กำลังรู้สึกอยากตัดใจจากใครคนหนึ่งแต่ทำไม่ได้ค่ะ เจ้าของกระทู้เป็นคนที่รักเดียวใจเดียว
มีความรักครั้งแรกตอนอายุ 12 ปี 555. ใครได้ฟังต้องมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระ และต้องคิดว่า อายุเท่านั้น
ต้องยังไม่รู้จักความรักจริงๆ ตอนนั้นเจ้าของกระทู้ชอบเพื่อนผู้ชายร่วมห้องคนนึงมาก เป็นช่วงฮอร์โมนวัยรุ่น
กำลังทำงาน ถึงขั้นเขียนจดหมายรักส่งหาเลยค่ะ แต่ได้รับการปฏิเสธค่ะ ตอนนั้นเจ้าของกระทู้อายมาก
ไม่กล้ามองหน้า จนบางครั้งต้องแกล้งพูดไม่ดีกลบเกลื่อนความเขิน แต่เรารู้ว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกแบบเพื่อนไปแล้ว
เราชอบเค้ามากๆ ก็จดข้อมูลทุกอย่างของเค้าใส่สมุด ชื่อจริง ชื่อเล่น วัน เดือน ปี เกิด ชื่อ พ่อ ชื่อ แม่ โดยไม่คิดว่า
15 ปีผ่านไปข้อมูลเหล่านี้จะมีประโยชน์ จบป.6 ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปเรียนโรงเรียนใหม่ แต่ จขกท. ไม่เคยลืมเค้าเลยค่ะ
โรงเรียนใหม่เราอยู่ติดกันค่ะ ก็พอรู้เรื่องราวของเค้าบ้าง ตั้งแต่นั้นมาเราไม่เคยมองผู้ชายคนไหนอีกเลย อาจจะเพราะ
เราเรียน โรงเรียนสตรี เลยไม่ค่อยคุ้นเวลาคุยกับผู้ชาย มีผู้ชายมาจีบบ้างแต่ไม่เยอะ เพราะพื้นฐานเราเป็นคนไม่สวย
หน้าตาไม่โดดเด่น และเก็บตัว ไม่ค่อยคุยกับใคร เพราะเรายังคิดถึงเค้าตลอดเวลา เราตั้งใจเรียนอย่างเดียว จนจบป.ตรี
มีงานทำ แต่ตลอดเวลายังค้นหาความเป็นไปของเค้าจาก กูเกิ้ล เพราะขาดการติดต่อไปนานแล้ว เคยไปหาที่บ้านแต่ข้างบ้าน
ก็บอกว่าเค้าย้ายไปนานแล้วค่ะ จนมีเฟสบุ๊คก็พยายามค้นหาเค้าตลอด จนวันนึงเราเจอเฟสคุณพ่อของเค้าก็เลยสอบถามค่ะ
ในที่สุดก็เจอเค้าอีกครั้ง เราดีใจมากๆๆๆแต่ก่อนหน้านี้เราทำใจแล้วค่ะ ว่าเค้าอายุ 28 แล้วก็ต้องมีแฟนแล้ว แล้วก็เป็นจริงเค้ามีภรรยา
ตามกฏหมายอยู่แล้วค่ะ 15 ปีที่แล้วเคยอกหัก อย่างไร 15 ปีผ่านไปก็อกหักเช่นเดิม คนไม่ใช่ ก็คือไม่ใช่ แต่เราบอกตัวเองเสมอถึงฟ้าไม่ได้ลิขิต
ให้เรามาคู่กัน แต่เราจะเป็นเพื่อนที่ดีของเค้าตลอดไป จะเป็นกำลังใจที่ปรึกษา คอยช่วยเหลือเมื่อเค้าต้องการ ถ้าช่วยได้ในฐานะเพื่อนคนนึง
เราอยากตัดใจนะ แต่เรารู้ว่าเราทำไม่ได้ เราจึงควรจะเรียนรู้ที่จะรักโดยการให้ และจะเป็นเพื่อนที่ดีตลอดไป
15 ปีที่แล้วฉันรักเขา ปัจจุบันฉันก็ยังรักเขา
มีความรักครั้งแรกตอนอายุ 12 ปี 555. ใครได้ฟังต้องมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระ และต้องคิดว่า อายุเท่านั้น
ต้องยังไม่รู้จักความรักจริงๆ ตอนนั้นเจ้าของกระทู้ชอบเพื่อนผู้ชายร่วมห้องคนนึงมาก เป็นช่วงฮอร์โมนวัยรุ่น
กำลังทำงาน ถึงขั้นเขียนจดหมายรักส่งหาเลยค่ะ แต่ได้รับการปฏิเสธค่ะ ตอนนั้นเจ้าของกระทู้อายมาก
ไม่กล้ามองหน้า จนบางครั้งต้องแกล้งพูดไม่ดีกลบเกลื่อนความเขิน แต่เรารู้ว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกแบบเพื่อนไปแล้ว
เราชอบเค้ามากๆ ก็จดข้อมูลทุกอย่างของเค้าใส่สมุด ชื่อจริง ชื่อเล่น วัน เดือน ปี เกิด ชื่อ พ่อ ชื่อ แม่ โดยไม่คิดว่า
15 ปีผ่านไปข้อมูลเหล่านี้จะมีประโยชน์ จบป.6 ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปเรียนโรงเรียนใหม่ แต่ จขกท. ไม่เคยลืมเค้าเลยค่ะ
โรงเรียนใหม่เราอยู่ติดกันค่ะ ก็พอรู้เรื่องราวของเค้าบ้าง ตั้งแต่นั้นมาเราไม่เคยมองผู้ชายคนไหนอีกเลย อาจจะเพราะ
เราเรียน โรงเรียนสตรี เลยไม่ค่อยคุ้นเวลาคุยกับผู้ชาย มีผู้ชายมาจีบบ้างแต่ไม่เยอะ เพราะพื้นฐานเราเป็นคนไม่สวย
หน้าตาไม่โดดเด่น และเก็บตัว ไม่ค่อยคุยกับใคร เพราะเรายังคิดถึงเค้าตลอดเวลา เราตั้งใจเรียนอย่างเดียว จนจบป.ตรี
มีงานทำ แต่ตลอดเวลายังค้นหาความเป็นไปของเค้าจาก กูเกิ้ล เพราะขาดการติดต่อไปนานแล้ว เคยไปหาที่บ้านแต่ข้างบ้าน
ก็บอกว่าเค้าย้ายไปนานแล้วค่ะ จนมีเฟสบุ๊คก็พยายามค้นหาเค้าตลอด จนวันนึงเราเจอเฟสคุณพ่อของเค้าก็เลยสอบถามค่ะ
ในที่สุดก็เจอเค้าอีกครั้ง เราดีใจมากๆๆๆแต่ก่อนหน้านี้เราทำใจแล้วค่ะ ว่าเค้าอายุ 28 แล้วก็ต้องมีแฟนแล้ว แล้วก็เป็นจริงเค้ามีภรรยา
ตามกฏหมายอยู่แล้วค่ะ 15 ปีที่แล้วเคยอกหัก อย่างไร 15 ปีผ่านไปก็อกหักเช่นเดิม คนไม่ใช่ ก็คือไม่ใช่ แต่เราบอกตัวเองเสมอถึงฟ้าไม่ได้ลิขิต
ให้เรามาคู่กัน แต่เราจะเป็นเพื่อนที่ดีของเค้าตลอดไป จะเป็นกำลังใจที่ปรึกษา คอยช่วยเหลือเมื่อเค้าต้องการ ถ้าช่วยได้ในฐานะเพื่อนคนนึง
เราอยากตัดใจนะ แต่เรารู้ว่าเราทำไม่ได้ เราจึงควรจะเรียนรู้ที่จะรักโดยการให้ และจะเป็นเพื่อนที่ดีตลอดไป