายที่เค้าพูดมาว่า เหมือนเดิมคือยังรู้สึกดีกับเราเหมือนเดิม หรือว่าพร้อมอยู่ตรงนี้เป็นพี่ชายเราเหมือนเดิมไม่รู้ เรารู้ตัวดีนะว่าเราไม่คู่ควรอีกต่อไปแล้ว เคยมีครอบครัวแล้ว ไม่ใช่เด็กสาวเหมือนเมื่อก่อน (พี่เค้าบอกว่ายังไม่มีใคร ยังไม่มีครอบครัว) เราไม่กล้าคิดที่จะขอโอกาส ในความสัมพันธ์อีกแล้ว เพราะเราทำมันพัง แต่ก็อยากพูดคุย รู้สึกดีใจ สบายใจ ถึงแม้พี่เค้าจะไม่ค่อยตอบข้อความเราเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เป็นไร แค่ได้กลับมาคุยกันแค่นี้ ก็ดีมากพอแล้ว ได้แค่หวังว่าอาจจะมีซักวัน ที่เค้าอาจจะมองข้ามเรื่องที่เราเคยมีครอบครัว และให้โอกาสเราอีกครั้ง ครั้งนี้ถ้าเรามีโอกาสได้ดูแลเค้า เราจะไม่ปล่อยให้เค้าหลุดมือเราไปอีกแล้ว T.T
ความทรงจำดีๆที่ไม่เคยลบเลือน
ทั้งหมดนี้ เราอยากเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆของเรา ไม่ว่าอนาคตเราจะเป็นยังไง แต่เค้าคือรักแรกของเรา และมันมีความหมายมากกับชีวิตเรา เป็นแรงให้เรายังคงอยู่ได้ในทุกๆวัน อยากจะเอ่ยคำถาม อยากจะขอให้เรามารักกันอีกครั้ง แต่ไม่กล้าจริงๆ.....ได้แต่คิดถึง พูดคุย ตามสิทธิ์ที่เรามี
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^ หากทีคำใดที่เขียนผิดไปก็ขออภัยด้วยค่ะ สู้กันต่อไปค่ะ
รักครั้งแรก
รักครั้งแรกของเราเป็นพี่ชายคนหนึ่งที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เรายังเด็ก คือบ้านเกิดเราเป็นหอพักชาย (อิจฉาป่ะ ><) พี่เค้ามาอาศัยอยู่กับเราตั้งแต่พี่เค้าเรียน มัธยม ส่วนเราหรอ อนุบาล 5555++ คือเห็นกันตั้งแต่เล็กๆอ่ะ ความเหมือนที่แตกต่างระหว่างเราสองคนคือ พี่เค้าเรียนเก่งมากกกก ส่วนเราท้ายๆ ห๊า ห๊า พี่เค้าขยันอ่านหนังสือมากกกก ส่วนเราไม่เคยอ่าน (เหมือนตรงไหนฟระ)
โดนตี
เคยมีครั้งนึงตอนเราเด็กๆ เราโดนย่าตี จำได้แม่นเลยว่าพี่เค้ามายืนหัวเราะเราอยู่ข้างๆ ตอนนั้นเราโกรธมากกกกก สายตาเค้าแบบสมน้ำหน้า หัวเราะสะใจมาก เรานี่เจ็บแทบตาย โกรธเลยตอนนั้น
ย้ายที่อยู่
เราก็โตขึ้นมาด้วยกัน เห็นกันทุกวัน ตอนนั้นเรารักพี่เค้าเหมือนพี่ชายคนนึง กึ่งๆไปทางชู้สาว 5555++ (แก่แดดแต่เด็ก) มันแบบว่า เราเห็นเค้าทุกวัน เค้าสอนการบ้าน เค้าช่วยแนะนำเราถึงเรื่องอนาคตบลา บลา บลา ทำให้เราผูกพันธ์กับเค้าโดยไม่รู้ตัว จนกระทั้งวันนึงตอนเราจบ ป.3 เราต้องไปต่อ ป.4 ที่จังหวัดนึงในภาคเหนือ ตอนนั้นเสียใจมากเพราะอยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เกิด แต่คนที่เราจะไปอยู่ด้วยคือพ่อแม่ ก็ต้องไป
เค้าเป็นคนแรกเสมอที่เราวิ่งไปหาตอนกลับไปเที่ยวบ้าน
เราใช้ชีวิตอยู่ที่ภาคเหนือตามปกติ กลับมาบ้านเกิดปีละครั้งสองครั้ง แต่ทุกครั้งที่เรากลับบ้านไปหาปู่ย่า หลังจากเจอปู่กับย่าแล้ว จะถามปู่กับย่าตลอดว่าพี่เค้าอยู่มั้ย และเราก็จะวิ่งหน้าตั้งขึ้นไปหาพี่เค้าเป็นคนแรกตลอด^^ ทำแบบนี้ทุกครั้งที่ไป ตอนนั้นเราก็ชอบพี่เค้าแล้วนะ คิดถึง เป็นคนแรกที่อยากเห็น เป็นคนแรกที่ต้องไปเจอถ้าเรากลับบ้าน ทั้งๆที่เจอกันแล้วก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก เราโตขึ้นเรื่อยๆ
โทรศัพท์จากรักครั้งแรกมาบอกรัก
วันนึงตอนเราอายุประมาณ16 – 17 เราได้รับโทรศัพท์จากพี่เค้า จริงๆเราจำประโยคทั้งหมดไม่ได้ แต่ว่าเนื้อความประมาณว่า เราก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ตัวเราคือรักแรกของพี่เค้า ตอนนั้นเราดีใจนะ แต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ท้ายที่สุดก็ลองคบกันดู
เจออีกคนที่ไม่ใช่
คบกันได้ซักพัก เราก็เจอผู้ชายอีกคนที่ทางเหนือ แทนว่าพี่ อ. ละกันนะ ด้วยความที่เราก็อายุต่างจากพี่ที่บ้านเกิดมาก เลยทำให้เราสนใจ พี่ อ. มากกว่า เราเจอพี่ อ. เริ่มบ่อยขึ้น และเริ่มตกหลุมรัก จนวันนึง พี่ชายที่บ้านเกิดถามเราว่า “เรายังรักกันอยู่ใช้มั้ย” แต่เรากลับเงียบ เพราะตอนนั้น เรารักพี่ อ. ไปหมดใจแล้ว จากนั้นพี่เค้าก็หายไป เราคบกับพี่ อ. จนกระทั่งสู่ขอกันตามประเพณี ใช่เราอายุ 17 ปี และราทะเลาะกับแม่ เราจึงย้ายไปอยู่กับพี่ อ. จากนั้น ผู้ใหญ่ก็ทำการสู่ขอและแต่งงานกันตามประเพณี
สร้างครอบครัว
หลังจากนั้น 2 ปี เราก็มีลูกกับพี่ อ. แต่ชีวิตก็คือชีวิต ครอบครัวที่เราคิดว่าจะมีความสุข กลับบดบังด้วยสารเสพติด ทำเลาะกันมากขึ้น ลงไม้ลงมือกันมากขึ้น จนเราคิดว่าเราไม่ไหว เล่าให้พ่อกับแม่ฟัง จนวันนึงแม่โทรมา ยื่นคำขาดว่าขอเราไปทำงานทางภาคใต้ 1 ปี แล้วค่อยกลับมา เราจึงยอมไป ใจนึงไปเพราะอยากไปเองด้วย เพราะอยาก หนีความเครียดที่ต้องคอยจับผิดสามีตัวเองเรื่องสารเสพติด แต่สิ่งที่เราเสียใจและทำให้เราไม่อยากไปมากที่สุดคือล คำว่าลูก ตอนนั้นลูกชายเราอายุ 2 ขวบ เราเลี้ยงเองตั้งแต่เกิด แต่เฉพาะตอนกลางวัน และแล้ว ก็ทำให้เราไปทำงานที่ใต้ ผ่านไปประมาณไม่กี่เดิอน เราก็มีปัญหากับสามี และก็เลิกกัน กว่าจะกลับมาคุยกันกับที่บ้านสามีก็ซักพัก แต่ตอนนี้เค้าก็มีผู้หญิงเราก็โอเค ถือว่าเรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว
คบกับผู้หญิง
จากนั้นเรามีแฟนอีกคนเป็นผู้หญิง (จริงๆเราชอบผู้ชายนะ แต่อาจจะเพราะการดูแลเอาใจใส่ที่เค้ามีให้ และความคิดตอนนั้นคือเรามีลูกแล้ว ไม่จำเป็นต้องหาผู้ชายมาเพื่อสร้างครอบครัวก็ได้ เราหาเลี้ยงตัวเองได้) จึงทำให้เราคบเค้ามาได้ถึง 6 ปีจากนั้นก็เลิกกัน เราเสียใจมาก ทำใจไม่ได้ งานก็กระท่อนกระแท่น ชีวิตรักล้มเหลวสองครั้ง คิดย้อนไป แล้วรู้สึกท้อแท้ ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว แต่พอนึกถึงปู่ ย่า และลูกขึ้นมา ก็ต้องทำให้ตัวเองฟื้นจากความรู้สึกนี้ให้ได้
ฝันถึงรักครั้งแรก
คืนนึง เราฝันถึงพี่ชายที่บ้านย่า ซึ่งตอนนี้เค้าทำงานราชการ จริงๆ เราก็ถามถึงเค้ากับปู่กับย่าบ่อย ยังคงเป็นรักแรกที่เรารู้สึกผิด คิดถึง อยู่ตลอดไม่ว่าจะนานแค่ไหน อยากจะโทรไป อยากจะทักไป แต่เรารู้สึกผิดเกินกว่าที่จะติดต่อไป จนกระทั่งวันที่เราฝันถึง พอตื่นมา เราร้องไห้หนักมากๆ โทษตัวเองว่าทำไมถึงโง่อย่างนี้ เจอคนที่รักเราแล้วทำไมถึงไม่รัก ทำไมถึงไม่เลือกเค้า ทุกความคิดถาโถม เริ่มถอดใจกับการอยู่บนโลกนี้อีกครั้ง จนตัดสินใจ ส่งข้อความเฟสไปหาพี่เค้า ขอโทษ ขอบคุณ ในทุกๆอย่างที่คอยดูแลปู่กับย่าให้ และบอกเค้าว่าถ้าหากวันนึงเราไม่อยู่แล้ว ฝากดูแลปู่กับย่าด้วย
ตอบกลับ
หลังจากนั้น พี่เค้าตอบมาทันทีว่าพี่เค้าไม่เคยโกรธ ไม่มีอะไรที่ผิด อย่าท้อ ยังมีปู่ย่า แล้วก็พี่ไง พี่เป็นกำลังใจให้เสมอ เราร้องไห้โฮเลย.... หลังจากได้อ่านข้อความนี้ และข้อความต่อจากนั้นคือ ...เค้ายังเหมือนเดิม ซึ่งในความหมายที่เค้าพูดมาว่า เหมือนเดิมคือยังรู้สึกดีกับเราเหมือนเดิม หรือว่าพร้อมอยู่ตรงนี้เป็นพี่ชายเราเหมือนเดิมไม่รู้ เรารู้ตัวดีนะว่าเราไม่คู่ควรอีกต่อไปแล้ว เคยมีครอบครัวแล้ว ไม่ใช่เด็กสาวเหมือนเมื่อก่อน (พี่เค้าบอกว่ายังไม่มีใคร ยังไม่มีครอบครัว) เราไม่กล้าคิดที่จะขอโอกาส ในความสัมพันธ์อีกแล้ว เพราะเราทำมันพัง แต่ก็อยากพูดคุย รู้สึกดีใจ สบายใจ ถึงแม้พี่เค้าจะไม่ค่อยตอบข้อความเราเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เป็นไร แค่ได้กลับมาคุยกันแค่นี้ ก็ดีมากพอแล้ว ได้แค่หวังว่าอาจจะมีซักวัน ที่เค้าอาจจะมองข้ามเรื่องที่เราเคยมีครอบครัว และให้โอกาสเราอีกครั้ง ครั้งนี้ถ้าเรามีโอกาสได้ดูแลเค้า เราจะไม่ปล่อยให้เค้าหลุดมือเราไปอีกแล้ว T.T
ความทรงจำดีๆที่ไม่เคยลบเลือน
ทั้งหมดนี้ เราอยากเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆของเรา ไม่ว่าอนาคตเราจะเป็นยังไง แต่เค้าคือรักแรกของเรา และมันมีความหมายมากกับชีวิตเรา เป็นแรงให้เรายังคงอยู่ได้ในทุกๆวัน อยากจะเอ่ยคำถาม อยากจะขอให้เรามารักกันอีกครั้ง แต่ไม่กล้าจริงๆ.....ได้แต่คิดถึง พูดคุย ตามสิทธิ์ที่เรามี
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^ หากทีคำใดที่เขียนผิดไปก็ขออภัยด้วยค่ะ สู้กันต่อไปค่ะ