ปลูกรักในรั้วใจ โดย อิสวารายา (ตอนที่ 19,20)

ชลธีกลับถึงบ้านตอนค่ำก็ต้องปวดหัวตึ้บขึ้นมาอีกแต่ไม่ใช่เพราะยังไม่หายเจ็บแผล สิ่งที่ทำให้เขาต้องปวดขมับขึ้นมาอีกเกิดจากสตรีขาวหมวยตรงหน้าที่นั่งเอี้ยมเฟี้ยมยิ้มแป้นพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ กลาง เล็ก รวมๆแล้วก็ห้าใบ คุณวารีกับรมณ์นลินก็นั่งทำหน้าบอกไม่ถูกอยู่ตรงนั้นเหมือนกัน
“ลูกปลาจะมาทำงานกับพี่ชลตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป” สตรีที่เรียกตัวเองว่า ‘ลูกปลา’ บอกวัตถุประสงค์ของตนเองชัดเจน
“เอ่อ...ลูกปลาบอกว่าจะมาอยู่กับเราที่นี่ค่ะ ตอนนี้ส้มกำลังจัดห้องอยู่” รมณ์นลินบอกพี่ชาย ก็ใครจะไปคาดคิดล่ะว่าอยู่ดีๆปาลิดาเด็กสาวข้างบ้านที่ระยองจะบุกขึ้นมากรุงเทพแล้วประกาศว่าจะมาทำงานกับพี่ชาย  หนำซ้ำยังขนข้าวขนของมาอยู่ที่นี่เรียบร้อย
“เฮ้ย! แล้วเตี่ยเรายอมเหรอ? แล้วอะไร? ยังไง?” ชลธีเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะจัดการยังไง มารดาเคยเปรยกับเขาเมื่อครั้งโน้นตอนกลับไประยองว่าลูกปลาอยากจะมาทำงานด้วยแต่ก็ไม่คิดว่าหล่อนจะทำจริงๆ
“โธ่...ก็เตี่ยกับแม่นั่นแหละมาส่งลูกปลาที่ท่ารถวันนี้ อ้อ..นี่แน่ะ จดหมายส่งตัวอย่างเป็นทางการของเตี่ยกับแม่ พี่ชลสบายใจได้เลยว่าลูกปลาจะขยันขันแข็ง หนักเอาเบาสู้ ไม่อู้ด้วย” สาวร่างเล็กยื่นจดหมายส่งตัวที่ว่าให้ ชายหนุ่มรับมาคลี่อ่านแล้วก็ต้องขมวดคิ้วแทบจะเป็นปม พ่อแม่ของปาลิดาเขียนข้อความฝากฝังบุตรสาวคนเล็กเสียเป็นงานเป็นการ นึกไม่ถึงว่าอยากได้เขาเป็นลูกเขยถึงขนาดส่งลูกสาวมาให้ถึงบ้านเลย
“แล้วจะมาอยู่นี่เนี่ยนะ ยัยตาตี่เอ๊ย...เอาอะไรคิด?” เขาเกาหัวแกรก หันไปขอความช่วยเหลือจากมารดาและน้องสาวแต่สองคนนั่นเอาแต่นั่งอมยิ้มส่ายหน้าไปมาแบบว่าไม่รู้จะช่วยยังไง
“เอางี้นะลูกปลา ตอนนี้อยู่ที่นี่ไปก่อนแต่พอหาที่พักได้แล้วค่อยย้ายไป ป้าไม่ได้รังเกียจนะแต่ว่าเราจะเสียหายได้” คุณวารีแนะนำ
“ไม่เอาหรอกป้าวา ลูกปลาไม่กล้าอยู่คนเดียว ผู้หญิงตัวเล็กๆอ่อนแอ โลกสวยแบบลูกปลาอยู่คนเดียวมันอันตรายมากค่ะ เดี๋ยวมีคนมาทำมิดีมิร้าย” ปาลิดาตอบอย่างเอาแต่ใจ
“โห...กล้าพูดนะ พี่ว่าคนอื่นเค้ากลัวเราจะไปทำมิดีมิร้ายมากกว่า” ชลธีว่า หนักใจอยู่มากที่ผู้หญิงสาวอย่างปาลิดาจะมาอยู่ร่วมชายคาด้วย ก็จริงอย่างที่มารดาบอก...คนที่จะเสียหายคือหล่อนเอง ถึงจะสนิทสนมกันมากแค่ไหนแต่อย่างไรปาลิดาก็เป็นผู้หญิง
“พี่ชลอ่ะ...ไม่รู้ล่ะ ลูกปลาจะอยู่ที่นี่และต้องได้ไปทำงานที่โรงแรมด้วย ตอนเช้าเราต้องออกไปทำงานด้วยกัน ห้องทำงานก็ต้องอยู่ใกล้กัน กลางวันก็ต้องไปกินข้าวด้วยกัน ตอนเย็นก็ต้องกลับบ้านด้วยกัน อ้อ...บางวันอาจจะต้องไปดูหนังหรือเดินเล่นกัน” คนเอาแต่ใจจัดตารางให้เสร็จสรรพ รมณ์นลินกับคุณวารีหัวเราะพรืดแต่ชลธีขำไม่ออก
“จ้ะ...เชิญคุณปาลิดาตามสบายแล้วกัน กระผมขอตัวไปทำวัตรสวดมนต์ก่อน” เมื่อชลธีหมดหนทางปฏิเสธก็ต้องจำยอม จะส่งกลับไปก็ทำไม่ได้เดี๋ยวจะหาว่ารังเกียจลูกสาวเขา

ใกล้วันชิงชนะเลิศเข้ามาทุกทีแล้วแทนดาวก็ยิ่งต้องทำการบ้านหนัก ไหนจะต้องดูแลคุณพ่อ เตรียมทำปริญญานิพนธ์แล้วต้องซ้อมเปียโนทุกวัน แต่สิ่งเหล่านี้ก็มิได้สร้างความลำบากให้กับสาวน้อยผู้มีความพยายามสูงกว่ายอดตาล ส่วนเทียมภพผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการก็ใจดีพาน้องสาวไปช้อปปิ้งคลายเครียด แทนดาวได้ขอให้รมณ์นลินไปเป็นเพื่อนด้วย สังเกตเห็นว่าพักหลังๆนี้คุณครูกับพี่ชายดูจะสนิทกันมากขึ้นก็อดดีใจไม่ได้
เทียมภพปล่อยให้สองสาวเข้าไปลองชุดในร้านเสื้อจนผ่านไปพักใหญ่ทั้งคู่ก็เดินออกมาแทนดาวถือถุงใส่เสื้อที่เพิ่งซื้อมาใหม่ มีรมณ์นลินเดินตามมาข้างๆ
“แล้วคุณล่ะ เลือกได้หรือยัง?” เขาพูดกับรมณ์นลินเมื่อเห็นว่าหล่อนเดินออกมามือเปล่า
“เอ่อ...เลือกอะไรหรือคะ?”  หล่อนเลิกคิ้วถาม
“อ้าว...ก็ชุดใส่ไปงานไง หรือว่าวันนั้นจะไม่ไป?” เขาตอบอย่างรำคาญ
“อ้อ...ไม่หรอกค่ะ แฟงมีแล้ว”
“ไปเลือกมาเถอะ ผมจะซื้อให้ เป็นการตอบแทนที่มาช่วยน้องพลู” รมณ์นลินยืนนิ่ง ไม่คิดว่าเทียมภพจะพูดจริงๆจนเมื่อเขาหันไปพูดกับน้องสาวนั่นแหละ
“น้องพลูจ๋า...ไปช่วยคุณครูเลือกหน่อยสิคะ เอาสวยๆแบบน้องพลูเลยนะคะ”
“แต่ว่า...” รมณ์นลินอึกอัก
“ไปกันเถอะค่ะ พี่หมากเค้าใจป้ำขนาดนี้แล้วเราก็อย่าขัดศรัทธาเลยค่ะ” แล้วก็ฉุดครูสาวกลับเข้าไปในร้านอีกครั้ง เป็นนานกว่าที่จะกลับออกมาอีกพร้อมกับถุงกระดาษอีกใบ
“คุณจะไม่ลองให้ผมดูหน่อยเหรอ” สายตาแพรวพราวระยับทำให้คนถูกมองเก้อกระดาก
“อดใจหน่อยสิคะ อีกไม่กี่วันก็จะได้เห็นแล้ว น้องพลูรับรองว่าสวยถูกใจพี่หมากแน่ๆค่ะ” แทนดาวตอบแทนคุณครูที่ยืนเขินอยู่ รมณ์นลินเผลอส่งยิ้มไปให้ขณะที่เทียมภพก็ยิ้มตอบอย่างไม่มีกั๊กเช่นกัน
แทนดาวอยากเปิดโอกาสให้พี่ชายอยู่กับคุณครูตามลำพังจึงให้แวะไปส่งที่บ้านคุณหลีโดยอ้างว่าคิดถึงหลาน รมณ์นลินรับรู้ได้ว่าแม้เทียมภพจะเป็นคนบุ่มบ่ามใจร้อนแต่ก็เป็นคนที่ใจดีมากๆทีเดียวยิ่งเวลาอยู่กับน้องด้วยแล้ว รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นยามเมื่ออยู่ใกล้ชิดและนั่นก็ยิ่งทำให้ ‘รัก’ เขามากขึ้นแต่เทียมภพจะรู้ไหม
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะทั้งเรื่องเสื้อกับอาหารเย็น”
“เล็กน้อย...ไม่ได้ซื้อให้ทุกวันนี่นา ถ้าคุณเป็นเมียผมสิถึงจะซื้อให้บ่อยๆ” รมณ์นลินสะอึก เอาเถอะ...ถึงจะปากร้ายแต่ก็ใจดี
“งั้นแฟงไปก่อนนะคะ”
“เดี๋ยว...” เขาร้องเรียกไว้ทันก่อนที่หล่อนจะลงจากรถไป
“ยื่นมือมาสิ” รมณ์นลินยื่นมือให้อย่างกล้าๆกลัวๆ เขาดึงร่างบางเข้ามาหาตัวและกอดเอาไว้แน่นหนา
“ปล่อยนะคะ จะทำอะไร?”
“ผมไม่อยากได้แค่คำขอบคุณ...รมณ์นลิน” พอดิ้นขลุกขลักก็ยิ่งถูกรัดแน่นขึ้น เทียมภพก้มลงไปกระซิบข้างหู คนฟังขนลุกซู่ รู้ทันทีว่าคนที่กอดรัดตัวอยู่นี่อยากได้ ‘อะไร’
“นะครับ...นะ” เสียงทุ้มออดอ้อนอยู่ชิดแก้มนวลก่อนจะฝังจมูกสุดความหอมแผ่วเบา รมณ์นลินรู้สึกถึงวัตถุเย็นๆพาดที่ข้อมือด้านซ้ายแต่ก็ไม่มีโอกาสได้มองดูว่ามันคืออะไรเพราะอีกฝ่ายจับคางให้แหงนเงยขึ้นมาสบตา
“รังแกแฟงอีกแล้วนะคะ” เจ้าของแก้มนวลบ่นอุบอิบได้แต่ก้มหน้าเอียงอาย
“มองผมสิ...รมณ์นลิน” เสียงของดังแผ่วเบาลอดริมฝีปากขณะที่รมณ์นลินค่อยๆหลับตาลงเมื่อริมฝีปากอุ่นจัดประทับลงบนกลีบปากบอบบาง...

-Salmon Festival next Fri. Interested?-
-Sounds good, but I have to ask P’Mark-
-OK-  
แทนดาวอ่านข้อความในไลน์พร้อมโบรชัวร์ที่ชลธีส่งมาชวนไปงานเทศกาลปลาแซลมอนที่โรงแรมของเขาแล้วก็ถอนหายใจเซ็งๆ ถามพี่หมากก่อน...เชื่อเลยว่าไม่ได้ไปแน่นอน หญิงสาวเปิดเฟสบุ๊คอ่านแก้เซ็ง มีแจ้งเตือนการแท็กภาพมาจากชลธี นิ้วเรียวแตะลิงค์ตามไป ภาพที่เห็นคือช่อดอกไม้ประดิษฐ์ในตะกร้าหงายน่ารักตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน มีคอมเม้นต์สั้นๆประกอบภาพนั้น

My May Lilly.

แทนดาวยกลูบหน้าตัวเองจึงรู้สึกว่ามันร้อนผะผ่าว ไม่แน่ใจว่าเขาจะสื่อถึงอะไรแต่หัวใจดวงน้อยกำลังเต้นโครมครามด้วยความรู้สึกอันอธิบายไม่ได้ซึ่งกำลังเกิดกับกับบุรุษผู้เงียบขรึมเจ้าของนิยาม May Lilly อันแสนจะโรแมนติก

    เทียมภพกลับเข้าบ้านมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะออกไปลั้ลลาตามประสาหนุ่มโสดกับเพื่อนฝูงเฉกเช่นปกติ เขาไม่ลืมที่จะแวะดูน้องสาวสุดที่รักว่าเข้านอนเรียบร้อยหรือยัง พอเปิดประตูเข้าไปก็ยังเห็นน้องสาวอ่านนิยายแปลเล่มโปรดอยู่บนเตียง
    “ทำไมยังไม่นอนคะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนนะ” เขานั่งลงข้างๆน้องสาวพลางดึงหนังสือนิยายเล่มหนาออกจากมือ แทนดาวขยับเข้าไปใกล้พี่ชายแล้วก็กอดเอวหนาๆนั้นไว้
    “คิดถึงพี่หมากจ้ะ” คนเกิดทีหลังหยอดลูกอ้อน
    “อะไรกัน...ห่างกันไม่กี่ชั่วโมง อ้อนแบบนี้ต้องอยากได้อะไรแหงๆ กระเป๋าใหม่ มือถือ หรือว่าไปเที่ยวเมืองนอกล่ะ?” พี่ชายเดาสิ่งที่คิดว่าน้องสาวอยากได้
    “ผิดหมด น้องพลูไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น แค่อยากจะถาม...” หญิงสาวยันกายลุกนั่งหันหน้าคุยกับพี่ชายเป็นงานเป็นการจนคนเกิดก่อนยังแปลกใจ
    “มีอะไรเหรอคะ?” พี่ชายถามเสียงอ่อนโยนพลางลูบเส้นผมนุ่มสลวยที่แสนจะหวงแหน
    “พี่หมากรักพี่สิตามั้ยคะ?” คนถูกถามอึ้งไปเล็กน้อยที่อยู่ดีๆน้องสาวถามอะไรแบบนี้
    “ถามอะไรน่ะฮึ? เป็นเด็กเป็นเล็ก” มีอะไรบางอย่างสะกิดใจให้เขาต้องครุ่นคิดว่าทำไมน้องสาวถึงถามเรื่องความรัก ตนเองที่เป็นคนดูแลฟูมฟักคนเกิดทีหลังตั้งแต่แบเบาะมั่นใจเต็มร้อยว่าให้การปกป้องดูแลและอาจจะเรียกได้ว่า ‘ปิดกั้น’ เรื่องราวความรู้สึกเชิงชู้สาวที่อาจจะเกิดขึ้นกับน้องสาวมาตลอด
    “ตอบมาก่อนสิคะ” เมื่อน้องสาวยังคาดคาดคั้นก็คงต้องตอบ
    “การที่ผู้หญิงกับผู้ชายจะคบหากัน มันก็ไม่ได้มีแค่ความรักอย่างเดียวเสมอไปหรอก”
    “งั้นแสดงว่าพี่หมากก็ไม่ได้รักพี่สิตา แล้วทำไมพี่หมากถึงคบเค้าล่ะ” เทียมภพถอนหายใจเบาๆมองหน้าน้องสาวอย่างใช้ความคิดว่าจะอธิบายอย่างไรดี
    “ความรักมันไม่ได้เกิดขึ้นกันง่ายๆนะน้องพลู มันต้องใช้เวลาบ่มเพาะหรือที่เรียกกันว่าศึกษาดูใจกัน สำหรับพี่นะ...จะบอกตรงๆว่ารักสิตามั้ย? ก็ต้องบอกว่ารักบ้างแหละแต่มันจะพัฒนาเป็นความรักยั่งยืนแค่ไหนก็ไม่รู้ มันขึ้นอยู่กันว่าเราสองคนปลูกต้นรักนี้ให้มันเติบโตงอกงามได้ดีแค่ไหน ดีไม่ดีอีกสองสามวันก็อาจจะเลิกกัน พี่ก็อาจมีแฟนใหม่”
    “งั้นก็แสดงว่า...พี่หมากไม่ได้รักเธอแต่ที่คบเพราะพี่หมากเป็นคนเจ้าชู้ใช่มั้ยล่ะ?” แทนดาวยิ้มเมื่อคิดได้ว่าคนเกิดก่อนเจ้าชู้แค่ไหน เทียมภพอมยิ้มกับคำตอบใสซื่อ ก็ดีแล้วที่น้องสาวคิดไปแบบนั้น เซ็กส์กับความรักแม้มักจะมาคู่กันแต่ก็แตกต่างกันซึ่งเขาไม่ปรารถนาให้น้องเรียนรู้ทั้งสองอย่างในเวลานี้
    “ยังมีเวลาอีกมากที่หนูจะเรียนรู้เรื่องความรัก ตอนนี้น้องพลูมีอย่างอื่นที่สำคัญมากกว่านั้นต้องทำคือตั้งใจเรียน อย่าคิดเรื่องอื่น ตอนนี้น้องพลูยังเป็นของพี่เพราะงั้นใครก็เข้ามาเกาะแกะไม่ได้เด็ดขาด” เขาเน้นย้ำประโยคหลัง
    “แล้วพี่หมากเคยรักใครบ้างหรือยัง? แบบว่ารักจริงๆเลยน่ะ” คนถูกถามนิ่งไปพลันก็นึกถึงสตรีคนหนึ่ง ผู้หญิงที่เป็นรักแรกของเขา...เปรมยุตา แล้วสักประเดี๋ยวภาพของเปรมยุตาก็เลือนรางจางไปแทนที่ด้วยหญิงสาวหน้าตาสวยหมดจดอีกคนหนึ่ง...รมณ์นลิน