ผมรู้จักรุ่นน้องคนนึ่งที่อยู่โรงเรียนเดียวกันมาปีกว่าแล้วล่ะครับ เราเริ่มจากคนไม่รู้จักกันค่อยๆคุยกันไปทุกวันๆ จนสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ ผมเคยขอคบเบาครั้งนึ่งครับ แต่เขาบอกกับผมว่าเป็นพี่น้องกันดีกว่า
อาจเป็นเพราะผมหน้าตาไม่ดีมั้ง
น้องเขามีอะไรผมก็จะช่วย ไม่ว่าจะเป็นการบ้าน รายงาน หรือแม้แต่ของขวัญวันสำคัญต่างๆผมก็ซื้อให้ บางวันก็โทรคุยกันบางวันก็เฟสคุยกัน
แต่คุยกันต่อหน้าไม่ได้นะครับเพราะเขาบอกว่าอาย อีกอย่างเขาก็มีแฟนแล้วด้วยตั้งสองคน
ผมเลยไม่กล้าทักเขาต่อหน้า ก็ได้แค่ยิ้มตอนเจอกัน มีอย่างนึ่งที่ผมลืมบอกคือผมจะคุยกับเขา
แบบบางครั้งที่ทำตัวงี่เง่าใส่เขา บางครั้งก็ว่าเขา
แต่ทุกครั้งเขาก็จะคอยพูดให้ผมใจเย็นลง
แล้วกลับมาคุยกับผมเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ทั้งๆที่เขาน่าจะรำคาญผมด้วยซ้ำ
เพราะผมกับเขาก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน
เขาบอกกับผมแค่ว่าเขาจะไม่ไปไหนหรอก
แต่ผมก็กลัวว่าวันนึ่งเขาจะจากไป
ผมอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ทิ้งผมไปไหน
แล้วทำยังไงผมถึงจะรักษาเขาไว้ได้นานๆ
ทำไมเขาไม่ทิ้งผมไปไหน?
อาจเป็นเพราะผมหน้าตาไม่ดีมั้ง
น้องเขามีอะไรผมก็จะช่วย ไม่ว่าจะเป็นการบ้าน รายงาน หรือแม้แต่ของขวัญวันสำคัญต่างๆผมก็ซื้อให้ บางวันก็โทรคุยกันบางวันก็เฟสคุยกัน
แต่คุยกันต่อหน้าไม่ได้นะครับเพราะเขาบอกว่าอาย อีกอย่างเขาก็มีแฟนแล้วด้วยตั้งสองคน
ผมเลยไม่กล้าทักเขาต่อหน้า ก็ได้แค่ยิ้มตอนเจอกัน มีอย่างนึ่งที่ผมลืมบอกคือผมจะคุยกับเขา
แบบบางครั้งที่ทำตัวงี่เง่าใส่เขา บางครั้งก็ว่าเขา
แต่ทุกครั้งเขาก็จะคอยพูดให้ผมใจเย็นลง
แล้วกลับมาคุยกับผมเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ทั้งๆที่เขาน่าจะรำคาญผมด้วยซ้ำ
เพราะผมกับเขาก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน
เขาบอกกับผมแค่ว่าเขาจะไม่ไปไหนหรอก
แต่ผมก็กลัวว่าวันนึ่งเขาจะจากไป
ผมอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ทิ้งผมไปไหน
แล้วทำยังไงผมถึงจะรักษาเขาไว้ได้นานๆ