สวัสดีครับ สมาชิกพันทิป ผมกลับมาแล้ว อิอิ
ผม
นาย พ พาน เองครับ
วันนี้ผมจะประกาศหาเพื่อนคุย เอ่อ ไม่ใช่ละ ..... ผมมีเรื่องจะมาแชร์ให้ทุกคนในพันทิป ได้อ่านผ่านตา เหมือนนิยายเล่มละ 2 บาทสมัยก่อน อิอิ เรื่องของความรักของผมเองที่ไม่ค่อยสมหวังเท่าไหร่ มีความสุขบ้าง มีทุกข์บ้าง ตลอดการเข้าระบบในพันทิปในนามแฝงว่า นาย พ พาน เป็นเป็นเวลาปีกว่าๆ ส่วนผู้ที่อ่านข้อความนี้ใหม่ๆ สงสัยว่า ไอ้นี่ใครเเว๊.... แนะนำว่า ให้ท่านไปอ่านกระทู้
http://pantip.com/topic/34722072 เพื่อทำความเข้าใจก่อน แล้วท่านจะรู้จักผมมากขึ้น กว่า 35% แฮะๆ
หลายๆคนที่เป็นนักสืบพันทิปหรือเป็นแฟนคลับ #เพศที่สาม ของพันทิปอาจจะเป็นกระทู้เล่าเหตุการณ์ความรักของผมหลายๆ กระทู้ ผมขอบคุณทุกๆ ความคิดเห็นของพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ที่เข้ามา รุม เอ้ย ระดมสมองในแต่ละสถานการณ์ของผมนะคับ ไม่ว่าประกาศหาเพื่อน ขอคำปรึกษา พี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆ ก็ช่วยเต็มที่ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมากก่อน มีหลังไมด์มีนับสิบ นับร้อย ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ตามระยะเวลา ผมประมวณให้ทุกคนอ่านกันนะครับ
คั้งแต่ ผมโพสต์กระทู้ลองหาคนคุย เมื่อ 1 พฤษภาคม 58 ทำให้ชัวร์แล้วว่า ไม่มีใครเข้ามาจีรัง เหมือนๆ หลายๆ ผู้เข้าระบบที่พิมพ์ผ่านตาละคับ
"ไม่มีรักแท้ในสังคมออนไลน์ สังคมพันทิปหรอกน้อง" หลังจากนั้นผมก็ยอมถอยไปละกัน ไม่เป็นคนประกาศหาลองเป็นคนเข้าหาละกัน ใช้ความสามารถตัวเองในการชอบคุยมาเป็นความสามารถพิเศษในการสร้างสัมพันธ์ จนมาวันนึ่ง .... มีกระทู้หลายกระทู้ที่ผมเข้าไปตอบ และคุยกันระยะหนึ่ง ทำให้ทราบว่าผมยังไม่พร้อมที่จะมีความรัก ยังคงแยกไม่ออกว่าความรักกับความเหงา มันแตกต่างกันอย่างไร เลยเลิกกันไป (ข้อดีนึงของการคุยที่นี่คือ คุณสามารถเลิกคุยกับคนนี้ไปคุยกับคนอื่นง่าย แค่คุณคลิกกันเท่านั้น)
เมื่อผมมาศึกษาต่อปริญญาโท ผมก็เอาใหม่ พร้อม เวลาหร้อม สถานภาพตัวเองพร้อมเอาหละ ลองคุยอีกครั้ง (พร้อมกับความกลัวที่แป้กเวลาคุย) ผมเจอกระทู้หาเพื่อนกระทู้นึง ประมาณเดือน ปลายๆ เดือน กันยายน แล้ว ลองกดหลังไมค์ไปคุยเผื่อเขาคนนั้นอยากคุยกับผม ไม่รู้หรอกว่า จากวันนั้นถึงวันนี้กระทู้นั้นทำให้ผมคุยกับพี่เขานานกว่าห้าเดือน (นับถึงวันนี้) ใช่ละครับ เขาอายุมากกว่า (ไม่รู้ซิคุยกับคนอายุมากกว่า เราแสดงอาการเป็นเด็กได้มั่ง) เราถึงขนาดคุยหลังไมค์กว่า 70 บทสนทนา ภายใน 1 อาทิตย์ ซึ่งยาวนานนะครับกว่าทุกคนที่เข้ามาคุย พี่เขาเป็นคนเรียบง่าย ติดเกมเล็กๆ แต่ก็โอเค ฮ่าๆ (เข้าใจขนาดนี้) ใช่แล้วละครับ ผมหลงรักเขาเข้าแล้ว แล้วมันต่างอะไรกับความเหงา แน่นอนคับ ผมไม่แคร์ว่าพี่เขาจะตอบช้าหรือเร็ว แต่อย่างไรก็ตามพี่ก็เข้ามาตอบ ถึงขนาดครบ 3 เดือน ผมบอกชอบพี่ไปนะ (ฮ่า กล้าทำ) แต่สุดท้ายก็แป้ก เลิกคุยไปพักนึง ( ตั้ง14 ชั่วโมง) แล้วกลับมาคุยใหม่ แต่ทว่าระหว่างนั้นผมก็คลอดกระทู้ใหม่ออกมา ...เรื่องสถานะของคนคุยๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://pantip.com/topic/34423641 เฮ้ย... ยืนยันว่าสถานะที่ไม่แน่นอนไม่สามารถตอบโจทย์อะไรชีวิตเราได้หรอก หลังจากนั้นก็มีคนมาคุยเพิ่มคับ มาเข้ามาและมีจากไปเหมือนกับ ศาลาพักใจ (คล้ายๆว่า หนักใจแล้วมาคุย สบายไปก็ขอบคุณและขับรถจากไป) แนวนี้ผมโอเคคับ อย่างน้อยเข้าก็มีความสุข ผมชอบคนอื่นมีความสุข แม้ตัวเองจะสุขน้อยก็ตาม
จากนั้นนานอยู่หล่ะ .... เมื่อคิดว่าไม่มีหวังแล้ว พี่ชาย เดือนกันยายน ไม่รับรักแน่เลย (
เฮ้ย เรียกว่าอกหักได้ไหม ....
แต่อกหักแบบบ้าคลั่งคงไม่) ทำเอาไม่เป็นอันอ่านหนังสือสอบเลยละฮะ บ้าไปสักพัก แล้วทำใจเหมือนจะได้ แต่ก็ไม่ได้ ^^ เลยประกาศกระทู้หาเพื่อนอีกกระทู้นึง
http://pantip.com/topic/34722072 อาจจะเป็นปิดท้ายกระทู้หาคู่ก็เป็นได้ เกิดคาดมีผู้เข้ามาในชีวิตมากอยู่ มีมากแบบไม่ได้ตั้งตัว แต่สุดท้ายก็สวัสดีครับ หายไปจาก 20 เหลือ 12 จาก 12 เหลือ 5 และ เหลือ 0 อิอิ (
ทำใจแล้วละคับ) แต่อย่างไรก็มีพี่เขาที่เข้ามาให้กำลังใจ แฮะ แหงละไม่มีสักคน
บางครั้งเวลามันยาวนานมากขึ้น ยาวนานมากขึ้น ผมได้คุยกับหลากหลายคนมากขึ้น ผมคิดแล้วว่าสุดท้ายคงไม่มีใครที่เหมาะสมกับผม ละมั่ง ทั้งเด็กน้อยมัธยมปลาย น้องๆมหาวิทยาลัยปีต้น ..... ไปถึงพี่ๆทำงานกระทรวงใหญ่ๆ ใจกลางเมืองหลวง ทำให้ผมรู้แล้วว่า
ความรักอย่าเร่งรีบวิ่งตามหามัน จงยอมรับเมื่อมันเข้ามาในชีวิต ตามหาไปก็เหนื่อย เมื่อเหนื่อยก็คิดมาก ผมเลยจะจบวงเวียนแบบนี้ ไม่เป็นถาวร เหมือนๆ เวลากว่า 1 ปีเราพยายามมามากแล้ว จากนี้คงจะให้สถานะ
โสด สักพัก
#ขอบคุณ
ก่อนอื่นขอบคุณทุกๆ ท่านที่เข้ามาช่วยระดมสมองกับผม ไม่ว่าจะมาแนะนำ ปรึกษาเป็นเพื่อนคุย เป็น per-relationship เป็นอาจารย์ เป็นพี่ชาย เป็นคุณหมอ เป็นนักจิตวิทยา ทำให้ทราบว่ามีคนหลากหลายมากที่พร้อมแสดงความคิดเห็น ขอบคุณกว่า 70 ความเห็น ไม่ว่าจะเรื่องความรัก เรื่องครอบครัว เรื่องสุขภาพที่เข้ามาตอบ ขอบคุณเวลากว่า 1 ปี ที่ทำให้เรารู้ว่าเราพยายามได้ยาวนอนขนาดนี้ หวังว่า ท่านจะสนุกกับกระทู้นี้นะครับ อย่าทำคิ้วขมวดก่อนหละ ด่าได้แต่อย่าแรง จขกท อ่อนไหว
สุดท้ายบทสรุปผมกับ ทุกคนคงเหมือนเดิม .... แต่ผมคงคิดถึงใครคนนั้นไปตลอดแหละ คิดถึงเสียง แต่ก็คือความทรงจำที่ดี
ขอบคุณนามแฝง นาย พ พาน ที่ช่วยในการตอบสนองความเศร้า และสุขด้วย
ขอบคุณที่อ่านครับ
ผม เอง ( นาย พ พาน)
บทสรุปของหนุ่ม Y #ภาคขอบคุณ
ผมนาย พ พาน เองครับ
วันนี้ผมจะประกาศหาเพื่อนคุย เอ่อ ไม่ใช่ละ ..... ผมมีเรื่องจะมาแชร์ให้ทุกคนในพันทิป ได้อ่านผ่านตา เหมือนนิยายเล่มละ 2 บาทสมัยก่อน อิอิ เรื่องของความรักของผมเองที่ไม่ค่อยสมหวังเท่าไหร่ มีความสุขบ้าง มีทุกข์บ้าง ตลอดการเข้าระบบในพันทิปในนามแฝงว่า นาย พ พาน เป็นเป็นเวลาปีกว่าๆ ส่วนผู้ที่อ่านข้อความนี้ใหม่ๆ สงสัยว่า ไอ้นี่ใครเเว๊.... แนะนำว่า ให้ท่านไปอ่านกระทู้ http://pantip.com/topic/34722072 เพื่อทำความเข้าใจก่อน แล้วท่านจะรู้จักผมมากขึ้น กว่า 35% แฮะๆ
หลายๆคนที่เป็นนักสืบพันทิปหรือเป็นแฟนคลับ #เพศที่สาม ของพันทิปอาจจะเป็นกระทู้เล่าเหตุการณ์ความรักของผมหลายๆ กระทู้ ผมขอบคุณทุกๆ ความคิดเห็นของพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ที่เข้ามา รุม เอ้ย ระดมสมองในแต่ละสถานการณ์ของผมนะคับ ไม่ว่าประกาศหาเพื่อน ขอคำปรึกษา พี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆ ก็ช่วยเต็มที่ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมากก่อน มีหลังไมด์มีนับสิบ นับร้อย ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ตามระยะเวลา ผมประมวณให้ทุกคนอ่านกันนะครับ
คั้งแต่ ผมโพสต์กระทู้ลองหาคนคุย เมื่อ 1 พฤษภาคม 58 ทำให้ชัวร์แล้วว่า ไม่มีใครเข้ามาจีรัง เหมือนๆ หลายๆ ผู้เข้าระบบที่พิมพ์ผ่านตาละคับ "ไม่มีรักแท้ในสังคมออนไลน์ สังคมพันทิปหรอกน้อง" หลังจากนั้นผมก็ยอมถอยไปละกัน ไม่เป็นคนประกาศหาลองเป็นคนเข้าหาละกัน ใช้ความสามารถตัวเองในการชอบคุยมาเป็นความสามารถพิเศษในการสร้างสัมพันธ์ จนมาวันนึ่ง .... มีกระทู้หลายกระทู้ที่ผมเข้าไปตอบ และคุยกันระยะหนึ่ง ทำให้ทราบว่าผมยังไม่พร้อมที่จะมีความรัก ยังคงแยกไม่ออกว่าความรักกับความเหงา มันแตกต่างกันอย่างไร เลยเลิกกันไป (ข้อดีนึงของการคุยที่นี่คือ คุณสามารถเลิกคุยกับคนนี้ไปคุยกับคนอื่นง่าย แค่คุณคลิกกันเท่านั้น)
เมื่อผมมาศึกษาต่อปริญญาโท ผมก็เอาใหม่ พร้อม เวลาหร้อม สถานภาพตัวเองพร้อมเอาหละ ลองคุยอีกครั้ง (พร้อมกับความกลัวที่แป้กเวลาคุย) ผมเจอกระทู้หาเพื่อนกระทู้นึง ประมาณเดือน ปลายๆ เดือน กันยายน แล้ว ลองกดหลังไมค์ไปคุยเผื่อเขาคนนั้นอยากคุยกับผม ไม่รู้หรอกว่า จากวันนั้นถึงวันนี้กระทู้นั้นทำให้ผมคุยกับพี่เขานานกว่าห้าเดือน (นับถึงวันนี้) ใช่ละครับ เขาอายุมากกว่า (ไม่รู้ซิคุยกับคนอายุมากกว่า เราแสดงอาการเป็นเด็กได้มั่ง) เราถึงขนาดคุยหลังไมค์กว่า 70 บทสนทนา ภายใน 1 อาทิตย์ ซึ่งยาวนานนะครับกว่าทุกคนที่เข้ามาคุย พี่เขาเป็นคนเรียบง่าย ติดเกมเล็กๆ แต่ก็โอเค ฮ่าๆ (เข้าใจขนาดนี้) ใช่แล้วละครับ ผมหลงรักเขาเข้าแล้ว แล้วมันต่างอะไรกับความเหงา แน่นอนคับ ผมไม่แคร์ว่าพี่เขาจะตอบช้าหรือเร็ว แต่อย่างไรก็ตามพี่ก็เข้ามาตอบ ถึงขนาดครบ 3 เดือน ผมบอกชอบพี่ไปนะ (ฮ่า กล้าทำ) แต่สุดท้ายก็แป้ก เลิกคุยไปพักนึง ( ตั้ง14 ชั่วโมง) แล้วกลับมาคุยใหม่ แต่ทว่าระหว่างนั้นผมก็คลอดกระทู้ใหม่ออกมา ...เรื่องสถานะของคนคุยๆ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ เฮ้ย... ยืนยันว่าสถานะที่ไม่แน่นอนไม่สามารถตอบโจทย์อะไรชีวิตเราได้หรอก หลังจากนั้นก็มีคนมาคุยเพิ่มคับ มาเข้ามาและมีจากไปเหมือนกับ ศาลาพักใจ (คล้ายๆว่า หนักใจแล้วมาคุย สบายไปก็ขอบคุณและขับรถจากไป) แนวนี้ผมโอเคคับ อย่างน้อยเข้าก็มีความสุข ผมชอบคนอื่นมีความสุข แม้ตัวเองจะสุขน้อยก็ตาม
จากนั้นนานอยู่หล่ะ .... เมื่อคิดว่าไม่มีหวังแล้ว พี่ชาย เดือนกันยายน ไม่รับรักแน่เลย (เฮ้ย เรียกว่าอกหักได้ไหม .... แต่อกหักแบบบ้าคลั่งคงไม่) ทำเอาไม่เป็นอันอ่านหนังสือสอบเลยละฮะ บ้าไปสักพัก แล้วทำใจเหมือนจะได้ แต่ก็ไม่ได้ ^^ เลยประกาศกระทู้หาเพื่อนอีกกระทู้นึง http://pantip.com/topic/34722072 อาจจะเป็นปิดท้ายกระทู้หาคู่ก็เป็นได้ เกิดคาดมีผู้เข้ามาในชีวิตมากอยู่ มีมากแบบไม่ได้ตั้งตัว แต่สุดท้ายก็สวัสดีครับ หายไปจาก 20 เหลือ 12 จาก 12 เหลือ 5 และ เหลือ 0 อิอิ (ทำใจแล้วละคับ) แต่อย่างไรก็มีพี่เขาที่เข้ามาให้กำลังใจ แฮะ แหงละไม่มีสักคน
บางครั้งเวลามันยาวนานมากขึ้น ยาวนานมากขึ้น ผมได้คุยกับหลากหลายคนมากขึ้น ผมคิดแล้วว่าสุดท้ายคงไม่มีใครที่เหมาะสมกับผม ละมั่ง ทั้งเด็กน้อยมัธยมปลาย น้องๆมหาวิทยาลัยปีต้น ..... ไปถึงพี่ๆทำงานกระทรวงใหญ่ๆ ใจกลางเมืองหลวง ทำให้ผมรู้แล้วว่าความรักอย่าเร่งรีบวิ่งตามหามัน จงยอมรับเมื่อมันเข้ามาในชีวิต ตามหาไปก็เหนื่อย เมื่อเหนื่อยก็คิดมาก ผมเลยจะจบวงเวียนแบบนี้ ไม่เป็นถาวร เหมือนๆ เวลากว่า 1 ปีเราพยายามมามากแล้ว จากนี้คงจะให้สถานะ โสด สักพัก
#ขอบคุณ
ก่อนอื่นขอบคุณทุกๆ ท่านที่เข้ามาช่วยระดมสมองกับผม ไม่ว่าจะมาแนะนำ ปรึกษาเป็นเพื่อนคุย เป็น per-relationship เป็นอาจารย์ เป็นพี่ชาย เป็นคุณหมอ เป็นนักจิตวิทยา ทำให้ทราบว่ามีคนหลากหลายมากที่พร้อมแสดงความคิดเห็น ขอบคุณกว่า 70 ความเห็น ไม่ว่าจะเรื่องความรัก เรื่องครอบครัว เรื่องสุขภาพที่เข้ามาตอบ ขอบคุณเวลากว่า 1 ปี ที่ทำให้เรารู้ว่าเราพยายามได้ยาวนอนขนาดนี้ หวังว่า ท่านจะสนุกกับกระทู้นี้นะครับ อย่าทำคิ้วขมวดก่อนหละ ด่าได้แต่อย่าแรง จขกท อ่อนไหว
สุดท้ายบทสรุปผมกับ ทุกคนคงเหมือนเดิม .... แต่ผมคงคิดถึงใครคนนั้นไปตลอดแหละ คิดถึงเสียง แต่ก็คือความทรงจำที่ดี
ขอบคุณนามแฝง นาย พ พาน ที่ช่วยในการตอบสนองความเศร้า และสุขด้วย
ขอบคุณที่อ่านครับ
ผม เอง ( นาย พ พาน)