อย่าทำให้ฉันใจเสีย

เคยมีฝัน…แต่ฝันนั้นเงียบงันเหลือเกิน เคยเขียนกลอนเพลินเพ้อพาราตรีเหงา ร้อยคำรักฝากลมพัดกระซิบเบา แต่ไม่เคยมีใครเฝ้ามองอย่างเข้าใจ ฉันจึงเขียน…ให้แสงจันทร์เป็นพยาน ให้ลมหวานพาความคิดถึงไ

ผมได้ไปเข้าค่ายวรรณกรรมสัญจร ที่ทุ่งกะมังเมื่อไม่กี่วันก่อน คือผมได้อะไรหลายอย่างจากท่านวิทยากรมาก ๆ ตอนที่ผมเข้าไปในฐานบทกวี ผมอยากแต่งบทกวีสักเรื่องนึง อยากแต่งให้ได้อารมณ์ ความรู้สึก และมีพลัง ผมฟั

;(

เกณฑ์ : ทุกวรรค บังคับ เสียง/รูป เอก หรือ คำตาย @ รัก ใช่หวัง จักได้ ครอบครอง รัก แน่แท้ มั่นปอง สุขให้ รัก ซึ้งยิ่ง มิหมอง เธอสุข รัก ระรื่น แช่มชื่น เพื่อเธอ

ก่อนจะเริ่มเขียนกลอนนี้มิมีรัก ก่อนจะเริ่มประจักษ์สักคราหน ก่อนจะเริ่มพิมพ์กลอนไร้กังวล ก่อนจะฝนถ้อยคำลำนำใจ ฝากความหวังให้พังไว้ท้ายบท อยากจะมดเท็จกวีนี้หาไม่ แค่กลอนฉันออกมาจากดวงใจ คงมิพรี้มิไพรใน

ถ้าเธอเขียนบทกวีที่มีฝัน พอจะเหลือเผื่อปันฉันได้ไหม? เพียงสักเสี้ยวเศษธุลีที่ฝันไกล ขอจงได้กูลเกื้อเอื้อฉันที ถ้าเธอเขียนบทกวีแห่งชีวิต โปรดพินิจคิดครวญอย่างถ้วนถี่ ถึงฉันผู้ด้อยค่ามานานปี ช่วยฉันมีค

กลอนสุภาพ2บท ช่วยคิดหน่อยค่ะ คิดไม่ออกเเล้วTT

คือช่วยแต่งหน่อยค่ะ คือคิดไม่ออกแล้วจริงๆ เป็นกลอน8ค่ะ จะเริ่มต้นว่า "ความใฝ่ฝันฉันมีมาแต่เด็ก"