ถ้ารัก จงเอาใจใส่ เพราะว่าสิ่งที่รักหลุดไปแล้วอาจจะไม่ย้อนกลับมา...

สวัสดีครับ เพื่อนๆพันทิป ทุกท่าน นี่เป็นกระทู้แรกของผม ซึ่งผมไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงผมจะมาตั้งกระทู้อะไรแบบนี้ แต่มันก็มีเหตุการณ์ที่อยากจะเอามาเล่าให้เพื่อนๆฟังครับ
       ผมครบกับแฟนมา 15 ปี รักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม จนมาเมื่อปี พ.ศ. 2555 ผมกับแฟนก็ได้ตกลงปลงใจกันว่ามันถึงเวลาแล้วละที่เราจะสร้างครอบครัว เราจึงตัดสินใจ แต่งงานกัน เมื่อแต่งปุบคำถามแรกๆเลยก็คือ เมื่อไหร่จะมีลูก ทางตัวผมก็คิดว่าควรจะมีได้แล้วเราสองคนก็เลยไม่ได้คุมอะไรตั้งแต่แต่งงาน และแล้วผ่านมาจะเกือบ 1 ปี แฟนผมก็ได้ตั้งท้อง ผมรู้สึกดีใจและคิดไปต่างๆนาๆว่าจะทำอย่างไรเมื่อจะเป็นพ่อคน ผมสองคนดูแลและเอาจใส่ลูกคนแรกเป็นอย่างดี แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์คงจะส่งตัวน้อยที่ยังไม่พร้อมมาให้ ตัวน้อยของผมมายู่ในอุ้มท้องของแฟนผมได้แค่เพียง 1 เดือน แล้วเราก็ต้องพลากจากกัน โดยที่แฟนผมแท้งลูก ในวันที่ 15 เมษายน 2556 ผมกับแฟนรู้สึกตกใจ แล้วก็เหมือนจะทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นลิ่มเลือดที่ออกมา ผมกับแฟนมองหน้ากันแล้วแฟนผมก็บอกให้ผมไปบอกแม่ของเขา แม่ของแฟนมาเห็นท่านก็บอกให้ใจเย็นๆ รีบไปหาหมอพอถึงหมอ คุณหมอก็บอกว่าเขาได้จากไปแล้ว แฟนผมน้ำตาซึม ผมก็ได้แค่กอดแล้วบอกไม่เป็นไร เขาคงยังไม่พร้อมมาอยู่กับเรา แล้วหลังจากนั้นมาผมกับแฟนก็ไม่ได้คุมกำเนิด แต่แล้วแต่เล่าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีลูก ช่วงต้นปี พ.ศ. 2557 ผมกับแฟนจึงชวนกันไปขอลูกที่รอยพระพุทธบาท เขาคิชกุฏ และหลังจากนั้นในช่วงใกล้ปลายปีแฟนผมก็ตั้งท้อง ผมนี่รู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง ผมและแฟนก็ดูแลลูกในครรภ์เป็นอย่างดีโดยที่คนเป็นพ่อเป็นแม่จะทำได้ หาหมอ หายาบำรุงครรภ์ โดยผ่านไปแต่ละเดือนๆ ด้วยความลุ้นต่างๆน่าๆ ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง เมื่อไปหาหมอคุณหมอบอกเขาแข็งแรงดี ผมและแฟนต่างยิ้มหน้าบาน พอวันเวลาเริ่มเยอะความอยากเห็นของผมก็ยิ่งเพิ่มขึ้นตามไปด้วย แต่แล้วจนมาถึงช่วงสงกรานต์ แฟนผมท้องได้ประมาณ 8 เดือน ผมแล้วแฟนผมก็มาทำบุญตักบาตรที่วัดกันตามปกติ โดยตัวผมเมื่อทำบุญเสร็จก็กลับมาที่บ้านเพื่อเตรียมงานรดน้ำดำหัวญาติผู้ใหญ่ แล้วผมก็พาแฟนมาขอพรญาติผู้ใหญ่ พอทำเสร็จผมก็พาแฟนไปส่งบ้านของแฟนผม โดยที่ผมจะออกมาสังสรรค์กับเพื่อนๆ แต่เมื่อเข้าไปบ้านแม่ยายก็ทักจะออกไปไหนละลูกเมียเองก็ท้องแก่แล้วนะ. แต่เราก็คิดว่าพึ่งจะท้องแค่ 8 เดือนเองคงไม่มีอะไรหรอก เราก็ลังเลยังไงดีแต่แล้วก็ตัดสินใจที่จะขับรถออกมา แต่ยังไม่ถึงที่จะไปสังสรรค์กับเพื่อน ผมก็ได้เจอกลุ่มคนแถวบ้านแฟนเขาเรียกให้จอดรถให้ลงมากินกับเขาก่อนผมก็ลงไปแต่ก็ก็ไม่ได้กินอะไร นั่งคุยจนเพลินผมมาดูเวลาอ้าวนี่ 21:00น. แล้วหรอ ก็เหมือนจะมีอะไรดนจิตดนใจให้ผมคิดว่าไม่ออกไปแล้วดีกว่า ผมจึงตัดสินใจขับรถกลับบ้าน แฟนผมถามทำไมกลับเร็วจังละ(ประชดนิดๆ) ผมก็บอกว่าขี้เกียจไปละง่วงนอน เราสองคนจึงเข้านอนแล้วก็นอนคุยกันไปจนหลับจนเวลาประมาณ 02:40น. แฟนผมรู้สึกเจ็บท้องแล้วแฟนผมก็บอกมีน้ำอะไรไหลออกมาเหมือนน้ำปัสวะ ผมกับแฟนจึงตัดสินใจรีบขึ้นรถาหาหมอทันที พอมาถึงหมอบอกปากมดลูกเปิดแล้ว ผมคิดในใจเลยว่าถ้าวันนี้ผมออกไปกินเหล้าแล้วใครจะขับมาส่งแฟนแล้วใครจะดูตอนแฟนเจ็บท้อง ผมนี่คิดโทษตัวเองเลยถ้าลูกเป็นอะไรนี่มันจะเป็นตราบาปของผมเลย ผมนั่งเฝ้าลูกยังเช้าวิ่งดูห้องคลอดไปมาจนหมอบอกไปหาห้องนอนเถอะคืนนี้คงยังไม่คลอดหรอก ผมจึงไปเปิดห้องพิเศษนอนรอแฟนผม แล้วในที่สุดแฟนผมก็ได้คลอดลูกสาวออกมาในบ่ายของวันที่ 14 เมษายน 2558 ผมนี่ยิ้มแก้มบานเลย ด้วยความเห่อจึงรีบไปขอหมอดูลูกแต่หมอบอกว่าลูกคุณพ่อน้ำหนักน้อยต้องเข้าตู้อบ ผมก็หน้าจ๋อยเลยแต่ก็ไม่เป็นไรเพียงแค่เขาออกมาครบ 32 ผมก็ดีใจแล้วครับ โดยทุกวันนี้มีความสุขมากที่ได้เห็นรอยยิ้มของลูกครับ "ผมจึงอยากเอาเรื่องนี้มาแชร์ให้เพื่อนๆได้รู้ว่าเราควรใส่ใจในสิ่งที่เรารัก และดูแลเขาให้ดีๆเพราะว่าถ้าสิ่งที่เรารักหลุดมือไป เราไม่อาจจะรู้ได้เลยว่า เขาจะกลับมาให้เรารักและดูแลเขาอีกได้เมื่อไหร่ครับ"


ป.ล. และวันนี้ผมก็ได้รับข่าวดีอีกซึ่งแฟนผมได้ท้องลูกคนที่ 2 ผมนี่ยิ้มแก้มบานเลยยยยยย. ^^