เคยอยากตายเพราะไม่สวยไหม

ก่อนอื่นต้องเล่าก่อนว่าเราเป็นคนโหยหาความรักมาก เพราะตอนเด็กๆไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ทั้งๆที่พ่อแม่รักกันดี เราต้องมาอยู่กับยายเพราะต้องเรียนอีกที่ เราขี้เหร่ ไม่มีความมั่นใจมากๆ เราโดนแกล้งตลอด ไม่เคยมีใครอยากเล่นกับเรา คุณครูไม่สนใจ เราอิจฉาเพื่อนมากๆ ที่เขามีแต่คนรุมรัก ยิ่งโตมาอาการยิ่งเพิ่มมากขึ้น ยิ่งกับเวลาที่เราตั้งใจทำอะไรสักอย่างแต่กลับถูกเมินทั้งๆที่เราดีกว่า แต่เราไม่น่ารักไม่สวยการพูดจาระหว่างเรากับเพื่อนและคุณครูช่างแตกต่างกันอย่างชัดเจน เวลาซื้อของหรือใช้บริการร้านใดๆ เราจะได้รับบริการที่แย่กว่าคนอื่น ทำให้เรารู้สึกด้อยค่า ต้อยต่ำมากๆ เราจึงเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง เริ่ม ยืดผม แต่งตัวให้เหมาะกับตัวเอง แต่งหน้า จนหน้าตาเริ่มพอใช้ได้ไปไหนยังพอมีคนสนใจบ้าง  เราทำงานพริตตี้นะ ต้องบอกว่าตอนนี้หน้าก็พอโอเค ทำงานมอเตอร์โชว์และงานอื่นๆ แต่ก็ยังไม่มั่นใจในตัวเองมากๆ ไม่มั่นใจถึงขนาดร้องไห้ทุกคืน อยากตายเพราะความเตี้ย ความไม่สวย ฐานะไม่ดี ไม่มีเพื่อน เราไม่กล้าคบใคร เราค่อนข้างคบเพื่อนยาก ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้เรายังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นคนยังไง บางครั้งดูห้าว บางครั้งก็หวาน อ่อนแอ และจริงๆเราไม่ได้เสแสร้งใดๆ เราพยายามทำให้คนอื่นยอมรับจนไม่เป็นตัวของตัวเอง เราเครียดมากค่ะ  เรามักแสดงอาการบ้าๆแบบไม่มีสติกับคนที่เรารักเสมอ ทั้งกรี๊ด ทั้งทุบหัวตัวเอง แต่เราไม่เคยทำร้ายใครเลย ชอบพูดจาแรงๆให้ทำร้ายความรู้สึกคนฟังมากที่สุด แต่กับเพื่อนหรือคนรอบข้างเราไม่กล้าแสดงอาการแบบนี้ให้ใครเห็นเลย เรารู้สึกว่าต้องทำอะไรให้ตัวเองเจ็บที่สุดเวลาที่เราโมโหอะไรมา และชอบทำให้แฟนเห็นให้เขาสนใจ ให้เขากอด ให้เขาพูดดีด้วย เราอยากให้มีคนเข้าข้างเราบ้าง อาการนี้เป็นปัญหาในชีวิตมากค่ะ เรามองอนาคตว่าเราคงฆ่าตัวตายสักวันแน่ๆ แต่เราสงสารพ่อแม่หากเสียเราไป แต่ตอนนี้เรารู้สึกอยู่ต่อไปก็ไม่มีความสุข  พยายามเข้าวัด หาหนังสือ หาอะไรที่ชอบตามที่คนอื่นแนะนำ แต่มันไม่หายไป เคยกินยาโรคซึมเศร้าก็ไม่หาย เราอารมณ์รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่  ยิ่งตอนนี้มีเรื่องแฟนเก่าของแฟนซึ่งก็หน้าตาโอเค มาวนเวียนในชีวิตเรา เรายิ่งคิดมาก จากตอนแรกเราก็โอเคนะคิดว่าเราพอสู้เค๊าได้ และหลายๆคนก็บอกว่าเราดูดีกว่า แต่พอมีเรื่องใครชมคนนั้นว่าสวยเราจะน้อยใจและแอบมาร้องไห้ตลอด เราคิดมากแบบที่ไม่มีเวลาทำอะไรเลยวันๆคิดแต่เรื่องไร้สาระพวกนี้ คือเรามีปมด้อยเรื่องเตี้ย (158 เซนติเมตร.) แล้วผู้หญิงคนนี้สูง ทุกครั้งที่เราเห็นคนสูงเรามีอาการตัวสั่น ใจเต้นและคิดถึงผญ.คนนี้ทุกครั้ง เราหดหู่เวลาที่เห็นตัวเองในกระจก เห็นความเตี้ย เห็นปมด้อยของตัวเองอยากตาย รู้สึกว่าชาตินี้ไม่มีอะไรที่ดีสักอย่าง ต่อให้ทำอะไรดีแค่ไหนคนก็มองข้าม โดนดูถูกเหยียมหยามมาตลอด ในบางครั้งรู้สึกไม่มีตัวตนในสังคม เพื่อนๆอย่าเพิ่งด่ากันนะคะ เรารู้ดีว่าเราหมกมุ่นกับเรื่องนี้มากเกินไป นี่เป็นสาเหตุที่ต้องมาพิมพ์ถามเพื่อนๆ หรือผู้เชี่ยวชาญด้านจิตแพทย์ ให้คำปรึกษาหน่อยค่ะ  เราไม่สามารถดำเนินชีวิตอย่างมีความสุขได้เลยค่ะ