อยู่หรือไป เห็นแก่หัวใจใครสำคัญที่สุด
ตามหัวข้อเรื่องเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเราทำถูกมั้ย เรื่องมีอยู่ว่า
เราเองย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดอาศัยอยู่บ้าน พ่อแม่สามี ที่จดทะเบียนสมรสตามกฏหมาย อยู่กินกันมาได้ 8 ปีมีลูก 2 คน สามีก็เริ่มมีอาการแปลกไปจากเดิมมาก เพราะได้งานที่ อบต. ใกล้บ้าน อีกทั้ง พ่อสามีก็เป็น นายก อบต. ซะด้วย คงนึกภาพออกนะคะ ใครๆก็เรียก ลูกนายก มีเเต่คนนับหน้าถือหน้า แต่เราไม่ชอบการเมืองเลยสักนิด ช่วงนั้นเราก็ต้องเปลี่ยนงานย้ายไปตังหวัดใกล้เคียง เพราะมีปัญหาเรื่องเงินตลอด เลยต้องหางานใหม่เพี่อจะได้เงินเพิ่ม ระหว่างนั้นสามีก็ถือโอกาสนี้ ออกลาย ไม่อยากจะกล่ทวหานะคะว่า ในองกรค์ อบต.นี้ งานการไม่ค่อยทำ ว่างก็ไม่กินไปเที่ยวจนที่สุด สามีเราก็ไปได้เสียกับ พนักงานข้าราชการในนั้น มารู้ทีหลังว่าท้องจนต้องไปแท้ง แล้วมาขอเลิกกับเรา เพราะเราจน ไม่มีเงิน เป็นพนักงานบริษัทเล็กๆ สู้ไม่ได้กับผูหญิงคนนั้น โสด เป็นข้าราชการ มีนา มีไร่ มีเงิน อีกอย่างเค้าก็เป็นลูกสาวนายก อบต. อีกตังหาก ไม่ต้องคิดเลยค่ะว่า พ่อสามีเราจะเข้าข้างเรา ก็ไม่แน่ใจนะคะ ห้ามไม่ให้เราพูดหรือไปถามทาง ครอบครัวผู้หญิงคนนั้นให้เราอยู่เฉยๆ ทำงานเลี้ยงลูกไป ช่วงปีเเรกๆ เงินสามีก็ไม่ให้ช่วยเลี้ยงลูก ค่าใช้จ่ายลูกทุกอย่างเราจ่าย รถยนต์ที่เคยช่วยผ่อน ก็ไม่ให้เราใช้ ไปธุระเรื่องลูก ถามก็ด่า ทุบตีสารพัด แอบโขมยเงินเราอีก ไม่เคยยอมรับว่ามีแะไรกับผูหญิงคนนี้ทั้งๆที่จับได้คาห้องเช่า ไปเจอกับตาก็โวยวายตะทุบตีเราถ้าเราไปยุ่งหรือด่าผู้หญิงคนนั้น จนทุกวันนี้ผ่านมา 6 ปีแล้วค่ะ เราใช้ชีวิตของเราเองไม่ยุ่งกับเขา ทำหน้าที่แม่เท่านั้น ไม่พูดไม่ถาม ไม่ทักไม่มองหน้ากัน จำเป็นจริงๆถึงจะพูดกับเค้า แต่ก็อาจจะเดือนละ 1 ครั้งหรือมากกว่านั้นค่ะ อยู่ในบ้ทนกลังเดียวกัน ตั้งใจแค่ว่าลูกคนเล็กโตจนเรียนจบช่วยเหลือตัวเองได้ก็จะกลับไปอยู่บ้านเกิดที่ กทม ค่ะ ที่ไม่ย้ทยไปเพราะคิดว่าเราเองก็มีสิทธิ์ที่จะอยู่ แม่สามีก็ดีกับเราว่าลูกชายตัวเองไล่ลูกชายออกจากบ้านด้วย เเกรักหลานมาก เลยทนอยู่เพื่อลูกค่ะ ถ้าจะไปเช่าบ้านอยู่เอาลูกไปด้วย แต่คิดไปคิดมาทำไมเราต้องไป เราไม่ผิด เลยอยู่มาด้วยสถานะเเปลกๆค่ะ ทุกวันนี้โอเครเเล้วค่ะ หลังจากที่เคยพยายามพูดดีกับเค้าเเต่ไม่เกิน 5 คำก็ตะคอกเรา ต่างคนต่างอยู่ ดีค่ะไม่ต้องคอยรองนับอารมณ์ใช้ชีวิตกับลูกเท่านั้น ไม่ต้องคอยซักผ้า รีดผ้า ซื้อของให้ใช้ หาข้าวให้กิน สบายค่ะ เลี้ยงแค่ลูก รับผิดชอบค่าใช่จ่ายในบ้าน เค้าก็หน้าด้านพอสมควร ของใช้ในบ้าน พัดลม เครื่องซักผ้า เตารีด ตู้เย็น ไมโครเวฟ สบู่เเป้งยาสีฟัน ทุกอย่างเราซื้อ เค้าใช้อย่างสบายใจ แต่ไม่เคยพูดกับเรา เราเองก็เเล้วเเต่ ขอแค่อยู่เลี้ยงจนโตแค่นั้นพอค่ะ ทำหน้ทที่พ่อบ้างให้เเค่ลูกไม่กำพร้าพ่อเเละด็ดูเหมือนครอบครัวมากที่สุดถึงจะไม่ค่อยจะสมบูรณ์ก็เถอะ คิดว่าเราทำถูกต้องมั้ยคะ... ????????
อยู่หรือไป เห็นแก่หัวใจใครเป็นสำคัญ
ตามหัวข้อเรื่องเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเราทำถูกมั้ย เรื่องมีอยู่ว่า
เราเองย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดอาศัยอยู่บ้าน พ่อแม่สามี ที่จดทะเบียนสมรสตามกฏหมาย อยู่กินกันมาได้ 8 ปีมีลูก 2 คน สามีก็เริ่มมีอาการแปลกไปจากเดิมมาก เพราะได้งานที่ อบต. ใกล้บ้าน อีกทั้ง พ่อสามีก็เป็น นายก อบต. ซะด้วย คงนึกภาพออกนะคะ ใครๆก็เรียก ลูกนายก มีเเต่คนนับหน้าถือหน้า แต่เราไม่ชอบการเมืองเลยสักนิด ช่วงนั้นเราก็ต้องเปลี่ยนงานย้ายไปตังหวัดใกล้เคียง เพราะมีปัญหาเรื่องเงินตลอด เลยต้องหางานใหม่เพี่อจะได้เงินเพิ่ม ระหว่างนั้นสามีก็ถือโอกาสนี้ ออกลาย ไม่อยากจะกล่ทวหานะคะว่า ในองกรค์ อบต.นี้ งานการไม่ค่อยทำ ว่างก็ไม่กินไปเที่ยวจนที่สุด สามีเราก็ไปได้เสียกับ พนักงานข้าราชการในนั้น มารู้ทีหลังว่าท้องจนต้องไปแท้ง แล้วมาขอเลิกกับเรา เพราะเราจน ไม่มีเงิน เป็นพนักงานบริษัทเล็กๆ สู้ไม่ได้กับผูหญิงคนนั้น โสด เป็นข้าราชการ มีนา มีไร่ มีเงิน อีกอย่างเค้าก็เป็นลูกสาวนายก อบต. อีกตังหาก ไม่ต้องคิดเลยค่ะว่า พ่อสามีเราจะเข้าข้างเรา ก็ไม่แน่ใจนะคะ ห้ามไม่ให้เราพูดหรือไปถามทาง ครอบครัวผู้หญิงคนนั้นให้เราอยู่เฉยๆ ทำงานเลี้ยงลูกไป ช่วงปีเเรกๆ เงินสามีก็ไม่ให้ช่วยเลี้ยงลูก ค่าใช้จ่ายลูกทุกอย่างเราจ่าย รถยนต์ที่เคยช่วยผ่อน ก็ไม่ให้เราใช้ ไปธุระเรื่องลูก ถามก็ด่า ทุบตีสารพัด แอบโขมยเงินเราอีก ไม่เคยยอมรับว่ามีแะไรกับผูหญิงคนนี้ทั้งๆที่จับได้คาห้องเช่า ไปเจอกับตาก็โวยวายตะทุบตีเราถ้าเราไปยุ่งหรือด่าผู้หญิงคนนั้น จนทุกวันนี้ผ่านมา 6 ปีแล้วค่ะ เราใช้ชีวิตของเราเองไม่ยุ่งกับเขา ทำหน้าที่แม่เท่านั้น ไม่พูดไม่ถาม ไม่ทักไม่มองหน้ากัน จำเป็นจริงๆถึงจะพูดกับเค้า แต่ก็อาจจะเดือนละ 1 ครั้งหรือมากกว่านั้นค่ะ อยู่ในบ้ทนกลังเดียวกัน ตั้งใจแค่ว่าลูกคนเล็กโตจนเรียนจบช่วยเหลือตัวเองได้ก็จะกลับไปอยู่บ้านเกิดที่ กทม ค่ะ ที่ไม่ย้ทยไปเพราะคิดว่าเราเองก็มีสิทธิ์ที่จะอยู่ แม่สามีก็ดีกับเราว่าลูกชายตัวเองไล่ลูกชายออกจากบ้านด้วย เเกรักหลานมาก เลยทนอยู่เพื่อลูกค่ะ ถ้าจะไปเช่าบ้านอยู่เอาลูกไปด้วย แต่คิดไปคิดมาทำไมเราต้องไป เราไม่ผิด เลยอยู่มาด้วยสถานะเเปลกๆค่ะ ทุกวันนี้โอเครเเล้วค่ะ หลังจากที่เคยพยายามพูดดีกับเค้าเเต่ไม่เกิน 5 คำก็ตะคอกเรา ต่างคนต่างอยู่ ดีค่ะไม่ต้องคอยรองนับอารมณ์ใช้ชีวิตกับลูกเท่านั้น ไม่ต้องคอยซักผ้า รีดผ้า ซื้อของให้ใช้ หาข้าวให้กิน สบายค่ะ เลี้ยงแค่ลูก รับผิดชอบค่าใช่จ่ายในบ้าน เค้าก็หน้าด้านพอสมควร ของใช้ในบ้าน พัดลม เครื่องซักผ้า เตารีด ตู้เย็น ไมโครเวฟ สบู่เเป้งยาสีฟัน ทุกอย่างเราซื้อ เค้าใช้อย่างสบายใจ แต่ไม่เคยพูดกับเรา เราเองก็เเล้วเเต่ ขอแค่อยู่เลี้ยงจนโตแค่นั้นพอค่ะ ทำหน้ทที่พ่อบ้างให้เเค่ลูกไม่กำพร้าพ่อเเละด็ดูเหมือนครอบครัวมากที่สุดถึงจะไม่ค่อยจะสมบูรณ์ก็เถอะ คิดว่าเราทำถูกต้องมั้ยคะ... ????????