รักออกแบบไม่ได้

สวัสดีค่ะชาวพันทิป เราชื่อ ข้าว (นามสมมุติ)  เราอายุ 21 ปี ตอนนี้เราเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในประเทศไทย วันนี้เราอยากเล่าเรื่องของเราให้ฟังค่ะ เราแค่รู้สึกว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องราวดีๆสำหรับเราแต่เราไม่กล้าบอกให้คนที่เรารู้จักได้รู้ค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นคนที่มีนิสัยตรงๆจะพูดหรือจะทำอะไรเราก็ค่อนข้างชัดเจนค่ะ   เราเป็นคนมีนิสัยขวานผ่าซากเลยก็ว่าได้ค่ะเห็นอะไรก็พูดไปตรงๆเลย เราจริงใจกับทุกคนที่เข้ามาหาเรานะค่ะ เอาง่ายๆเลยก็คือเราเป็นคนเปิดเผยจะว่าอย่างนั้นเลยก็ได้ แล้วตอนนี้เราก็กำลังคบเพื่อนสนิทของตัวเองเป็นแฟนค่ะ หลายๆท่านอ่านมาจนถึงตรงนี้คงคิดว่ามันจะแปลกอะไรก็แค่คบเพื่อนสนิทตัวเองเป็นแฟนใครๆเค้าก็เคยเป็นแบบนี้  แต่เพื่อนสนิทของเราเค้าเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้ชายค่ะ   เราเองก็เป็นผู้หญิงที่ชอบผู้ชายค่ะ   ตลอดที่ผ่านมาเรามีแฟนเป็นผู้ชายมาตลอดค่ะ   ไม่มีประวัติการเป็นทอมหรือมีแฟนเป็นทอมหรือเป็นเลสเบี้ยนมาก่อนค่ะ  
           แปลกมากเลยนะค่ะเรามีเพื่อนเป็นผู้หญิงก็เยอะสนิทกว่าแฟนเราก็มีค่ะ   แต่ทำไมเราถึงไม่รู้สึกกับคนอื่นแต่เราดันกลับมารู้สึกกับคนนี้ก็ไมรู้ค่ะ เราชอบเวลาที่เค้ายิ้มให้เรา ชอบเวลาที่เค้าเป็นห่วงเรา ตอนที่เราขอโอกาสจากเค้า เรากลัวมากกลัวว่าเค้าจะไม่ให้โอกาสเรา เพราะ เค้าชอบผู้ชายเค้าไม่ได้ชอบผู้หญิง  ตอนที่เราจะบอกชอบเค้านะค่ะเหมือนกำลังยืนอยู่บนตึก 60 ชั้นเลยค่ะ ความรู้สึกประมาณว่าถ้าโดดลงมาอาจตายก็ได้ แต่ถ้าไม่โดดก็อาจจะหงุดหงิดหรืออึดอัดใจไปตลอด  เพราะ ด้วยนิสัยส่วนตัวเราด้วยแหละค่ะที่รู้สึกอะไรก็พูดออกหมด เราเลยตัดสินใจบอกชอบเค้า รู้สึกเหมือนกับว่าตอนทีเราบอกชอบเค้า เค้าช็อกซีนีม่า มากๆเลยค่ะ ถึงขั้นนิ่งไปสักพัก      เราคิดว่าเค้าคงไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราแล้วแน่ๆเราเลยถอยห่างออกมาเอง แต่เค้าดันทำตัวปกติกับเราเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราทนไม่ได้จริงๆกับท่าทางที่ เค้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและไม่สนใจกับเรื่องที่เราบอกไปแล้วยิ่งเค้ามาทำตัว   ปกติกับเรา เราก็ยิ่งคิดไปไกลอีกร้อยเท่า ในที่สุดไอ้ท่าทางนิ่งๆไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรของเค้าก็ทำให้เราทนไม่ได้อีกแล้ว เราเลยขอเค้าคบเป็นแฟนเลยค่ะ                                      ตอนเราขอเค้าเป็นแฟนเค้าก็ งงๆ กล้าๆ กลัวๆ นะค่ะ เพราะ เค้าไม่เคยมีแฟนมาก่อน เรากลัวเค้าไม่ให้โอกาสเรามากเลย แต่สุดท้ายเราก็คบกันจนได้ค่ะ  แต่มีเงื่อนไขที่ว่า                                                                                                                                                                                                                     ห้ามบอกใครว่าเราเป็นแฟนกันเราจะหวานเฉพาะตอนอยู่ด้วยกันสองคน ก็เป้นอย่างที่เราตกลงกันไว้จริงๆนะค่ะตอนอยู่ที่ มหาลัย เรากับ เค้าก็เหมือนเพื่อนกันตามปกติ   แต่พออยุ่ด้วยกันสองคน   ก็หวานกันบ้างนิดหน่อย แต่โอกาสที่จะอยู่สองคนได้มันก็น้อยเหลือเกินค่ะ เพราะเพื่อนทั้งกลุ่ม ไม่ได้มีเราแค่สองคนยังมีเพื่อนคนอื่นอีก   เรานี้อยากจะบ้าตายเลยค่ะ คือ เราอยากจะอยู่กับแฟนเราแค่สองคนแต่เพื่อนในกลุ่มนี่ตัวดี ชอบชวนไปนั้นไปนี่กันทั้งกลุ่ม  พอทีค่ะ  หมดเวลาไปวันนึงกับการใช้ชีวิตกับเพื่อนในกลุ่ม อยากจะหวานใส่แฟนตัวเองแทบคลั่งยังทำไม่ได้  เราเริ่มรู้สึกไม่ชอบเงื่อนไขที่ห้ามบอกกับคนอื่นว่าเราเป็นแฟนกัน เราหงุดหงิดทุกทีเวลาเป็นแฟนเรา ไปทำสนิทกับคนนั้นที คนนี้ที ชอบทำเหมือนเราไม่สำคัญ  เราผิดมากไหมค่ะที่เราแค่อยากสำคัญมากกว่าคนอื่นเราไม่อยากสำคัญเท่าคนอื่น  เราอยากให้เค้าทักแชทมาหาเราบ่อยๆเหมือนเมื่อก่อน แต่เดี๋ยวนี้รู้สึกเหมือนเค้าเปลี่ยนไป  เมื่อก่อนตอนเป็นเพื่อนทักแชทมาหาเราทุกวันจนเราตกหลุมรัก  แต่พอเป็นแฟนกันให้เรารอเป็นชาติยังไม่เคยทักมา  เราต้องทักไปก่อนตลอด เรากับเค้าไม่ได้อยู่หอเดียวกันนะค่ะ แฟนเรามีรูมเมทของเค้า ส่วนเราก็มีรูมเมทของเราค่ะ จะขอย้ายออกจากหอไปอยู่หออื่นกับแฟนตัวเอง รูมเมทก็จะสงสัยอีก เรารู้สึกว่าการปิดบังแบบ นี้มันไม่โอเคเลยค่ะ แต่เรากลัว กลัวคนอื่นจะมองแปลกๆ กลัวคนอื่นจะแซว กลัวพ่อกับแม่จะรู้  เรากลัวไปหมดจนเรารู้สึกว่าลึกๆแล้วเรามันก็เป็นคนขี้กลัวและอ่อนแอ เรากลัวว่าไอ้ความขี้กลัวของเรามันจะทำให้เรากับแฟนเราไปด้วยกันไม่รอด แต่เราก็ยังไม่กล้าบอกใครอยู่ดี  ทั้งที่ในใจเราอยากบอกแทบตาย จนทุกวันนี้ใครมาใกล้แฟนเรา เราก็กลัวแฟนเราจะเปลี่ยนใจและหวั่นไหว   แต่สิ่งที่เรากลัวมากที่สุดเลยก็คือ  เรากลัวว่าวันนึงแฟนเราจะอยู่แบบไม่มีเราได้  แต่ เราคงทำไม่ได้ ตอนเป็นเพื่อนกันเราทะเลาะกับเค้าได้บ่อยตามที่เราต้องการเลยค่ะ  แต่พอเป็นแฟนกันมีเรื่องอะไรนิดๆหน่อยๆเราก็อดทนและพยายามเข้าใจ และไม่คิดมากกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เอาตรงๆนะค่ะ ต่อหน้าแฟนเรา เราแกล้งไม่เป็นอะไรและเข้าใจสิ่งที่เค้าทำเราแกล้งยิ้มทั้งที่เราไม่ได้อยากยิ้ม เราเลยมาคิดว่าเราเป็นคนแบบนี้ซะที่ไหน เรารู้ตัวเราเองดีค่ะว่าเราเป็นคนจริงใจกับทุกเรื่องเฟคไม่เก่ง แต่เรากลับเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนๆเดียว    ถ้ามีคนถามเราว่า   ถ้าคบกันแล้วมันไม่มีความสุขขนาดนี้จะคบทำไม  เราคงตอบกลับไปว่าที่เราอดทนได้ขนาดนี้ทั้งที่เราเป็นคนความอดทนต่ำมากมันคงเป็นเพราะว่า เราไม่อยากเสียเค้าไปค่ะ  เค้าเป็นคนสำคัญของเรา ถึงแม้ว่าเราจะรู้อยุ่แล้วว่าอนาคตยังไงมันก็ถึงทางตันอยู่ดี  แต่เราก็ยังอยากทำตอนนี้ให้ดีที่สุดค่ะ เพราะถ้าวันนึงเราเลิกกันถึงเราจะเสียใจแต่เราก็ยังเหลือช่วงเวลาดีๆกับเค้า  ถ้าถึงตอนนั้นเราคงจะไม่รู้สึกเสียใจหรือเสียดายเวลา เพราะเราถือว่า เราพยายามจนถึงที่สุดแล้ว  เราดูเหมือนคนขี้แพ้มากเลยนะที่หลบๆซ่อนๆทุกอย่าง  สักวันเราอาจจะต้องเสียใจเพราะความขี้กลัว ขี้แพ้ และอ่อนแอของตัวเองก็ได้ค่ะ        เรามาระบายให้ฟังเฉยๆนะค่ะ ใครอยากคอมเม้นก็ได้นะค่ะแต่ขอเป็นคำที่สุภาพค่ะ แต่ถ้าใครไม่ชอบก็ไม่ต้องคอมเม้นนะค่ะ