ตอนนี้ผมอายุ 20 ย่าง 21 โดยปกติผมเป็นคนที่มีนิสัยชอบคิดมาก อดีตของผมที่มันไม่ดีผมไม่เคยลืมและไม่เคยทำใจได้เลย จนได้กลายเป็นโรคซึมเศร้า
มีครั้งนึงในชีวิตที่ผมตัดสินใจทำร้ายตัวเองด้วยการกินยาเกินขนาด เพราะคิดว่าชีวิตนี้ตั้งแต่จำความได้ก็ไม่ได้เจอสิ่งดีๆ หรือเจออะไรที่ทำให้ผมมีความสุขได้เลย ทำให้ผมต้องหยุดพักการเรียนไป 1 ภาคการศึกษา
ทุกวันนี้ผมไปไหนมาไหนคนเดียวแทบจะตลอด เวลาที่ผมได้เดินผ่านกลุ่มผู้ชายคนอื่นๆที่เขาเดินไปด้วยกันร้องเพลง เล่นมุข พูดคุยกัน มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมอยากมีโมเมนต์กับเพื่อนแบบนั้นบ้าง แต่ทุกวันนี้เพื่อนคนเดียวก็แทบจะไม่มี ตั้งแต่ผมผิดหวังกับความรักครั้งนึงมา มันทำให้ผมปิดกันตัวเองตลอด คิดอยู่ตลอดว่าความรักที่แท้จริงมันไม่มีในโลก ไม่อยากจะเอาความรู้สึกของตัวเองไปฝากไว้กับใครไม่เว้นแม้แต่เพื่อน
กับการเรียนผมก็ทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร ซึ่งตั้งแต่ผมป่วยโรคซึมเศร้าการเรียนผมก็แย่ลง ผมพยายามคิดอยู่เสมอว่าผมจะเรียนยังไงให้คุ้มค่ากับเวลาและค่าเทอมที่เสียไปจะทำยังไงให้ใช้ชีวิตอยู่ในมหาลัยให้คุ้มกับเงินที่พ่อกับแม่ผมทุ่มเทให้จนกลายเป็นความเครียดไม่รู้ตัว คิดอยู่บ่อยๆว่าชีวิตจะเอาดีอะไรนักหนาในเมื่อตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้ จะมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นไปเพื่ออะไรในเมื่อสุดท้ายแล้วเราก็ต้องอยู่คนเดียว
รู้สึกเหมือนชีวิตตัวเองเคว้งคว้างมากเลยครับ ไม่รู้จะปรับมุมมองความคิดของตัวเองอย่างไรดี มีใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้างไหมครับ แล้วมีวิธีจัดการกับความคิด ความรู้สึกแบบนี้ยังไงบ้างครับ?
ความสุขคืออะไร?
มีครั้งนึงในชีวิตที่ผมตัดสินใจทำร้ายตัวเองด้วยการกินยาเกินขนาด เพราะคิดว่าชีวิตนี้ตั้งแต่จำความได้ก็ไม่ได้เจอสิ่งดีๆ หรือเจออะไรที่ทำให้ผมมีความสุขได้เลย ทำให้ผมต้องหยุดพักการเรียนไป 1 ภาคการศึกษา
ทุกวันนี้ผมไปไหนมาไหนคนเดียวแทบจะตลอด เวลาที่ผมได้เดินผ่านกลุ่มผู้ชายคนอื่นๆที่เขาเดินไปด้วยกันร้องเพลง เล่นมุข พูดคุยกัน มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมอยากมีโมเมนต์กับเพื่อนแบบนั้นบ้าง แต่ทุกวันนี้เพื่อนคนเดียวก็แทบจะไม่มี ตั้งแต่ผมผิดหวังกับความรักครั้งนึงมา มันทำให้ผมปิดกันตัวเองตลอด คิดอยู่ตลอดว่าความรักที่แท้จริงมันไม่มีในโลก ไม่อยากจะเอาความรู้สึกของตัวเองไปฝากไว้กับใครไม่เว้นแม้แต่เพื่อน
กับการเรียนผมก็ทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร ซึ่งตั้งแต่ผมป่วยโรคซึมเศร้าการเรียนผมก็แย่ลง ผมพยายามคิดอยู่เสมอว่าผมจะเรียนยังไงให้คุ้มค่ากับเวลาและค่าเทอมที่เสียไปจะทำยังไงให้ใช้ชีวิตอยู่ในมหาลัยให้คุ้มกับเงินที่พ่อกับแม่ผมทุ่มเทให้จนกลายเป็นความเครียดไม่รู้ตัว คิดอยู่บ่อยๆว่าชีวิตจะเอาดีอะไรนักหนาในเมื่อตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้ จะมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นไปเพื่ออะไรในเมื่อสุดท้ายแล้วเราก็ต้องอยู่คนเดียว
รู้สึกเหมือนชีวิตตัวเองเคว้งคว้างมากเลยครับ ไม่รู้จะปรับมุมมองความคิดของตัวเองอย่างไรดี มีใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้างไหมครับ แล้วมีวิธีจัดการกับความคิด ความรู้สึกแบบนี้ยังไงบ้างครับ?